Ο αυτάρεσκος, εγωκεντρικός και αμετανόητα ανώριμος Εράσμους είναι ο λαμπερός παρουσιαστής μιας επιτυχημένης μαγειρικής εκπομπής σε παραγωγή του ταλαίπωρου συζύγου του Πολ, με έδρα το εξωτικό Σάντα Φε. Η ιδιόρρυθμη και μάλλον δυσλειτουργική καθημερινότητα του ζευγαριού, που τσακώνεται συνεχώς, θα ανατραπεί όταν ο δεκάχρονος εγγονός του Εράσμους, Μπιλ, μετακομίσει μαζί τους.
Απορείς και μόνο στο άκουσμα μιας ταινίας στην οποία, εν έτει 2018, ο Στιβ Κούγκαν και ο Πολ Ραντ παίζουν ένα γκέι ζευγάρι. Κυρίως γιατί δεν είμαστε στα 80s, ούτε καν στα 90s, ούτε καν στα περασμένα 2000s, όταν ο Τζιμ Κάρεϊ έπαιζε, για παράδειγμα, στο «I Love you Philip Morris» προσπαθώντας να ανανεώσει (βλ. ξεπλύνει) την παράδοση των στρέιτ που υποδύονται τους γκέι σε ελαφριές δραμεντί που θα μπορούσαν να ξεγελάσουν μέχρι και «για όλη την οικογένεια».
Το φιλμ του Αντριου Φλέμινγκ (με ελαφρώς queer παρελθόν το υποτιμημένο «Threesome» του 1993 και προϋπηρεσία από επεισόδια του «Arrested Development» μέχρι ανοσιουργήματα όπως το «Hamlet 2») μοιάζει με μια ταινία που έγινε λίγο για «αρπαχτή» και λίγο «για πλάκα», αλλά κυρίως χωρίς να μπορεί κανείς από τους εμπλεκόμενους σε αυτήν να απαντήσει γιατί κάποιος έδωσε πράσινο φως στο να γίνει ήδη από την αρχική της ιδέα.
Πραγματικά κανένα πρόβλημα με τους στρέιτ ηθοποιούς, ακόμη και σε μια εποχή που η Σκάρλετ Τζοχάνσον αποσύρεται από ένα ολόκληρο πρότζεκτ όπου θα υποδυόταν μιας τρανς μετά από την κατακραυγή της κοινότητας που απαιτεί πλέον το ρόλο να υποδυθεί μια αληθινή τρανς. Και πραγματικά κανένα με κανένα πρόβλημα όχι μόνο με τον υπέροχο Στιβ Κούγκαν που μέσα στα χρόνια παίζει με ακόμη πιο υπέροχη φυσικότητα τον εαυτό του, αλλά και με τον αγαπημένο Πολ Ραντ που αντίστοιχα παίζει πάντα με (αυτός ακόμη πιο κυριολεκτικά) υπέροχη φυσικότητα τον άνθρωπο που θα ήθελες για αδερφό σου, φίλο σου, εραστή σου, πατέρα σου.
Ποια είναι όμως η πραγματική αξία μιας ταινίας που μοιάζει να γράφτηκε κάπου στα μισά των 90s, με αστεία που ακόμη και τότε θα έμοιαζαν old-fashioned και κυρίως όχι ακριβώς αστεία;
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά του, το «Φανταστικό Σπίτι» το φωνάζει πως θα στηριχθεί πάνω στις κακίες (γκέι = bitch γιατί έτσι έχει πιο πλάκα) που ξεστομίζουν ο ένας για τον άλλον οι δύο μάλλον υπερβολικά αταίριαστοι εραστές. Το στερεότυπο μιας γκέι σχέσης που έχει κορεστεί και στηρίζεται πλέον σε φαντεζί ατάκες και σεξ όπως το φαντάζονται οι στρέιτ θα απλωθεί πάνω από κάθε ίντσα μιας ταινίας που δεν ξέρει γιατί οι ήρωές της είναι γκέι, μπερδεύει την έννοια της κηδεμονίας με το ακτιβιστικό αιτούμενο των γκέι παντρεμένων ζευγαριών να μπορούν να γίνουν γονείς και αποπειράται μια σάτιρα της «επιφανειακής» ζωής δύο γκέι αντρών που μέσω ενός παιδιού θα ανακαλύψουν τη βαθύτερη αλήθεια της ζωής.
Μετά τα 10 πρώτα λεπτά έχεις εγκαταλείψει. Οπως έχουν κάνει και ο Στιβ Κούγκαν με τον Πολ Ραντ που το νιώθεις ότι εύχονται να τελειώνει το γύρισμα για να πάνε σπίτι τους. Οπως έχει κάνει και ο ίδιος ο Φλέμινγκ που οδηγείται μαθηματικά στην απόλυτη καταστροφή αφού δεν κάνει τίποτα (μα τίποτα όμως) για να σταματήσει την κατρακύλα των αμήχανων διαλόγων, των πασέ αστείων και των – όπως ταιριάζει σε μια δραμεντί – καλολογικών στοιχείων που θα καταλήξουν σε μια τόσο βαρετή, ανέμπνευστη, παρά λίγο προσβλητική και τόσο αναχρονιστική ταινία που θα ευχόσουν να είχε βρεθεί ένας έξυπνος άνθρωπος να τη σταματήσει πριν ακόμη γυριστεί.
