Η επίσημη ανακοίνωση αναφέρει «ανακοπή καρδιάς». Ναι, η καρδιά εγκαταλείπει τελικά - ειδκά αν είναι ραγισμένη. Κι όσοι γνώριζαν το έργο του μουσικού της cult σκηνής του Austin, TX, ξέρουν ότι οι προσωπικοί του δαίμονες ήταν κάτι που πάλευε όλη του τη ζωή. Κάποια στιγμή, η καρδιά σου σταματά να αγωνίζεται.
Ο Ντάνιελ Τζόνστον ήταν καταθλιπτκός. Οπως είπαν και οι πρώτοι συνεργάτες στα 80ς «απίστευτα ταλαντούχος, αλλά μπορούσες αμέσως να δεις ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά μαζί του». Στην αρχή τον αποκάλεσαν «τρελό», «σκοτεινό» και μετά από τον νευρικό κλονισμό του τον έκλεισαν σε ψυχιατριακή κλινική, όπου η επίσημη διάγνωσή του ήταν «σχιζοφρένεια».
Θυμηθείτε: Το καλοκαιρινό mixtape του Flix #22 | «True Love Will Find You in the End» από το «Medianeras»
Το ένα κομμάτι του μυαλού του συνομιλούσε με τον διάβολο - είχε πάθει τέτοια εμμονή, που αρνήθηκε να υπογράψει συμβόλαιο με την Elektra Records γιατί θεωρούσε ότι οι Metallica (που άνηκαν κι εκείνοι στην Elektra) ήταν ο επί της γης σατανάς που τον καταδίωκε. Το άλλο μισό όμως, γεννούσε ωμές μελωδίες και σπαραχτική ποίηση που έκανε μετέπειτα θαυμαστές του (από τον Τομ Γουέιτς και τον Κερτ Κομπέιν μέχρι την Λάνα Ντελ Ρέι) να μιλούν για μία απλότητα μεγατόνων που θύμζε... Beatles.
Οταν άφησε το πατρικό του σπίτι και μετακόμισε στο Austin, δούλευε σε φαστφουντάδικο και μοίραζε τις χειροποίητες ηχογραφήσεις του σε κασέτες - σε όποιον δεχόταν να τις ακούσει. Κάπως έτσι έχτισε το cult following πστών θαυμαστών του (έπαιζε στους δρόμους, σε εκκλησίες όπου μπορούσε) και κυκλοφόρησε το «Hi, How Are You» - το άλμπουμ που τον έκανε διάσημο (το εξώφυλλο του με το «Jeremiah the Innocent» βάτραχο/alter ego του, φιλοτεχνεί ένα από τα πιο διάσημο γκράφιτι σε τοίχο του Austin).
Το 1988, ο Τζόνστον πραγματοποίησε την πρώτη του επίσημη ηχογράφηση («1990») στην Νέα Υόρκη και η ψυχική του υγεία κατέρρευσε. Παρόλο αυτά συνέχισε τις ηχογραφήσεις («It's Spooky», «Yip/Jump Music» κλπ], τα live και έδωσε κομμάτια του σε soundtrack ταινιών [με πρώτο τον ντόπιο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ στο «Slacker», και μετέπεια στο «Kids» του Λάρι Κλαρκ].
Στη δεκαετία του 2000 ηχογράφησε το «The Late Great Daniel Johnston: Discovered Covered», όπου τραγουδήσαν covers των τραγουδιών του οι διάσημοι θαυμαστές του: Τομ Γουέιτς, Mercury Rev, The Flaming Lips, Death Cab for Cutie, Εels και πολλοί άλλοι. Ομως, ταυτόχρονα, άρχισε να διαθέτει τα έργα του (πίνακες με διάσημα σκίτσα του) σε μουσεία και γκαλερί.
Το 2005 κυκλοφόρησε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, το «The Devil and Daniel Johnston», που χάρισε στον Τζεφ Φέρζιγκ το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Sundance. Το 2007 θα κυκλοφορήσει κι ένα DVD με μία μαγνητοσκοπημένη του συναυλία, το «The Angel and Daniel Johnston – Live at the Union Chapel».
Η τελευταία φορά που τον ακούσαμε ήταν το 2009 που ηχογράφησε το τελευταίο του άλμπουμ του «Is and Always Was», ενώ το 2015 το μικρού μήκους «Hi, How Are You Daniel Johnston?» προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει για άλλη μια φορά την μαγική σκοτεινιά του.
Το 2010 η Αθηνά Τσαγγάρη (κι αυτή θετό παιδί του Austin) χρησιμοποιεί το «I Am A Baby (In My Universe)» στο «Attenberg» και το 2011 οι «Μεσοτοιχίες» του Γκουστάβο Ταρέτο, μάς χαρίζουν μία από τις πιο τρυφερές, μελαγχολικές και γλυκόπικρα αισιόδοξες σκηνές κινηματογραφικής μοναξιάς.
Ενα απογοητευμένο καταθλιπτικό αγόρι και ένα απελπισμένο μοναχικό κορίτσι, δεν μπορεί, κάποτε θα συναντηθούν. Η αγάπη θα κερδίσει.
Ετσι δεν είναι Ντάνιελ; «Δεν ξέρω αν τη βρήκα την αληθινή αγάπη. Ισως "αγάπη" να είναι οι σκόρπιες στιγμές ευτυχίας που μπορεί να ζήσαμε. Να τις θυμόμαστε...»
Διαβάστε περισσότερα:
