Γεννημένη το 1930, μπορεί να μην είχε ποτέ τεράστια απήχηση εκτός της χώρας της, όμως η Μπαρμπαρά είχε το δικό της πιστό κοινό που την λάτρεψε ως μια μεγάλη του γαλλικού τραγουδιού. Ανάμεσα στους θαυμαστές της συμπεριλαμβάνεται κι ο Ματιέ Αμαλρίκ ο οποίος εδώ δίνει στην πρώην γυναίκα του, Ζαν Μπαλιμπάρ, τον ρόλο της Μπαρμπαρά, αλλά κι όχι ακριβώς. Διότι στο φιλμ η Μπαλιμπάρ υποδύεται την Μπριζίτ, μια σταρ που αναλαμβάνει να παίξει την Μπαρμπαρά σε μια ταινία που σκηνοθετεί ο χαρακτήρας του Αμαλρίκ, Ιβ Ζαντ.
Η Μπαλιμπάρ, ικανή ηθοποιός κι επίσης επαγγελματίας τραγουδίστρια είναι απλά εξαιρετική στον τρόπο που όχι απλά μοιάζει, μα αποπνέει την Μπαρμπαρά, αλλά πέρα από αυτή την σχεδόν αλλόκοτη ομοιότητά της και την θεαματική ερμηνεία της, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα πράγματα στο φιλμ να θαυμάσεις αφού είναι τόσο αποσπασματικό ώστε να μην αφορά πολλούς πέρα από τους φανατικούς θαυμαστές της τραγουδίστριας.
Σημαντικά γεγονότα της ζωής και της καριέρας της, έρωτες και συνεργασίες, ή ίδια η στάση της απέναντι στην ζωή (όπως για παράδειγμα ο τρόπος που πολέμησε εναντίον του στίγματος του AIDS), περνούν από το φιλμ εντελώς παράπλευρα: ένα σημείωμα στον τοίχο δίπλα στο τηλέφωνο, με τα νούμερα της Act Up, μια φωτογραφία με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, λεπτομέρειες που οφείλεις να προσέξεις αν θες να χτίσεις το πορτρέτο της γυναίκας που δανείζει το όνομά της στην ταινία.
Διότι ακόμη και έχει μια τόσο συναρπαστική ηρωίδα ως αφορμή, ο Αμαλρίκ μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο να κάνει μερικές μάλλον παρατηρήσεις ομφαλοσκόπησης για την εικόνα και την αντανάκλασή της, για την ηθοποιό και τον ρόλο, για το ίδιο το σινεμά και τον τρόπο που προσπαθεί να συλλάβει την ζωή.
Πράγματα που ίσως ακούγονται ενδιαφέροντα στο χαρτί, μα που στην οθόνη θα χρειάζονταν κάτι πιο στιβαρό για να τα συγκροτήσει σε ένα πιο ενδιαφέρον όλον.
