Ο Αλεξάντρ ζει στη Λιόν με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Μια ημέρα μαθαίνει τυχαία ότι ο ιερέας που τον κακοποίησε, όταν ήταν πρόσκοπος, εξακολουθεί να δουλεύει με παιδιά. Αποφασίζει να αναλάβει δράση και τον ίδιο δρόμο ακολουθούν άλλα δύο θύματα του ιερέα, ο Φρανσουά και ο Εμανουέλ. Οι τρεις τους ενώνονται για να «σηκώσουν το πέπλο της σιωπής» γύρω από τη δοκιμασία τους. Αλλά οι επιπτώσεις και οι συνέπειες δεν θα αφήσουν κανέναν ανεπηρέαστο…
Αφήνοντας πίσω το συχνά υπερβολικά πρόθυμο να εντυπωσιάσει σινεμά του, ο Φρανσουά Οζόν μεταφέρει μια αληθινή υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας της Γαλλίας, επείγοντα και δυνατά αλλά και μετρημένα.
Το «Θέλημα Θεού» είναι μια ταινία που ολοκληρώνει την αφήγησή της πριν η αληθινή ιστορία που αφηγείται στην οθόνη φτάσει στην πραγματικότητα στο τέλος της. Βγαλμένο από τα πρωτοσέλιδα του γαλλικού Τύπου, το φιλμ ακολουθεί τις διαφορετικές διαδρομές μιας ομάδας ανδρών που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά στη δεκαετία του ‘80 και του ‘90 από έναν ιερέα στη Λιόν και τη σιωπηρή συνενοχή του αρχιεπισκόπου Φιλίπ Μπαρμπαρέν ο οποίος αν και γνώριζε τα γεγονότα δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να τα εμποδίσει.
Ο Οζόν, ο οποίος αρχικά προόριζε τη συγκεκριμένη ιστορία για ένα ντοκιμαντέρ πριν της δώσει τη μορφή μιας ταινίας μυθοπλασίας που όμως πατά γερά στην αλήθεια, έχει σαν οδηγό του τα θύματα, τους επιζώντες αυτής της συστηματικής κακοποίησης και τη δική τους διαδρομή να λογαριαστούν με τους δαίμονες και τα τραύματα ενός πολύ επώδυνου παρελθόντος. Ακολουθώντας τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικούς ήρωες και προσαρμόζοντας το ύφος του στην ψυχολογία και το ταμπεραμέντο του καθενός, το «Θέλημα Θεού» ξεκινά σχεδόν σαν ένα επιστολικό μυθιστόρημα, με τον Μελβίλ Πουπό να υποδύεται έναν πιστό Καθολικό που αποφασίζει να απευθυνθεί στην εκκλησία όταν ανακαλύπτει ότι ο ιερέας που τον κακοποίησε μικρό εξακολουθεί να λειτουργεί.
Η δική του επιμονή θα είναι η σπίθα που θα ξεκινήσει μια αστυνομική έρευνα και θα αφυπνίσει κι άλλα πρώην θύματα σε μια προσπάθεια να σπάσουν το φράγμα της σιωπής της επίσημης εκκλησίας αλλά και να βρουν μια δικαίωση όχι μόνο μέσω της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως μέσα από τη δική τους ψυχολογική διαδρομή προς μια συμφιλίωση με το σκοτάδι που κουβαλάνε.
Ο Οζόν καταγράφει τα γεγονότα μα κυρίως αυτή τη διαδρομή δίχως κανέναν περιττό μελοδραματισμό, με σεβασμό στο θέμα του, προσοχή στις λεπτομέρειες και ακρίβεια στην ξεκάθαρα πολιτική αιχμή της αληθινή ιστορίας που φυσικά έχει πολύ μεγαλύτερη ηχώ από αυτή μιας μεμονωμένης περίπτωσης ενός προβληματικού ιερέα.
Στα 137 λεπτά του φιλμ που κυλάνε δίχως τίποτα να μοιάζει περιττό ή βαρετό, ο Οζόν κατορθώνει να χωρέσει σχεδόν όλες τις αποχρώσεις μια αληθινά πολύπλοκης ιστορίας και δεν είναι παρά ελάχιστες οι στιγμές που κάτι μοιάζει έστω και λίγο προφανές ή εύκολο. Αντιθέτως, έχει πολλές άλλες που κατορθώνουν να είναι βαθιά διαπεραστικές, σχεδόν ανατριχιαστικές, στον τρόπο που η καθολική εκκλησία χειρίζεται υποθέσεις σαν αυτές αλλά και στο πώς ακόμη και οι πιστοί, ή οι ίδιοι οι κοντινοί άνθρωποι των θυμάτων προτιμούν συχνά να κοιτάζουν από την άλλη πλευρά.
Γεμάτη κατανόηση για τα θύματα κι οργή για ένα σύστημα που επιτρέπει σε ανθρώπους σαν τον παιδόφιλο ιερέα να δρουν ανενόχλητοι, ηθελημένα χαμηλότονη στη φόρμα, αλλά ηχηρή στον αντίκτυπό της, το «Θέλημα Θεού» είναι μια μετρημένη, μα δυνατή κι απαραίτητη ταινία που πηγαίνει πέρα από την αληθινή ιστορία για να βρει όσα οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ δεν μπορούν ή δεν θέλουν να (ανα)καλύψουν, ή να χειριστούν.
