«The People V. O.J. Simpson» (1η σεζόν)
Η πιο πολυβραβευμένη σειρά της χρονιάς, αυτή που αν η πρεστίζ τηλεόραση φτιαχνόταν με όρους οσκαρικής κούρσας, θα αποτελούσε το πιο σίγουρο οσκαρικό χαρτί. Και είναι κάπως περίεργο κιόλας, επειδή το εργοστάσιο παραγωγής πρεστιζοφανούς shlock του Ράιαν Μέρφι («American Horror Story», «Scream Queens», «Nip/Tuck») δεν μας είχε συνηθίσει ποτέ σε δουλειές που μιλούν με εν τέλει σοβαρό τρόπο για το οτιδήποτε, μέχρι τέλους. Oμως αυτό συμβαίνει όταν βρίσκεις τους κατάλληλους ανθρώπους για τη δουλειά: ο Μέρφι περιορίστηκε εδώ σε ρόλους παραγωγού και σκηνοθέτη, με το μάτι του για οπερατική, ταμπλόιντ υπερβολή να έρχεται απλώς να υπογραμμίσει αισθητικά μια ιστορία παγκοσμίως γνωστή ακριβώς για την υπερβολή της, την οπερατικότητά της, και φυσικά την ταμπλόιντ διάστασή της.
Και αφήνει τα σεναριακά ηνία στο δίδυμο των Σκοτ Αλεξάντερ και Λάρι Καραζέφσκι, οι οποίοι στη διάρκεια των ‘90ς έγραψαν μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα biopics του αμερικάνικου μέινστριμ σινεμά («Man on the Moon», «Ed Wood»). Στα χέρια τους, η πασίγνωστη ιστορία-δημόσιο θέαμα της δίκης του Ο.Τζ. Σίμπσον γράφεται ως παραβολή παντός χρόνου, ένας θεμελιωδώς 90ς μύθος που αντηχεί στο σήμερα μιλώντας για το πώς το φύλο και οι διαφυλετικοί διαχωρισμοί εισέρχονται πάντοτε άτσαλα, και ποτέ επί ίσοις όροις, στη δημόσια σφαίρα. Αυτό την ώρα που η ‘δίκη του αιώνα’ μετατρέπεται σε ένα θέαμα ικανό να κοντράρει στα ίσα τους τελικούς του ΝΒΑ και οι άνθρωποι που στελεχώνουν το αληθινό δράμα γίνονται χαρακτήρες σε μια τελενοβέλα που σχολιάζεται με φτηνό τρόπο σε εξώφυλλα φυλλάδων.
To τηλεοπτικό top-ten του 2016
Εκεί που η σειρά κερδίζει οριστικά το στοίχημα είναι στο πόσο απίστευτα εθιστική είναι σε επίπεδο καθαρά επιφανειακό. Ταιριάζει τους ιδανικούς ηθοποιούς στους ιδανικούς ρόλους αληθινών προσώπων, φτιάχνοντας ένα καστ που θα θυμόμαστε για χρόνια ως σημείο αναφοράς στα τηλεοπτικά δεδομένα. Συνδυάζοντας αβανταδόρικους ρόλους σαν αυτόν του Τζον Τραβόλτα ως Ρόμπερτ Σαπίρο ή του Κόρτνι Μπ. Βανς ως Τζόνι Κόχραν ή ανασταίνοντας την καριέρα του Ντέιβιντ Σουίμερ (στο ρόλο του Ρόμπερτ Καρντάσιαν), την ώρα που δίνει ρόλο καριέρας στην Σάρα Πόλσον (ως Μάρσια Κλαρκ είναι η ρημαγμένη ψυχή της σειράς) και μας υποχρεώνει να προσέξουμε τον Στέρλινγκ Μπράουν στον χαμηλών τόνων θρίαμβό του ως Κρίστοφερ Ντάρντεν.
Από εντυπωσιακό καστ ως τον αδιάκοπο ρυθμό της ιστορίας κι από τα διαρκή καμέο ‘χαρακτήρων’ στην ιστορία (α, κοίτα! η Σέλμα Μπλερ παίζει την Κρις Τζένερ!) ως την αναπαράσταση εμβληματικών στιγμών της υπόθεσης (εκείνη όπου ο Ο.Τζ. Του Κιούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ φοράει το γάντι είναι εκ των πραγμάτων η πιο αξέχαστη), η σειρά των Αλεξάντερ και Καραζέφσκι κατορθώνει -εφαρμόζοντας ακόμα και τα κόλπα των ίδιων του των χαρακτήρων- να εκμεταλλευτεί κάθε γνωστό και πετυχημένο αφηγηματικό τρικ για να μας καθηλώσει, παρουσιάζοντας μια σπουδαία ιστορία εποχής που με έναν εκπληκτικό τρόπο καταφέρνει και μιλάει για τον κοινωνικά θεμελιωμένο ρατσισμό και μισογυνισμό, για τη φήμη και τη δημοσιότητα, με όρους μαζικού θεάματος.
Το καλύτερο επεισόδιο
«Marcia, Marcia, Marcia» (1x06)
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο συγκεκριμένο επεισόδιο από τη στιγμή που η αφήγηση είναι τόσο σχιφτοδεμένη καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, όμως υπάρχει λόγος που τελικά οι πάντες στέκονται σε αυτό όταν μιλούν για τη σειρά. Πατώντας πάνω στην σπουδαία δουλειά της Πόλσον ως Μάρσια Κλαρκ, το επεισόδιο μας δίνει την ιστορία μέσα από την οπτική της δημόσιας κατηγόρου, η οποία στέκει ανήμπορη καθώς η ίδια της η προσωπικότητα γίνεται αντικείμενο χλεύης και εξονυχιστικής -πάντα με όρους ταμπλόιντ- εξέτασης. Αποκαρδιωτική, άβολη, συναρπαστική, εξαιρετική ώρα τηλεόρασης.
Το φινάλε, στο οποίο η Ρέιτσελ, διαλυμένη, ένα ανθρώπινο ράκος, δημιουργεί το απόλυτο φινάλε.
Μια σκηνή
Είναι δύσκολο να αντισταθείς στη στιγμή που ο Σίμπσον φοράει το γάντι, άψογα παιγμένη από ένα Κιούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ που φουσκώνει και ξεφουσκώνει και κινείται σαν αληθινός σόουμαν. Ωστόσο υπάρχει κι η κρυφά κορυφαία meta στιγμή της σεζόν, όταν οι κόρες του Ρόμπερτ Καρντάσιαν, βλέπουν τον πατέρα τους στην τηλεόραση και, μιλώντας απευθείας σε εμάς, φωνάζουν περήφανα το όνομά τους.
Και κάτι ακόμα
To «The People V. O.J. Simpson» υπήρξε ο μεγαλύτερος, πιο αναμενόμενος και πιο δίκαιος θριαμβευτής της φετινής απονομής των Έμμυ από όπου ξεχώρισε ο καθολικός θριάμβος του σπουδαίου του καστ. Καλύτερη όλων πάντως, η Σάρα Πόλσον, για την οποία ήδη σας έχουμε ξαναμιλήσει, και την οποία ανακηρύξαμε κορυφαία ερμηνεύτρια της τηλεοπτικής χρονιάς που φεύγει. Στο μεταξύ, εμείς περιμένουμε σα να μην υπάρχει αύριο και την επόμενη τηλεοπτική δουλειά του Ράιαν Μέρφι, το «Feud».
Παλιότερα
- Το περσινό νούμερο 8: «Jessica Jones»
- H προηγούμενη σειρά του Ράιαν Μέρφι στο top-10 του Flix: «American Horror Story: Asylum» (2012, #5)
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Διαβάστε ακόμη:
- Best of TV 2016: Οι καλύτερες τηλεοπτικές ερμηνείες του 2016
- Best of TV 2016: Τα καλύτερα αυτοτελή επεισόδια της χρονιάς
- Flix Best of 2016: Τα 16 Καλύτερα Poster
- Flix Best of 2016: Τα 16 Καλύτερα Trailer
- Flix Best of 2016: Aνθρωποι και ζώα
- Flix Best of 2016: Tα Φανταστικά Πλάσματα της χρονιάς (και πόσο μας άρεσαν)
- Flix Best of 2016: Τα ξαναζεσταμένα μακαρόνια
- Flix Best of 2016. Από παραλία σε παραλία...
- Flix Best of 2016: Τα '80s που δεν ξέχασα
- Flix Best of 2016: Μικρό μουσικό διάλειμμα
- Flix Best of 2016: 10 (σχεδόν πειστικοί) λόγοι για τους οποίους η Κρίστεν Στιούαρτ είναι το πρόσωπο της χρονιάς
- Flix Best of 2016: Τα 3 από άλλο (κινηματογραφικό) πλανήτη