«Νομίζω ότι είμαι ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους που πάτησαν το πόδι τους στη Γη. Εζησα το όνειρό μου, περισσότερο κι από όσο θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ. Ξέρεις, είμαι ένα παιδί που οι γονείς του πέθαναν πολύ νέοι και μεγάλωσα μόνος μου μέσα σε ένα σινεμά, μετά μπροστά σε μια τηλεόραση και το μόνο που ήθελα είναι να πω αυτές τις ιστορίες. Και κοίτα τι συνέβη...»
Δεν έχεις κανένα λόγο να αμφισβητήσεις τον Τζόελ Σουμάχερ όταν δηλώνει ότι έζησε και με το παραπάνω το όνειρό του. Οι ιστορίες που πάντα ήθελε να λέει - σε μια αφαιρετική εκδοχή όλες οι ταινίες του μιλούν για μικρούς ή μεγαλύτερους outsiders της ζωής - έγιναν διάσημες ή και κάτι παραπάνω από διάσημες. Μερικές αναγνωρίστηκαν στην εποχή τους κυρίως από την αγάπη του κόσμου και άλλες έκαναν τα σωστά νούμερα στο box office ώστε να συνεχίσουν να τον εμπνέουν για την επόμενη ιστορία και την επόμενη ιστορία.
Σκηνοθετώντας το «The Lost Boys»
Ο Τζόελ Σούμαχερ γεννήθηκε το 1939 στην Νέα Υόρκη και ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα ως σχεδιαστής κοστουμιών για θρυλικούς σκηνοθέτες, όπως ο Γούντι Άλεν (στο «Sleeper» και το «Interiors») και ο Χέρμπερτ Ρος (στο «The Last of Sheila»), πριν γίνει γνωστός ως σεναριογράφος, έχοντας γράψει τα σενάρια των ταινιών «Sparkle» και «Car Wash» και κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία «The Incredible Shrinking Woman» το 1981.
Η καριέρα του εκτοξεύτηκε σε τέλεια αναλογία με το Brat Pack των 80s και δύο τεράστιες επιτυχίες με το «Μπαράκι του Σαν Ελμο» (Ρομπ Λόου, Εμίλιο Εστέβεζ, Αλι Σίντι, Ντέμι Μουρ) και το «The Lost Boys» (Τζέισον Πάτρικ, Κίφερ Σάδερλαντ, Κόρει Φέλντμαν, Κόρει Χάιμ), ενώ μπήκε στα 90s με το υπερ-φιλόδοξο (και μια ιδέα κλασικό) «Flatliners» του 1990 και πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς που αγάπησε πολύ και τη σκηνοθέτησε και στο «Dying Young». Το 1993 σκηνοθέτησε το αμφιλεγόμενο - αν και προφητικό από πολλές απόψεις - «Falling Down» με τον Μάικλ Ντάγκλας και το «The Client» βασισμένο σε μυθιστόρημα του Τζον Γκρίσαμ.
Η μόνη καλή συμβουλή που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι αυτό που έχεις μάθει από τη δική σου ζωή. Αν ζω με κάποιον και είμαι μπερδεμένος αν πρέπει να μείνω μαζί του, τότε συνήθως σημαίνει ότι πρέπει να φύγω. Γιατί όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος δεν σκέφτεσαι αν πρέπει να φύγεις.»
Δυστυχώς ο Τζόελ Σουμάχερ θα χρεωνόταν τα δύο χειρότερα Batman, αναλαμβάνοντας δράση μετά τον Τιμ Μπάρτον, σκηνοθετώντας και το «Batman Forever» και το «Batman & Robin», αλλά κατάφερε και να τα κάνει εμπορικές επιτυχίες, αλλά και να συνεχίσει την προσωπική του διαδρομή στο εμπορικό σινεμά με το «Κανείς δεν Είναι Τέλεια» του 1999 με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν (την ίσως πιο προσωπική του - και τόσο τολμηρη για την εποχή της - ταινία), ακόμη μερικές εμπορικές επιτυχίες, όπως το «Tigerland», το «Phone Booth» και το «The Phantom of the Opera» του Αντριου Λόιντ Γούεμπερ που μετέφερε το 2004 ως ένα από τα μεγάλα του όνειρα.
Με τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ στα γυρίσματα του «Batman & Robin»
Με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στα γυρίσματα του «Κανείς δεν είναι Τέλεια» το 1999
Με τον Κόλιν Φάρελ στα γύρισματα του «Tigerland» το 2000
Στα γυρίσματα του «Phantom of the Opera» το 2004
Ο Τζόελ Σουμάχερ υπήρξε σε όλη την καριέρα του ανοιχτά γκέι, κάτι που ο ίδιος ήθελε να φαίνεται στη φιλμογραφία του, επιλέγοντας συχνά ήρωες που κινούνταν στο περιθώριο ή που διεκδικούσαν τη θέση τους στον κόσμο. Ειδικά στο «Batman and Robin», ο Σουμάχερ κατηγορήθηκε ότι στην προσπάθεια του να «χρωματίσει» το σκοτεινό σύμπαν του Τιμ Μπάρτον, έφερε έντονες queer αποχρώσεις στο μύθο, με τις ρώγες του κοστουμιού του Τζορτζ Κλούνεϊ να έχουν συζητηθεί σχεδόν περισσότερο και από την υπόγεια ερωτική του σχέση του Μπάτμαν με τον Ρόμπιν. Σε μια συνέντευξη του άλλωστε ο Τζορτζ Κλούνεϊ είχε παραδεχθεί ότι είχε υποδυθεί τον Μπάτμαν σαν να ήταν γκέι.
«Με ρωτάνε καμιά φορά αν υπάρχει ομοφοβία στο Χόλιγουντ. Υπάρχει ομοφοβία παντού στον Πλανήτη Γη, όπως υπάρχει ρατσισμός, σεξισμός, αντισημητισμός. Η διαφορά στο χώρο του θεάματος είναι πως αν καταφέρεις να τους δώσεις χρήματα, οι άνθρωποι δεν νοιάζονται τι κάνεις. Δεν τους νοιάζει αν πηδάς βίσωνες στη μέση του δρόμου. Σχεδόν θα σου αγοράσουν ένα βίσωνα.»
Ο Τζόελ Σουμάχερ πέθανε στα 80 του χρόνια στη Νέα Υόρκη μετά από μεγάλη μάχη με τον καρκίνο. Η τελευταία του σκηνοθεσία ήταν επεισόδια του «House of Cards» που του εμπιστεύτηκε ο προσωπικός του φίλος Ντέιβιντ Φίντσερ.
Δείτε εδώ μια συνέντευξη του Τζόελ Σουμάχερ από το 1985 για το «Μπαράκι του Σαν Ελμο»:
Δείτε μια συνέντευξη του Τζόελ Σουμάχερ από το 1995 για το «Batman Forever»:
Δείτε το «Devil Inside» των INXS, σκηνοθετημένο από τον Τζόελ Σουμάχερ:
Tags: RIP
