Ανάμεσα σε όλα τα ρίσκα μιας ταινίας που στέκεται πλέον ως ένα υπόδειγμα μεγάλου σινεμά που ακούγεται περισσότερο απ' όσο μιλάει, το στοίχημα της Τζέιμς Κάμπιον είναι ο πρωταγωνιστής της. Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς σ’ έναν φαινομενικά κόντρα-ρόλο. Γιατί τι δουλειά έχει ο χλωμός, Βρετανός δανδής στη φορεσιά του κάφρου καουμπόη; Πώς μεταμόρφωσε το σώμα του ώστε να μοιάζει απειλητικό ακόμα και με τον τρόπο που κάθεται σε μια καρέκλα πανδοχείου; Πώς δεν έπιασε μόνο την ντοπιολαλιά, αλλά δούλεψε τα σύμφωνα του («prrrrreetty») ώστε να συρίζουν ατόφιο μίσος; Πώς κατάφερε να ουρλιάζει φοβέρες, ενώ απλώς χαμογελά; Kι εκεί που νομίζουμε πώς τον έχουμε καταλάβει, πώς επέτρεψε σε μια χαραμάδα να ρίξει φως στα σκοτεινά υπόγεια του ρόλου του; Στον Φιλ που παίζει κι αυτός ένα ρόλο;
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την «Εξουσία του Σκύλου» που προβάλλεται ήδη στο Netflix με ελληνικούς υπότιτλους
Στο Flix ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, σίγουρος διεκδικητής του Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, μιλάει για τη γνωριμία του με την Τζέιν Κάμπιον, τον τρόπο που απομονώθηκε μέσα στον ήρωά του, το σπίτι που βρήκε στη Νέα Ζηλανδία, τον τρόπο που προσπαθεί να μην χάνεται μέσα στους ρόλους του και το streaming που με τον δικό του τρόπο έσωσε το σινεμά από την πανδημία.
Διαβάστε ακόμη: «Είμαστε μακριά από μια κοινωνία απαλλαγμένη από το μίσος»: Η Κίρστεν Ντανστ μιλάει στο Flix
φωτό: Ρόμπι Λόρενς για τους New York Times
Ειλικρινά δεν θυμάμαι τι προηγήθηκε, η ανάγνωση του βιβλίου ή η προετοιμασία για τον ρόλο. Σκόπευα να ρωτήσω την Τζέιν ακριβώς αυτό! Με απασχολεί αυτές τις μέρες καθώς μόλις τώρα ξεκινάμε να μιλάμε για την ταινία και πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ τι προηγήθηκε. Είχα πληροφορηθεί για το πρότζεκτ, άρα πρέπει να πήρα το βιβλίο πριν λάβω το σενάριο, δεν είμαι όμως σίγουρος. Έχω την εντύπωση ότι όντως χρησιμοποίησα προηγουμένως το βιβλίο για να ετοιμαστώ. Πρόκειται για ένα μοναδικό κείμενο και ιδανική βάση για ταινία χαρακτήρων, ήδη λόγω του βάθους και των πτυχών στο ιστορικό του χαρακτήρα που υποδύομαι, των αιτιών που είναι αυτός που είναι, κάτι που στην ταινία ανακαλύπτεις μόνο καθώς πλησιάζει στο τέλος. Τότε που βλέπεις ότι δεν είναι απλά ένας μαλάκας. Εντάξει, είναι, αλλά έχει τους λόγους του, τι να πω. (γελάει)
Το ταξίδι αυτό με την Τζέιν ήταν μακρύ. Θυμάμαι μου έδειξε ένα look book στην πρώτη μας συνάντηση. Η πλάκα ήταν ότι ήμουν τρομοκρατημένος. Προωθούσα τότε το «Εκδικητές: Η τελευταία πράξη», σε πολύ χαλαρή διάθεση και εύθυμο κλίμα, ήμουν και με την οικογένειά μου, όταν ξαφνικά βρέθηκα σχεδόν αντιμέτωπος με αυτό το τεράστιο έργο που ερχόταν προς το μέρος μου. Έβλεπα επανειλημμένα το «Μαθήματα Πιάνου», είδα γενικά όλη τη δουλειά της, ώσπου όλο αυτό πήρε μέσα μου διαστάσεις που μάλλον δεν θα έπρεπε. Έφτασα λοιπόν στην πρώτη συνάντηση με αυτή τη μορφή του παγκόσμιου κινηματογράφου και της γυναικείας καλλιτεχνικής δημιουργίας, η οποία μου είπε «γεια!» φορώντας ένα σακίδιο πλάτης. Μιλήσαμε, βάλαμε τα γέλια, ήταν τόσο σουρεαλιστικό. Στο τέλος μου έδειξε ένα look book, μια θαυμάσια πρώτη προσέγγιση για το πού σκόπευε να κατευθύνει καλλιτεχνικά την ιστορία, για την ατμόσφαιρα και τον αισθησιασμό που ήθελε να αναδείξει. Είχε μαζέψει εξαιρετικές φωτογραφίες και σκίτσα. Αυτό λειτούργησε σαν «παράθυρο» για να μπω στην ιστορία και, καθώς τελείωνε η συνάντηση, της είπα «Είναι υπέροχο! Λοιπόν, θα το προχωρήσουμε;» και μου απάντησε «Μα ναι, απλά ήθελα να δω από κοντά τον Φιλ μου!». Μέχρι εκείνη τη στιγμή πραγματικά νόμιζα ότι θα περνούσα οντισιόν, όμως αμέσως ακολούθησε ολόκληρη συζήτηση για το τι θα χρειαζόμουν. Και είπα ότι θέλω να μάθω πώς είναι να διαχειρίζεσαι ένα ράντσο. Ότι πρέπει να λερώσω τα χέρια μου, να βρεθώ στον ίδιο τόπο που εξελίσσεται ιστορία, να καβαλήσω άλογο, να δουλέψω το δέρμα από τα βόδια. Να μάθω για την ταρίχευση, λατινικά, μπάντζο…
Είτε σκαλίζει κάτι είτε σφυρίζει, ο χαρακτήρας που κάνω είναι πολυμαθής και άριστος στα πάντα. Η πολυμάθεια και το αισθητήριό του έχουν πιστεύω όση σημασία έχουν και η σκληρότητα ή ο δυναμισμός του, η ικανότητά του να αντιμετωπίζει τα φυσικά στοιχεία, τα ζώα και τους ανθρώπους, το μυώδες παρουσιαστικό του. Πήγα λοιπόν στην Μοντάνα για μερικές εβδομάδες, γνωρίστηκα με κτηνοτρόφους κι έναν απίστευτο καουμπόη, τον Ράντι, που με τη σύντροφό του τη Τζεν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους. Ξυπνούσα με την ανατολή του ήλιου καθώς το δωμάτιο δεν είχε κουρτίνα. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Μπόλικη καβάλα στο άλογο, μπόλικη δουλειά με τα κοπάδια, τα δύο διαφορετικού τύπου ράντσα που επισκέφτηκα. Αναμνήσεις που θα μείνουν μαζί μου για πάντα. Το βιβλίο λοιπόν ήταν κάτι στο οποίο επέστρεφα συχνά. Δοκίμασα επίσης να διαβάσω περιοδικά της εποχής αλλά και βιβλία ιστορίας σχετικά με την Αποστολή των Λιούις και Κλαρκ για παράδειγμα και γενικά το πολιτικό κλίμα της εποχής […] Έπειτα κάναμε για δυο βδομάδες πρόβες στη Νέα Ζηλανδία. Με βοήθησαν τέλος οι συνεδρίες μου με άλλον έναν εκπαιδευτή στο να κάνω μια βαθιά ψυχολογική διερεύνηση, ένα είδος ψυχανάλυσης ανάμεσα σε μένα και τον χαρακτήρα. Απευθύνεις ερωτήσεις στον ρόλο σου και βλέπεις τι απαντήσεις μπορεί να δώσεις όντας μέσα στο ρόλο.
φωτό: Ρόμπι Λόρενς για τους New York Times
Με τον κάθε σκηνοθέτη, όσο σπουδαίος κι αν είναι, πρέπει να αναπτύξεις σχέση εμπιστοσύνης γιατί ξεγυμνωθείς μπροστά του ψυχικά. Κι αυτό δεν ξέρεις από πριν αν μπορεί να συμβεί. Οι ταινίες της Τζέιν έχουν πάντα εξαιρετικές ερμηνείες, σε εμπνέουν από πριν για την επικείμενη συνεργασία, αλλά φοβόμουν ότι κάτι μπορεί να μη λειτουργήσει. Ευτυχώς δε συνέβη τίποτε από αυτά, ήταν αγάπη από την πρώτη στιγμή. Ξεκλείδωσε από μέσα μου πράγματα που δεν ήξερα πως έχω, έβγαλε όλη την οργή και την ευαισθησία του Φιλ. Είναι τόσο έξυπνη και τόσο αστεία. Με οδήγησε φυσικά σε μια ερμηνεία που δεν βασίζεται στα λόγια αλλά στην απόδοση μιας γενικότερης ατμόσφαιρας, σε κάτι που είχα ήδη μέσα μου και βρήκε τον τρόπο να με οδηγήσει σε αυτό. Δεν φοβήθηκα ποτέ ότι θα πέσω, γιατί ήξερα ότι η Τζέιν θα με βοηθήσει να σηκωθώ. Ειδικά στα κοντινά πλάνα, όπου έπρεπε να γίνω πιο ευάλωτος η συμβολή της ήταν καθοριστική, στο πώς με καθοδηγούσε όσο με άφηνε ταυτόχρονα να βυθιστώ στην ψυχοσύνθεση του Φιλ.
Υπάρχει πάντα φόβος όταν ξεκινάς το ταξίδι ενός ρόλου, είτε είναι μια ταινία της Marvel, είτε όταν είσαι μπροστά στην Τζέιν Κάμπιον, αυτό δεν αλλάζει. Μπορείς πάντα να σηκώσεις το πόδι από το γκάζι και να αφεθείς, αλλά αυτό είναι μια μορφή αυταρέσκειας που δεν οδηγεί πουθενά. Θέλω να έχω μια πιο υγιή σχέση με το επάγγελμά μου, να μην εξαφανίζομαι σε αυτό. Εννοώ ότι είναι φυσικό να έχεις δέος απέναντι σε αυτόν που σε σκηνοθετεί, αλλά δεν το άφησα να με κυριεύσει. Όλοι όσοι βρισκόμαστε σε ένα σετ έχουμε έναν κοινό σκοπό.»
Ο Φιλ είναι ένας τελείως τοξικός χαρακτήρας που βγάζει όλη την οργή πάνω στη Ρόουζ γιατί δεν έχει κανέναν με τον οποίο να μοιραστεί τον πόνο του και είναι ήδη πικραμένος με όλο τον κόσμο. Είναι ένας άντρας εγκλωβισμένος σε μια ασφυκτική αντίληψη για την αρρενωπότητα, η αγάπη έχει πεθάνει γι’ αυτόν, όχι μόνο γιατί έχασε τον σύντροφό του. Κι έρχεται αυτή η γυναίκα και ξαφνικά απελευθερώνει από μέσα του όλα όσα έκρυβε με έναν διεστραμμένο τρόπο. Ζηλεύει και μισεί όλο τον κόσμο, πριν προλάβει να το κάνει αυτός, Και η Ρόουζ γίνεται άθελά της μάρτυρας σε όλο αυτό, όπως και ο γιος της. Κανένας δεν το καταλαβαίνει και κανένας δεν μιλάει ανοιχτά για το παρελθόν του. Ούτε καν ο ίδιος.
Με την Κίρστεν αποφύγαμε τη συχνή επαφή στα γυρίσματα κι αυτό ωφέλησε και τους δυο μας στην απόδοση της σχέσης του Φιλ με την Ρόουζ, Έχω την τάση να ζητάω συχνά συγγνώμη και να είμαι απολογητικός, θέλω να είμαι ευχάριστος στους γύρω μου. Ο Φιλ δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Ασκεί κάθε είδους ψυχολογική βία πάνω σε μια γυναίκα, την οποία ωθεί στον αλκοολισμό. Όταν με σύστησε η Τζέιν στο συνεργείο, είπε «Αυτός είναι ο Φιλ» κι αυτό βοήθησε όλους να με αντιμετωπίζουν σαν τον ήρωα μου και με απάλλαξε από το βάρος να ζητάω συγγνώμη από τους πάντες. (γελάει)
Η φύση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία του ρόλου μου, αυτά τα απέραντα πεδία, με την ανεμπόδιστη θέα. Ειδικά σε περίοδο lockdown το να έχεις μπροστά σου τον ορίζοντα είναι ανεκτίμητο. Όλα αποκτούν ξεχωριστή σημασία, ένα πουλί που κελαηδά, ένα λουλούδι που ανθίζει. Επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου στη φύση και αυτό ήταν ένα δώρο για μένα, γιατί και ο ήρωας που υποδύομαι γίνεται η φύση, αναλώνεται και ξαναγεννιέται μέσα σε αυτή, ακόμα κι αν το κάνει μοναχός του, μακριά από όλους τους άλλους.
φωτό: Ρόμπι Λόρενς για τους New York Times
Το lockdown μας βρήκε στα μισά των γυρισμάτων στη Νεά Ζηλανδία και κράτησε τρεις μήνες. Μόλις είχαμε μπει στο στούντιο για τα εσωτερικά γυρίσματα, προλάβαμε μόλις μια μέρα γυρισμάτων. Ευτυχώς είχα μαζί μου όλη την οικογένεια μου. Ακόμα και οι γονείς μου είχαν έρθει για επίσκεψη τριών εβδομάδων και τελικά μείναμε όλοι μαζί πέντε μήνες. Ήθελα να τους έχω μαζί μου, βρήκα χρόνο μαζί τους που σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα είχα. Μιλούσαμε με zoom με κόσμο στην Αγγλία που δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι και να επισκεφτούν τους συγγενείς τους. Μέσα σε όλη αυτή τη δυσάρεστη συγκυρία, αυτό ήταν ένα δώρο για μένα, μια εμπειρία ζωής. Τόσο μακριά από το σπίτι βρήκαμε ένα νέο σπίτι.
Είναι η πρώτη μου συνεργασία με το Netflix στην παραγωγή και φυσικά όλα αυτά τα ερωτήματα για τη σχέση κινηματογράφου και streaming με προβληματίζουν. Ειδικά σε αυτή την περίοδο. Τι θα συνέβαινε στο σινεμά αν δεν υπήρχε το streaming; Είμαστε τυχεροί που μπορούσαμε να έχουμε ταινίες στο σπίτι μας. Ακόμα και η τεχνολογία τείνει να εξομοιώσει τη θέαση στο σπίτι με την αίθουσα. Μεγαλώνουν οι οθόνες, βελτιώνεται ο ήχος. Υπάρχει και η αντίστροφη εξέλιξη, κάποιοι αισθάνονται ότι οι αίθουσες είναι το σπίτι τους και συμπεριφέρονται ανάλογα, μιλάνε, σχολιάζουν. Ελπίζω πάντως να μην εκλείψει η εμπειρία της θέασης μιας ταινίας στην αίθουσα. Ακόμα κι αν η καθημερινότητα έχει μειώσει δραματικά τη διάρκεια της προσοχής μας, αυτή η βύθιση για δύο ώρες σε έναν άλλο κόσμο είναι κάτι μοναδικό που δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο.
φωτό: Ρόμπι Λόρενς για τους New York Times
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την «Εξουσία του Σκύλου» που προβάλλεται ήδη στο Netflix με ελληνικούς υπότιτλους
