Ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά στον λογαριασμό του Σον Μπέικερ στο Letterboxd το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει κανείς πέραν του τεράστιου όγκου ταινιών που λογκάρει κάθε τόσο, είναι η ποικιλία που διέπει τις επιλογές του: πρόσφατες blockbuster κυκλοφορίες, arthouse, ξεχασμένες ή/και παραγνωρισμένες underground ταινίες τρόμου από τα 70s και τα 80s, exploitation (κυριολεκτικά) πάσης φύσης - και πάει λέγοντας - αποτελούν μερικές μόνο από τις κατηγορίες στις οποίες εμπίπτει η «πρόσφατη δραστηριότητα» του δημιουργού που αγαπά το σινεμά στην ολότητά του όσο λίγοι.
Διαβάστε ακόμη: Ο Σον Μπέικερ ετοιμάζει τη νέα του ταινία μετά τον θρίαμβο της «Anora»
Σε συνεργασία με τo Pluto TV, ο Μπέικερ επιμελήθηκε και μοιράστηκε μία προσωπική λίστα 10 αγαπημένων του ταινιών, τις οποίες παρέθεσε σε χρονολογική σειρά, γράφοντας παράλληλα ορισμένα λόγια για το τι σημαίνουν για τον ίδιο. Το δίκτυο θα προβάλλει με τη σειρά όλες τις επιλογές του την Τρίτη 24 Ιουνίου, στο πλαίσιο της καμπάνιας «Summer of Cinema» και της πρωτοβουλίας «Free Movie Weekend», που προωθεί τις ανεξάρτητες κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ. Διαβάστε ποια είναι τα 10 αγαπημένα του φιλμ παρακάτω:
Η Γκαρσονιέρα Μπίλι Γουάιλντερ (1960)
«Ενα αριστοτεχνικά δομημένο φιλμ για τη μοναξιά και τη φιλοδοξία. Ο Μπίλι Γουάιλντερ εξισορροπεί το χιούμορ και τη θλίψη με έναν τρόπο που σε διαπερνά και παραμένει επίκαιρος μέχρι σήμερα».
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία, πατώντας εδώ
Kes του Κεν Λόουτς (1969)
«Σπαρακτικό πορτρέτο ενηλικίωσης και διαφυγής. Ο Λόουτς δίνει στην ιστορία έναν ωμό ρεαλισμό και ένα γνήσιο αίσθημα ελπίδας σε έναν κόσμο που καταπιέζει».
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία, πατώντας εδώ
The Harder They Come του Πέρι Χένζελ (1972)
«Ενα εκρηκτικό φιλμ που παντρεύει την επαναστατικότητα με τη μουσική ρέγκε και έναν ήρωα που φλέγεται από θυμό και όνειρα. Είναι ακόμη ριζοσπαστικό και ζωντανό».
Πανικός στο μετρό της Νέας Υόρκης του Τζόζεφ Σάρτζεντ (1974)
«Eνα από τα καλύτερα φιλμ της δεκαετίας του '70. Εντονο, με καυστικούς διαλόγους και ατμόσφαιρα που σε βυθίζει στην αγωνία».
Bad Boys του Ρικ Ρόζενταλ (1983)
«Ο Σον Πεν είναι καθηλωτικός. Μια ωμή και αληθινή ερμηνεία που βυθίζεται στη σκοτεινή ψυχολογία ενός εγκλωβισμένου εφήβου».
Παρασκευή και 13: Το Τελευταίο Κεφάλαιο του Τζόζεφ Ζίτο (1984)
«Oσο πιο τρελό, τόσο το καλύτερο. Βία και σεξ χωρίς τύψεις, όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένα slasher των ’80s. Το είδα στα 13 μου και λάτρεψα κάθε λεπτό».
Το Tρένο της Mεγάλης Φυγής του Αντρέι Κοντσαλόφσκι (1985)
«Μια ανελέητη ιστορία διαφυγής και επιβίωσης. Το παγωμένο τοπίο αντικατοπτρίζει τους χαρακτήρες, ενώ η ένταση είναι διαρκώς στα κόκκινα».
Στην Ακρη του Ποταμού του Τιμ Χάντερ (1986)
«Eνα σκοτεινό χρονικό μίας παρέας περιθωριακών νέων. Η ταινία δεν χαρίζεται κι αυτό είναι που την κάνει τόσο έντιμη και αληθινή. Ο Κιάνου Ριβς δίνει, κατά τη γνώμη μου, την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του».
Το Αφεντικό της Νέας Υόρκης του Εϊμπελ Φεράρα (1990)
«Στυλιζαρισμένο, αλλά βρώμικο. Η ταινία παίζει στα όρια της ηθικής, δείχνοντας μια πόλη που αναπνέει μέσα από το έγκλημα και την παρακμή».
Buffalo '66 του Βίνσεντ Γκάλο (1998)
«Η χρήση του χρώματος, του κάδρου και του ιδιότυπου χιούμορ είναι απόλυτα τολμηρή και ταυτόχρονα υπό έλεγχο. Ενα φιλμ που έχει ωριμάσει σαν παλιό καλό κρασί».