Ο Φρανσουά Οζόν, ο πολυπρισματικός Γάλλος δημιουργός, μάς έχει συνηθίσει ν' αλλάζει ύφος, φόρμα, genre με κάθε του ταινία, από τη μελαγχολία της θνητότητας του «Κάτω από την Αμμο», στο αλά Ζακ Ντεμί μιούζικαλ «8 Γυναίκες», από τον ρομαντισμό του «5 Φορές το 2» στο καταγγελτικό «Θέλημα Θεού» κι αν αυτή του η τακτική δείχνει κάτι εκτός από την τόλμη του, είναι τη μεγάλη του αγάπη για το σινεμά - και τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτήν εκφράζει τώρα για ένα από τα ινδάλματά του, τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (έχοντας διασκευάσει ξανά, το 2000, το θεατρικό τού παθιασμένου Γερμανού, «Gouttes d'eau sur pierres brûlantes»), σ' ένα φόρο τιμής με εμπνευσμένη σύλληψη και παραστρατημένη εκτέλεση.
Αντλώντας την πλοκή (με αντεστραμμένα, ωστόσο, φύλα), και τον πυρήνα της ανθρώπινης μοναξιάς, από τα «Πικρά Δάκρυα τής Πέτρα φον Καντ», η ταινία εστιάζει στον Πίτερ φον Καντ, ένα διάσημο σκηνοθέτη που επιζητά διαρκώς την προσοχή, ζει με τον σιωπηλό γραμματέα του, Καρλ (κρυφά ερωτευμένο μαζί του), μακριά από την αγαπημένη μητέρα του (κρυφά ερωτευμένος μαζί της), κοντά στη διπρόσωπη ηθοποιό, μούσα και φίλη του, Σιντονί (η Ιζαμπέλ Ατζανί απολαυστική, παρά το απολύτως ακίνητο πρόσωπό της). Οταν ο Πίτερ γνωρίσει κι ερωτευτεί τον νεαρό Αμίρ, ένα προσχηματικό... τσολάκι που θέλει να γίνει επίσης διάσημος ηθοποιός, το μελόδραμα θα μεταφερθεί από τη σκηνή και την οθόνη, στη ζωή.
Το έργο τού Φασμπίντερ ενώνεται με στοιχεία τής ζωής του, καθώς ο Οζόν αποδίδει τόσο τις θεατρικές καταβολές και την μπαρόκ αισθητική των ταινιών του, όσο και τα πάθη και την οδύνη των διαπροσωπικών σχέσεων που τα καθόρισε. Ωστόσο, με μια conceptual επιλογή που μάλλον ακόμα αναζητά τα αίτιά της, ο Οζόν σκουπίζει κάθε δάκρυ από την τραγωδία τής Πέτρα φον Καντ, κάθε πικρία για την ανθρώπινη κατάσταση και πέφτει με τα μούτρα σε μια παρωδία μελοδράματος και camp υπερβολής, καταλήγοντας μ' ένα κακοπαιγμένο (παρότι και ο Πίτερ / Ντενί Μενοσέ και ο Καρλ / Στεφάν Κρεπόν ήταν υποψήφιοι για Σεζάρ), ελαφρύ ερωτικό γαϊτανάκι, που φέρνει περισσότερο σε γαλλικό μπουλβάρ, παρά στην παρακαταθήκη του Φασμπίντερ αλλά και που ως τέτοιο δεν ξεπερνά ένα στοιχειωδώς καλό γούστο, ένα καστ που σ' αρέσει να χαζεύεις στην οθόνη και μια συγκαταβατική συμπάθεια για τις προθέσεις του.
