Τρία ζευγάρια βρίσκονται σε μια εξοχική κατοικία. Διανύουν όλοι τους την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους, έχουν πλούσιες γκαρνταρόμπες, αψεγάδιαστο γούστο και προϊστορία. Οι περισσότεροι γνωρίζονται από τα φοιτητικά τους χρόνια και κουβαλάνε την οικειότητα που μπορεί να φέρει μόνο ο καιρός. Κάθονται σε ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, τρώνε το βραδινό τους και συζητούν για τον έρωτα: «Η ρομαντική αγάπη σβήνει», διατείνονται. «Δεν είναι θέμα τύχης αλλά θέμα επιμονής». Ολοι συμφωνούν πως ο έρωτας είναι υπολογισμένος, παρά το γεγονός ότι, κατά βάθος, είμαστε όλοι ζώα που θέλουμε να τριφτούμε ο ένας πάνω στον άλλον. «Είναι το αποτέλεσμα μιας επιλογής», καταλήγουν, ρουφάνε τις καραβίδες τους και πέφτουν ευτυχείς για ύπνο. Το όλο σκηνικό με τη σφιχτή αυτή παρέα ανθρώπων και τη σοφία που συνοδεύει τα 50 τους χρόνια μου θυμίζει ένα διήγημα του Ρέιμοντ Κάρβερ. Εκεί, δύο ζευγάρια συζητούν για τον έρωτα και καταλήγουν στο εξής: «Θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε που πιστεύουμε ότι ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για την αγάπη». Για κάποια πράγματα δεν αρκεί ούτε μια ολόκληρη ζωή.
Το «Four Seasons», όμως, δεν μιλάει μονάχα για την αγάπη. Με ένα απολαυστικό καστ στο οποίο πρωτοστατεί ο Στιβ Καρέλ στον ρόλο του Νικ και ο Κόλμαν Ντομίνγκο στον ρόλο του Ντάνι, διαπερνά όλη την γκάμα προβλημάτων της μέσης ηλικίας. Ακόμη κι αν ο θεατής (ή και ο συντάκτης) δεν μπορεί να ταυτιστεί με αυτά, μπορεί σίγουρα να τα απολαύσει, να εκτιμήσει το χιούμορ με το οποίο η σειρά τα παρουσιάζει και τον τρόπο με τον οποίον ξορκίζει τη σύγκρουση, την ίντριγκα, τη ρουτίνα. Το καστ δένει πολύ καλά, δημιουργώντας ένα σύστημα ανθρώπων τόσο λειτουργικό που μας πείθει πως ίσως και να συνεχίζει να υπάρχει κάπου εκεί έξω μετά το τέλος του όγδοου επεισοδίου.
Διαβάστε ακόμη: To «The Studio» δεν είναι σινεφίλ αλλά αγαπάει το σινεμά
Οταν ο Αντόνιο Βιβάλντι παρουσίασε το μεγάλο του έργο με τίτλο Οι Τέσσερις Εποχές στις αρχές του 18ου αιώνα, το συνόδευσε με σονέτα τα οποία υπογράμμιζαν το ύφος και τον χαρακτήρα της κάθε εποχής. Στην άνοιξη, τα πουλιά γιορτάζουν την επιστροφή της με θριαμβευτικά τραγούδια, ενώ στο καλοκαίρι οι άνθρωποι υποφέρουν και εξασθενούν κάτω από τον καυτό ήλιο. Στο φθινόπωρο, ο αέρας σφυρίζει με ευχαρίστηση για μια πλούσια σοδειά, ενώ στον χειμώνα ο κόσμος τρέμει από το κρύο στις ριπές ενός φρικτού ανέμου. Τα κοντσέρτα του Βιβάλντι έμειναν στην ιστορία ως μερικά από τα πρώτα δείγματα προγραμματικής μουσικής – μουσικής που συμπεριλαμβάνει εξωμουσικά στοιχεία και αποκτά έτσι αφηγηματικό και αναπαραστατικό χαρακτήρα. Ακολουθώντας τα βήματα του Βιβάλντι, η σειρά του Netflix προχωρά στη ζωή σε πλήρη αρμονία με το πέρασμα του χρόνου και την αλλαγή των εποχών. Διαιρώντας ισόποσα τον χρόνο διά τέσσερα, αφιερώνει δύο από τα οκτώ επεισόδιά της σε κάθε εποχή. Παρακολουθώντας τη στις αρχές της άνοιξης, κάνουμε έναν πλήρη κύκλο γύρω από τον ήλιο και καταλήγουμε στην καρδιά του χειμώνα.
Στο πρώτο επεισόδιο, η γαλήνη διαταράσσεται από την απόφαση του Νικ να αφήσει τη σύζυγό του, Αν (Κέρι Κένι). Ο φίλος του, Τζακ (Γουίλ Φόρτε) τον κοιτάει αποσβολωμένος («Πώς γίνεται να θες να πετάξεις 25 χρόνια από τη ζωή σου στα σκουπίδια και να διαλύσεις την οικογένειά σου;»). Ο Νικ όμως δεν αντέχει άλλο και έχει πάρει την απόφασή του. Νιώθει πως ο ίδιος και η γυναίκα του κινούνται χρόνια τώρα σε διαφορετικές τροχιές, και δεν θέλει να περάσει τα τελευταία του καλά χρόνια χαμένος στο διάστημα. Η άνοιξη δίνει τη θέση της στο καλοκαίρι, όπου ο Νικ επιστρέφει με νέο αμόρε, την κατά πολύ νεότερή του Τζίνι (Ερικα Χένινγκσεν), διαλύει τις ισορροπίες της παρέας και υποβάλλει τους φίλους του σε δραστηριότητες που δεν απευθύνονται στην ηλικία τους. Η κάθε εποχή φέρνει νέες προκλήσεις και με το πέρασμα του χρόνου όλα τα ζευγάρια ανακαλύπτουν νέους τρόπους να έρθουν σε ρήξη, να την ξεπεράσουν και να επανασυνδεθούν.
Η μίνι σειρά είναι μία διασκευή της ομότιτλης ταινίας του 1981 του Αλαν Αλντα, ο οποίος κάνει μάλιστα μια guest εμφάνιση στο πρώτο επεισόδιο. Η Τίνα Φέι, σεναριογράφος της σειράς αλλά και πρωταγωνίστρια στον ρόλο της Κέιτ, διατηρεί τον ανθρωποκεντρικό και τρυφερό χαρακτήρα της ταινίας του Αλαν Αλντα, χορηγώντας της μια γερή δόση από την κορεσμένη και υπερβολική αισθητική του Netflix. Οι σεναριογράφοι μας σερβίρουν τελικά ένα μίγμα αποτελεσματικής και απολαυστικής κωμωδίας – ίσως αν διανύετε μια κρίση μέσης ηλικίας να σας τσούξει λιγάκι περισσότερο. Η σειρά είναι γεμάτη από ενδιαφέροντες διαλόγους, σπαρταριστά αστείο περιεχόμενο αλλά και πραγματικά αναπάντεχες ανατροπές, οι οποίες παραδοσιακά δεν έχουν θέση σε τέτοιου είδους dramedy για μια παρέα μεσήλικων. Τη ζωή μας άλλωστε συχνά κυκλώνει μια μεγάλη συμφορά: πόνοι στο ισχίο, φορολογική δήλωση, απλήρωτες υπερωρίες. Το μόνο που μπορεί να απαλύνει τον πόνο μας είναι η σωστή παρέα ανθρώπων, που μας συντροφεύει από την άνοιξη ως τον χειμώνα και πάλι απ’ την αρχή.
Το «Four Seasons» είναι διαθέσιμο στο Netflix.