Η Ολυμπία Δουκάκις έφυγε το Μ. Σάββατο στα 89 της χρόνια. Η ελληνικής καταγωγής οσκαρική ηθοποιός είχε έρθει πριν μια δεκαετία στην Αθήνα για να παραδώσει μία σειρά μαθημάτων υποκριτικής σε σχολές θεάτρου. Την είχαμε συναντήσει σε μία συνέντευξη που θα μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό: ήταν μία 80χρονη, αεικίνητη, πολυάσχολη, γεμάτη ενθουσιασμό κι έρωτα για τη δουλειά της κσι τη ζωή... νέα γυναίκα! Ενας άνθρωπος που έπαιζε, σκηνοθετούσε, δίδασκε νέους ηθοποιούς, διατηρούσε την δική της θεατρική στέγη έξω από την Νέα Υόρκη και ταυτόχρονα, στον ελεύθερο χρόνο της, στέγαζε σε half-way homes κακοποιημένες γυναίκες.
Διαβάστε κι αυτό: Πέθανε στα 89 της χρόνια η Ολυμπία Δουκάκις
Πριν από λίγα χρόνια, το «Olympia» (2018), ένα πολύ συγκινητικό ντοκιμαντέρ από τον Χάρη Μαυρομιχάλη (κινηματογραφιστή που ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη) μάς επιβεβαίωνε όσα είχαμε καταλάβει για εκείνη: ήταν μία πολύ σπουδαία καλλιτέχνης και μία συγκλονιστική γυναίκα.
Κι αν δεν πιστεύετε εμάς, διαβάστε τα λόγια της.
Κυρία Δουκάκις καλωσήρθατε στην Ελλάδα. Από πού ακριβώς κατάγεστε;
Η μητέρα μου από την Μάνη – από ένα μικρό χωριό ανάμεσα στην Σπάρτη και την Καλαμάτα, το Καρβελά. Ο πατέρας μου ήταν μικρασιάτης. Η γιαγιά από την Μυτιλήνη, ο παππούς από την Κρήτη – έχω ρίζες παντού! Οι δικοί μου όμως μετοίκησαν στην Αμερική στη δεκαετία του 20 και σε μια περιοχή που δεν είχε ούτε μία ελληνική οικογένεια. Ετσι, έχασα την επαφή μου. Σήμερα δεν έχω συγγενείς στην Ελλάδα. Είμαι η γηραιότερη των Δουκάκηδων.
Aπό το Moonstruck και το Ανθισμένες Μανόλιες μέχρι τον πρόσφατο νέο κύκλο του Tales of the City, η Δουκάκις ήταν ενεργή μέχρι την τελευταία στιγμή
Η καριέρα σας μετράει πέντε δεκαετίες. Είστε ακόμα ενεργή – παίζετε στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση, αλλά και διδάσκετε υποκριτική. Για τους μαθητές σας είστε πολύτιμη, τι όμως παίρνετε εσείς μέσα από μία τάξη νέας γενιάς ηθοποιών;
Πολλά! Μαθαίνω συνεχώς! Η ηθοποιία δεν είναι κάτι που σταματά – εξελίσσεται, αλλάζει. Είμαι περίεργη πώς την αντιλαμβάνονται τα νέα παιδιά, πώς την προσεγγίζουν, πόσο ωμά την αντιμετωπίζουν. Ανυπομονώ να ακούσω τους νέους Ελληνες ηθοποιούς. Ξέρετε, το ταλέντο είναι το ίδιο παντού. Τα εργαλεία σου για να το εκμεταλλευτείς μπορεί να είναι διαφορετικά. Αυτός είναι ο δικός μου ρόλος, να τα προσφέρω. Πώς να σας το πω χωρίς να παρεξηγηθώ: η ηθοποιία για μένα είναι το ταξίδι μου. Στη ζωή, στον εσωτερικό μου κόσμο. Παλιά, το κέντρο βάρους μου ήταν στον εαυτό μου. Να γίνομαι όλο και καλύτερη ηθοποιός. Τώρα δεν με νοιάζει αυτό. Δεν με ενδιαφέρει πια «η Ολυμπία Δουκάκις».
Ησασταν ήδη 56 χρονών όταν κερδίσατε Οσκαρ για την ερμηνεία σας στο «Moonstruck» («Κάτω από την Λάμψη του Φεγγαριού»). Πόσο άλλαξε τη ρότα της καριέρας σας;
Ημουν για πρώτη φορά στην θέση να επιλέγω τους ρόλους μου. Δεν χτυπούσα εγώ πια πόρτες. Τα σενάρια έβρισκαν τη δική μου. Κυρίως όμως, με βοήθησε οικονομικά. Ημουν 30 χρόνια ηθοποιός, αλλά δεν είχα χρήματα. Σπούδαζα την κόρη μου με πιστωτικές κάρτες. Οταν ήρθε το Οσκαρ απέκτησα ζήτηση και για αυτό ένιωσα ασφάλεια ότι μπορώ να ζήσω από το επάγγελμά μου. Κι αυτή η αξιοπρέπεια, είναι το σημαντικότερο όλων.
Στηρίζοντας την προεκλογική καμπάνια του ξαδέλφου της, Μάικλ Δουκάκις
Πώς νιώσατε ανεβαίνοντας στη σκηνή για να το παραλάβετε;
Η μόνη σκέψη μου ήταν ότι δεν ζούσε πια ο πατέρας μου. Ξέρετε, ο πατέρας μου αγαπούσε την Αμερική. Πίστευε στο αμερικανικό όνειρο. Δεν είχε τίποτα στην πατρίδα του, τα είχε χάσει όλα. Για αυτό και στην ξενιτιά του δούλεψε σκληρά για το δικό μας μέλλον. Τον θυμάμαι με τρύπια παπούτσια. Και όταν έγινα μητέρα κατάλαβα ακριβώς τι περνούσε. Θα ήθελα λοιπόν να είχε προλάβει να δει τον ανιψιό του Κυβερνήτη, την κόρη του να παίρνει Οσκαρ. Θα ήθελα να ζήσει για να δει ότι.. τα κατάφερε.
