Ο Τέρι Γκίλιαμ επιστρέφει (ή όχι;) με μια νέα φιλόδοξη ιδέα, αλλά όλα δείχνουν πως το «Carnival at the End of Days», η αποκαλυπτική του κωμωδία, ίσως να μην βρει ποτέ τον δρόμο προς τη μεγάλη οθόνη.
Σε μια απολαυστικά ειλικρινή συνέντευξή του στο Deadline, ο 84χρονος σκηνοθέτης περιέγραψε τις προσπάθειές του να ξεκινήσει την παραγωγή της ταινίας που γράφτηκε το 2020, εν μέσω πανδημίας. Το project ξεκίνησε με αισιοδοξία: συνεργασία με τον θεατρικό συγγραφέα Κρίστοφερ Μπρετ Μπέιλι για πιο «φρέσκια» ματιά, ενθουσιώδη ανταπόκριση από ηθοποιούς όπως οι Τζόνι Ντεπ, Άνταμ Ντράιβερ, Τζεφ Μπρίτζες, Τζέισον Μομόα, Τομ Γουέιτς, Εϊσα Μπάτερφιλντ και Έμα Λερντ, και ένα σενάριο που ο ίδιος ο Γκίλιαμ χαρακτηρίζει «πολύ, πολύ αστείο».
Η υπόθεση της ταινίας αφορά έναν Θεό που αποφασίζει να εξαλείψει την ανθρωπότητα για την καταστροφή της Γη, μια ιδέα που, με τον χαρακτηριστικό σουρεαλισμό και τη σαρκαστική ματιά του Γκίλιαμ, αποκτά κωμικό τόνο. Παρότι το καστ έδειξε διάθεση να συμμετάσχει ακόμα και με μειωμένες αμοιβές, το εμπόδιο παραμένει οικονομικό: ο προϋπολογισμός ξεπερνά κατά πολύ τα 10 εκατομμύρια δολάρια, το άτυπο «ταβάνι» των ανεξάρτητων παραγωγών.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί η Ούμα Θέρμαν δεν λέει έυκολα το «ναι» στις προτάσεις που δέχεται
Και εκεί ξεκινά το αδιέξοδο. Ο Γκίλιαμ παραδέχεται πως προσπάθησε να κινηθεί εκτός του παραδοσιακού συστήματος του Χόλιγουντ, αποστέλλοντας ο ίδιος το σενάριο στους ηθοποιούς. Ομως, η απουσία ισχυρής χρηματοδότησης και η αποφυγή των κλασικών καναλιών παραγωγής φαίνεται πως γύρισαν μπούμερανγκ. Όπως του είπε και ένας γνώστης της βιομηχανίας: «Μην το δείξεις σε κανέναν στο Χόλιγουντ. Δεν θα ξαναδουλέψεις ποτέ.»
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μοιάζει να αποδέχεται σταδιακά την ήττα: το πολιτικο-σατιρικό κλίμα του σεναρίου ήταν σχεδιασμένο για την εποχή πριν την επιστροφή του Τραμπ στο προσκήνιο, κάτι που ίσως απαιτεί επανασυγγραφή. Ομως, ούτε αυτό φαίνεται εύκολο. «Μπορεί να είμαι άνεργος για άλλα δέκα χρόνια», λέει με πικρό χιούμορ.
Η πιο πικρή διαπίστωση, όμως, έρχεται όταν μιλά για το «παράλογο κενό» ανάμεσα στο ανεξάρτητο και το στούντιο σινεμά. Το «Carnival at the End of Days» φαίνεται παγιδευμένο εκεί ακριβώς: πολύ μεγάλο για μικρό, πολύ ιδιόρρυθμο για μεγάλο.