Δεν ξέρω αν πρέπει ή αν μπορούμε να διαγνώσουμε περισσότερα σε αυτή την παρατήρηση ή αν πρόκειται απλώς για τυχαία παρατήρηση πάνω στη συγκομιδή ενός τυχαίου 12μηνου, αλλά: φέτος είδαμε πάρα πολλή αρκετά-καλή τηλεόραση, με λιγοστά πράγματα που αβίαστα και με σιγουριά θα χαρακτήριζες αδιαπραγμάτευτα classics.
Iσως είναι παράγωγο της peak TV που σε κάποιο βάθος χρόνων πλέον σταματά να πειραματίζεται με τον τρόπο που το έκανε πριν λίγα χρόνια. Το λέγαμε από τότε, πως αυτά τα χρόνια είναι συναρπαστικά επειδή κανείς δεν ξέρει ακόμα τι σημαίνει επιτυχία την εποχή του streamingκι οι πάντες δοκιμάζουν τα πάντα- καθώς η νέα πραγματικότητα αρχίζει να εγκαθιδρύεται, τα ρίσκα γίνονται λιγότερα.
Ή ίσως να είναι κάτι παντελώς τυχαίο.
Διαβάστε ακόμη: (Second Best) Top Flix 2018: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στη δεκάδα της χρονιάς
Σε κάθε περίπτωση, η τηλεόραση ακόμα παράγει τόσο υλικό ώστε η “δεκάδα έξω από τη δεκάδα” να είναι στην πραγματικότητα 20άδα, και πάλι να υπάρχουν ένα σωρό πράγματα για τα οποία να μπορεί κανείς δικαιολογημένα να πει πως αγνοήθηκαν. (Προσωπικά, ζητώ προκαταβολικάσυγγνώμη στο «Patriot» του Prime Video που ενώ μου φαίνεται εξαιρετικό δεν έχω προλάβει μες στη χρονιά να δω τη 2η σεζόν του, οπότε ίσως να επανέλθω στο μέλλον.)
Αυτές είναι λοιπόν οι σειρές που όντως ξεχωρίσαμε. Δεν χώρεσαν στη δεκάδα, αλλά μας διασκέδασαν, μας σόκαραν, μας συγκίνησαν όπως και νά’χει. Από αύριο Σάββατο 22 Δεκεμβρίου θα ξεκινήσουμε την αντίστροφη μέτρηση για τις δέκα καλύτερες σειρές του 2018. Ως τότε, αυτές είναι οι #11.
Αυτή που πραγματικά θα έπρεπε να είναι στη δεκάδα
Eγραφα πέρσι στην εισαγωγή του αντίστοιχου κειμένου για το 2017 πως όποτε με ρωτά κανείς «πού είναι το τάδε» η απάντηση είναι πάντα «στην θέση #11!». Οπότε επισήμως όλα στο #11 βρίσκονται αλλά κάθε χρόνο υπάρχει κάποιο που είναι ένα τσικ πιο #11 από τα υπόλοιπα, εκείνο που πραγματικά λυπάμαι που δεν χώρεσε στη δεκάδα και που στο πίσω μέρους του μυαλού μια φωνή δε λέει να σταματήσει να μουρμουράει πως φυσικά και έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Πέρσι ήταν το «Halt and Catch Fire», φέτος είναι άλλη μια φανταστική σειρά στην σαρωτική τελευταία σεζόν της, το «The Americans» (Σεζόν 6). Το τελικό αυτό σερί επεισοδίων ήταν, όπως αναμενόταν, η μια αγωνία μετά την άλλη, καταλήγοντας σε ένα αποστομωτικό τελευταίο επεισόδιο, ίσως το καλύτερο επεισόδιο της τηλεοπτικής σεζόν.
Top Ten flashback: Η 1η σεζόν του «The Americans» στο #3 του FLIX
Τα πάρα πολύ σκηνοθετημένα
Δεν είναι απαραίτητα οι καλύτερα σκηνοθετημένες σειρές της χρονιάς, αλλά είναι σίγουρα οι περισσότερο σκηνοθετημένες, εκείνες που δεν περισσεύει ούτε καρέ οθόνης που να μην το έχει πασαλείψει ο auteur με το βλέμμα του. Σε ένα μέσο σαν την τηλεόραση, όπου παραδοσιακά οι κυρίαρχες φωνές μιας σειράς ήταν οι δημιουργοί σεναριογράφοι ή/και οι showrunners, πάντα μας αρέσει να ξεδιαλέγουμε δουλειές με έντονο σκηνοθετικό αποτύπωμα. Σε αυτές φέτος μπορούμε να διακρίνουμε φυσικά το «Little Drummer Girl» του Παρκ Τσαν-γουκ, για το οποίο τα είπαμε και αναλυτικότερα, το οποίο πολιτικά παίρνει πολλά νερά και η ιστορία δεν είναι δα καθηλωτική, όμως ο Κορεάτης το κάνει να λειτουργεί.
Με το «Mosaic» ο Στίβεν Σόντερμπεργκ πειραματίστηκε με τη φόρμα της αφήγησης, λέγοντας ένα κλασικό μυστήριο φόνου μέσα από μια δαιδαλώδη διαδικασία όπου ο χρήστης επέλεγε την οπτική μέσα από το app του. Η γραμμική εκδοχή 6 επεισοδιων που παίχτηκε στην τηλεόραση δεν κρύβει μέσα της κάποια επανάσταση αλλά είναι ένα στιβαρό, όμορφο μυστήριο από τα χέρια ενός μεγάλου, έμπειρου τεχνίτη.
Το «Homecoming» βρίσκει τη Τζούλια Ρόμπερτς να φροντίζει βετεράνους με PTSD σε μια μυστηριώδη αφήγηση δύο χρόνων (το όμορφο, αεράτο παρελθόν και το αποπνικτικό, γεμάτο ερωτηματικά παρόν, που παρουσιάζεται σε τετραγωνισμένο κάδρο), το οποίο δεν το έχει γράψει αλλά το έχει εξ ολοκλήρου σκηνοθετήσει ο Σαμ Εσμάιλ (του «Mr. Robot») με έναν «έχω δει πάρα πολύ ‘70s σινεμά και διάβολε, θα σας το αποδείξω» τρόπο. Οπως και το «Mr. Robot», ο Εσμάιλ σε σημεία έχει την τάση να γίνεται ο σκηνοθέτης που θα λάτρευε κάθε πρωτοετής πανεπιστημίου, όμως - όπως και το «Mr. Robot»! - το ενδιαφέρον και η ματιά του έχουν κάτι το καθηλωτικά γοητευτικό.
Top Ten flashback: Το «The Knick» του Στίβεν Σόντερμπεργκ στο #1 του τοπ τεν του 2014 και το #2 το 2015 και το «Mr. Robot» στο #10 του 2015
Κι όμως είναι ακόμα εδώ
Το «Queer Eye» ήταν αναμφίβολα ένα από τα φαινόμενα της χρονιάς, μια επανεκκίνηση ενός γνωστού φορμάτ που βρήκε νέα επιτυχία στην αγκαλιά του Netflix. Οι fab five έγιναν (κάποιοι από αυτούς τελοσπάντων) γνωστά, πολυσυζητημένα πρόσωπα αλλά το κυριότερο είναι τοπώς τα ίδια τα επεισόδια (για ανθρώπους που βλέπουν τις ζωές τους να αλλάζουν με τρόπους που, κατά κύριο λόγο, δεν είχαν το θάρρος ή τη δύναμη πράξουν μόνοι τους) οδηγεί σε πραγματικά συγκινητικές καταλήξεις.
Μιλώντας για συγκίνηση πάνω σε παλιά concepts, το«Cobra Kai» βρίσκει τον Ντάνιελ και τον Τζόνι δεκαετίες μετά το «Karate Kid», τους θέτει πάλι αντιπάλους αλλά σε ένα άλλο, κοινωνικό επίπεδο, εξερευνώντας με τρυφερότητα το ποια είναι η θέση τους στο σημερινό κόσμο που διαρκώς αλλάζει.
Τα «X-Files» όλα δείχνουν πως τελειώσαν, οριστικά αυτή τη φορά, όμως η φετινή σεζόν της αναβίωσης ήταν μίλια ανώτερη της περσινής. Περισσότερα off format επεισόδια, πειραματισμός, χιούμορ και χημεία ανάμεσα στους κεντρικούς ήρωες είχαν σαν αποτέλεσμα μια σεζόνπολύ κοντά στην αύρα των κλασικών. (Με το σπουδαίο επεισόδιο του Ντάριν Μόργκαν να είναι φυσικά το αποκορύφωμα της εφευρετικότητας.)
To «One Day at a Time» είναι κι αυτό με τη σειρά του αναβίωση, το ριμέικ ενός κλασικού σίτκομ αλλά στο σημερινό κόσμο- κι είναι μια από τις καλύτερες και συγκινητικότερες σειρές στην τηλεόραση, με το φινάλε της 2ης σεζόν το κορυφαίο σίτκομ επεισόδιο της χρονιάς.
Και το «Brooklyn Nine-Nine» μπορεί σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω να μην είναι αναβίωση, αλλά πόσα παραδοσιακά σίτκομ ξέρετε να κάνουν την καλύτερη χρονιά τους στην 5η τους σεζόν; Το «Brooklyn» αυτό έκανε φέτος, καθώς δεν φοβήθηκε ποτέ να λειτουργήσει σα να μην υπάρχει status quo, στέλνοντας τους ήρωές του σε κυνήγια θησαυρού-μπάτσελορ ή κλείνοντάς τους σε δωμάτια με έναν ύποπτο (Στέρλινγκ Κ. Μπράουν, στο αριστούργημα της σειράς) για όλο το επεισόδιο.
Εφηβικοί έρωτες
Το «The End of the Fucking World», μια αγγλική σειρά-θαύμα με συνολική διάρκεια μικρότερη από ένα μόνο επεισόδιο σοβαρότερων, ‘πρεστίζ’ σειρών, ακολουθεί δυο πιτσιρίκια που ερωτεύονται παρά τη θέληση και, σχεδόν, την ίδια την κατανόησή τους, σε μια διαδρομή που τους φέρνει -κυνηγημένους- ως ένα κάποιο τέλους του κόσμου (τους).
Το «On My Block» του Netflix ήταν μια από τις φρεσκότερες νέες σειρές της χρονιάς, από τη δημιουργό του «Awkward.» για μια παρέα πιτσιρικιών σε μια σκληρή γειτονιά του Λος Άντζελες. Από τις ωραιότερες ιστορίες ενηλικίωσης που είδαμε φέτος, ανάλαφρο, σκληρό, ανθρώπινο, σαχλό, συναισθηματικό στις ακριβώς σωστές αναλογίες.
Ενώ το «Terrace House», το οποίο υμνήσαμε όσο έπρεπε σε ξεχωριστό κείμενο, παρουσίασε στη φετινή του σειρά το αξιολάτρευτο αισθηματικό στόρι ανάμεσα σε ένα αγόρι μοντέλο από την πόλη και μια ντροπαλή, αμήχανη κοπέλα από την επαρχία που αγωνίζεται για να πετύχει στο χόκεϊ. Το απόλυτο will they won’t they ρομάντσο του 2018.
Δουλειές γραφείου
To αγαπημένο μου φετινό double feature σειρών, μια αποσυμπίεση από τον κόσμο της corporate κόλασης που στον ένα βαθμό ή τον άλλον αποτελεί κοινή εμπειρία της σύγχρονης κοινωνίας. Το «Aggretsuko» ακολουθεί τη Ρετσούκο, μια κόκκινη πάντα που δουλεύει στο λογιστικό τμήμα μιας εταιρείας, τρώει καθημερινά σεξισμό και ταξικόπατρονάρισμα από τους από πάνω της, και βγάζει τα σπασμένα ουρλιάζοντας death metal κάθε βράδυ στα ατομικά καραόκε της πόλης.
Tο δε «Corporate» ακολουθεί την εργασιακή καθημερινότητα δύο μίζερων εργαζομένων στην αμοραλιστική πολυεθνική Χάμπτον Ντεβίλ, με ολόκληρα επεισόδια να αφιερώνονται, για παράδειγμα, στην ψυχοφθόρα διαδικασία ενός εταιρικού μίτινγκ ή στην ανείπωτη θλίψη της προσμονής του ΣουΚου. Και το τελευταίο της κάδρο στηρίζεται σε έναν καρτουνίστικο παραλογισμό για να βγάλει γέλιο.
Η τέχνη της ερμηνείας
To «Counterpart» απαντά στην ερώτηση του πώς θα ήταν μια κατασκοπική περιπέτεια για έναν παράλληλο κόσμο αν ήταν γυρισμένο στα σοβαρά, με τον Τζ. Κ. Σίμμονς σε διπλό ρόλο εξαπάτησης και ερμηνευτικών layers, και τις ανατροπές να διαδέχονται τα συναισθηματικά σοκ. Απρόσμενα στιβαρό.
Η 2η σεζόν του «GLOW» το συντηρεί ψηλά ανάμεσα στις καλύτερες σειρές στην τηλεόραση, βουτώντας βαθύτερα στον ψυχισμό των ηρωίδων του και προσθέτοντας ένα άκρως επίκαιρο storyline πάνω στην σεξουαλική παρενόχληση. Ενώ το «Barry» είναι μια από τις πιο αυθεντικά παράξενες σειρές που είδαμε φέτος, για έναν εκτελεστή που κατά λάθος γίνεται ηθοποιός.
Ο τρόμος
Το «Terror» (για το οποίο τα είπαμε αναλυτικότερα) αποτέλεσε μια από τις πιο όμορφες-αλλά-μέσα-τραγικές ιστορίες πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, ένα -όπως γράφτηκε- «παγωμένο "Master & Commander"» με ένα εντυπωσιακό καστ στο έλεος της φύσης (ή και της παρα-φύσης).
Το «Altered Carbon» ασχολήθηκε με ένα άλλο είδος τρόμου, ας πούμε συνειδησιακού, για ένα μέλλον στο οποίο οι αναμνήσεις κι η κατά μία έννοια ψυχή μπορούν να μεταφέρονται σε άλλα σώματα. Η σειρά ήταν απίστευτα άνιση και κατά τόπους θεόβαρη κι αργόσυρτη, όμως εκτός από εντυπωσιακά όμορφη και ακόμα πιο εντυπωσιακάφιλόδοξη, διαπραγματεύτηκε την έννοια της συνείδησης χωρίς να ξεχάσει να συνυπολογίσει την ταξικότητα σε έναν κόσμο πολλαπλής εκμετάλλευσης, κι αυτό είναι σπάνιο και καλοδεχούμενο.
Τέλος το «Sharp Objects» είχε τους φανς του, αλλά ακόμα και αν κανείς σταθεί σκεπτικός απέναντί του (όπως ο υπογράφων) οφείλουμε να υπογραμμίσουμε την απίστευτη χρήση του μοντάζ για την απεικόνιση του ψυχικού τραύματος, με ένα τρόπο σπάνιο για τα τηλεοπτικά δεδομένα.
Μείνετε συντονισμένοι από αύριο στο Flix για την αντίστροφη μέτρηση του τηλεοπτικού τοπ-τεν της χρονιάς.
