Μια πολιτική ταινία με ανοχή και χιούμορ. Μια ιστορία τριών ανθρώπων τόσο απλή που γίνεται καθοριστική. Ενα πορτρέτου της νέας Βομβάης - Μουμπάι - που αποκαλύπτει όσα δεν ξέρουμε γι' αυτήν. Μια σύνθετη και βαθειά ταινία με μια πολύ απλή μορφή, είναι το πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ ενός εξαιρετικά τολμηρού Ινδού σκηνοθέτη που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει για καιρό.
Οταν ένας ακτιβιστής τραγουδοποιός συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι οι στίχοι του παρακίνησαν ένα εργάτη του αποχετευτικού δικτύου σε αυτοκτονία, ο δικηγόρος του, η δημόσια κατήγορος κι ο δικαστής ξεκινούν τη διαδικασία της εκδίκασης της υπόθεσής του: η οποία θα διαρκέσει πολύ, με συνεχόμενες αναβολές μετά από κάθε ακρόαση, γιατί το δικαστικό σύστημα στην Ινδία είναι πιο χασομέρικο κι απ' το δικό μας.
Η ταινία του Ταμάν κινείται με χαμηλούς τόνους και σε αργούς ρυθμούς: έτσι ώστε τη στιγμή που θα νιώσεις άβολα από το χρόνο που περνά, να συνειδητοποιήσεις ότι η ιστορία των ηρώων έχει γίνει ήδη κομμάτι της συνείδησής σου. Το «Δικαστήριο» είναι μια ταινία που κριτικάρει, έντονα και ξεκάθαρα, ένα δικαστικό - και πολιτικό και πολιτισμικό - σύστημα απαρχαιωμένο, άδικο, παράλογο και, τελικά διεφθαρμένο. Ομως δεν το κάνει επιθετικά: αντίθετα, είναι μια ταινία υπομονετική, με πλάνα παρατήρησης που δεν παρεμβαίνουν, απλώς αποκαλύπτουν λειτουργικά την αλήθεια για να την αναγνωρίσει ο καθένας μόνος του.
Ταυτόχρονα, επειδή, φυσικά, τους νόμους τους επιβάλλουν αλλά και τους διαμορφώνουν άνθρωποι που εκτός δικαστηρίου έχουν προσωπική ζωή, έγνοιες, λύπες και χαρές που επηρεάζουν και τη δουλειά τους, ο Ταμάν εξερευνά την καθημερινότητα των δυο δικηγόρων (και του δικαστή), η καθεμιά με την αισθητική της, τα ήθη και τις συνήθειές της περπλανώμενος στη γεμάτη αντιθέσεις Μουμπάι, επιλέγοντας για τον καθέναν τους διαφορετικό ντεκόρ, πιο αυστηρό και λιτό, ή πιο ποπ και χρωματιστό, κρύβοντας σε κάθε (αργό) γύρισμα της κάμερας, εκπλήξεις-πυροτεχνήματα, όχι μόνο για την πόλη, αλλά και για το πόσο διορατικά σχολιάζουν τις προσωπικότητες των ηρώων.
Το αιχμηρό πολιτικό θέμα της ταινίας διαπερνά, σ' όλη της διάρκειά της, ένα λεπτό χιούμορ απόλυτα ανεπιτήδευτο, μια και βγαίνει κυρίως από τον παραλογισμό των ίδιων των καταστάσεων που παρακολουθεί η ταινία. Ενα θαρραλέο πρώτο βήμα από τον Ταμάν, μια ξεχωριστή ταινία που στον πρόθυμο θεατή εύκολα γίνεται δεύτερη φύση.
