Το κεντρικό θέμα του φετινού Φεστιβάλ, εμπνευσμένο από την «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, συνάντησε χθες την κατάμεστη προβολή της ταινίας στο Ολύμπιον, την ώρα που χαμήλωναν τα φώτα της πόλης και οι φεστιβαλιστές τριγύριζαν πλέον χωρίς ομπρέλες - μέσα κι έξω από τις αίθουσες.
To 63o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 3 μέχρι και τις 13 Νοεμβρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει όλα όσα θα συμβούν μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
«Αναπαράσταση» για όλους
Σε καθολικά προσβάσιμη προβολή, προβλήθηκε η «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, παρουσία της Φοίβης Αγγελοπούλου - ακούραστου φύλακα του έργου του Ελληνα δημιουργού, πριν και μετά το θάνατό του. (Και η μεγάλη έκθεση του Φεστιβάλ είναι εμπνευσμένη από την «Αναπαράσταση» - διαβάστε περισσότερα εδώ.)
Το VR ξανάνιωσε
Για όσο καιρό εμείς το... εγκαταλείψαμε, σαν κάτι που κυλά παράλληλα με την κινηματογραφική/τηλεοπτική παραγωγή, σ' ένα δάσος τεχνολογική εξέλιξης, αφηγηματικών περιορισμών και πυροτεχνημάτων εντυπωσιασμού, αυτό άλλαξε, προχώρησε με άλματα, άρχισε να προσφέρει έργα με ουσία και πραγματικό ενδιαφέρον. Το Φεστιβάλ, λοιπόν, μετονόμασε το διαγωνιστικό τμήμα του σε Immersive: All Around Cinema και μας προσφέρει μια σειρά από μικρά θαύματα, για να τα εξερευνούμε ακόμα κι ένα κάθε μέρα. Πρώτο-πρώτο, χωροταξικά και παραγωγικά, το «White Dwarf» της Γιολάντας Μαρκοπούλου, εκτός συναγωνισμού αυτό, μια εγκατάσταση με vr, που περιμένει κάθε μέρα στο πρώτο κτίριο αριστερά μπαίνοντας στην προβλήτα. Ενα 25λεπτο ταξίδι (η παραγωγή μας εξοπλίζει με εφόδια) στον τρόμο και στην παιδικότητα, στο σύμπαν και στην ενοχή, με αφορμή την ατομική βόμβα που ισοπέδωσε τη Χιροσίμα και στοχασμό για την ευθύνη της επιστήμης στις ανθρώπινες επιλογές. Συναρπαστικό, κατά στιγμές υπέροχα κλειστοφοβικό, το έργο της Μαρκοπούλου αφήνει την αστερόσκονή του πάνω σου για ώρα αφότου βγεις από τη μικρή αποθηκούλ ατων θαυμάτων.
Από την άλλη πλευρά, στον πρώτο όροφο του Βρεφονηπιακού, το διαγωνιστικό τμήμα του Immersive φιλοξενεί όποιον έχει όρεξη να ζήσει για 10-15 λεπτά μέσα στην κάσκα του. Το «From the Main Square» που είδαμε πρώτο, μια animation μικρού μήκους από τη Γερμανία, που συνδέει τον Ανθρωπο της Φωτιάς με τις φωτιές των ανθρώπινων εξεγέρσεων, τους δεινόσαυρους με τα απολυταρχικά καθεστώτα, το παρελθόν της ανθρωπότητας με το ζοφερό μέλλον της, γαργάλησε τη φαντασία και προκάλεσε την παρατηρητικότητά μας. Αύριο, άλλο.
Χρυσός Αλέξανδρος στη Finos Films
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να βραβευθεί συνολικά η Finos Films από το Φεστιβάλ. Και αυτό συνέβη χθες σε μια μικρή - αλλά νοσταλγική τελετή που ένωσε το παρελθόν της εταιρίας που άφησε το πιο ισχυρό σημάδι στην ιστορία του ελληνικού σινεμά με το ενεργό παρόν της και ως σύμμαχος του νέου ελληνικού σινεμά αλλά και ως θεματοφύλακας της τεράστιας κληρονομίας της. Με την προβολή του «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης», ένας Χρυσός Αλέξανδρος κοσμεί πλέον το παλμαρέ της Finos Films.
It's (always) Greek to us!
Οι προβολές των ελληνικών ταινιών του 63ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συνεχίζονται. Φέτος θα προβληθούν 15 ταινίες στο τμήμα Επίσημη Πρώτη (ανάμεσά τους και από 2 στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ, στο Διαγωνιστικό Τμήμα Meet the Neighbours και στο Διαγωνιστικό του Film Forward), 4 στο τμήμα Ξεπερνώντας τα Σύνορα και 3 στο τμήμα Δεύτερη Ματιά. Το Flix βλέπει και γράφει εδώ για όλες τις ελληνικές ταινίες.
Είδαμε ακόμη:
Τόρι και Λοκίτα των Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν
Το σινεμά των αδελφών Νταρντέν έχει ταυτότητα τόσο ξεκάθαρη, όσο το πηγαίο νερό. Φυσικοί φωτισμοί, συχνά ερασιτέχνες ηθοποιοί, ρεαλισμός, απουσία μουσικής, όσο πιο κοντά μπορεί το σινεμά μυθοπλασίας να φτάσει στο ντοκιμαντέρ. Αυτό είναι το ύφος που τους καθιέρωσε, που τους χάρισε πλειάδα βραβείων στις Κάννες και αλλού, που τους έκανε role models για φερέλπιδες σκηνοθέτες.
Η νέα τους ταινία δεν ξεφεύγει από αυτή τη φόρμα. Η έφηβη Λοκίτα κι ο μικροσκοπικός Τόρι είναι δυο παιδιά που διέφυγαν από τη χώρα τους στην Αφρική και ταξίδεψαν, πρόσφυγες, μέχρι την Ευρώπη, αναζητώντας σωτηρία. Παρουσιάζονται ως αδέλφια κι η φιλία τους πραγματικά ξεπερνά και τους δεσμούς αίματος. Προστατεύουν ο ένας τον άλλον από τους άφθονους κινδύνους με τους οποίους έρχονται αντιμέτωποι, σ' ένα κόσμο πολύ εχθρικό για να τους δεχτεί. Οταν καταχρηστικά χωριστούν, ο Τόρι θα κάνει τα πάντα για να ξαναβρεί τη Λοκίτα, για να συνεχίσουν την αντίξοη αλλά γεμάτη αγάπη κοινή ζωή τους.
Το τεράστιο κεφάλαιο των ασυνόδευτων παιδιών πιάνουν στη μακριά πορεία της κοινωνικής κριτικής τους οι αδελφοί Νταρντέν και το κάνουν με τον ανθρωπισμό που τους χαρακτηρίζει. Το σύμπαν που χτίζουν γι' αυτά είναι γεμάτο απειλητικές φιγούρες (σαν τον ντίλερ που τα "προσλαμβάνει", όπου και συναντάμε τον Αλμπάν Ουκάζ, πρωταγωνιστή πριν μια δεκαετία του «J.A.C.E.» του Μενέλαου Καραμαγγιώλη), αλλά και σκανταλιές και γέλια, σαν αυτά που ποτέ δεν λείπουν από μια παιδική καρδιά. Η ιστορία τους αντιμετωπίζεται όχι με μελόδραμα αλλά με πραγματισμό, η δομή της ταινίας χτίζεται προς μια ανατροπή που, όντως, ξαφνιάζει όταν προκύπτει.
Από την άλλη πλευρά, το ίδιο το σενάριο της ταινίας και ειδικά οι διάλογοι, είναι τόσο «περιποιημένοι» που καταλήγουν να μοιάζουν διδακτικοί. Η χρήση των ερασιτεχνών ηθοποιών σημαίνει εδώ (όχι πάντα και παντού), ερμηνείες πιο κοντά στην «ανάγνωση», με λέξεις και ύφος που ούτε, στ' αλήθεια, ταιριάζουν στους ήρωες, ούτε και οι ηθοποιοί τα αποδίδουν με φυσικότητα. Το χειρότερο, ακριβώς εξαιτίας αυτής της έλλειψης πειστικότητας, η ταινία καταλήγει να αγγίζει μια αντιμετώπιση των ηρώων ελαφρώς υποτιμητική, γραφική, οπωσδήποτε όχι από πρόθεση, αλλά ίσως από υπερβολική σιγουριά. Προς το παρόν, θα περιμένουμε οι αδελφοί Νταρντέν να επιστρέψουν σε φόρμα.
Πόλυ Λυκούργου
Ενας Μικρός Αδερφός (Un Petit Frère) της Λεονόρ Σεράιγ
Στην πρώτη της ταινία, το «Μια Νέα Γυναίκα», με πρωταγωνίστρια-αποκάλυψη, τότε, τη Λετισιά Ντος, η Γαλλίδα Λεονόρ Σεράιγ έφτιαξε το πορτρέτο μιας ηρωίδα που προσπαθεί ν' αντλήσει ζωή από τη μητροπολιτική ζούγκλα. Το νέο της φιλμ έχει την ίδια αγωνία στην καρδιά, αλλά με εντελώς διαφορετικό περιτύλιγμα.
Δεκαετία του '80, η Ροζ, μια γυναίκα όμορφη, ψιλόλιγνη, γεμάτη ενέργεια, έχει αφήσει πίσω της την πατρίδα της, την Ακτή Ελεφαντοστού, μαζί και δυο από τους τέσσερις γιους της (και τον απόντα πατέρα τους) κι έχει εγκατασταθεί στο Παρίσι με τους άλλους δύο, τον έφηβο Ζαν και τον μικρούλη Ερνέστ. Παρά τις δυσκολίες που έχει ν' αντιμετωπίσει (τη φιλοξενία σε μια αυστηρή, επικριτική συμπατριώτισσα, τη δουλειά της καθαρίστριας σε ξενοδοχεία και ξένα σπίτια, το μεγάλωμα των δυο ανήσυχων παιδιών), η Ροζ θέλει να ζήσει (και) τη ζωή της. Δυναμική και λαμπερή, ακολουθεί σχέσεις κι ερωτικούς συντρόφους, αντιστέκεται στη δυστυχία, απορρίπτει το «προξενιό» με τον... Ιούλιο Καίσαρα, τον ωραίο και πετυχημένο της κοινότητας, τραβά το δικό της μονοπάτι.
Η Σεράιγ δομεί την ταινία της σε τρία μέρη, το καθένα με το όνομα του ήρωα που αδειάζει τις αποσκευές του στην οθόνη. Το πρώτο μέρος, της «Ροζ», είναι και το πιο συναρπαστικό. Το πορτρέτο μιας νέας γυναίκας, ξανά, μιας πρόσφυγα που βγαίνει από το δυτικότροπο στερεότυπο, που αγκαλιάζει τη ζωή κι αγωνίζεται όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να γευτεί τις εμπειρίες που της προσφέρονται, χωρίς στιγμή ν' απαρνιέται το ρόλο της μάνας, της προστάτη. Τα δύο επόμενα μέρη, του «Ζαν» και του «Ερνέστ» ξετυλίγονται τόσο πιο αδύναμα. Καθώς τα χρόνια περνούν κι η οικογένεια, μοιραία, διασπάται, οι χαρακτήρες αποδεικνύονται πιο διάτρητα γραμμένοι, ενώ σεναριακά κενά κι ελλείψεις κατεβάζουν, εκτός από τη δύναμη της ταινίας και την πειστικότητά της.
Η πρωταγωνίστρια, Αναμπέλ Λενγκρόν, είναι μια φιγούρα και μια ερμηνεία σχεδόν «κασσαβετική», που μένει στη μνήμη περισσότερο από το σύνολο της ταινίας. Ανθρωπισμός, δικαίωμα στην ευτυχία, δεσμοί αίματος κι ανατροπή παραδόσεων, τα συστατικά της Σεράιγ έχουν ψυχή κι επικαιρότητα, αλλά με κάθε νέο ανθρώπινο «κεφάλαιο», όλο και περισσότερο εξασθενούν στη διατύπωση ή εγκλωβίζονται σε, αταίριαστα με τη δημιουργικότητα της σκηνοθέτη, στερεότυπα.
Λήδα Γαλανού
To 63o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 3 μέχρι και τις 13 Νοεμβρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει όλα όσα θα συμβούν μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στην επίσημη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
