Το καλοκαίρι είναι η εποχή της επανέκδοσης. Ταινίες από το παρελθόν φέρνουν τη γοητεία τους στο παρόν, δοκιμάζοντας τις αντοχές τους στο χρόνο και τις υψηλές θερμοκρασίες. Παρακάτω μόνο 10 από τις πολλές περισσότερες που προβάλλονται αυτή τη στιγμή σε ένα θερινό δίπλα σας, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή όπου βρίσκεστε για τις διακοπές σας.
Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου (Midnight Cowboy) του Τζον Σλέσινγκερ (1969)
Φρέσκος από την επιτυχία του «Darling» (το κοφτερό πορτρέτο του swinging Λονδίνου των 60ς, που χάρισε Οσκαρ στην Τζούλι Κρίστι), ο Βρετανός σκηνοθέτης Τζον Σλέσινγκερ αναλαμβάνει να κάνει κάτι αντίστοιχο και στην απέναντι όχθη: να δει με το δικό του βλέμμα την περιθωριακή Νέα Υόρκη. Αυτό θα ήταν από μόνο του κοσμογονικό. Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 60, πολύ πριν τους σκορσεζικούς «Κακόφημους Δρόμους», τη «Συνομιλία» του Κόπολα, ή τον εμβληματικό «Ταξιτζή». Ο Σλέσινγκερ έχει ακόμα τον κώδικα λογοκρισίας στο σβέρκο του, και παρόλο που η νομοθεσία αλλάζει προς κάτι πιο ελεύθερο, κανείς δεν έχει τεστάρει τα νερά του «νέου Χόλιγουντ». Οπότε το X-rated αποτέλεσμα που πέτυχε ο Σλέσινγκερ, ήταν σοκ στις αισθήσεις. Ειδικά, όταν βραβεύτηκε με τρία Oσκαρ. [...] Πικρό, τολμηρό, βρώμικο, νοσηρό, απρόσμενα τρυφερό κι ανθρώπινο. Η ιστορία ενός πλανεμένου ψευτο-καουμπόι κι ενός σακατεμένου μικροαπατεώνα στους κακόφημους δρόμους της Νέας Υόρκης στέκεται ακόμα και σήμερα ως η ταινία που σκότωσε τους ήρωες στην μεγάλη οθόνη και έδωσε στο Χόλιγουντ μία X-Rated διέξοδο σε ένα πιο αληθινό σινεμά.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
Νύχτα Αγωνίας (Spellbound) του Αλφρεντ Χίτσκοκ (1945)
Το «Σπέλμπαουντ» έκανε την πρεμιέρα του στις 31 Οκτωβρίου 1945 στο ιστορικό Astor Theatre της Νέας Υόρκης και βρέθηκε προτεινόμενο για έξι όσκαρ, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Κέρδισε ένα, για καλύτερη πρωτότυπη μουσική από τον Μίκλος Ρότσα. Το σενάριο είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα «The House of Dr. Edwardes» των Τζον Πάλμερ και Χίλαρι Σέιντ Τζορτζ Σόντερς, οι οποίοι μάλιστα το υπέγραψαν με το ψευδώνυμο Φρανσις Μπίντινγκ. Ο Μπεν Χεκτ που επιμελήθηκε το σενάριο και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ κατάφεραν περισσότερα από τη μεταφορά μιας μελοδραματικής ερωτικής ιστορίας μυστηρίου στη μεγάλη οθόνη. Η δράση της ταινίας λαμβάνει χώρα σε πραγματικούς τόπους, στο Βερμόντ και στη Νέα Υόρκη, αλλά κυρίως στους δαιδάλους του μυαλού του πρωταγωνιστή, του Γκρέγκορι Πεκ.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
Ζούσε τη Ζωή της (Vivre sa Vie) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ (1962)
Στην πραγματικότητα και παρά την ακρίβεια του υπότιτλου της τρίτης ταινίας του Ζαν-Λικ Γκοντάρ που ξεκαθαρίζει πως ό,τι ακολουθεί είναι «μια ταινία σε 12 πίνακες» (εννοώντας προφανώς τα κεφάλαια που στη συνέχεια θα χωρίσουν σε μικρότερες ενότητες την αφήγηση της ταινίας), το «Ζούσε τη Ζωή της» αποτελείται από πολλά περισσότερα, άπειρα μικρά, μεγάλα, μεγαλύτερα, αόρατα, επιβλητικά, κομμάτια που συναρμολογούνται και αποσυναρμολογούνται σχεδόν λες την ίδια στιγμή που γυρίζεται η ταινία και με μια μοναδική στην ιστορία του σινεμά διαστολή του χρόνου, σαν αυτό το παιχνίδι με τα μέρη του όλου να συμβαίνει αέναα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ατομικά και συλλογικά σε κάθε ένα και όλους μαζί τους θεατές της. [...] Αφόρητα όμορφο, σπαρακτικά μελαγχολικό, διαχρονικά μοντέρνο, το μανιφέστο του Ζαν-Λικ Γκοντάρ που αποθέωσε οριστικά και αμετάκλητα την Ανα Καρίνα, παραμένει 60 χρόνια μετά μια επαναστατική πράξη σινεμά για τη «ζωή που είναι ζωή».
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
Η Πισίνα του Ζακ Ντερέ (1969)
Στην καρδιά του 1969 της σεξουαλικής απελευθέρωσης, η Γαλλία αναζητά την ασφάλειά της στην επίφαση: τίποτα δεν έχει ενδιαφέρον αν δεν υπάρχουν υπόγεια νήματα να κινούν την επιθυμία. Η «Πισίνα» δεν λέει, στ' αλήθεια, τίποτε το πρωτότυπο. Οι ήρωές της και τα πάθη τους είναι στερεότυπα, έστω κι αν, κάτω από τη μνημειώδη μουσική του Μισέλ Λεγκράν και τη σκηνοθεσία του Ντερέ που εφαρμόζει ως άσκηση την αυτοσυγκράτηση, η ταινία ξετυλίγεται σαν ένα ολοένα και πιο κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ, κυβιστικό κι αυτό, με όλες τις αισθήσεις, τις σκέψεις και τις πράξεις να συνυπάρχουν ταυτόχρονα. Οι τέσσερις άνθρωποι που γύρω από την πισίνα θα συναντήσουν τη μοίρα τους, δεν πάσχουν από τίποτε άλλο παρά από... ennuie. [...] Αισθησιασμός, συμπλεγματικές σχέσεις και στιλ. Οι μεγάλες αγάπες του γαλλικού σινεμά και της γαλλικής διανόησης παγιδεύονται σε μια «Πισίνα», της οποίας η ομορφιά είναι η απλώς η μπροστινή όψη του εφιάλτη που κρύβει πίσω της. Κι όλ' αυτά, σ' ένα φιλμ που αποτελούσε, το 1969 κι αποτελεί σήμερα, αμετάβλητα, το απόγειο της... ποζεριάς. Αλέν Ντελόν, Ρόμι Σνάιντερ, Μορίς Ρονέ, Τζέιν Μπίρκιν και ένας ήλιος που καίει.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
The Commitments του Αλαν Πάρκερ (1991)
H soul μουσική τους ανήκει. Γιατί... «οι Ιρλανδοί είναι οι μαύροι της Ευρώπης. Οι Δουβλινέζοι οι μαύροι της Ιρλανδίας. Και εμείς, οι Βόρειοι Δουβλινέζοι, οι μαύροι του Δουβλίνου». Ετσι δικαιολογεί ο «μάνατζερ» Τζίμι Ράμπιτ, ένας άνεργος 25χρονος νεαρός, σε όσους μάτωσε για να μαζέψει στην μπάντα που οραματίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 80, την επιλογή του ρεπερτορίου τους: Τζέιμς Μπράουν, Oτις Ρέτινγκ, Μέρι Γουέλς, Αλ Γκριν, Σαμ Κουκ, Γουίλσον Πίκετ. Κολλημένος με τη μουσική από μικρός, ο Τζίμι έψησε δυο φιλαράκια, γειτονόπουλα που ήξεραν κάποιο όργανο, τρεις παλιές συμμαθήτριες που θυμόταν από τη σχολική χορωδία, και μερικά χαμένα κορμιά που βρήκε από αγγελίες και δημιούργησε τους «Commitments». [...] Κοινωνική, working class κωμωδία. Χαβαλεδιάρικο, politically incorrect, αθυρόστομο μιούζικαλ. Η θρυλική πλέον ταινία του Αλαν Πάρκερ έρχεται σε επανέκδοση, 34 χρόνια μετά την πρεμιέρα της, για να μας θυμίσει ότι αυτή η μπάντα μπορεί να μην υπήρξε στ' αλήθεια, αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. Βλέπεται ακόμα, δυνατά.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
Επαναστάτης Χωρίς Αιτία (Rebel Without A Cause) του Νίκολας Ρέι (1955)
Θα αρκούσε για πάντα αυτή η αρχική σκηνή στο αστυνομικό τμήμα, όπου ο Τζιμ Σταρκ, ένας ανήλικος έφηβος που μόλις έχει συλληφθεί μεθυσμένος στη μέση του δρόμου, ζητάει από τον αστυνομικό να κρατήσει το παιχνίδι με το οποίο βρέθηκε μαζί. Αυτή η αντίφαση, ανάμεσα στον βίαιο ενήλικο κόσμο και την αθωότητα θα απλωθεί σε κύματα και στους τρεις ανήλικους ήρωες, την Τζούντι που βρέθηκε μόνη της να περιπλανιέται μετά τα μεσάνυχτα και τον Πλάτο που πυροβόλησε μερικά κουτάβια, παιδιά που ζουν στα προάστια με γονείς που «όλο κάπου λείπουν» και που κρύβουν στα συρτάρια τους πιστόλια, παρατημένα να μεγαλώσουν μόνα τους, μέσα σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα αδιαφορίας, συσσωρευμένης οργής και ενός διαγενεακού τραύματος που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. [...] Η εφηβική ταινία των εφηβικών ταινιών, το φιλμ που άλλαξε κανόνες στη βιομηχανία των 50s, ένα ανεξίτηλο ποπ μνημείο που διεκδικεί με θράσος να ανήκει ταυτόχρονα στην εποχή του και στους αιώνες.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
Ζιλ και Τζιμ (Jules et Jim) του Φρανσουά Τριφό (1962)
Το απόλυτο nouvelle vague φιλμ στη φιλμογραφία του Φρανσουά Τριφό, μια ταινία τόσο ελεύθερη, μοντέρνα και τολμηρή που παραμένει τεκμήριο και τεκμηρίωση μαζί της βαθύτερης ουσίας του έργου του δημιουργού του. [...] Κάπου ανάμεσα στο βαθιά ποιητικό voice over, την κάμερα που δεν σταματάει να τρέχει πάνω σε πρόσωπα, γεγονότα, λέξεις (γραμμένες ακόμη και πάνω στην οθόνη) και την αριστουργηματική μουσική του Ζορζ Ντελρί, που μοιάζει σαν να υπάρχει από από πάντα και ταυτόχρονα να γεννιέται κάθε δευτερόλεπτο, έναν απόηχο της μελαγχολικής ελαφρότητας του Μαξ Οφίλς και μαζί όλοι οι Ρενουάρ του κόσμου σε παροξυσμικό ποπ κολάζ, το «Ζιλ και Τζιμ» ξεκίνησε όταν ο Φρανσουά Τριφό, ετών 23, διάβασε το εν μέρει αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ανρί Πιερ Ροσέ. Υποσχέθηκε στον εαυτό του να το κάνει μια μέρα ταινία και έτσι μετά τα «400 Χτυπήματα» και το «Πυροβολήστε τον Πιανίστα», αποφάσισε να κάνει τη δική του nouvelle vague ταινία. Και τι nouvelle vague…
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
Το Παιδί και το Δελφίνι (Boy on a Dolhpin) του Ζαν Νεγκουλέσκου (1957)
ΜΙα ταινία που περιφέρεται από την Ακρόπολη στα Μετέωρα με μικρές στάσεις σε Ρόδο, Δήλο, Μύκονο, Πόρο (και εσωτερικές σκηνές στα στούντιο της Τσινετσιτά) δηλώνοντας περήφανα την λατρεία της προς το ελληνικό φως, το λαχταριστό μπλε της θάλασσας και - νομοτελειακά - προς το «ωραιότερο κορίτσι που ξύπνησε ποτέ κάτω από έναν ανεμόμυλο». Καλλονή, τόσο που ακόμη και η (μυθική πλέον) λέξη χάνει το νόημα της, η Σοφία Λόρεν παίζει με ιταλικό ταμπεραμέντο την Ελληνίδα ψαροπούλα, με class που ανέκαθεν θα απέδιδες στις νησιώτισσες, ειδικά αν αυτές ήταν meant to be διεθνείς σταρ. Κάθε σκηνή της αξίζει μόνο για την ίδια, σχεδόν όχι για το παίξιμό της - η Μελίνα Μερκούρη είναι πιο καίρια στον ίδιο περίπου ρόλο στο «Ποτέ την Κυριακή» τρία χρόνια μετά - και για τον τρόπο που σαρώνει το μεσογειακό hype μόνη της μέσα σε ένα μάλλον «ξενέρωτο» καστ όπου σώζεται, κλασικά, ο Κλιφτον Γουέμπ, κάπως εδώ παίζοντας ξανά τον εαυτό του. [...] Η πρώτη χολιγουντιανή ταινία που γυρίστηκε στην Ελλάδα, στέκει μόνο ως ένα μνημείο vintage ιστορίας με την εκθαμβωτική Σοφία Λόρεν και το ακαταμάχητο «Τι Είν' Αυτό Που το Λένε Αγάπη» του Τάκη Μωράκη να κλέβουν χωρίς την παραμικρή δυσκολία την παράσταση. Επανέκδοση, πρώτη φορά στις αίθουσες μετά από 60 χρόνια.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης (Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios) του Πέδρο Αλμοδόβαρ (1988)
Κάπως έτσι γεννιέται η «αλμοδοβαρική κωμωδία» - ένα μπάσταρδο είδος και καθαρόαιμα δικό του. Το 1:85:1 φορμά του φιλμ, η ένταση, τα χρώματα, η ταχύτητα των διαλόγων - όλα είναι δραματουργικά στημένα με τους κανόνες της κωμωδίας. Εκτός από τη σκηνοθεσία: ο Αλμοδόβαρ χρησιμοποιεί κοντινά και σε στιγμές πολύ κλειστά close ups, που, παραδοσιακά, έχουν παρουσία μόνο στο δράμα. Για αυτό συγκινείσαι, ταράζεσαι με τα πρόσωπα, τα μεγάλα μάτια, την υπόγεια θλίψη. Οπως η Πέπα ντουμπλάρει το «Johnny Guitar», έτσι κι Αλμοδόβαρ δίνει άλλη φωνή στην κωμωδία - μελό, τραγική, δραματική. [...] Η εμβληματική ταινία που καθιέρωσε διεθνώς τον Ισπανό σκηνοθέτη, αλλά κυρίως τον έκανε κινηματογραφικό λήμμα, έδωσε επίθετο και ταυτότητα σ' ένα νέο είδος: την «αλμοδοβαρική κωμωδία». Πάνω από όλα όμως, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, αποκατέστησε την «γυναικεία νεύρωση», ως κάτι που δεν είναι απλώς «χαριτωμένο» και «διασκεδαστικό», αλλά βαθιά ριζωμένο στην ανδρική αδυναμία.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.
Ο Εξολοθρευτής Αγγελος (El Αngel Εxterminador) του Λουίς Μπουνιουέλ (1962)
Οι ταινίες του Μπουνιουέλ δεν σου ζητούν να τις καταλάβεις, σου ζητούν να βυθιστείς μέσα τους με οδηγό το υποσυνείδητο. Κι αυτή εδώ, μια από τις πιο δομημένες και αφηγηματικές και ταυτόχρονα σουρεαλιστικές ταινίες του πολυμήχανου, εμπνευσμένου Ισπανού δημιουργού, σε εγκλωβίζει σ' ένα σπίτι για να κοιτάξεις στον παραμορφωτικό καθρέφτη της την παρακμή της υψηλής τάξης και μαζί να γελάσεις και να κλάψεις. [...] Από το χέρι του Μπουνιουέλ ένας παραμορφωτικός καθρέφτης της υψηλής τάξης σε μια εσωτερικών χώρων σάτιρα που μάς οδηγεί, σαν αμνούς, στην κοινωνική σφαγή. Βραβείο Κριτικών FIPRESCI, στο Φεστιβάλ των Καννών του 1962.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix και βρείτε σε ποιες αίθουσες παίζεται η ταινία.