Μπορεί ο ασιατικός τρόμος να υπάρχει ως κινηματογραφικό είδος από τα πρώιμα χρόνια του ασιατικού σινεμά, όμως είναι αρκετά πρόσφατα, κάτι μόλις παραπάνω από δυο δεκαετίες, που το «Ringu» του Χιντέο Νακάτα έκανε τους πάντες στη Δύση, από κοινό μέχρι κινηματογραφιστές να στρέψουν τα βλέμματά τους προς την Ανατολή, ανοίγοντας τις πύλες σε ένα νέο είδος ανατριχιαστικών απολαύσεων γεμάτες από διαβολικές κατάρες, σκοτεινά μυστικά, εκδικητικά πνεύματα και φονικά παιδιά, άλλα πάνω από ένα απαράμιλλο στιλ που όμοιό του δεν είχαν ξαναδεί μέχρι τότε.
Από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα μέχρι την Ταϊλάνδη και ακόμα παραπέρα, ο ασιατικός τρόμος παραμένει ακόμα και σήμερα μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης ως ένα είδος που δεν παύει ποτέ να πειραματίζεται και να καινοτομεί, με τις επιρροές του να είναι αρκετά εμφανείς ακόμα και σε αρκετές από τις πιο σύγχρονες ταινίες του δυτικού τρόμου. Η λίστα που ακολουθεί δεν είναι παρά μια μικρή, αλλά απαραίτητη εισαγωγή, σε ταινίες του ασιατικού τρόμου που κατάφεραν να πρωτοστατήσουν και να γίνουν σημείο αναφοράς τόσο στην Ανατολή αλλά και στη Δύση.
Διαβάστε ακόμα: Made in Korea: Δέκα υπέροχες ταινίες από τη Νότια Κορέα που αξίζει να ανακαλύψετε
Ringu του Χιντέο Νακάτα (Ιαπωνία, 1998)
Μπορεί να μην ήταν η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του best seller του Κότζι Σουζούκι, αλλά η εκδοχή του Χιντέο Νακάτα, για μια φονική βιντεοκασέτα η οποία σε σκοτώνει σε επτά μέρες αφότου την έχεις δει, ήταν σίγουρα η πρώτη ταινία του είδους που κατάφερε να έχει τόσο δυνατό αντίκτυπο στη Δύση. Συνδυάζοντας εξαιρετικά εικόνες από το ιαπωνικό φολκλόρ με τα δεινά της μοντέρνας τεχνολογίας και φυσικά με το body horror της Σαντάκο με τα λιγδιασμένα της μακριά μαλλιά να κρύβουν το τρομαχτικό της πρόσωπο, ο Νακάτα παραδίδει μαθήματα πάνω στην υποβλητική ατμόσφαιρα με τα κλειστοφοβικά κάδρα του, σε μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες του είδους, με το ανατρεπτικό και αξέχαστο φινάλε του να παραμένει ακόμα και σήμερα μια από τις ανατριχιαστικές στιγμές στην ιστορία του σινεμά τρόμου.
Audition του Τακάσι Μίικε (Ιαπωνία, 1999)
Οταν ένας άντρας πείθεται από τον γιο του να ξαναρχίσει να βγαίνει ραντεβού μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ο ίδιος στήνει μια ψεύτικη οντισιόν για να βρει την κατάλληλη γυναίκα. Μόνο που αυτό που ανακαλύπτει είναι ένας ζωντανός εφιάλτης. Αυτό που κάνει τόσο δυνατή την ταινία του Τακάσι Μίικε είναι ο τρόπος με τον οποίο κάνει τον θεατή να νιώσει ανήμπορος να αντιδράσει σε ό,τι εξελίσσεται μπροστά στα έντρομα μάτια του. Μια αιχμηρή αλληγορική κριτική για την συμπεριφορά μιας ολόκληρης κοινωνίας απέναντι στη γυναίκα με έναν τρόπο που φτάνει σε επίπεδα του torture porn, o Μίικε μεταμορφώνει τη μάχη των φύλων από ερωτικό γαϊτανάκι σε ένα αυθεντικά βίαιο μπρα-ντε-φερ, όπου μέσα σε μία ζοφερή ατμόσφαιρα, απαλλαγμένη από οποιαδήποτε στάλα ελπίδας, κλιμακώνεται σε κάτι το τόσο σοκαριστικά ενοχλητικό που σου μένει στο μυαλό για πολύ καιρό μετά.
Α Tale of Two Sisters του Κιμ Τζι-γουν (Νότια Κορέα, 2003)
Μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες του κορεάτικου τρόμου, το ψυχολογικό θρίλερ του Κιμ Τζι-γουν όπου μια σατανική μητριά καταδυναστεύει τις δυο θετές της κόρες, παραμένει ακόμα και σήμερα κλασικό όχι μόνο για τις ευφυέστατες ανατροπές του, για το απαράμιλλο στιλ του, και τις εξαιρετικές του ερμηνείες, αλλά κυρίως επειδή ξέρει να παίζει σωστά με τους κανόνες ενός θρίλερ και να ταυτόχρονα να τους αλλάζει (γιατί απλά μπορεί) εκεί που νιώθει πως χρειάζεται. Με κάθε θέασή του διακρίνεις και μια καινούργια λεπτομέρεια που σου διέφυγε πριν, αυξάνοντας έτσι διαχρονικά τους πόντους της γοητείας του...
Gin Gwai – The Eye των Αδερφών Πανγκ (Χονγκ Κονγκ, 2002)
H δεύτερη μόλις ταινία των Αδερφών Πανγκ, όπου μια τυφλή κοπέλα, μετά από μια μεταμόσχευση του κερατοειδούς του ματιού, αρχίζει όχι μόνο να βλέπει ξανά αλλά και να βλέπει και φαντάσματα γύρω της, χτίζει το σασπένς συνδυάζοντας απόκοσμες εικόνες με γήινα χρώματα σε ένα απρόσμενα διασκεδαστικό ψυχολογικό θρίλερ. Με ένα φινάλε που ίσως χαρακτηριστεί υπερβολικό από κάποιους, αλλά σίγουρα ειρωνικό μέσα στον κυνισμό του, η ταινία στέκεται επάξια απέναντι σε άλλες του είδους ως μια από τις καλύτερες του είδους. Η επιτυχία της έφερε δυο σίκουελς, όμως κανένα από αυτά δεν κατάφερε να «κλέψει» ή να μειώσει το καλτ στάτους της πρώτης ταινίας.
Shutter των Μπανγιόνγκ Πισανθανακούν και Παρκπούμ Γουονγκπούμ (Ταϊλάνδη, 2004)
Οταν ένας νεαρός φωτογράφος και η κοπέλα του φεύγουν από τον τόπο ενός δυστυχήματος που προκάλεσαν με το αυτοκίνητό τους σκοτώνοντας μια γυναίκα, ο άντρας αρχίζει να βλέπει μυστηριώδεις φιγούρες να κάνουν την εμφάνισή τους στις φωτογραφίες του. Η εμμονή των ταινιών τρόμου από Ταϊλάνδη με τα πνεύματα και τα εκδικητικά φαντάσματα είναι διάχυτη στο μεγαλύτερο μέρος του κινηματογραφικού της τοπίου, αλλά σίγουρα δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτική ταινία στο είδος αυτό από το «Shutter». Γεμάτη από έξυπνες ιδέες, ανατριχιαστικές εικόνες και μια μακάβρια γοητεία, το κινηματογραφικό ντεμπούτο το δυο σκηνοθετών της παραμένει ακόμα και σήμερα για πολλούς η καλύτερη ταινία τρόμου που έχει έρθει ποτέ από τη χώρα.
Ju-On – The Grudge του Τακάσι Σιμίζου (Ιαπωνία, 2002)
Από την λίστα αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει και μια από τις ταινίες η οποία, μαζί με τον «Ringu», έχει συνδέσει άρρηκτα τον εαυτό της με το είδος του J-horror. Αν και πρόκειται για την τρίτη ταινία του franchise, αλλά η πρώτη που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες γνωρίζοντας έτσι τεράστια επιτυχία, η ταινία του Σιμίζου μιλάει για έναν ιαπωνικό θρύλο που θέλει μια κατάρα να γεννιέται σε έναν τόπο όπου κάποιος πεθαίνει πνιγμένος από οργή και καταριέται όποιον πατήσει το πόδι του εκεί. Ο Σιμίζου αποδεικνύεται μαέστρος στην αγωνία και στην επιβλητική ατμόσφαιρα, αποτυπώνοντας με δεξιοτεχνία μερικές από τις πιο τρομαχτικές σκηνές σε ταινία του είδους. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το απόκοσμο κάλεσμα της Καγιάκο που σου σηκώνει την τρίχα στο άκουσμά του, ούτε τις σκηνές που κατεβαίνει ανάποδα αλά «Εξορκιστής» την σκάλα, ή που κρύβεται κάτω από τα σκεπάσματα. Εξάλλου, όχι άδικα, η Καγιάκο μαζί με την Σαντάκο παραμένουν ακόμα και σήμερα δυο από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του J-horror σινεμά, ενώ ευτυχήσαν να δουν και το δικό τους crossover στο «Sadako vs Kayako» (2016).
Ugetsu Monogatari του Κέντζι Μιζογκούτσι (Ιαπωνία, 1953)
Δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε σήμερα για ασιατικό τρόμο και δη για το J-horrοr χωρίς να αναφέρουμε την κλασική ασπρόμαυρη ταινία του Κέντζι Μιζογκούτσι, που - εκτός από ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών - μπορεί πλέον να διεκδικεί και τον τίτλο του πρωτεργάτη του είδους. Με την ιστορία του να εξελίσσεται στη Αζούκι-Μομογιάμα περίοδο της Ιαπωνίας τον 16ο αιώνα, στην καρδιά του εμφυλίου πολέμου, η ταινία ακολουθεί την πορεία δυο αδερφών, ο ένας γεμάτος απληστία και ο άλλος γεμάτος φθόνο, οι οποίοι ρισκάρουν τις ζωές των οικογενειών τους για να ακολουθήσουν της εμμονές τους. Με ανθρώπινους χαρακτήρες που πατάνε γερά τα πόδια τους στη γη, αυτή η ιστορία... φαντασμάτων σε στοιχειώνει πρωτίστως με τον λυρισμό που κρύβεται πίσω από κάθε πλάνο της καθώς ξεδιπλώνεται ως ένα ανατριχιαστικά ατμοσφαιρικό μεταφυσικό παραμύθι, σαν εκείνα που διηγούμαστε στην παρέα μας γύρω από την φωτιά. Μια από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ - τρομακτικό για όσους δεν θα διανοούνταν να φτάσουν τόσο πίσω για να βρουν την αρχή όλων.
Noroi – The Curse του Κότζι Σιραΐσι (Ιαπωνία, 2005)
Ενας ντοκιμαντερίστας εξερευνά φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ του ςμεταφυσικά περιστατικά τα οποία έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό έναν δαίμονα με το όνομα «καγκουτάμπα». Ξεφεύγοντας από την νόρμα των J-horror ταινιών, η ταινία αυτή είναι κινηματογραφημένη εξ ολοκλήρου με την τεχνική του found footage, θυμίζοντας έτσι αρκετά το «Blair Witch Project», αλλά ο ρεαλιστικός τρόπος με τον οποίο έχει γυριστεί, καθώς και οι πινελιές του μαύρου χιούμορ και μερικές αρκετά ανατριχιαστικές αναφορές την κάνουν πραγματικά αξιοσημείωτη.
Suicide Club του Σιόν Σόνο (Ιαπωνία, 2001)
Αυτό που μπορείς να προσάψεις στην ταινία του Σιον Σόνο είναι σίγουρα πως είναι μια από τις λίγες που καταφέρνουν να σε σοκάρουν από τα πρώτα λεπτά κιόλας με έναν βιρτουοζιτέ τρόπο, τόσο φρικιαστικό όσο και ποιητικό μαζί, καθώς ένας αστυνομικός προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μιας σειράς αυτοκτονιών στο Τόκιο. Μέσα σε ένα σουρεαλιστικό ταξίδι από συμβολισμούς και αιματοβαμμένη αισθητική, ο Σόνο αποπειράται τη δική του κριτική σε μια κοινωνία που «σκοτώνει» τη νεολαία με την κομφορμιστική της κουλτούρα. Και μπορεί ενίοτε να στραβοπατά, αλλά καταλήγει να έχει δημιουργήσει στην πορεία μια από τις πιο αγαπημένες και καλτ ταινίες του είδους.
Bakjwi - Thirst του Παρκ Τσαν-γουκ (Νότια Κορέα, 2009)
Ενας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες στη χώρα του, και δημιουργός της (άτυπης) τριλογίας της εκδίκησης (εκεί και το διαβόητο «Oldboy»), ο Παρκ Τσαν-γουκ, κάνει την δική του ταινία με βρικόλακες, όπου ένας καθολικός ιεράς, ο οποίος ερωτεύεται τη γυναίκα φίλου του, μεταμορφώνεται στο πλάσμα της νύχτας μετά από ένα αποτυχημένο ιατρικό πείραμα. Βάναυση, οπερατική και απρόσμενα χιουμοριστική, η ταινία με την οποία ο διάσημος auteur ικανοποιεί με το δικό του ιδιαίτερο στιλ τη δίψα μας για μια διαφορετική ταινία με βαμπίρ και μας παρασέρνει σε ένα χορό γεμάτο αμαρτία και εμμονή, όπου η λύτρωση έρχεται με την μορφή μιας γκραν γκινιόλ σπλατεριάς. Και αυτό μόνο λυρικό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η «Κατάρα» του Νίκολας Πες, δεύτερο αμερικανικό ριμέικ της ταινίας του Τακάσι Σιμίζου, προβάλλεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ.
