«House of Cards» (1η σεζόν)
Η δυσκολία του να διαχωρίσεις ένα κομμάτι τέχνης -διασκέδασης, όπως θες πες το- από το context του είναι δεδομένη. Το «House of Cards» κατέφθασε με -δικαιολογημένες- τυμπανοκρουσίες και με προσδοκίες μεγαλείου, και είναι φαινομενικά όσο λείο και ‘βρώμικο’ και σκοτεινό χρειάζεται ώστε να διατηρεί την ψευδαίσθηση ζωντανή. Την ψευδαίσθηση δηλαδή πως είναι το επόμενο Σπουδαίο Show, που θα πει πράγματα για τον κόσμο και για τον άνθρωπο και για την ηθική.
Η συζήτηση για το αν είναι όλα αυτά τα πράγματα (ειλικρινά, δεν είναι) και η κουβέντα περί σημασίας του στο ραγδαία μεταβαλλόμενο τηλεοπτικό τοπίο (στο μέλλον θα το συνδέουμε με την άφιξη του Netflix και του ίντερνετ-ως-τηλεόραση) και ο ρόλος του auteur Ντέιβιντ Φίντσερ πίσω από την κάμερα, και το υπέρλαμπρο καστ, και το σημαντικό Έμμυ-- όλα, όλα αυτά τα πράγματα είναι πολύ εύκολο να καλύψουν τη μία και μοναδική και αδιαφιλονίκητη αξία αυτής της σειράς.
Που είναι: Πρόκειται για τόσο μα τόσο απολαυστική τηλεόραση.
Η σειρά του Μπο Γουίλιμον φέρνει πίσω την παλιομοδίτικη πολιτική ίντριγκα των ‘70s (πιο διαπροσωπική, πιο αληθινή και απτή από τις τεράστιες πλεκτάνες και συνωμοσίες που δεν φτάνουν ποτέ πουθενά όπως ήθελε η τάση στα ‘00s) αλλά γυαλισμένη με το κυνικό, παγωμένο μπλε του Φίντσερ, που αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας ακόμα κι όταν σκηνοθετεί κάτι που οι περισσότεροι μεγάλοι-σκηνοθέτες-που-γυρίζουν-τηλεοπτικούς-πιλότους κάνουν απλά για να εισπράξουν το τσεκ τους.
Το ρόστερ σκηνοθετών εξάλλου είναι φανταστικό: Τζέιμς Φόλεϊ, Τζόελ Σουμάχερ, Καρλ Φράνκλιν, Τσαρλς ΜακΝτούγκαλ, Άλεν Κούλτερ και ο ίδιος ο Φίντσερ. Ακούγεται υπερβολικό, σα να βάζεις Νομπελίστες να γράψουν τα τηλεοπτικά κείμενα του Flix, αλλά δουλεύει τέλεια. Ο Κέβιν Σπέισι ηγείται ενός καστ που απολαμβάνει στο μέγιστο τους ζουμερούς του ρόλους (διότι, ξανά, πρόκειται για πολιτική ίντριγκα βασισμένη 100% στους χαρακτήρες), κάθε μονόλογος του Σπέισι προς τους θεατές σου θυμίζει πως βλέπεις κάτι που έχει συναίσθηση του εαυτού του και δεν περνιέται για «Wire», ενώ ο ηθικός λαβύρινθος στον οποίο μπλέκουν όλοι οι ήρωες οδηγεί σε επικίνδυνα σταυροδρόμια- και απότομα, σκοτεινά αδιέξοδα.
Ο Κόρεϊ Στολ παραδίδει την πιο ξεχωριστή ερμηνεία β’ ρόλου της σεζόν, η Κέιτ Μάρα κάνει και τον πιο ένθερμο λάτρη της Ρούνι να λοξοκοιτάξει, η Ρόμπιν Ράιτ είναι ο κρυφός ήρωας-συνείδηση της σειράς, η πλοκή δεν χάνει ποτέ τη μπάλα (υπάρχει ακριβώς ένα επεισόδιο-παραφωνία, αλλά ακόμα κι αυτή η κοιλιά συμβαίνει εντελώς εν γνώσει του Γουίλιμον), όλοι οι σκηνοθέτες ακολουθούν το βηματισμό του Φίντσερ και, τελικά, το αποτέλεσμα είναι ένα σετ 13 κεφαλαίων ίντριγκας, προδοσιών και μηχανορραφιών που γίνεται εθιστικό και σε υποχρεώνει να βλέπεις όσο ξέρεις πως υπάρχει κι άλλο. Δηλαδή, συνεχώς, μέχρι τέλους.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να φανταστώ άλλη σειρά πιο ιδανική για να προσφερθεί στο κοινό μεμιάς, όπως αυτή.
Γράψαμε στο Flix
Τι δεν έχουμε ξαναδεί: Το απολαυστικό κάθαρμα να παίρνει το χρόνο του (και τον χρόνο μας) κάθε πρωί για να ξεζουμίσει τα αγαπημένα του παϊδάκια. Διαλόγους που χαϊδεύουν τα αυτιά. Ερμηνείες που να σε παρασύρουν κι όχι να σε τσιτώνουν. Η πλοκή πάντα σε αυτές τις σειρές κυλάει έτσι κι αλλιώς στους ρυθμούς που επιβάλλει το 40λεπτο· εδώ ακολουθούν μια υπέροχη αγχωτική αρμονία, σαν μια συμφωνία σασπένς ερμηνευμένη από την ικανότερη ορχήστρα του κόσμου. (Περισσότερα)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Chapter 12» (1x12)
Ακολουθώντας την παράδοση του ΗΒΟ για καθηλωτικά προτελευταία επεισόδια στις σεζόν, μετά το σοκαριστικό φινάλε του 11ου επεισοδίου απολαμβάνουμε μια ώρα γεμάτη ένταση και σασπένς όπου ο Φρανκ πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της απόφασής του ενόσω βρίσκεται σε αποστολή για τον Πρόεδρο (που τελικά δεν είναι αυτό που φαίνεται) και η Ζόι με τη Τζανίν αρχίζουν να ερευνούν εις βάθος τις αμαρτίες του. Όλα αυτά δεν αφήνουν ώρα στον Φρανκ να έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονές του- το κάνουμε εμείς γι’αυτόν.
Μια σκηνή
Σαν αυτή υπάρχουν αμέτρητες μες στη σειρά, όμως ήταν η πρώτη στην οποία είδαμε τον Φρανκ Άντεργουντ σε δράση, κάτι σα να μας δίνει την κάρτα του όταν γνωριζόμαστε (ξέροντας πως θα μπορέσει να μας κάνει ό,τι θέλει χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι). Αγαπημένο σημείο: Το βλέμμα του προς την κάμερα μετά το «αν όχι εσύ τότε ποιος;». Από τις αστειότερες στιγμές της σειράς.
Και κάτι ακόμα
Μια πρώτη γνώμη για τη σειρά, μια ευρύτερη ματιά στο σύνολο της 1ης σεζόν και αυτά που μας έμειναν από την ιστορική βραδιά του πρώτου της μεγάλου Έμμυ.
Επίσης, τη συμπεριλάβαμε στη λίστα με τους ωραιότερους νέους τίτλους αρχής της χρονιάς, όμως το κυριότερο σημείο ενδιαφέροντος αφορούσε στο ρόλο της ως σειράς-σημαίας της εποχής Netflix, για την οποία εξάλλου ο Κέβιν Σπέισι μίλησε πρόσφατα με πάθος.
Τέλος, ρίξε μια ματιά στο teaser της επερχόμενης 2ης σεζόν, που κάνει πρεμιέρα σε λιγότερο από 2 μήνες.
Πέρσι
- Στη θέση 9: «The Newsroom»
- Το «House of Cards»: (νέα σειρά)
Τα άλλα νούμερα
Κι άλλα από τα καλύτερα της TV του 2013:
- H χρονιά σε πρόσωπα: Τα 10 πρόσωπα (και οι καρχαρίες) της χρονιάς
- Τα νεο-procedurals του CBS: Η θριαμβευτική επιστροφή στις ρίζες
- Το απότομο τέλος του «Bunheads»: Η καλύτερη cancelled-too-soon σειρά της χρονιάς
- Η πολλαπλή Τατιάνα Μασλάνι του «Orphan Black»: Η καλύτερη ερμηνεία της σεζόν
- Τίτλοι αρχής: Τα 11 ωραιότερα ανοίγματα νέων σειρών
- Τα success story: Η απότομη άνοδος του Netflix
- Τα μεγάλα αντίο: Τα 5 καλύτερα και το 1 χειρότερο φινάλε
