Φεστιβάλ Δράμας 2024: «Treadmill» του Γιώργου Κοιμήση

H ταινία

Η Δήμητρα, μια γυναίκα που πλησιάζει τα 50, ζει με την ηλικιωμένη και χειριστική μητέρα της, Ρέα. Η δύσκολη συνύπαρξή τους φτάνει σε οριακό σημείο όταν η Δήμητρα επιχειρεί να εγκαταστήσει στο δωμάτιό της ένα διάδρομο γυμναστικής. Παρεξηγήσεις προκαλούν αντιπαραθέσεις που οδηγούν σε απρόσμενες ανατροπές.

Ο σκηνοθέτης

Ο Γιώργος Κοιμήσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. ηρθε σε επαφή με τις τέχνες από μικρή ηλικία, πραγματοποιώντας σπουδές στη μουσική. Μετά την αποφοίτησή του από το τμήμα Επιστήμης Υλικών του Πανεπιστημίου Πατρών, σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή Λυκούργου Σταυράκου. Το «Treadmill» είναι η πρώτη μικρού μήκους ταινία του.

treadmill

5 ερωτήσεις για το «Treadmill»

Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;

Χρειάστηκε κάποτε η μητέρα μου να με συμβουλευτεί για την αγορά ενός διαδρόμου γυμναστικής τον οποίο ήθελε να τοποθετήσει σπίτι της. Την απέτρεψα για χωροταξικούς λόγους και γιατί, ας μη γελιόμαστε, είναι εξαιρετικά σπάνιο να χρησιμοποιηθεί για εύλογο χρονικό διάστημα, τουλάχιστον για τρέξιμο. Ετσι, για να μην τα πολυλογώ, ο διάδρομος κατέληξε κάποια περίοδο να φιλοξενείται σε μια γωνία του μπαλκονιού της. Βεβαίως είχα παρατηρήσει κι άλλες περιπτώσεις, ανά τα χρόνια, παραγκωνισμένων διαδρόμων που προορίζονταν για οικιακή χρήση και δεν χρησιμοποιήθηκαν ούτε καν ως κρεμάστρες. Οι εικόνες αυτές με οδήγησαν να σκεφτώ με συμβολικούς όρους, ένα κατεσταλμένο «θέλω». Τούτο σε συνδυασμό με ένα κοινωνικό γίγνεσθαι, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε τα χνάρια των γονέων, αποτέλεσε το εφαλτήριο αυτής της ιστορίας. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η περίπτωση μιας γυναίκας που θέλει να διεκδικήσει το «αυτεξούσιο» κόντρα στο περιβάλλον της σε μια ηλικία κοντά στα 50· σε ένα χρονικό σημείο της ζωής δηλαδή όπου τα απωθημένα ενδεχομένως έχουν πυκνώσει κι όχι σε μια ηλικία πέριξ των 20 π.χ., που είναι και πιο σύνηθες. Η επιλογή, δε, η πρωταγωνίστρια να είναι γυναίκα έχει να κάνει με το λεγόμενο «κοινωνικό προγραμματισμό», το πρότυπο δηλαδή κατά το οποίο θα πρέπει η γυναίκα να είναι νέα, ωραία, παντρεμένη με παιδιά, επιτυχημένη επαγγελματίας. Γι’ αυτό και μόνο η Δήμητρα, η ηρωίδα της ταινίας, έχει να ανέβει μεγάλο βουνό.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;

Η παραγωγή. Ο,τι σχετίζεται με οικονομικούς πόρους και μέσα. Τι μας δυσκόλεψε; Και πάλι η παραγωγή, ό,τι σχετίζεται με οικονομικούς πόρους και μέσα, ενώ υπήρξαν και κάποιες άλλες ατυχίες. Χαρά μου έφεραν οι συνεργασίες. Οι επαγγελματικού τύπου σχέσεις που απέκτησαν και κοινωνικές προεκτάσεις. Οι παρέες που δημιουργήθηκαν και η ερώτηση «Πότε θα κάνουμε επόμενη;»· αυτό με χαροποίησε. Επειτα, η ευκαιρία που μου δόθηκε, να συνεργαστούμε για τη μουσική της ταινίας με τον φίλο και για πολλά χρόνια δάσκαλό μου στη μουσική, Νίκο Ροπαΐτη, τον οποίο γνωρίζω από 12 χρονών. Με εξέπληξε θετικά το γεγονός πως άπαξ κι αρχίσουν να εμπλέκονται οι συνεργάτες στην όλη διαδικασία της δημιουργίας, το όποιο εγχείρημα παύει να είναι αποκλειστικά δικό σου και με εκθετικούς ρυθμούς μετατρέπεται σε ένα σύστημα του οποίου είσαι μέρος. Κατά κάποιον τρόπο ξεχνάς ότι εσύ το πυροδότησες όλο αυτό.

treadmill

Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;

Σίγουρα, γιατί παρέχει τη δυνατότητα της εύκολης πρόσβασης. Αν δεν έχει δει κανείς τις μικρού μήκους ταινίες στο πλαίσιο κάποιου φεστιβάλ, είναι πολύ δύσκολο να τις βρει εκ των υστέρων κάπου. Σχετικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, για να πω την αλήθεια, δεν το αντιλαμβάνομαι ακριβώς ως δίλημμα. Πιο πολύ επικουρικά νιώθω πως λειτουργούν οι πλατφόρμες ως προς την κινηματογραφική τέχνη παρά ότι την υπονομεύουν. Σαφώς η εμπειρία στην αίθουσα είναι ανώτερη, ωστόσο μπορεί πιο εύκολα κανείς, σε σχέση με το παρελθόν, να «πλησιάσει» την αίθουσα από το σπίτι του. Το λέω εξαιτίας του κόστους των μέσων (μεγάλες τηλεοράσεις, προτζέκτορες, ηχοσυστήματα κλπ.), το οποίο είναι κατά πολύ μειωμένο σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, καθιστώντας την αγορά τους πιο εφικτή. Περισσότερο με προβληματίζει ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να δούμε μια ταινία, όχι τόσο ως προς το μέσο, όσο ως προς την προσοχή. Τη «βλέπουμε» ή την «κοιτάμε»;

Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;

Είναι ένα φεστιβάλ με μακρά ιστορία το οποίο για δεκαετίες πρωταγωνιστεί στο πολιτιστικό τοπίο της χώρας, αλλά κι εκτός αυτής. Είναι πολύ σημαντικό ότι το φεστιβάλ «ταξιδεύει» και δίνεται η δυνατότητα να κοινοποιηθεί το έργο των δημιουργών σε τόσες πόλεις του κόσμου και ταυτοχρόνως να προξενήσει το ενδιαφέρον σε έναν συνεχώς αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων για τη μικρού μήκους ταινία και το σινεμά γενικότερα. Οι επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους πρώτον αποδεικνύουν πως αυτό που έχουν να «πουν» διέπεται από έναν οικουμενικό χαρακτήρα και δεν αφορά μόνο το στενό πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας. Δεύτερον δείχνει ότι έχουμε ανθρώπους που αγαπούν και γνωρίζουν πολύ καλά την τέχνη. Αν μάλιστα αναλογιστείτε το μέγεθός μας ως χώρα κι ως «βιομηχανία», το πλήθος των διακρίσεων είναι εντυπωσιακό. Τέλος, το βλέπω ως μια «χρυσή» ευκαιρία να πάψω να ακούω αυτό το «για ελληνική καλή είναι», μικρού ή μεγάλου μήκους ταινία. Εχω την αίσθηση πως σε ένα ευρύτερο κοινό έχει εδραιωθεί η άποψη πως ο ελληνικός κινηματογράφος είναι υποδεέστερος όλων. Ισως να φταίει ο δικός μου κοινωνικός κύκλος που το αντιλαμβάνομαι έτσι και να λαθεύω, δεν ξέρω.

Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...

το χρειαζόμαστε.

Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Treadmill»