Είναι ίσως ο πιο Αμερικάνος από όλους τους Αμερικάνους ζωγράφους, ένας εμβληματικός παρατηρητής της κρυμμένης μελαγχολίας μιας χώρας και μιας εποχής.
Τον περασμένο Οκτώβριο ξεκίνησε στο Παρίσι μια ρετροσπεκτίβα των έργων του που θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου του 2013. Με αυτή την αφορμή το γαλλογερμανικό κανάλι Arte ανέθεσε σε οχτώ σκηνοθέτες να επισκεφθούν ξάνά τον κόσμο του ζωγράφου και να τον αποτυπώσουν με τη δική τους ματιά, σε οχτώ μικρού μήκους μυθοπλασίας που να απηχούν την αισθητική, την θεματολογία, το ύφος, την μελαγχολία του.
Κάποιοι επέλεξαν να δώσουν ζωή στον αγαπημένο του πίνακα μέσα από μικρές ιστορίες που γεννά η θέαση του κάθε έργου, άλλοι αφέθηκαν περισσότερο ελεύθεροι κρατώντας από τον Χόπερ μόνο μια αφορμή. Διαφορετικές οπτικές, διαφορετικές προσεγγίσεις διαφορετικές τεχνικές, αλλά ένα αποτέλεσμα που ενώνει η ξεχωριστή αύρα ενός σπουδαίου εικαστικού. Δείτε πιο κάτω όλες τις ταινίες.
Ματιέ Αμαλρίκ «Next to Last (Automne 63)» από τον πίνακα «Sun in an empty room», 1963
Ο βραβευμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης επιλέγει τον προτελευταίο πίνακα που ζωγράφισε ο Χόπερ. Ενα άδειο δωμάτιο με ένα παράθυρο που βλέπει στην εξοχή. Απόλυτη αυστηρότητα. Η κάμερά του εξερευνά κάθε γωνία του πίνακα, αναζητώντας το μυστικό του. Τι ανακαλύπτει;
Σοφί Μπαρτ: «Muse» από τον πίνακα «Nighthawks», 1942
H Σκηνοθέτης του «Cold Souls» φαντάζεται την συνάντηση του ζωγράφου (τον υποδύεται ο Μάικλ Στούλμπαργκ) με μια από τις μούσες του, παγιδευμένη σε έναν από τους πινακές του, κλεισμένη σε ένα δωμάτιο να κοιτάζει για πάντα από το πάρυθυρο. Εχει βαρεθεί, θέλει να βγει μια βόλτα και καταλήγουν σε ένα μπαρ στο Μαχάταν...
Ντομινίκ Μπλαν: «Hope» από τον πίνακα «A woman in the sun», 1961
Ενας κλόουν με το πρόσωπο βαμμένο ολόκληρο λευκό, τελειώνει την παραστασή του σε ένα σχεδόν άδειο θέατρο. Στο καμαρίνι του ξεβάφεται ενώ ο ήλιος ανατέλλει. Είναι η Κλεμάνς Ποεζί που υποδύεται αυτή τη φιγούρα μεταξύ φωτός και σκιάς σε αυτή την πρώτη μικρού μήκους της ηθοποιού Ντομινίκ Μπλαν.
Σόφι Φάινς: «First Row Orchestra» από τον πίνακα «First Row Orchestra», 1939
Η σκηνοθέτης του «Οδηγός Ιδεολογίας για Διεστραμμένους» κινηματογραφεί την βρετανίδα ποιήτρια Κέιτ Γκίλ στην πρώτη σειρά μιας αίθουσας συναυλιών. Ενώ ένα κοντσέρτο εκτελείται στη σκηνή, η μουσική φέρνει στο νου της το τραγικό όνειρο μιας χαμένης αγάπης της.
Βαλερί Μρεγιέν: «Conferance de Nuit» από τον πίνακα «Conference at night», 1949
Δυο άντρες και μια γυναίκα, υπάλληλοι σε ένα γραφείο συζητούν για τον τρόπο που πρέπει να γίνεται η δουλειά. Το ύφος είναι κωμικό, η γλώσσα ξύλινη σε αυτή τη σάτιρα της ζωής στο γραφείο που θα μπορούσε να είναι το «The Office» στην πιο εικαστική εκδοχή του.
Βαλερί Πισρόν: «Rupture» από τον πίνακα «Summer evening», 1947
Βελγίδα στην καταγωγή, σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους και animation, σταθερή συνεργάτης του Μισέλ Γκοντρί, η Βαλερί Πιρσόν, δοκιμάζει να φανταστεί πως είναι η σχέση ενός ζευγαριού που χωρίζει. Στέκονται μαζί σε μια βεράντα τη νύχτα ακίνητοι, μα γρήγορα οι φιγούρες του πίνακα ζωντανεύουν.
Χάνες Στερ: «Berlin Night Window» από τον πίνακα «Night Windows», 1928
Ο βερολινέζος σκηνοθέτης μας δείχνει μια γυναίκα που επιστρέφει σπίτι της τη νύχτα. Βγάζει τα ρούχα της, ποτίζει τα λουλούδια, αρχίζει να χορεύει. Η σκηνή μοιάζει σχεδόν χιτσκοκική, μα η μουσική, δυνατό techno του Βερολίνου, δεν αφήνει αμφιβολίες για τον τόπο και τον χρόνο.
Μαρτέν ντε Τούρα: «Mountain» από τον πίνακα «Cape Cod evening», 1939
Σκηνοθέτης μερικών εξαιρετικών βίντεο κλιπ, ο Μαρτέν Ντε Τούρα γύρισε την ταινία του στο Μεξικό. Ενα ζευγάρι, μια πισίνα, οι πλανήτες, η αγάπη, η επιθυμία τους για παιδιά. Και ο Χόπερ που βρίσκεται σε αυτή την ιστορία; Απλά ακολουθήστε τον σκύλο...
