Πιθανότατα, όπως πρωταγωνιστής του, ο δεκαεξάχρονος Μουσταφά, όταν έχεις γεννηθεί και ζεις σε ένα μέρος όπως το Γκαζιαντέπ της Τουρκίας, οι επιλογές για την ζωή σου είναι μάλλον περιορισμένες.
Η μικρή πόλη της Ανατολίας, είναι κάτι σαν την παγκόσμια πρωτεύουσα του μπακλαβά, εκεί όπου τόνοι από το σιροπιασμένο τραγανό γλυκό παράγονται κάθε μέρα, το μέρος που αποτελεί το καλύτερο πεδίο μαθητείας για οποιονδήποτε θέλει να γίνει μάστορας στην τέχνη του.
Ο δρόμος προς τη δόξα όμως δεν είναι καθόλου εύκολος. Απαιτεί χρόνια σκληρής δουλειάς, πρωινών ξυπνημάτων, άχαρης αγγαρείας. Ο Μουσταφά θέλει να κάνει τη διαδρομή λίγο πιο γρήγορα. Νιώθει ότι είναι ήδη έτοιμος για το επόμενο βήμα, ονειρεύεται να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη, να γίνει ο μεγαλύτερος μάστορας του Μπακλαβά που υπήρξε ποτέ.
Ο θείος του τον συμβουλεύει να περιμένει, τον διδάσκει να κάνει υπομονή, να υπακούει, να μαθαίνει. Ομως η ορμή του Μουσταφά, δεν μπορεί να συγκρατηθεί, η δίψα του για ελευθερία είναι μεγάλη, τα όνειρά του ακόμη κι αν μοιάζουν ανώριμα, είναι γι αυτόν ο μόνος οδηγός. Θα φύγει για την Πόλη λοιπόν, για να κατακτήσει ένα μέλλον, που μοιάζει μάλλον αβέβαιο.
Η κάμερα του Αγγελου Αμπάζογλου τον ακολουθεί στα στενά όρια της μικρής του πόλης, αλλά και στην δύσκολη άπλα της κοσμοπολίτικης Ιστανμπούλ και καταγράφει την σιγουριά των θέλω του και την αβεβαιότητα της πραγματικότητας του.
Στην πορεία, ο νεαρός ήρωας της ταινίας του, μοιάζει να αλλάζει, σχεδόν να πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική εκδοχή της ίδιας του της ζωής. Δεν υπάρχει αμφιβολία, κάθε ντοκιμαντέρ επηρεάζει έστω κι άθελά του, την ζωή των ανθρώπων που καταγράφει, όμως στην περίπτωση του Μουσταφά, μοιάζει σχεδόν να την καθοδηγεί. Οι απορίες του κοινού μετά το τέλος της πρώτης προβολής της ταινίας στην Berlinale ήταν εύλογες: Πόσα απ όσα βλέπεις στην οθόνη είναι «ντοκιμαντέρ» και πόσα «σκηνοθετημένα», μυθοπλαστικά;
Εκ των πραγμάτων τα όρια είναι δυσδιάκριτα, όμως για τον νεαρό πρωταγωνιστή του φιλμ, μάλλον δεν υπάρχει αμφιβολία. Φωτογενής, έξυπνος, ο Μουσταφά σίγουρα δεν είναι το αθώο παιδί από την χαμένη στο χρόνο επαρχία της Τουρκίας που δεν ξέρει τι είναι ντοκιμαντέρ, φεστιβάλ κινηματογράφου, το «σταρ σύστεμ».
Βλέποντας την ταινία, το υποπτεύεσαι από νωρίς, στην πορεία της, η υποψία γίνεται βεβαιότητα. Στην κουβέντα που ακολούθησε την χθεσινή προβολή άλλωστε, o νεαρός Μουσταφά ήταν σαφής: Τα καινούρια γλυκά του όνειρα δεν περιλαμβάνουν πια ξηρούς καρπούς και φύλλο. Θεωρεί ότι κατέκτησε την τέχνη του μπακλαβά και ήδη προχωρά μπροστά: σπουδάζει σε μια δραματική σχολή, ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός.
Αν και στην πραγματικότητα, ήταν ήδη ηθοποιός, από την πρώτη στιγμή που κατάλαβε ότι το μόνο που χρειάζεται για να αλλάξεις τη ζωή σου, δεν είναι τίποτα άλλο από μια κάμερα πρόθυμη να σε καταγράφει...
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Αγγελου Αμπάζογλου
Δείτε το τρέιλερ:
