Λίγο πριν το 11ο Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου κάνει την πανηγυρική του πρεμιέρα, την 1η Φεβρουαρίου, οι άνθρωποι που θα γεμίσουν φέτος την οθόνη του μάς δίνουν το στίγμα του παρελθόντος και του παρόντος του σινεμά που αγαπήθηκε με πάθος κι ενοχή. Σήμερα, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ν. Μανιάτης εξηγεί γιατί το «Ολα Είναι Δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη και ειδικά το τρίτο μέρος της ταινίας μπορεί να σε κάνει πιστό για μια ζωή.
Είναι ταινίες που βλέπεις τρώγοντας ποπ κορν και σχεδόν τις ξεχνάς μετά από λίγο. Είναι και ταινίες που σου αλλάζουν τη ζωή. Η ταινία «Ολα είναι Δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη είναι σπονδυλωτή. Και μπορεί να είναι υπέροχη στις δύο πρώτες ιστορίες της - όπου έτσι κι αλλιώς παίζουν ο έξοχος Καταλειφός και ο αξέχαστος Βέγγος - η τρίτη όμως ιστορία έμελλε να αλλάξει τη δική μου ζωή. Ενας λόγος παραπάνω να χαίρομαι που θα προβληθεί φέτος στο ηρωικό Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου του συντρόφου Νίκου Τριανταφυλλίδη, αφού ανήκω στη χορεία των φανατικών πιστών της εν λόγω ταινίας.
Ξεκινώ ανάποδα: Για εμάς, τους ανθρώπους των σφαιριστηρίων και των λαϊκών πάλκων- η συγκίνηση ήταν μεγάλη με την παρουσία στην ταινία της αρχοντογυναίκας και για χρόνια παρτενέρ του αξέχαστου συνθέτη Γιάννη Καραμπεσίνη, κυρίας Μαίρης Μαράντη στην τελευταία σκηνή. Γενικά νομίζω πως σήμερα που διάφοροι απίθανοι τύποι επιλέγουν να κάνουν διδακτορικά για πράγματα που δεν αφορούν κανέναν όπως «Η ύστερη Νεωτερικότητα και το επερχόμενο διακύβευμα των νέων συλλογικών μεταμοντέρνων υποκειμένων» η τελευταία σκηνή με την κυρία Μαίρη να τραγουδά, τον Αρμένη να χορεύει ζεϊμπέκικο, τον Ηλία να γκρεμίζει, θα έπρεπε να μελετηθεί επισταμένα όχι στο πεδίο της αναπαράστασης της ζωής μέσω της Τέχνης. Αλλά της αναπαράστασης της τέχνης μέσω της ζωής.
Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά και πώς με δόνησε για την παρουσία, τη φωνή και τη γούνα της κυρίας Μαίρης. Και με συντάραξε για τον όρθιο μπουζουξή δίπλα της και το συφοριασμένο χάραμα που το δράμα κορυφωνόταν. Σκέφτομαι πάντα επίσης μια λεπτομέρεια: Ο Μάκης (Γιώργος Αρμένης) στο μακρύ ταξίδι του μέσα στη νύχτα, φοράει την καμπαρτίνα του από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία που το κέντρο «Βιετνάμ» - μετά από διαταγή του - γκρεμίζεται. Τότε κι αυτός καίει την καμπαρντίνα του, όπως απαλλασσόμαστε μετά από μια μεγάλη ήττα, από τα αντικείμενα που τη θυμίζουν.
Κάτι ακόμη: Οι πιο παρατηρητικοί και μυημένοι συγκινήθηκαν ακόμη περισσότερο βλέποντας και τον μεγάλο τραγουδιστή Σπύρο Δημητρίου να ερμηνεύει στην ίδια ταινία μερικά κορυφαία τραγούδια. Σήμερα μάλιστα που ο Σπύρος («μικρός τσιγγάνος» ήταν το παρατσούκλι του στα χρόνια του ‘60) δεν είναι ανάμεσά μας, η συγκίνηση γίνεται ακόμη βαθύτερη.
Κάτι τελευταίο επίσης, για την τελευταία πάλι σκηνή. Τη χαίρομαι πάντα με την ίδια θέρμη και μου προκαλεί την ίδια συγκίνηση γιατί ξέρω πως αυτή είναι πάντα η κατάληξη ενός αληθινά ρομαντικού ανθρώπου - που θεωρεί βαρίδια τα λεφτά και τα αντιμετωπίζει με βαθιά απαξία - όπως ο Μάκης. Πάντα πριν το Βιετνάμ υπάρχει ένας ρεφορμιστής Ηλίας. Πάντα όμως τον τελευταίο λόγο τον έχει ένας Μάκης και το γκρέμισμα του Βιετνάμ του. Εστω και με εγχρήματους όρους.
Δημήτρης Ν. Μανιάτης (Δημοσιογράφος, Εφημερίδα «Τα Νέα»)
Για περισσότερες πληροφορίες για το 11ο Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού κινηματογράφου, που θα πραγματοποιηθεί 1-3 Φεβρουαρίου στον πολυχώρο GAGARIN 205 (Λιοσίων 205), επισκεφθείτε τα websites της διοργάνωσης, gagarin205 και greekcultfilmfestival.
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου: Hit me! Hit me! Hit me! Ολες οι πληροφορίες και το πλήρες πρόγραμμα
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Μάκης Παπασημακόπουλος: «Αθλητισμός σημαίνει φως. Και ολίγον σινεμάς.»
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Μπάμπης Μπεσλεμές: «Δεν φανταζόμαστε ποτέ ότι ο Παντελής Βούλγαρης θ’ ασχοληθεί μαζί μας»
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Φωκίων Μπόγρης: «Δεν είναι, άλλωστε, όλο το ελληνικό σινεμά καλτ;»
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11. Αυτή η μάστιγα.
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: «Οσο υπάρχει αλκοόλ…»
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: Το νέο «αίμα»
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης, «Είμαστε ο Σινεμάς!»
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: Ο Θανάσης Χειμωνάς, ο Βαμβακούλος και η Γκολάρα του!
- Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου # 11: Διονύσης Ξανθός, Ο Γύρος της Ζωής
