Συνεχίζοντας την τομογραφία των κουφαριών των άλλοτε κραταιών εν Ελλάδι θεσμών – μετά το «Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία» του Απόστολου Καρακάση στην τεκμηρίωση και το «Park» της Σοφίας Eξαρχου στη φιξιόν -, το εγχώριο σινεμά στρέφει τώρα το βλέμμα του, δια του φακού του Ικαριώτη σκηνοθέτη Σπύρου Τέσκου («Χαραγμένες Ζωές»), στα ερείπια της Εταιρείας Λιπασμάτων της Δραπετσώνας.
Εικόνες των εγκαταλειμμένων χώρων και των σκουριασμένων μηχανημάτων της μισογκρεμισμένης φάμπρικας, που έβαλε λουκέτο τον Νοέμβριο του 1999, συνοδεύουν αφηγήσεις πρώην εργαζομένων που, περιφερόμενοι μέσα στα απομεινάρια, θυμούνται την ανθηρή πορεία της επιχείρησης τα χρόνια του ’70 και του ’80 και ανακαλούν προσωπικές εμπειρίες από την εργασιακή τους καθημερινότητα.
Εκ των οποίων άλλες είναι καίριες σε πληροφορία, άλλες νόστιμες σε επίπεδο ανεκδοτολογικό, κι άλλες ισχνές και κουραστικά επαναλαμβανόμενες. Πάντως ενδεικτικές όλες τους τόσο της εργασιακής πραγματικότητας και του πολιτικοοικονομικού γίγνεσθαι των εποχών της βιομηχανικής ευημερίας, όσο, συνεπώς, και της σημερινής μετά-χρεοκωπημένης κοινωνίας της ανεργίας, της ανέχειας και της ανασφάλειας.
Ολα αυτά, στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ έντιμου, επίκαιρου και χρήσιμου, που όμως δεν αποκλίνει χιλιοστό από τις συντεταγμένες μιας τυπικής δημοσιογραφικής έρευνας με talking heads.
