«Δεν βλέπω ταινίες. Ο κόσμος πιστεύει ότι ένας σκηνοθέτης θα βλέπει εκατοντάδες ή χιλάδες ταινίες. Αν είσαι ο Σκορσέζε, για παράδειγμα, που έχει τη δική του αίθουσα προβολής και τις δικές του κόπιες 35mm ή ο Πίτερ Μπογκντάνοβιτς ή οι Γάλλοι σκηνοθέτες. Αυτοί βλέπουν συνέχεια ταινίες, Εγώ όχι. Βλέπω τρεις ταινίες το χρόνο.»
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βέρνερ Χέρτσογκ εξομολογείται ότι δεν βλέπει (πολύ) σινεμά και ότι προτιμά να διαβάζει, σημείο έμπνευσης για όλη του την ακούραστη καριέρα. Σε συνέντευξη του στη Guardian με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του ντοκιμαντέρ «Πύρινη Σφαίρα: Επισκέπτες από Αλλους Κόσμους», ο ανελέητα προβοκάτορας Γερμανός μιλάει για τα ντοκιμαντέρ που δεν τον συγκινούν και διαλέγει πέντε από αυτα που θεωρεί καλύτερα - «στριμώχνοντας», όπως λέει κι ο ίδιος, μέσα στη λίστα ένα δικό του.
«Το πρόβλημα με τα ντοκιμαντέρ είναι ότι δεν έχουν πάρει διαζύγιο από τη δημοσιογραφία. Είναι πολύ συχνά «ταινίες πάνω σε ένα θέμα», ένα κοινωνικό πρόβλημα και έτσι είναι υποχρεωμένα να φτάσουν σε μια κάθαρση στο τέλος. Δεν μου αρέσει αυτό το είδους το σινεμά. Από την άλλη πλευρά τα ντοκιμαντέρ που ασπάζονται το ρεαλισμό του σινεμά βεριτέ δεν μπορούν να διεκδικήσουν ότι λένε την αλήθεια - είναι ανόητο και δεν πιστεύω καθόλου σε κάτι τέτοιο.Ενα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ πρέπει να είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τη δημοσιογραφία: αυτό που μπορεί και τελικά πρέπει να κάνει είναι να στοχεύσει προς την ποίηση, προς κάτι βαθύτερο, μια ενδοσκόπηση και επιφώτηση προς τα εκεί που μπορεί να βρεθεί η αλήθεια.»
Να τέσσερα («και μια έξτρα επιλογή») από τα ντοκιμαντέρ που βρίσκονται κοντά σε αυτό που εννοεί ο Βέρνερ Χέρτσογκ. «Κάντε μου τη χάρη και δείτε αυτές τις ταινίες.»
Διαβάστε ακόμη: «Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται» και 15 ακόμη πράγματα που μάθαμε για τον Βέρνερ Χέρτσογκ από την επίσκεψή του στην Αθήνα
The Act of Killing του Τζόσουα Οπενχάιμερ, 2012
Είμαι εκτελεστής παραγωγός σε αυτήν την ταινία, σχετικά με τη γενοκτονία στην Ινδονησία, οπότε η απάντησή μου είναι ελαφρώς προκατειλημμένη. Ημουν στο Λονδίνο και κάποιος είπε: «Υπάρχει ένας νεαρός άνδρας, ο Τζόσουα Οπενχάιμερ, ο οποίος θέλει απεγνωσμένα να σε συναντήσει». Ανοιξε λοιπόν το λάπτοπ του και μου έδειξε εννιά λεπτά υλικού. Ηξερα αμέσως ότι δεν είχα δει ποτέ κάτι τέτοιο. Ηταν απίστευτο. Ημουν, λοιπόν, σύμβουλος στη διαμόρφωση της ταινίας, αλλά επειδή το γύρισμα είχε ολοκληρωθεί, έδωσα τις συμβουλές μου στη διαμόρφωση της αφήγησης. Το τέλος της ταινίας είχε κοπεί. Ρώτησα αν υπάρχουν περισσότερα πλάνα και μου έστειλε ολόκληρο το ακατέργαστο υλικό, όπως είχε βγει από την κάμερα, κάτι σαν τέσσερα λεπτά, άκοπα. Και του είπα: «Αφήστε το αμοντάριστο και βάλτο εκεί όπως είναι. Κανείς δεν θα δει ποτέ κάτι τέτοιο ξανά.» Και, φυσικά, αρκετοί από τους πρωταγωνιστές είχαν αντιρρήσεις και ήταν λίγο ντροπαλοί. Και του είπα: «Τζόσουα, αν δεν βάλεις αυτό το βίντεο στο τέλος της ταινίας ως έχει, έχεις ζήσει μάταια». Και το έβαλε.
Les Maîtres Fous του Ζαν Ρους, 1955
Είναι αναμφισβήτητα το καλύτερο ντοκιμαντέρ που έγινε ποτέ. Ασχολείται με εργάτες στη Γκάνα που τα Σαββατοκύριακα πήγαιναν στα βουνά και μαστούρωναν μασώντας ρίζες και έκαναν πολύ, πολύ περίεργα τελετουργικά για την άφιξη του Υπατου Αρμοστή της Βασίλισσας. Γυρίστηκε με μια κάμερα το μέγιστο μήκος κάθε λήψης είναι 24 δευτερόλεπτα.
The Sorrow and the Pity του Μαρσέλ Οφίλς, 1969
Αυτή η ταινία επανέρχεται στο μυαλό, σχετικά με τη γαλλική αντίσταση, η οποία άλλαξε την αντίληψη των Γάλλων ότι όλοι οι Γάλλοι ήταν στην αντίσταση. Το οποίο φυσικά ήταν ένας μύθος. Είναι μια πολύ μεγάλη ταινία, πάνω από τέσσερις ώρες. Εξετάζει υλικό από την κατεχόμενη Γαλλία και μετά την απελευθέρωση, και είναι μια ακούραστη αυτό-ενδοσκόπηση.
Vernon, Florida του Ερολ Μόρις, 1981
Αυτό ήταν το δεύτερο ντοκιμαντέρ του, μετά το «Gates of Heaven», και ώθησα τον Ερολ να το κάνει εκείνη τη στιγμή, όταν ήταν πολύ νέος. Πέρασε λίγο χρόνο σε μια μικρή πόλη στη Φλόριντα, απλά ασχολήθηκε και μιλούσε με ντόπιους. Και είναι ένας εντελώς απίστευτος αλλόκοτος φανταστικός κόσμος. Πρέπει να το δεις. Πώς μπορώ να το περιγράψω; Δεν είμαι κριτικός. Είναι μια υπέροχη, υπέροχη ταινία.
Grizzly Man του Βέρνερ Χέρτζογκ, 2005
Πετύχαμε το στόχο των τεσσάρων ντοκιμαντέρ ήδη. Αλλά αν πρέπει να συμπληρώσουμε τη λίστα, ας προσθέσουμε το «Grizzly Man». Επειδή δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο, πριν ή μετά. Εχει μια ένταση, και ο χαρακτήρας [του κύριου αντικειμένου της, του Τίμοθι Τρέντγουελ] είναι πολύ, πολύ συναρπαστικός. Λοιπόν, ας κλέψουμε λίγο κι ας στριμώξουμε μια δική μου ταινία μέσα στη λίστα των πέντε - είναι όλες υπέροχες, ας το παραδεχτούμε.
Διαβάστε ακόμη: Ο Βέρνερ Χέρτσογκ δεν ενδιαφέρεται διόλου για την παρακαταθήκη του
