Γνωρίσαμε τον Ναουέλ Πέρεζ Μπισκαγιάρ μέσα από ταινίες που άφησαν έντονο αποτύπωμα στο ευρωπαϊκό σινεμά, από το συγκλονιστικό «120 Χτύποι το Λεπτό» του Ρομπέν Καμπιγιό, που του χάρισε το βραβείο Σεζάρ, μέχρι τη συμμετοχή του στο «Ραντεβού Εκεί Ψηλά» του Αλμπέρ Ντιποντέλ και άλλες πιο τολμηρές επιλογές που απέδειξαν πως δεν τον ενδιαφέρει ποτέ ο εύκολος δρόμος.
Είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που κινούνται ανάμεσα σε γλώσσες και χώρες, όπως Αργεντινή, Γαλλία, Ελλάδα, κουβαλώντας πάντα μια ευγένεια και μια εσωτερικότητα που σπάνια συναντάς. Εχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται χωρίς να χάνει την ανθρωπιά του, να παίζει με το φύλο, τη σιωπή, το βλέμμα. Και αυτό ακριβώς κάνει και στο «Σκοτώστε τον Τζόκεϊ», την πιο πρόσφατη δουλειά του, σε σκηνοθεσία του Λουίς Ορτέγκα, ένα φιλμ που εξερευνά τα όρια της ταυτότητας και της επιθυμίας. Στην ταινία, ο Μπισκαγιάρ υποδύεται τον Ρέμο Μανφρεντίνι, έναν χαρισματικό αλλά και βαθιά προβληματικό τζόκεϊ του ιπποδρόμου, ο οποίος περιμένει με τη σύντροφό του - επίσης ταλαντούχα τζόκεϊ - το πρώτο τους παιδί, όταν το τελευταίο από μια σειρά ατυχημάτων θα φέρει τα πάντα στη ζωή του άνω κάτω.
Τον συνάντησαμε ένα βροχερό πρωινό στο κέντρο της Αθήνας. Ευγενικός, μετρημένος, αλλά και βαθιά στοχαστικός, ο Ναουέλ μίλησε με ειλικρίνεια για τον ρόλο του Ρέμο/Ντολόρες, για τη σωματική και ψυχική μετάβαση που βίωσε στα γυρίσματα, για τη συνεργασία του με την Ούρσουλα Κορβερό, αλλά και για τη ζωή του στην Ελλάδα, τη χώρα που επέλεξε τα τελευταία χρόνια ως νέο του σπίτι. Η κουβέντα άνοιξε φυσικά προς τα μεγάλα θέματα που τον απασχολούν, όπως την ελευθερία, την ταυτότητα, τον ρόλο της τέχνης σε μια εποχή που οι κοινωνίες ξαναχτίζουν σύνορα. Μια συζήτηση όχι μόνο για μια ταινία, αλλά για το τι σημαίνει σήμερα να είσαι καλλιτέχνης που συνεχίζει να πιστεύει στη δύναμη του σινεμά να αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.
[φωτογραφίες: Gabriel Machado]
Οταν διαβάσες για πρώτη φορά το σενάριο για το «Σκοτώστε τον Τζόκεϊ», τι ήταν αυτό που σε συγκίνησε ή σε τράβηξε περισσότερο ως ηθοποιό;
Πρέπει να πω ότι διάβασα το σενάριο πολλές φορές και σε διαφορετικές εκδοχές του, διαφορετικά προσχέδια. Γνωρίζω τον Λουίς εδώ και 20 χρόνια. Οπότε, πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτό που με τράβηξε πραγματικά στην ταινία ήταν ο Λουίς, στην αρχή, και όχι το σενάριο, το οποίο μου άρεσε επίσης. Αλλά επειδή εξελίχθηκε τόσο πολύ, δεν μπορούσα καν να πω αν το πρώτο προσχέδιο που διάβασα ήταν κοντά σε αυτό που τελικά καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε για την ταινία. Οπότε, δεν είχε να κάνει και πολύ με το σενάριο. Ηταν κυρίως επειδή ο Λουίς ήθελε να συνεργαστεί ξανά μαζί μου και έγραφε κάτι σκεπτόμενος εμένα. Και νομίζω ότι αυτό σε εμπνέει πολύ όταν κάποιος γράφει για σένα. Οχι λόγω του εγωισμού, αλλά απλώς επειδή οι καλοί σκηνοθέτες και οι καλοί σεναριογράφοι, όταν γράφουν για σένα, μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια και να γράψουν πράγματα που δεν θα φανταζόσουν καν ότι μπορείς να κάνεις. Και ο Λουίς είναι ένα είδος σκηνοθέτη που σπρώχνει τους ανθρώπους μέσα από τα όριά τους και πραγματικά σε ταξιδεύει σε μέρη που δεν θα πίστευες ποτέ ότι μπορείς να πας. Και αυτές νομίζω ότι είναι οι αληθινές συνεργασίες μεταξύ σκηνοθετών και ηθοποιών, ένα είδος αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Είναι σαν μια ιστορία αγάπης που δημιουργείς με τον σκηνοθέτη με έναν τρόπο που δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί.
Ετσι, το πρώτο προσχέδιο που διάβασα ήταν μόνο για τον χαρακτήρα με το κεφάλι σαν καρπούζι, με τον επίδεσμο. Ηταν απλώς για τον ίδιο που τριγυρνούσε στο Μπουένος Αϊρες και μετά υπήρξε αυτό το είδος της διχοτόμησης του χαρακτήρα όταν μπήκε στη φυλακή. Εμεινε μέσα στη φυλακή, αλλά ήταν και έξω, σαν να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Ετσι, αυτό το κβαντικό είδος μεταφυσικής συναίσθημα που έχει η ταινία, υπήρχε ήδη από την αρχή όλης αυτής της διαδικασίας γραφής. Και μετά εμφανίστηκε ο τζόκεϊ, οπότε αυτό προστέθηκε στο πρώτο μέρος της. Και μετά, ένα μήνα πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, εμφανίστηκε η Ντολόρες στη φυλακή, κι έτσι το σενάριο εξελίχθηκε όσο εξελίσονταν και ο χαρακτήρας στην ταινία. Ημουν έτοιμος για μια μεταμόρφωση.
Μια ωραία πάσα λοιπόν για την επόμενη ερώτηση. Ο χαρακτήρας σου, ο Ρέμο/Ντολόρες, περνάει ένα είδος θανάτου και αναγέννησης — πώς βίωσες αυτή τη μεταμόρφωση, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, ενώ εργαζόσουν πάνω στον ρόλο;
Αυτό είναι που ψάχνω όταν παίζω έναν ρόλο. Να πεθαίνω και να ξαναγεννηθώ κάτω από ένα διαφορετικό δέρμα, μυρωδιά, ήχο, όπως κι αν λέγεται. Το σώμα μας είναι σαν ένα δοχείο κι απλώς κουβαλάμε τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα, τόσο ξένο DNA. Eτσι, η έννοια της ταυτότητας κάποιου πράγματος που κατέχουμε, για μένα, είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Είμαστε απλώς ένας πολλαπλασιασμός τόσων πολλών πραγμάτων. Αυτό προσπαθώ να εξασκήσω και στη ζωή. Και το να λάβω ένα σενάριο που να αφορά κάτι τέτοιο και που με προσκαλεί να περάσω από αυτή τη μεταμόρφωση, ήταν σαν να είναι η τέλεια παιδική χαρά για να εξασκηθώ, κατά κάποιο τρόπο. Οχι μόνο ως ηθοποιός, αλλά και ως άνθρωπος. Και μας αρέσει η μεταμόρφωση, στους ηθοποιούς εννοώ. Οπότε, αν έχεις ένα σενάριο με τόσο μεγάλο ταξίδι, δεν μπορείς καν να αρνηθείς να το κάνεις αυτό. Αλλά πάλι, όλα ήταν υπό το βλέμμα του Λουίς Ορτέγκα. Είναι πολύ γλυκός και πολύ έξυπνος και ήταν πραγματικά ένα πολύ καλό ταξίδι.
Ως ηθοποιός, τουλάχιστον εγώ, δεν έχω μια μέθοδο όταν δουλεύω πάνω σε κάποιον ρόλο. Δεν έχω μία μόνο προσέγγιση όταν κάνω ταινίες. Πάντα αλλάζει ανάλογα με το άτομο που σκηνοθετεί. Μερικές φορές, νομίζω ότι το να είσαι καλός ηθοποιός σημαίνει να είσαι διαθέσιμος για αλλαγή. Ετσι, σε αυτήν την περίπτωση, για παράδειγμα, με τον Λουίς, δεν του αρέσει να κάνει πρόβες στις σκηνές. Δεν είναι σκηνοθέτης που θα διαβάσει το σενάριο πολλές φορές και θα κάνει πρόβες στις σκηνές πριν από τα γυρίσματα. Απλώς κάναμε μια ανάγνωση γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι, όλο το καστ, και μετά συναντηθήκαμε ξανά στο πλατό. Αλλά μιλάει πολύ για την ταινία ή για το σύμπαν της, χωρίς να λέει πολλά. Αφορά και την ενέργεια. Είναι πολύ ευαίσθητος και πολύ μαγνητικός ως σκηνοθέτης, ο οποίος μπορεί να φέρει μια ομάδα ανθρώπων σε μια μικρή άτακτη διέγερση που χρειάζεται η ταινία, χωρίς να κάνει κανέναν τους να νιώθει ότι δουλεύει. Και αυτό είναι το καλύτερο. Και όλα αυτά τα πράγματα, για μένα ως ηθοποιό είναι κρίσιμα για τη δημιουργία ενός χαρακτήρα.
Ολοι είμαστε drag με έναν τρόπο ή κάποιον άλλον. Οπως παίζω χαρακτήρες για μια στιγμή και μετά τους αφήνω, έτσι και κάποιος δεν είναι ο ίδιος όταν είναι μαζί μου ή όταν είναι μόνος του ή όταν είναι με τους γονείς του ή τους φίλους του. Ολη η ζωή είναι μια παράσταση.»
Η υπέροχη σκηνή χορού με την Ούρσουλα Κορβερό ήταν χορογραφημένη ή αυτοσχέδια; Και πως χτίστηκε αυτή η χημεία μεταξύ σας;
Οπως είπα δεν είχαμε κάνει πρόβα για καμία σκηνή, αλλά οι μόνες πρόβες που κάναμε με την Ούρσουλα ήταν ο χορός. Αυτό σημαίνει ότι δεν χορογραφήσαμε τον χορό, αλλά κάναμε δύο ή τρεις πρόβες γύρω από τον χορό, γύρω από την ιδέα αυτών των δύο χαρακτήρων να συναντιούνται μετά τη νίκη του Αμπρίλ. Ηταν λοιπόν πολύ δραματουργικό κατά κάποιο τρόπο μιας και ναι μεν ήταν ένας χορός, αλλά ήταν επίσης ήταν επίσης γεμάτος τριβή, φλόγα, πάθος, κατανόηση, πρόκληση. Ετσι κάναμε πρόβες με την έννοια ότι προσπαθήσαμε να βρούμε τη χημεία, να προσπαθήσουμε να δούμε πώς θα μπορούσαμε να αλληλεπιδράσουμε στον ίδιο χώρο έχοντας αυτή την σπίθα. Ηταν περισσότερο για την αφύπνιση όλων αυτών των πραγμάτων που μπορεί να χρειαστούμε αργότερα για τα γυρίσματα. Και ίσως κάποιες κινήσεις που δεν τις είχαμε κάνει πρόβα, αλλά ο Λουίς είχε πει πως θα ήταν ωραίο αν κάποια στιγμή έκανες αυτό, ή όταν μπαίνεις μέσα να κάνεις αυτή τη μικρή χειρονομία με το χέρι σου. Ηταν ένας καταιγισμός ιδεών συνδυάζοντας διάφορα πράγματα. Αλλά στο τέλος ήταν περισσότερο ένας αυτοσχεδιασμός κι αυτό ήταν ωραίο.
Η ταινία παίζει με ιδέες της ταυτότητας, του φύλου και των ορίων. Πώς πιστεύεις ότι ανταποκρίνεται στον σημερινό κόσμο, ειδικά σε κοινωνίες όπου οι ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν έντονες συντηρητικές συμπεριφορές;
Νομίζω ότι η ταινία μιλάει για όλα τα απαραίτητα πράγματα για τα οποία πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε χωρίς να τα αντιμετωπίζουμε με έναν διδακτισμό ή κάποιον εκπαιδευτικό τρόπο. Αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχει να κάνει με τις ταινίες. Δεν κάνουμε ταινίες για να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας. Κάνουμε και βλέπουμε ταινίες για να βιώσουμε πράγματα. Και αυτή είναι η δύναμη της Τέχνης και η δύναμη του κινηματογράφου, να μεταμορφώνουν τους ανθρώπους μέσω της εμπειρίας. Και σε αυτή την περίπτωση, είναι μια ταινία που μας δείχνει ότι η ταυτότητα είναι κάτι με το οποίο μπορούμε να παίξουμε. Ολοι είμαστε drag με έναν τρόπο ή κάποιον άλλον. Οπως παίζω χαρακτήρες για μια στιγμή και μετά τους αφήνω, έτσι και κάποιος δεν είναι ο ίδιος όταν είναι μαζί μου ή όταν είναι μόνος του ή όταν είναι με τους γονείς του ή τους φίλους του. Ολη η ζωή είναι μια παράσταση.
Nομίζω ότι χάσαμε τον προσανατολισμό μας και πομακρυνθήκαμε τόσο πολύ από τη φύση και από τη γη που απλώς πιστεύουμε ότι πρέπει να κατέχουμε τα πάντα. Εχουμε εθνικότητες, σύνορα. Είμαστε ιδιοκτήτες μιας συγκεκριμένης περιοχής. Και όλα αυτά τα πράγματα που είναι σταθερά είναι ενάντια στη φύση επειδή η φύση δεν έχει σύνορα. Ετσι, αυτή η ταινία, κατά κάποιο τρόπο, είναι πιο βιολογική, μεταφυσική και φιλοσοφική ίσως, προσέγγιση στην ανθρώπινη ζωή.
Ολα, ακόμα και η ζωή μας, είναι ένα mash-up. Τα σώματά μας και το μυαλό μας είναι μεγάλα αρχεία. Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά από πού προέρχονται τα πράγματα. Τουλάχιστον εγώ, προσπαθώ να μην ξέρω πολλά. Μου αρέσει να μπερδεύομαι.
Και μιας και μιλάμε για τη Γη, έχοντας ζήσει και εργαστεί σε διαφορετικές χώρες, όπως Αργεντινή, Γαλλία και τώρα Ελλάδα, ποιες πολιτισμικές ή επαγγελματικές διαφορές έχεις παρατηρήσει στην τοπική κινηματογραφική και καλλιτεχνική σκηνή;
Δεν έχω δουλέψει στην Ελλάδα, αλλά στις άλλες χώρες, αλλά ας επικοινωνήσει κάποιος μαζί μου. Θέλω πολύ να δουλέψω στην Ελλάδα (γέλια). Διαφορές υπάρχου φυσικά, όπως οι υλικοί πόροι που αλλάζουν πολύ από το ένα μέρος στο άλλο, επειδή δεν είναι το ίδιο όταν κάνεις μια ταινία στην Παραγουάη ή όταν γυρίζεις μια ταινία με πολύ καλή χρηματοδότηση στη Γερμανία. Αλλού θα ζεσταθείς ή θα κρυώσεις περισσότερο ή θα νιώθεις πιο άνετα. Αλλά το να κάνεις ταινίες είναι πάντα περίπου το ίδιο. Αλλά και ακόμα κι αν έχεις πολύ λίγους ή πολλούς πόρους, αυτό που μετράει είναι η ενέργεια και το πώς ενώνεται η ομάδα. Και είναι αστείο γιατί μερικές φορές, όπως οι υλικοί πόροι, δεν νιώθεις πραγματικά την έλλειψή τους όταν αυτό που συμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων είναι ισχυρό και κάπως αυτάρκες. Και έχω κάνει ταινίες με περίπου έξι άτομα στην ομάδα για τρεις, τέσσερις εβδομάδες. Και όλα ένιωθαν τόσο ρευστά, τόσο εύκολα, τόσο άνετα. Και μετά έπαιξα σε ταινίες με μπάτζετ πολλά εκατομμύρια ευρώ και μου φαίνονταν κάπως επώδυνο και εξαιρετικά δύσκολο.
Οπότε δεν υπάρχει ένα τέλειο μέρος. Και μερικές φορές θα έλεγα ότι, χωρίς να το ρομαντικοποιώ, νιώθω ότι σε ορισμένες χώρες, ίσως όπως η Αργεντινή ή ίσως η Ελλάδα, όπου δεν έχουμε τόσους πολλούς πόρους, μας κάνει πιο ξύπνιους, με την έννοια ότι μπορούμε να χειριστούμε τα πράγματα. Μπορούμε να λύσουμε προβλήματα με αυτά που έχουμε. Και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν θα ήμουν ποτέ αρκετά ευγνώμων. Σαν να είμαι τόσο χαρούμενος που γεννήθηκα στην Αργεντινή, όχι επειδή είμαι εθνικιστής ή κάτι τέτοιο. Μισώ τις ταυτότητες, τις εθνικότητες, όπως είπα και πριν. Αλλά το γεγονός ότι γεννήθηκα στη Λατινική Αμερική, σε μια περιοχή που έχει πολλές τριβές και εντάσεις και άλλα πράγματα, νομίζω ότι ενδυνάμωσε κατά κάποιο τρόπο τη δημιουργικότητά μου. Και μετά, όταν ταξιδεύω και όταν δουλεύω ίσως με άλλους ανθρώπους, το σώμα μου, το μυαλό μου είναι πιο ευέλικτα κατά κάποιο τρόπο. Επειδή πέρασα από τόσες πολλές διαφορετικές δομές παραγωγής ενώ εργαζόμουν και ζούσα. Κι αυτό επεκτείνεται και στη ζωή και νομίζω ότι γι' αυτό συνδεόμαστε τόσο καλά οι Ελληνες και οι Αργεντινοί.
Εχεις κάποια αγαπημένα μέρη στην Ελλάδα;
Δεν θα τα μοιραστώ ποτέ αυτά με κάποιον. Φαντάζεσαι να έκανα κάτι τέτοιο; Ας μείνει και λίγο μυστήριο.
Το βρίσκω αρκετά δίκαιο. Επιστρέφοντας πίσω στην ταινία, υπήρξαν καλλιτεχνικές ή κινηματογραφικές αναφορές που σε επηρέασαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;
Τίποτα που μπορώ να επισημάνω αυτή τη στιγμή, αλλά επειδή έχω την τάση να ξεχνάω τα πάντα. Φυσικά, υπάρχει κάποια αργεντίνικη λογοτεχνία, όπως ο Ρομπέρτο Αρλ, κάποιοι άλλοι συγγραφείς που μιλούν με το σύμπαν της ταινίας. Αλλά δεν είναι ότι πήγα και διάβασα πράγματα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ήταν πράγματα που είχα ήδη. Οταν παίζω σε μια ταινία, μου αρέσει να νιώθω εμποτισμένος από ξένα πράγματα, χορό ή μουσική. Και ίσως είναι ένα τραγούδι ταγκό που άκουσα και ίσως είναι κάτι που σου δίνει ο σκηνοθέτης να παρακολουθήσεις, απλώς για να καταλάβεις πώς αναπνέουν αυτοί οι χαρακτήρες. Οι αναφορές γίνονται για έμπνευση και μετά για απόρριψη. Και ακόμα κι αν μου αρέσουν οι ιστορικές ταινίες, δεν θα είχα ποτέ εμμονή με το να αναδημιουργήσω ακριβώς τι συνέβη. Δεν με νοιάζει κάτι τέτοιο. Ο κινηματογράφος είναι πάντα μυθοπλασία, αλλά η έμπνευση είναι πολύ σημαντική.
Οπότε είναι πολλά πράγματα μαζί θα έλεγα και ποτέ δεν επιλέγω μόνο ένα ή δύο. Δεν μπορώ ποτέ να σα πω ότι αυτό είναι εμπνευσμένο από αυτό ή εκείνο. Υπάρχει μια διάσημη τραγουδίστρια στην Αργεντινή, η Πίτι Αλβαρεζ, που έχει κάποιο είδος ενέργειας παρόμοιας με τον Ρέμο, με τον χαρακτήρα στην αρχή της ταινίας και πήρα κάποια πράγματα από εκεί. Ολα, ακόμα και η ζωή μας, είναι ένα mash-up. Τα σώματά μας και το μυαλό μας είναι μεγάλα αρχεία. Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά από πού προέρχονται τα πράγματα. Τουλάχιστον εγώ, προσπαθώ να μην ξέρω πολλά. Μου αρέσει να μπερδεύομαι.
Ας δούμε τη Γάζα και την Παλαιστίνη γενικά. Είναι τρελό. Πώς μπορείς να αρχίσεις να μιλάς για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, αν οι άνθρωποι απλώς λιμοκτονούν και πεθαίνουν από την πείνα; Είναι τρελό να βλέπεις πόσο πίσω είμαστε όσον αφορά τα εξαιρετικά βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Για να είμαστε ελεύθεροι, πρέπει τουλάχιστον να τραφούμε, να είμαστε ζεστοί και να είμαστε ενυδατωμένοι. Και μετά μπορούμε να μιλήσουμε για ελευθερία.»
Σε μια εποχή όπου τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ εξακολουθούν να αμφισβητούνται, από την Αμερική του Τραμπ μέχρι και συντηρητική Ευρώπη, τι πιστεύεις ότι έχει αλλάξει, τι όχι και ποιες είναι οι μάχες που έχουμε μπροστά μας;
Το θέμα είναι ότι όλα όσα αλλάζουν προς το καλύτερο θα μπορούσαν να καταστραφούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν θα ήμουν ποτέ σίγουρος ότι όσα πράγματα έχουν ήδη κερδiθεί μπορούν ανήκουν στο παρελθόν. Ολα τα καλά πράγματα που έχουμε σε ορισμένες χώρες του κόσμου, επειδή είναι πολύ λίγες χώρες που αγκαλιάζουν την πλήρη ελευθερία για την ποικιλομορφία και τις μειονότητες, είναι υπέροχα. Και είχαμε, για παράδειγμα, τον ισότιμο γάμο για όλους στην Αργεντινή πριν από πολλά χρόνια. Ημασταν μια από τις πρώτες χώρες στη Λατινική Αμερική που τον είχαμε και είναι υπέροχο. Αλλά ξέρεις πόσος αγώνας χρειάστηκε και πόσος αγώνας χρειάζεται για να διατηρηθεί έτσι; Δεν είναι κάτι που σου δίνει η εξουσία και το σύστημα επειδή τα ζητάς ευγενικά. Οπότε φυσικά το γεγονός ότι οι άνθρωποι μπορούν να ενωθούν, ότι η κοινωνία των πολιτών και το πολιτικό σύστημα αποδέχονται ορισμένα συνδικάτα και με όλα τα δικαιώματα που αυτό συνεπάγεται είναι σπουδαία πράγματα. Και η άμβλωση στην Αργεντινή είναι πλέον νόμιμη και στην Ελλάδα ο γάμος των ομοφυλόφιλων είναι πλέον νόμιμος κι εδώ. Δεν σκέφτομαι τον γάμο, αλλά είναι καλό που οι άνθρωποι που τον σκέφτονται μπορούν να τον κάνουν. Ναι, πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Είναι μια ατελείωτη αναζήτηση.
Το θέμα είναι ότι αρχίζουν να συμβαίνουν κάποια άλλα πράγματα που είναι ακόμη και για μένα είναι αδιανόητα, τα οποία έρχονται σε προτεραιότητα και πριν από τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, όπως το δικαίωμα στην αναπνοή, το δικαίωμα στην τροφή, το δικαίωμα στην ασφαλή στέγη. Ας δούμε τη Γάζα και την Παλαιστίνη γενικά. Είναι τρελό. Πώς μπορείς να αρχίσεις να μιλάς για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, αν οι άνθρωποι απλώς λιμοκτονούν και πεθαίνουν από την πείνα; Είναι τρελό να βλέπεις πόσο πίσω είμαστε όσον αφορά τα εξαιρετικά βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Για να είμαστε ελεύθεροι, πρέπει τουλάχιστον να τραφούμε, να είμαστε ζεστοί και να είμαστε ενυδατωμένοι. Και μετά μπορούμε να μιλήσουμε για ελευθερία.
Να έχουμε τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Σε έναν κόσμο που έχει τα πάντα για όλους, το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα πράγματα συσσωρεύονται τόσο πολύ από τη μία πλευρά, ώστε να γίνονται σπάνια από την άλλη. Είναι πολύ άδικο. Είναι τρελό να βλέπεις ότι η ανθρωπότητα ευδοκιμεί εμποδίζοντας τους άλλους να ζουν με αξιοπρέπεια, όπως ο καπιταλισμός, η παραγωγή εμπορευμάτων, σαν να μην μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι απλώς επειδή ο άλλος είναι ευτυχισμένος. Σαν η ευτυχία του ενός να μπορεί να χτιστεί μόνο πάνω στην ανασφάλεια των άλλων. Είναι τρελό.
Η ταινία «Σκοτώστε τον Τζόκεϊ» του Λουίς Ορτέγκα κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 30 Οκτωβρίου από την Weirdwave. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Ναουέλ Πέρεζ Μπισκαγιάρ, θα είναι παρών στην προβολή στον κινηματογραφο Newman το Σάββατο 1/11 στις 19.45 και θα συνομιλήσει με το κοινό.