Υπερβολικά μεγάλος αριθμός νέων οσκαρικών και μη ταινιών, ντοκιμαντέρ και επανεκδόσεων για τη δεύτερη αυτή εβδομάδα του Φεβρουαρίου.
Η Λίντια Ταρ της Κέιτ Μπλάνσετ, είναι η μαέστρος της συμφωνικής ορχήστρας του Βερολίνου, μια γυναίκα στο απόγειο της καριέρας της. Εχοντας κατακτήσει κάθε έπαινο βραβείο ή αξίωμα που θα μπορούσε, ετοιμάζεται να διευθύνει την 5η Συμφωνία του Μάλερ σε μια παράσταση που θα ηχογραφηθεί ζωντανά ενώ την ίδια στιγμή ετοιμάζεται για την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας της. Δυναμική, απαιτητική, προκλητική, αμετανόητη, ανταγωνιστική, εγωκεντρική, είναι την ίδια στιγμή γοητευτική με τον τρόπο μιας αληθινής ιδιοφυίας και ενός ταλέντου που ξέρει το μέγεθος και την αξία του. Εχοντας χτίσει από την αρχή τον εαυτό της και την ζωή της μέσα από την μουσική, τις επιτυχίες και τις απόψεις της, η Λίντια ζει μια οχυρωμένη ζωή με την σύντροφό της και την μικρή τους κόρη στο επικά μινιμαλιστικό διαμέρισμά τους στο Βερολίνο και στο υπέροχο γραφείο της στην φιλαρμονική, όταν τουλάχιστον δεν ταξιδεύει ανά τον κόσμο με την αφοσιωμένη βοηθό της, που έχει κι εκείνη τις δικές της φιλοδοξίες. Η ατσάλινη, γυαλιστερή εικόνα της Λίντια αρχίζει να εμφανίζει ρωγμές, όταν μια σειρά από φήμες για απρεπή συμπεριφορά, αποκτούν πρόσφυση, την ίδια στιγμή που μια νέα τσελίστρια στην συμφωνική, αρχίζει να κεντρίζει έντονα το ενδιαφέρον της.
Η νέα ταινία του Τοντ Φιλντ, υποψήφια για έξι Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και φαβορί για το Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου στην Κέιτ Μπλάνσετ.
Τόρι και Λοκίτα (Tori et Lokita) των Ζαν-Πιερ Νταρντέν και Λικ Νταρντέν
Στο Βέλγιο, σήμερα, δύο ασυνόδευτα ανήλικα, ένα νεαρό αγόρι και μια έφηβη που ταξίδεψαν ολομόναχα από την Αφρική, βάζουν την ανεκτίμητη φιλία τους πάνω από τις δύσκολες συνθήκες της εξορίας τους.
Οι αδελφοί Νταρντέν βυθίζονται στον κόσμο των ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων. Συμμετοχή και Ειδικό Βραβείο τής 75ης Επετείου, στο Φεστιβάλ Καννών.
Peter Von Kant του Φρανσουά Οζόν
Ο Πίτερ Φον Καντ ένας πετυχημένος, φημισμένος, σκηνοθέτης ζει με τον βοηθό του Καρλ στον οποίο συμπεριφέρεται άσχημα και συχνά ταπεινώνει. Μέσω της σπουδαίας ηθοποιού Σιντονί, γνωρίζει και ερωτεύεται τον Αμίρ, έναν όμορφο νεαρό, με περιορισμένα μέσα, στον οποίο προτείνει να μοιραστεί το διαμέρισμα του και να τον βοηθήσει να μπει στον κόσμο του κινηματογράφου….
Ο Φρανσουά Οζόν διασκευάζει τα «Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Κάντ», με τον Ντενίς Μενοσέ στο ρόλο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ.
Μπλε Φεγγάρι (Blue Moon) της Αλίνα Γκρίγκορε
Η Ιρίνα προσπαθεί να περάσει στο Πανεπιστήμιο για να ξεφύγει από τις βίαιες συνθήκες που επικρατούν στην οικογένειά της. Μία αμφιλεγόμενη σεξουαλική εμπειρία με έναν καλλιτέχνη θα πυροδοτήσει την επιθυμία της να ανταποδώσει τη βία που εισπράττει από το περιβάλλον της.
To ντεμπούτο της Ρουμάνας Αλίνα Γκρίγκορε που απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
Magic Mike: Ο Τελευταίος του Χορός (Μagic Mike's Last Dance) του Στίβεν Σόντερμπεργκ
Ο «Magic» Μάικ Λέιν ανεβαίνει ξανά στη σκηνή μετά από μια μακρά παύση, ακολουθώντας μια επιχειρηματική συμφωνία που κατέρρευσε και τον αφήνει χρεωκοπημένο να κάνει τον μπάρμαν στη Φλόριντα. Ελπίζοντας σε μια τελευταία καλή ευκαιρία, ο Μάικ ταξιδεύει στο Λονδίνο με μια πλούσια κοσμική που τον δελεάζει με μια προσφορά που δεν μπορεί να αρνηθεί… και τη δική της ατζέντα. Εχοντας ρισκάρει τα πάντα, μόλις ο Μάικ ανακαλύψει τι έχει πραγματικά στο μυαλό της, θα μπορέσει να καταφέρει αυτός –και η ομάδα των καυτών νέων χορευτών που πρέπει να φέρει σε φόρμα – να τα καταφέρει;
O τελευταίος χορός του Magic Mike, δια χειρός Στίβεν Σόντερμπεργκ.
1341 Καρέ Ερωτα και Πολέμου (1341 Frames of Love and War) του Ραν Ταλ
Για ενάμιση χρόνο, ο καταξιωμένος φωτορεπόρτερ Μίχα Μπάρ-Αμ επέτρεψε την πρόσβαση στον σκηνοθέτη Ραν Ταλ στο τεράστιο αρχείο αρνητικών του. Αποτελούμενη εξ ολοκλήρουαπό εικόνες που ο Μπάρ-Αμ τράβηξε για περισσότερα από πενήντα χρόνια, η ταινία αποκαλύπτει το τεράστιο τίμημα που συνοδεύει την καταγραφή φρικαλεοτήτων και πολέμων. Αυτό είναι το οικείο πορτρέτο ενός καλλιτέχνη καθώς κι ένας στοχασμός για τη μνήμη, τη βία και την ταυτότητα. Πέρα από αυτό το αφηγηματικό αφιέρωμα, η ταινία προσφέρει μια μοναδική κινηματογραφική, οπτική και αισθητηριακή εμπειρία που διερευνά πώς να εμποτίσει τη φωτογραφία με κίνηση από τη μια πλευρά, ενώ παγώνει την κινηματογραφική κίνηση για να αποστάξει νόημα και συναίσθημα από την άλλη. Είναι ένα σύνθετο γράμμα αγάπης για τη δύναμη, την ομορφιά και τον τρόμο των φωτογραφικών εικόνων.
Ο πιο διάσημος πολεμικός φωτογράφος του Ισραήλ, Μίχα Μπάρ-Αμ, μοιράζεται μια επιλογή από τα μισό εκατομμύριο καρέ της καριέρας του στην οθόνη, καταγράφοντας την ιστορία του ίδιου και της χώρας του.
Στα μέσα της δεκαετίας το ’80 οι εκδόσεις Αιγόκερως σχεδίαζαν ένα περιοδικό για τον κινηματογράφο και το θέατρο (το οποίο τελικά δεν ευδόκησε), όπου βασικό θέμα θα ήταν μια συζήτηση, με μορφή αμοιβαίας συνέντευξης, ανάμεσα σε δύο προσωπικότητες του αντίστοιχου χώρου. Για το πρώτο τεύχος επιλέχθηκαν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, αδιαμφισβήτητα οι κορυφαίες προσωπικότητες του τότε κινηματογράφου μας, από τους βασικούς πρωτεργάτες και στυλοβάτες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Ετσι, ένα καλοκαιρινό βράδυ, ο Αντώνης Κόκκινος και ο Γιάννης Σολδάτος κάθισαν με τους δυο τους στο σπίτι του Αγγελόπουλου στο Μάτι και μαγνητοφώνησαν μια τρίωρη συζήτηση των δύο, μέσα στο πλαίσιο που τους τέθηκε, για να ενταχθεί αυτή στο περιοδικό. Ξετυλίχθηκε εκεί η κοινή και από κάποιο σημείο και μετά εντελώς αντιθετική τους πορεία, που ξεκίνησε από τα χρόνια του Παρισιού και συνεχίστηκε με εκείνη την θεαματικά ναυαγισμένη ιστορία να στήσει ο Αγγελόπουλος την πρώτη του ταινία, αυτή για τους Forminx, με βοηθό τον Παναγιωτόπουλο, για να καταλήξει ο καθένας στο δικό του, ιστορικό πια, έργο. Η ξεχασμένη για τριάντα πέντε χρόνια συζήτηση βρέθηκε, τόσο οι κασέτες, όσο και το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, τώρα που οι δύο κορυφαίοι δημιουργοί έχουν φύγει από τη ζωή. Αυτή η συζήτηση είναι ένα πολύτιμο ντοκουμέντο και για την έως τότε στάση και πορεία των δύο δημιουργών, για το σχεδιασμό του μελλοντικού τους έργου, για την οντότητα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, αλλά και του κινηματογράφου γενικότερα. Ο λόγος των δύο δημιουργών αποτελεί και τον βασικό πυρήνα γύρω από τον οποίο στρέφεται η ταινία.
Μία αδημοσίευτη συζήτηση ανάμεσα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, ένα πολύτιμο ηχητικό ντοκουμέντο για τους ίδιους αλλά και για τον κινηματογράφο γενικότερα, γίνεται μια ταινία-θησαυρός.
Τιτανικός (Titanic) του Τζέιμς Κάμερον
Το 1996 ο Μπροκ Λόβετ, ένας κυνηγός θησαυρών και η ομάδα του εξερευνούν το ναυάγιο του Τιτανικού, αναζητώντας ένα περιδέραιο που ονομάζεται Η Καρδιά του Ωκεανού. Πιστεύουν ότι το κόσμημα βρίσκεται στο χρηματοκιβώτιο του Κάλεντον "Καλ" Χόκλι, το οποίο και εντοπίζουν. Αντί όμως για το διαμάντι βρίσκουν ένα σκίτσο που απεικονίζει μια γυμνή γυναίκα να το φοράει. Το σχέδιο φέρει ημερομηνία 14 Απριλίου 1912, την ημέρα κατά το βράδυ της οποίας ο Τιτανικός βυθίστηκε. Η Ρόουζ Ντόσον Κάλβερτ μαθαίνει για το σκίτσο, επικοινωνεί με τον Λόβετ ισχυριζόμενη ότι είναι αυτή που απεικονίζεται στο σκίτσο. Αυτή και η εγγονή της η Λίζι επισκέπτονται τον Λόβετ στο πλοίο. Όταν τη ρωτάνε αν ξέρει πού βρίσκεται το διαμάντι, η Ρόουζ θυμάται τις μέρες πάνω στον Τιτανικό, αποκαλύπτοντας ότι είναι η Ρόουζ ΝτεΓουίτ Μπουκάτερ, μια επιβάτιδα που θεωρείται ότι πέθανε στο ναυάγιο.
Σε όποια «διάσταση» και όποια εποχή κι αν τον δεις, ο «Τιτανικός» θα παραμένει πάντα αυτή η ταινία για τον επικό τρόμο της ενηλικίωσης δύο εφήβων, μιας ολόκληρης εποχής, του ίδιου του σινεμά. Από τις 9 Φεβρουαρίου σε επανέκδοση.
Ο Θίασος του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Η ταινία ακολουθεί τις περιπέτειες ενός περιοδεύοντος θιάσου στην Ελλάδα από το 1939 μέχρι το 1952, ο οποίος προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση του βουκολικού δράματος του Περεσιάδη «Γκόλφω, η βοσκοπούλα». Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας και η ιδιωτική των μελών του θιάσου (που είναι ταυτόχρονα και μέλη της ίδιας οικογένειας) πλέκονται αξεδιάλυτα. Από τη μια παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας του Μεταξά, την έναρξη του πολέμου, την ιταλική εισβολή, τη γερμανική κατοχή, την Απελευθέρωση, την άφιξη των συμμάχων (Άγγλων αρχικά και Αμερικανών στη συνέχεια), την καταπίεση των «αριστερών» αγωνιστών και τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, μέχρι τις εκλογές του 1952 όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις της Δεξιάς. Από την άλλη, οι περιπέτειες της οικογένειας του Ορέστη, της αδελφής του, του πατέρα του, της μητέρας του και του εραστή της, παραπέμπουν στον κεντρικό πυρήνα του μύθου των Ατρειδών. O πατέρας εκτελείται από τους Γερμανούς, μετά την προδοτική καταγγελία του εραστή της μητέρας, κι ο Ορέστης, αντάρτης της Αριστεράς, με τη συνεργασία της αδελφής, θα σκοτώσει επί σκηνής τη μητέρα του και τον εραστή της, για να έρθει και η δική του εκτέλεση κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων που ακολούθησαν τη γενική καταστολή του αντάρτικου κατά τον Εμφύλιο. Το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι η μεγάλη αδελφή (εκείνη που, κατά το σχήμα του μύθου, θα ήταν η Ηλέκτρα), η μόνη της οικογένειας που, μετά τα δεκατρία χρόνια Ιστορίας τα οποία πραγματεύεται η ταινία, μένει ως το τέλος και φροντίζει τον μικρό Ορέστη, το γιο της μικρής αδελφής που έχει παντρευτεί έναν Αμερικανό αξιωματικό. Η χρονολογική κατασκευή της ταινίας, περίπλοκη και πολύπλοκη, κτίζεται με διαρκείς χρονικούς ελιγμούς και συνεχείς εναλλαγές εποχών. Η ταινία αρχίζει το 1952 και τελειώνει το 1939 μ' ένα πανομοιότυπο πλάνο.
Βραβευμένη στις Κάννες, η ταινία που διαμόρφωσε το ύφος του Θόδωρου Αγγελόπουλου κι αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο φιλμ του και μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
