3. To Παιδί με το Ποδήλατο των Ζαν Πιερ Νταρντέν & Λικ Νταρντέν
Ασυμβίβαστοι σκηνοθέτες, οι Νταρντέν επιμένουν να αγνοούν τις ευκολίες της αφήγησης και συνεχίζουν να επιλέγουν πιο φιλόδοξες ανηφόρες: αυτές που απαιτούν στιβαρές ιστορίες και ταλέντο να τις διηγηθείς - με υγρή, παλλόμενη κινηματογράφησή, αληθινούς διαλόγους και ήρωες που αγαπάς από το πρώτο λεπτό. Αυτό το πιτσιρίκι, αυτό το μικρό τραυματισμένο και για αυτό επιφυλακτικό αγρίμι, που σκοντάφτει συνεχώς στην κακία του κόσμου και την επιβεβαιώνει, μας ράγισε την καρδιά. Το παρακολουθήσαμε άπνοοι να τρέχει, να τρυπώνει, να σκαρφαλώνει, να κρύβεται, να κλωτσάει, να δαγκώνει, να φωνάζει, να αρνείται. Οσο οι Νταρντέν παρέδιδαν μαθήματα κινηματογράφου, ο μικρός Σιρίλ μας έδινε μαθήματα ζωής.
Power Points
Η αφοπλιστική ερμηνεία του μικρού τους πρωταγωνιστή: Ο Τομά Ντορέ κρατά όλη την ταινία στις παιδικές του πλάτες. Οσα υπολείπεται σε εμπειρία, τα κερδίζει με την ωμή του ενέργεια και μία ενήλικη, old soul μελαγχολία στο βλέμμα.
Σεσίλ Ντε Φρανς: Ποιος θα το έλεγε ότι οι οπαδοί του νεορεαλισμού Νταρντέν θα επέλεγαν μία σταρ του γαλλικού σινεμά (αν και Βελγίδα) ως πρωταγωνίστριά τους! Είχαν όμως δίκιο: η φυσικότητα με την οποία ο Ντε Φρανς κουβάλησε την ηρωίδα της ήταν μία στιβαρή έκπληξη.
Το τέλος: Δε θα σας το αποκαλύψουμε. Πρέπει να πάτε ολόκληρη τη βόλτα με το ποδήλατο των Νταρντέν για να καταλάβετε τι εννοούμε. Για να νιώσετε, πέρα από κάθαρση, δικαίωση και καθαρόαιμη, κινηματογραφική συγκίνηση.
Θα μείνει κλασική...
Γιατί υπάρχει καλοσύνη σ' αυτό τον κόσμο. Οχι μόνο πονηριά και κακία. Πόσες φορές το σύγχρονο σινεμά κοινωνεί ισόποσες ισχυρές δόσεις σκληρού ρεαλισμού και λυτρωτικού ανθρωπισμού;
Γράψαμε στο Flix...
Τα παραμύθια, όμως, στο έργο των αδερφών Νταρντέν τελειώνουν πάντοτε νωρίς. Ακριβώς τη στιγμή που στη ζωή των ηρώων τους εισβάλλει βίαια η πραγματικότητα. Και ο Σιρίλ δεν είναι παρά ακόμη ένας από τους σχεδόν «βιβλικούς» ήρωες που με απαρχή την «Υπόσχεση» και μέχρι τη «Σιωπή της Λόρνα» οι αδερφοί Νταρντέν ρίχνουν σχεδόν με ευλαβική ειρωνεία ως βορά στο ασεβές παρόν. Ποτέ για να τους γδύσουν από την εν δυνάμει «αγιότητα» τους αλλά μάλλον για να τους αναδείξουν ως τους πιο γήινους εκφραστές της ανθρώπινης αδυναμίας. (Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του flix εδώ)
Η σκηνή που δε θα ξεχάσουμε
Αν είναι για κάθε ενήλικα απάνθρωπο το κλείσιμο μιας πόρτας, σ' ένα παιδί ο ήχος είναι εκκωφαντικός, καθώς εκείνη τη στιγμή γκρεμίζεται η αθωότητά του.
Και κάτι ακόμη
Μπορεί να μη φτάνουν έξι λεπτά για να αποδομήσει κανείς πώς τα καταφέρνουν οι αδελφοί Νταρντέν - τι κάνει το μικρό τους σινεμά, μεγαλειώδες. Είναι όμως πέρα για πέρα αρκετά για να αποτυπωθεί η πεισμωμένη τους αγάπη για τη δουλειά τους, η συνεχής τους ανησυχία, το καλλιτεχνικό όραμά τους και η μεγάλη τους καρδιά. Για αυτό δείτε τη συνέντευξη που παραχώρησαν στο Flix στο πρόσφατο φεστιβάλ Καννών εδώ.
Δείτε ποια ταινία βρίσκεται στο νούμερο 4 του Top Flix 2011
Δείτε ποια ταινία βρίσκεται στο νούμερο 5 του Top Flix 2011
Δείτε ποια ταινία βρίσκεται στο νούμερο 6 του Top Flix 2011
Δείτε ποια ταινία βρίσκεται στο νούμερο 7 του Top Flix 2011
Δείτε ποια ταινία βρίσκεται στο νούμερο 8 του Top Flix 2011
Δείτε ποια ταινία βρίσκεται στο νούμερο 9 του Top Flix 2011
Δείτε ποια ταινία βρίσκεται στο νούμερο 10 του Top Flix 2011
