Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: Ο Θανάσης Χειμωνάς, ο Βαμβακούλος και η Γκολάρα του!

Λίγο πριν το 11ο Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου κάνει την πανηγυρική του πρεμιέρα, την 1η Φεβρουαρίου, οι άνθρωποι που θα γεμίσουν φέτος την οθόνη του μάς δίνουν το στίγμα του παρελθόντος και του παρόντος του σινεμά που αγαπήθηκε με πάθος κι ενοχή. Σήμερα, ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς εξομολογείται σε πρώτο πρόσωπο πώς προσηλυτίστηκε από το καλτ σινεμά και καταθέτει το Top 10 των αγαπημένων του σκηνών.

Οσοι με γνωρίζουν προσωπικά ξέρουν πως είμαι τρελός θαυμαστής των ‘80s. Tων Μουντιάλ της Ισπανίας και του Μεξικού, της τηλεόρασης της ΕΡΤ και της ΥΕΝΕΔ, της μουσικής των Duran Duran και τον Wham!, των ξένων μουσικοχορευτικών «σκουπιδιών» τύπου «Footloose» και «Electric Dreams». Παραδόξως, οι mainstream ελληνικές κωμωδίες με Ψάλτη, Γαρδέλη και τ’ άλλα παιδιά δεν υπήρξαν ποτέ το φόρτε μου. Εκτός από τον Χάρρυ Κλυνν και τον Ζερβό δεν έβρισκα τίποτε άλλο αστείο στο ντόπιο σινεμά. Πολλά λοιπόν από τα στιγμιότυπα που θα διαβάσετε παρακάτω, τα ανακάλυψα μεταγενέστερα. Κάποια τα βρήκα όντως διασκεδαστικά, κάποια άλλα διασκεδαστικά γελοία (με την καλή έννοια). Ελπίζω να γουστάρετε (η κατάταξη έγινε με αλφαβητική σειρά).

1.«Βαμβακούλος και η Γκολάρα του (Ο)». Δηλαδή, ο τίτλος δεν σας φτάνει; Η αξέχαστη Νατάσσα Γερασιμίδου σε διπλό ρόλο υποδύεται το άσο των γηπέδων Βαμβακούλο (σαφής αναφορά στον αγαπημένο ποδοσφαιριστή) και την αδερφή του. Δε θα ξεχωρίσω κάποια σκηνή αλλά ένα (ελαφρώς ακατάληπτο) τραγούδι που ακούγεται καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας (το οποίο ερμηνεύει η ίδια η Γερασιμίδου) και καταλήγει στο στίχο: «Μεγάλη πόρτα θα διαβείς, πάνω σε τρία θα κάτσεις».

2.«Βασικά Καλησπέρα σας». Η μία από τις δύο πιο καλτ στιγμές (τη δεύτερη την αναφέρω πιο κάτω) του ελληνικού εμπορικού (ελαφρύς ευφημισμός) κινηματογράφου. Οπου ο Στάθης Ψάλτης, καρδιοχτυπημένος ραδιοπειρατής, διαλυμένος από τον έρωτα της Κάιτης Φίνου για τον Γιάννη Μποσταντζόγλου, ψελλίζει «Κούλα μ’ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος».

3.«Δράκουλας των Εξαρχείων (Ο)». Αν και η αγαπημένη μου ταινία του Νίκου Ζερβού ήταν οι θρυλικοί «Τηλεκανίβαλοι», δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε τούτο δω το διαμαντάκι - πιθανότατα την πιο καλτ ταινία των ‘80s με την πολύ καλή έννοια. Ο «Δ των Ε» έχει μια μάλλον αναιμική πλοκή η οποία σταδιακά εξαφανίζεται τελείως, δίνοντας τη θέση της σε ένα μουσικό καταιγισμό από τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Ως κορυφαία στιγμή της όμως, δε θα επιλέξω τον Τζιμάκο αλλά τον (μπάτσο-ζόμπι) Δημήτρη Πουλικάκο και την εκπληκτική ροκ διασκευή του «Υπάρχω».

4.«Μαρκησία του Λιμανιού (Η)». Η σεξοβόμβα Μαρία Αλιφέρη υποδύεται σε αυτή τη βιντεοταινία κάτι σε Μπλανς Ντιμπουά του Πειραιά, με έναν τρόπο που μόνο ο Νίκος Φώσκολος θα μπορούσε να αποδώσει. Στο τέλος της ταινίας, κι ενώ η Μαρία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, καταφτάνει στον Πειραιά ένα κλιμάκιο του γαλλικού υπουργείου πολιτισμού το οποίο τη βραβεύει για την προσφορά της στην τέχνη.

5.«Μεγάλη Απόφραξη (Η)». Κλασική βιντεοταινία. Κάποια στιγμή ο υδραυλικός, Κώστας Τσάκωνας, γκρεμοτσακίζεται από μια σκάλα με άκρως ρεαλιστικό τρόπο. Στους τίτλους του τέλους αποκαλύπτεται πως πραγματικά έπεσε από τη σκάλα και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για δέκα μέρες στο νοσοκομείο. Συγκινητικό.

6.«Ομοφυλόφιλοι (Οι)». Μια ταινία καταγγελία. Ο Μιχάλης Μανιάτης (ο οποίος μετά τον «Αγγελο» είχε ειδικευτεί σε ρόλους gay), υποδύεται έναν κατατρεγμένο ομοφυλόφιλο. Κάποια στιγμή τον βλέπουμε να ρεμβάζει στο μπαλκόνι του. Στο διπλανό μπαλκόνι, δύο τύποι, τελείως αντρουά, παίζουν τάβλι. Κάποια στιγμή, ο ένας σηκώνει τη ματιά του από τα ζάρια και τα πούλια και λέει περιπαιχτικά στον αντίπαλό του: «Ο διπλανός είναι αδερφή» προκαλώντας την αποστροφή του Μανιάτη. Μια αποστροφή η οποία - δυστυχώς - δεν μπορεί να περιγραφεί στο γραπτό λόγο.

7.«Τσακάλια (Τα)». Κάτι καλόπαιδα έχουν βιάσει τη Σοφία Αλιμπέρτη, κάνοντας τ’ αλατιού τον Σταμάτη Γαρδέλη που βρέθηκε στο δρόμο τους. Ο Σταμάτης, μαζί με τον Πάνο Μιχαλόπουλο και άλλη μία γνωστή φάτσα της εποχής (δυστυχώς δεν γνωρίζω το όνομά του) δεν το αφήνουν να πέσει κάτω. Φτάνουν με τις (μεγάλου κυβισμού) μηχανές τους στην καφετέρια όπου συχνάζουν οι βιαστές. Σε μια σκηνή που θα ζήλευε και ο Ταραντίνο, ο Σταμάτης ρίχνει μια ματιά που σκοτώνει στον αρχιβιαστή. «Με θυμάσαι ρε πούστη;» τον ρωτάει σαλπίζοντας το ξεκίνημα μιας μάχης που έχει ως αποτέλεσμα οι «κακοί» να φάνε βρομόξυλο και μπινελίκια.

8.«Φυλακές Ανηλίκων». Η απόπειρα ληστείας μιας τρελοπαρέας έχει κακό τέλος και τα αλάνια (που είναι όλοι τους γύρω στα τριάντα) καταλήγουν στις φυλακές ανηλίκων. Κάποια στιγμή, ο gay διοικητής των φυλακών απομονώνει έναν από αυτούς και αρχίζει να του την πέφτει μιλώντας του για ποίηση. Ο (στρέιτ) κρατούμενος, εξοργισμένος από την πολιορκία του ανδρισμού του τελικά αναφωνεί: «Τι ανωμαλίες είναι αυτές που μου λέτε κύριε;»

9.«Χούλιγκανς» (1). Η δεύτερη πιο καλτ στιγμή που εξασφάλισε την αθανασία στον Γιώργο Πετρόχειλο. Ο εξαγριωμένος χούλιγκαν κατακεραυνώνει τον ιερωμένο πατέρα του που τολμάει να υποστηρίξει πως «Η αλήθεια βρίσκεται στο όνομα του Θεού». «Οχι πατέρα, η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistol! ΓΚΕΓΚΕ;» του πετάει στη μάπα και λίγα λεπτά αργότερα, ξεχύνεται στους δρόμους φορώντας μόνο το σλιπάκι του και κρατώντας ένα κασετόφωνο το οποίο για κάποιο λόγο δεν παίζει Sex Pistols αλλά κάτι που φέρνει περισσότερο στα «Παπάκια».

10.«Χούλιγκανς»(2). O σοβαρός δημοσιογράφος Γιώργος Σίσκος παίρνει συνέντευξη από έναν άλλο χούλιγκαν ο οποίος τονίζει: «Πρέπει να ξέρεις πως είμαι ο πιο άντρας από οποιοδήποτε πούστη.Μια μέρα έδειρα δέκα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και άλλους πέντε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (σ.σ. πρόκειται για το ίδιο γήπεδο), και το βράδυ τον έπαιξα δύο φορές έτσι για να ηρεμήσω». Εnough said.

Ο Θανάσης Χειμωνάς γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με δύο διηγήματα στην εφημερίδα «Τα Νέα» - το πρώτο κυκλοφόρησε στη συλλογή διηγημάτων «Ερωτας σε πρώτο πρόσωπο» (Κέδρος). Είναι πτυχιούχος φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, σπούδασε κινηματογράφο στο ίδιο πανεπιστήμιο και δημοσιογραφία στο Λονδίνο. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ραμόν» κυκλοφόρησε το 1998, το δεύτερο, «Σπασμένα Ελληνικά», το 2001 και ακολούθησαν: «Ανεξιχνίαστη ψυχή», 2003, «Η μπλε ώρα», 2005, «Ραγδαία επιδείνωση», 2007, «Δεν την αγαπάω πια», 2010. Τον Μάιο του 2002 το «Ραμόν» εκδόθηκε στη Γαλλία από τις εκδόσεις Alter Edit και τον Μάρτιο του 2003 ακολούθησαν τα «Σπασμένα ελληνικά». Εχει εργαστεί ως αθλητικός συντάκτης σε πολιτική εφημερίδα. Αρθρογραφεί τακτικά στην ιστοσελίδα www.mediasoup.gr.

Για περισσότερες πληροφορίες για το 11ο Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού κινηματογράφου, που θα πραγματοποιηθεί 1-3 Φεβρουαρίου στον πολυχώρο GAGARIN 205 (Λιοσίων 205), επισκεφθείτε τα websites της διοργάνωσης, gagarin205 και greekcultfilmfestival.

• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου: Hit me! Hit me! Hit me! Ολες οι πληροφορίες και το πλήρες πρόγραμμα
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Ετσι κι αλλιώς, όλα είναι δρόμος
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Μάκης Παπασημακόπουλος: «Αθλητισμός σημαίνει φως. Και ολίγον σινεμάς.»
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Μπάμπης Μπεσλεμές: «Δεν φανταζόμαστε ποτέ ότι ο Παντελής Βούλγαρης θ’ ασχοληθεί μαζί μας»
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Φωκίων Μπόγρης: «Δεν είναι, άλλωστε, όλο το ελληνικό σινεμά καλτ;»
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Αυτή η μάστιγα.
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: «Οσο υπάρχει αλκοόλ…»
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: Το νέο «αίμα»
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης, «Είμαστε ο Σινεμάς!»
• Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: Διονύσης Ξανθός, Ο Γύρος της Ζωής