«Κοιτάξτε τι γίνεται τώρα στην Ελλάδα. Τα αυτοκίνητα συνεχίζουν να κινούνται, τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, έχετε νοσοκομεία, τροφή, σταθερή καθημερινότητα. Ομως φτάνει να κάνεις μια βόλτα στους δρόμους. Το βλέπεις στα έρημα μαγαζιά, στο βλέμμα των ανθρώπων, στο ρυθμό της ζωής. Συνεχίζετε να ζείτε, αλλά είστε τρομαγμένοι. Δεν υπάρχουν όνειρα. Αυτό είναι τραγικό. Κάπως έτσι νιώθεις ότι η χώρα σου, η ζωή σου σε αυτήν, αργοπεθαίνει...»
Ο Κρίστιαν Πέτσολντ, ο Γερμανός σκηνοθέτης του υποβλητικού, βραδυφλεγούς πολιτικού θρίλερ «Barbara», δεν ήρθε στην Αθήνα για να μας κρίνει. Μιλάει με σπαστά αγγλικά, ζεστό λαμπερό βλέμμα και αεικίνητες κινήσεις των χεριών, προσπαθώντας να επικοινωνήσει αλληλεγγύη. Συναισθάνεται, αντιλαμβάνεται, έχει νιώσει έτσι. Μπορεί να μεγάλωσε στη Δυτική Γερμανία αλλά με τους γονείς και τα δύο αδέλφια του περνούσαν μεγάλα διαστήματα στην Ανατολική, που ήταν η πραγματική πατρίδα. «Ο πατέρας μου όταν διαπίστωσε ότι και ο καπιταλισμός ήταν ένα κάλπικο όνειρο, μας πήγε πίσω για λίγο. Αλλά το 1980, η Ανατολική Γερμανία θύμιζε την Ελλάδα σήμερα. Ενιωθες το αδιέξοδο, την μελαγχολία. 'Αυτή η χώρα πεθαίνει' μας είπε και ξαναγυρίσαμε στη Δύση. Αυτή τη φράση του την κουβαλάω στην ''Barbara''...»
Η «Barbara» είναι ένα ακόμα κινηματογραφικό δείγμα μίας σύγχρονης Γερμανίας που έχει την χρονική απόσταση και την ωριμότητα να κοιτάξει πλέον πίσω και να ομολογήσει ότι η πτώση του Τείχους δεν ήταν πανάκεια. Μπορεί το «Goodbye Lenin!» να το έκανε χιουμοριστικά δείχνοντας τους Γερμανούς να τρέχουν ευτυχισμένοι προς το πρώτο χάμπουργκερ, ενώ εδώ ο Πέτσολντ σκεπάζει την δραματική του ταινία με μία κυριολεκτική και συμβολική φθινοπωρινή μελαγχολία, όμως η μικρή σπίθα της νοσταλγίας διαφαίνεται ολοκάθαρα: τι απέγινε η Υπόσχεση του σοσιαλισμού; Δεν ήταν κι αυτό ένα ακόμα όνειρο που πέθανε, μαζί με εκείνη τη ξεχασμένη χώρα; Κι αν το Κράτος ήταν αδίστακτο και έπρεπε να εξαλειφθεί, έπρεπε να πεθάνει και το όνειρο;
«Βλέπω πάρα πολλούς Ελληνες και ακούω συνεχώς όλο και περισσότερα ελληνικά στα καφέ του Βερολίνου» μας λέει. «Συνειδητοποιώ ότι αναγκάζεστε κι εσείς να δραπετεύσετε. Και είναι σημάδι των καιρών. Η ταινία μου δεν είναι για το παρελθόν της Γερμανίας. Είναι για το παρόν της Ευρώπης. Παρατηρούσαμε τους μετανάστες από την Αφρική, το Πακιστάν, να κατακλύζουν τις πόλεις μας. Τώρα αισθανόμαστε εμείς μετανάστες. Και ήθελα να κάνω μία ταινία για αυτό. Τι κάνεις μπροστά από μία τέτοια απόφαση;»
Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη του στο βίντεο που ακολουθεί.
Tags: barbara, Κρίστιαν Πέτσολντ
