Η ποικιλία ήταν για μια ακόμη φορά ο οδηγός του υπεύθυνου προγράμματος Γιώργου Ζώη στο Διεθνές Διαγωνιστικό του 45ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, έστω και με το τμήμα αρκετά μαζεμένο φέτος, με 15 διαγωνιζόμενες ταινίες (συν δύο εκτός συναγωνισμού) έναντι των 22 που μετρούσε στην προηγούμενή του έκδοση.
Το 45ο Φεστιβάλ της Δράμας με τον τρόπο του Flix:
Δράμα 2022: Τελετή έναρξης ενός (επιτέλους) «κανονικού», διεθνούς Φεστιβάλ
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Τελετή Λήξης και Βραβεία
Αναμνήσεις Μιας Εφηβικής Καταιγίδας
Οχι, πάντως, πως η εθνική και στιλιστική πανσπερμία εμπόδισε τους εκλέκτορες από το να προτάξουν θεματικά στίγματα, με πιο αιχμηρό απ’ όλα την… «εφηβική καταιγίδα», για να δανειστούμε από τον τίτλο της πιο παραγνωρισμένης, κατά τη γνώμη μας, ελληνικής συμμετοχής φέτος, το δομημένο με σύνεση και ψυχραιμία «Αναμνήσεις Μιας Εφηβικής Καταιγίδας» της Σοφίας Γεωργοβασίλη, που έφυγε παραδόξως με άδεια χέρια κι από το εθνικό πρόγραμμα.
Και η εν λόγω καταιγίδα είναι πράγματι πιο βροντερή στο τιμημένο με το ανώτατο βραβείο (Grand Prix 2022) «Techno, Mama» του Λιθουανού Σαούλιους Μπαραντίσκας, σκληρό, ρεαλιστικό, θαυμαστής αφηγηματικής οικονομίας πορτρέτο ενός νεαρού λάτρη της τέκνο μουσικής που εκτονώνεται στο χόμπι του ενώ παλεύει να κρατήσει την χωρίς πατριαρχική φιγούρα οικογένειά του αρτιμελή, κόντρα στην πλήρη απαξίωση της ανάλγητης μητέρας του.
Techno, Mama
Ακόμη τραχύτερος είναι ο ρεαλισμός στο «August 13th» του Βεντσισλάβ Λιουμπένοφ Σάριεφ από την Bουλγαρία (Βραβείο #ThisisΕU της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα), ένα εμπνευσμένο από αληθινά συμβάντα δράμα πάνω στο bullying που ξετυλίγεται σαν θρίλερ αγωνίας, καθώς ακολουθεί τον Βίκτορ και την Τάνια, δύο μαθητές λυκείου, στις όλο και πιο επισφαλείς καλοκαιρινές βόλτες τους, με τους νταήδες της γειτονιάς -ανάμεσά τους και έναν που εποφθαλμιά την Τάνια- να τους παρενοχλούν μέχρι βαρβαρότητας σε κάθε τους σχεδόν βήμα.
August 13
The Salamander Child
Κι αν η υπερβολή γίνεται παρέκκλιση στο «August 13th» (η περίπτωση της κακοποιημένης από τον πατέρα της Τάνια θα μπορούσε κάλλιστα να χαμηλώσει σε έμφαση και τόνους), στο βέλγικο «The Salamander Child» του Τεό Ντέγκεν (Βραβείο EFA «ΔΡΑΜΑ 2022), που πραγματεύεται επίσης το εφηβικό νταηλίκι, είναι απόλυτα θεμιτή. Την επιβάλλουν όλα τα, ευθυγραμμισμένα με το μεταφυσικό κλίμα, εκφραστικά μέσα του φιλμ, που θέλει τον 15χρονο Φλοριάν φρικιό της γειτονιάς, να πιστεύει πως επικοινωνεί με τον πρόσφατα χαμένο πατέρα του μέσω της φωτιάς και να βρίσκει παρηγοριά στην αναπτυσσόμενη φιλία του με ένα κορίτσι που αρέσκεται στο να ντύνεται υπερήρωας.
Threatend Love
Πάντως η πιο αδύναμη ταινία, όχι μόνο στο πλαίσιο της θεματικής της ταραγμένης εφηβείας αλλά και ολόκληρου του lineup, ήταν το «Threatened Love» του Έκτορ Έρθε από την Iσπανία, όπου δύο νεαροί φίλοι φαντασιώνονται τους τρόπους που θα αντικρίσουν την Μάργκα, αντικείμενο πόθου και των δύο, μόλις γυρίσει από διακοπές. Είναι τόσο αφελώς και ερασιτεχνικά στημένο τούτο το βιντεοκλιπίστικο ανεκδοτάκι που αναρωτιέται κανείς πώς βρέθηκε στο διαγωνιστικό σκέλος εξαρχής.
Plurabelle
Πιο ενήλικες «καταιγίδες» εκπροσωπεί η Αργεντίνα «Plurabelle» της φερώνυμης, τιμημένης με Ειδική Μνεία ταινίας του Σάσα Αμαράλ, μια twentysomething κοπέλα χαμένη μέσα στον αγοραίο έρωτα που η ίδια επιδιώκει μέσα από εφαρμογές και κοινωνική δικτύωση. Το φιλμ ξεδιπλώνει τη βαθμιαία συνειδητοποίησή της μέσα σε αυτές τις επαφές (και τη σχέση της με τον μοναδικό φίλο και πιθανό αγαπητικό της), μέσα από μια αφήγηση, ωστόσο, υπέρμετρα χαλαρή για 16λεπτη σκιαγράφηση χαρακτήρα.
Bon Voyage
Από την άλλη, πολύ στιβαρότερα ολοκληρώνεται τελικά το «Bon Voyage» του Κινέζου Τζιάουεν Λι, κι ας μοιάζει χαλαρότερο σε δομή. Ίσως επειδή τούτο το κολάζ των μνημών ενός άντρα από τυχαίες ή μη συναντήσεις του στο αμάξι του έχει μια εσωτερική συνοχή που θα χειροκροτούσε ο δεινός ενορχηστρωτής συνειρμών Γουόνγκ Καρ Βάι του «2046».
Murmurs of the Jungle
Είμαστε βέβαιοι πως το ίδιο θα χαιρόταν ο Απιτσατπόνγκ στη θέαση του «Murmurs of the Jungle» του Ινδού Σοχίλ Βαϊντία. Στο πειραματικών αναζητήσεων ντοκιμαντέρ, που «εθνογραφεί» μινιμαλιστικά μια κοινότητα αυτοχθόνων στην οροσειρά των Δυτικών Γκατ, φύση και άνθρωπος, θεοί και πρόγονοι, παρελθόν και παρόν συνιστούν μέρη ενός αέναου κύκλου που δεν υπακούει σε καμία άλλη θρησκεία πέραν του ανιμισμού.
Under the Lake
Στον Θρόνο του Ξέρξη
Terra Incognita
Τον αέρα της αρχέγονης αυτής λατρείας της εμψύχωσης νιώθει κανείς και στο ντοκιμαντέρ του δικού μας Θανάση Τρουμπούκη «Under the Lake» (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, Βραβείο Ανάπτυξης Σεναρίου Ιδρύματος Ωνάση), μια από τις τρεις ελληνικές συμμετοχές του Διεθνούς μαζί με το «Στον Θρόνο του Ξέρξη» της Eύη Καλογηροπούλου και τις «Αναμνήσεις…» της Σοφίας Γεωργοβασίλη, όπως και, ακόμα περισσότερο, στο μόνο animation του τμήματος, το γαλλοδανέζικο «Terra Incognita» των Εϊντριαν Ντέξτερ και Περνίλα Κιάερ, το οποίο παρακολουθεί μέσα από λιτά πλην αδρότατα σκίτσα τη ζωή μιας ομάδας αθανάτων σε ένα μυστηριώδες νησί από τον θάνατο του Δημιουργού τους (εκπληκτικό εύρημα) μέχρι τη σύγχρονη εποχή και μετά την πρώτη επαφή τους με τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Cherries
The Calf
Η γη δίνει τον τόνο και σε άλλες δύο, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, ταινίες του προγράμματος: στο «Cherries» του Βιτάουτας Κάτκους (Ειδικό Βραβείο Αρτιότερης Παραγωγής TV5 MONDE), το μάζεμα των κερασιών λειτουργεί ως το δραματικό κίνητρο για να εξιστορηθεί η απόπειρα ενός μεσήλικα να συσφίξει τη σχέση του με τον γιο του και ο Λιθουανός σκηνοθέτης μας παρασύρει σε ένα υπνωτιστικό χρονικό απελευθέρωσης που αφορά πρωτίστως τον νεαρό, κόντρα στα περί δυσλειτουργικών οικογενειών συνήθη κλισέ· στο δε εξίσου βραδύκαυστο, αλλά ρεαλιστικού ύφους «The Calf» του Πέρση Μοσταφά Βαζίρι, είναι η ίδια η φύση που απελευθερώνεται, διά χειρός του επιστάτη ενός βουοστασίου που δεν αντέχει να βλέπει τα μοσχάρια του να υποφέρουν από τον υποσιτισμό που επιβάλλει το αφεντικό.
Foster
The Saboteur
Κι από το αγροτικό τοπίο πίσω στο αστικό, για να συμπληρωθεί η φετινή επιλογή. Τρυφερό σε συναισθήματα, επιδέξια στημένο, αλλά μάλλον «λίγο» συγκριτικά με άλλα διαγωνιζόμενα φιλμ το «Foster» του Ολλανδού Γιόρι Βινάλντα, όπου μια ανδρική ανάδοχη οικογένεια -ένα ζευγάρι με δύο υιοθετημένους γιους- ετοιμάζεται για το προγραμματισμένο σπάσιμο της ενότητάς του μέσα στην ημέρα. Και εντελώς πρωτότυπο, απολαυστικά σινεφίλ το «The Saboteur» του Φινλανδού Aνσι Κασιτόνι (Βραβείο Σκηνοθεσίας), με «ήρωα» έναν γλύπτη που δέχεται να πρωταγωνιστήσει σε μια κατασκοπική περιπέτεια ερμηνεύοντας τον ρόλο αποκλειστικά από τα υποτυπώδη στούντιο γυρισμάτων. Το τεμαχισμένο στα δύο κάδρο -η δράση της ταινίας-μέσα-σε-ταινία συγχρονισμένη με το παρασκήνιο των ειδικών εφέ- όχι απλώς δίνει τον κωμικό τόνο, αλλά και σχολιάζει αδιάλειπτα το κινηματογραφικό θέαμα ως κατεξοχήν παραπλάνηση.
Το 45ο Φεστιβάλ της Δράμας με τον τρόπο του Flix:
Δράμα 2022: Τελετή έναρξης ενός (επιτέλους) «κανονικού», διεθνούς Φεστιβάλ
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Φεστιβάλ Δράμας 2022 | Τελετή Λήξης και Βραβεία
