Παρακάτω σκέψεις, συσχετισμοί και κρίσεις για το επεισόδιο 607 του «Mad Men». Μην προχωρήσετε αν δεν το έχετε δει, για ν' αποφύγετε τα spoilers.
Τα πάντα είναι ζήτημα τοποθέτησης. Ο χώρος, και για την ακρίβεια το πώς οι χαρακτήρες προσπαθούν να επιβάλλουν τους εαυτούς τους σε αυτόν όταν τα δεδομένα αλλάζουν, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο πιο παράξενο επεισόδιο της σειράς εδώ και μερικά χρόνια.
Ύστερα από την τεράστια αλλαγή δεδομένων του προηγούμενου επεισοδίου, τη συγχώνευση της SCDP με την διαφημιστική του Τεντ, συμβαίνει το εξής λογικό: Ο χώρος, πάντα πεπερασμένος και συγκεκριμένος, πρέπει ξαφνικά να φιλοξενήσει περισσότερο κόσμο. Και φυσικά δε μπορεί. Ύστερα από μια περίοδο προσαρμογής, κάποιος θα πρέπει να επιβάλει την εξουσία του και να διώξει τον άλλον. Έτσι λειτουργούν τα πάντα, από την αρχή του χρόνου.
Το επεισόδιο υπογραμμίζει αυτή τη διαρκή πάλη για κυριαρχία μέσα από μια σειρά αντιμαχιών σε κυρίαρχο φόντο (κυρίαρχο φόντο, ναι) και όσα αυτό κουβαλάει μαζί του.
Ο Ντον, ας πούμε, μοιάζει ξαφνικά ένας πιο επιθετικός μαχητής από τα προηγούμενα επεισόδια της σεζόν. Ταρακουνημένος από την έλευση του νέου (και συνάμα παλιού) αίματος στην εταιρεία, και παίζοντας εντός έδρας, επιχειρεί να καταβάλει τον Τεντ. Έξαφνα ορμάει, δαγκώνει εκεί που ξέρει πως μπορεί. «Πίνεις περισσότερο από οποιονδήποτε ξέρω», του λέει η Πέγκι, κατακρίνοντάς τον για το πώς υποδέχθηκε τον αδύναμο Τεντ, ποτίζοντάς τον με αλκοόλ μέχρι εξάντλησης.
Του λέει και κάτι άλλο όμως. Του λέει να προχωρήσει μπροστά. Όλοι αυτό κάνουν, σαν κοινωνία. Όμως ο Ντον όχι. Αυτό είναι το όλο του concept. Το πέρασμα του χρόνου δεν τον βρίσκει ποτέ αλλαγμένο, την ώρα που ο χρόνος και η εποχή αρχίζουν να σημαδεύουν τους πάντες- δες: ακόμα και οι φαβορίτες του Πιτ Κάμπελ άρχισαν να μακραίνουν, ποιου, του Πιτ Κάμπελ που έχει σηματίσει τον εαυτό του κατ’εικόνα του Ντον.
(Ο ίδιος ο Πιτ με τη σειρά του έχει το δικό του ζητήματα, με τη μητέρα του να μην συνδέει καν χρόνο, μέρη, πρόσωπα μεταξύ τους. Στη ροή του χρόνου που κυλάει, ο Ντον έχει επιλέξει να πατήσει παύση. Ο Πιτ είναι σα να βλέπει την ταινία της ‘κασέτας’ να ξετυλίγεται ακανόνιστα γύρω του. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι είδους point θα θελήσει να κάνει ο Γουάινερ εν τέλει με αυτό τον χαρακτήρα.)
Ο Ντον επιχειρεί να επιβληθεί και στη Σύλβια, και το κάνει σε μια σχεδόν παρενθετική περιπέτεια που μοιάζει να λειτουργεί σε ονειρικό επίπεδο. Αυτή η περιπέτεια σεξουαλικού power play των δύο τους λήγει όταν εκείνη του περιγράφει ένα όνειρο που είδε, το οποίο ξεκάθαρα της αποκάλυπτε ότι της λείπει η ζωή της. (Ξεκάθαρο σε όλους εκτός από τον Ντον, που σταθερά διαβάζει λάθος τα σημάδια.) Σαν όνειρο είναι κι αυτή η όλη απόδραση. Οι δυο τους βρίσκονται μέσα σε αυτό το δωμάτιο, ο Ντον απαγορεύει στη Σύλβια ακόμα και να σηκώνει το τηλέφωνο, το φόρεμα που φοράει δεν είναι για να βγουν έξω αλλά απλώς για να τη δει να το βγάζει από πάνω της και να μένει γυμνή. Υπάρχουν μόνο εκεί. Σε αυτή την ουδέτερη έδρα.
«Υπάρχεις σε αυτό το δωμάτιο για την απόλαυσή μου», της λέει ο Ντον.
Όλα τη σεζόν ο Ντον διαπράττει ασκήσεις εξαφάνισης μέσω των ιδεών του- τώρα που οι εξελίξεις τον αναγκάζουν να γίνει επαγγελματικός καρχαρίας, η εξαφάνιση περνά σε άλλο επίπεδο. Είναι τώρα ο ίδιος που χάνεται. Κυριολεκτικά: Ανά τακτά διαστήματα φεύγει από το γραφείο για να χαθεί σε αυτή την ονειροχώρα των τεσσάρων τοίχων, εκείνος και η Σύλβια μόνο.
Στο τέλος εκείνη το ξεπερνά, βλέπει ένα άλλο όνειρο που σβήνει ετούτο, αφήνοντας τον Ντον να ρίξει μια τελευταια ματιά σε ό,τι απέμεινε από την προσπάθειά του να ασκήσει κάπου επιβολή. Ένα ξέστρωτο κρεβάτι, ένα ελάχιστα φορεμένο κόκκινο φόρεμα.
Το μικρό κομμάτι συμβολισμού που ο Ντον κουβαλάει μαζί του από τη μία του ιστορία στην άλλη, από την Σύλβια στον Τεντ, από το απομονωμένο δωμάτιο ξενοδοχείου σε ένα αεροπλάνο πάνω από τα σύννεφα, είναι το «Last Picture Show» που διάβαζε η Σύλβια. Μιας και η σειρά το μοστράρει μες στα μούτρα μας με τρόπο όχι ιδιαίτερα λεπτογραμμένο (ο Ντον αρχίζει να το διαβάζει δευτερόλεπτα μετά τις αναταραχές, τόση αγωνία πια) έχει σημασία να δούμε το γιατί.
Μην έχοντας διαβάσει το βιβλίο αλλά έχοντας δει την ταινία είναι και πάλι αρκετά εμφανές. Πρόκειται εξάλλου μια ιστορία για χαρακτήρες που μεγαλώνουν χωρίς να ωριμάζουν και μαθαίνουν δίχως να γίνονται σοφότεροι. Διαδραματίζεται σε ένα περιορισμένο χώρο κι εκείνη, σε μια κωμόπολη του Τέξας, και το χαρακτηριστικό της αφήγησής της είναι πως απουσιάζουν τα μεγάλα φανταχτερά γεγονότα που δείχνουν στους ήρωες την Μεγάλη Αλήθεια. Και όπως και στο «Mad Men», στο τέλος είναι όλοι λίγο λιγότερο χαρούμενοι, δεμένοι στην αλήθεια τους και στο πώς αυτή εκπροσωπείται από τοποθεσίες, γνώριμα -αλλά αλλοιωμένα- πρόσωπα, σύνορα γεωγραφικά και συναισθηματικά.
Εικόνα
Είναι τόσο σπάνιες οι στιγμές που συνθλίβεται το σφιχτό προσωπείο του Ντον, που εδώ αξίζει να σταθούμε και να ψάξουμε το γιατί.
Στις σελίδες του «Last Picture Show» που λέγαμε προηγουμένως, είναι λες και αναγνωρίζει ασφάλεια, την ώρα που ο Τεντ τον πετάει εκεί που δεν έχει πιθανώς ξαναφτάσει, πάνω από τα σύννεφα και την κακοκαιρία. Πετάνε με προορισμό τη Μόχωκ, σε μια ιδέα φανταστική: Φτάνοντας εκεί με αεροπλάνο που πιλοτάρουν οι ίδιοι, υπογραμμίζουν τη σύνδεσή τους με το διαφημιζόμενο προϊόν. Οι ρόλοι της προηγούμενης νύχτας έχουν αντιστραφεί και ο Ντον καταλαβαίνει πως η στιγμή ανήκει στον Τεντ.
Στο τέλος του επεισοδίου παρακολουθεί στις ειδήσεις το ρεπορτάζ από τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντι και τα πάντα γύρω του κλείνουν. Δεν ακούει καν τη Μέγκαν να κλαίει. Ο κόσμος που ξέρει να αναγνωρίζει χάνεται, και ο Ντον μόλις το έχει συνειδητοποιήσει.
Λόγια
Εντάξει Ματι Γουάινερ, πες μας όμως πώς νιώθεις στ’αλήθεια! Η Τζόαν παίρνει αυτή τη βδομάδα ένα πολύ γλυκό storyline, με τον μέχρι πρότινος περιφερειακό Μπομπ να τη βοηθάει πηγαίνοντάς τη στο νοσοκομείο σε μια στιγμή ανάγκης. Την επόμενη πηγαίνει στο διαμέρισμά της -λες και γνωρίζει τη σημασία του να βάζεις γκολ εκτός έδρας, στη λογική όσων λέγαμε και παραπάνω- για να της δώσει μια μπάλα φούτμπολ για το παιδί της. Εκείνη είναι επιφυλακτική αλλά χαμογελά χωρίς να το θέλει. Δεν είναι κάθε καλή πράξη μέρος ενός σχεδίου, έτσι δεν είναι;
Την επόμενη μέρα του σώζει τη δουλειά απλώς αναφέροντας μια επιφύλαξή της στον Ρότζερ. Δεν είναι κάθε καλή πράξη μέρος ενός σχεδίου. Έτσι δεν είναι;
Διαβάστε επίσης:
Tags: mad men, mad men recaps
