Ο Μάρτιν είναι ένας 30χρονος web designer. Γλυκός, φοβισμένος, υποχόνδριος χρησιμοποιεί το Internet για να φέρει τον κόσμο κοντά του και να κρατήσει την πραγματική ζωή μακριά. Δουλεύει, ερευνά, παίζει, παραγγέλνει, ακούει μουσική, τσατάρει, βλέπει ταινίες, γνωρίζει γυναίκες μέσα από το διαδίκτυο. Η Μαριάνα μετακομίζει σ' ένα γειτονικό κτίριο. Στην ουσία επιστρέφει στο παλιό της διαμέρισμα, μετά από μία σχέση 4 χρόνων που την ισοπέδωσε. Με σπουδές και όνειρα στην αρχιτεκτονική, έχει καταλήξει να σχεδιάζει βιτρίνες πολυκαταστημάτων και να μην σχεδιάζει τίποτα για το μέλλον. Πανέμορφη - αλλά παγωμένη, μουδιασμένη, αγοροφοβική, μένει κλεισμένη σπίτι της και προσπαθεί να σβήσει τις αναμνήσεις από τον Mac και την καρδιά της. Εξω από τα μεγέθους σπιρτόκουτου διαμερίσματά τους το Μπουένος Αϊρες πάλλεται. Μία μητρόπολη εκατομμυρίων κατοίκων στην οποία ψάχνεις έναν ακόμα, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό που εξαφανίζεται μέρα με την μέρα. Θα συναντηθούν ποτέ ο Μάρτιν και η Μαριάννα;
Ο Γκουστάβο Ταρέτο τολμά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στην μεγάλου μήκους, επεκτείνοντας στην ουσία το ομώνυμο 28λεπτο φιλμάκι του από το 2005. Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης υποκλίνεται από τα πρώτα κιόλας πλάνα του στον Γούντι Αλεν. Μουσική, ανδρικό voice over και ξενάγηση σε αστικά τοπία - καδραρισμένα ολοφάνερα από έναν άνθρωπο ερωτευμένο με την πόλη του. Εδώ όμως δεν μιλάμε για το ονειρικό Μανχάταν, αλλά για το χαοτικό, ακατάστατο, βρώμικο, τσιμεντένιο Μπουένος Αϊρες. Εκεί, η ομορφιά είναι πιο επιτηδευμένα κρυμμένη και οι κάτοικοί του πρέπει να ρίξουν τοίχους, πραγματικούς και συμβολικούς, για να τη δουν. Ανόμοια, ογκώδη, συχνά τερατόμορφα κτίρια κρύβουν τον ορίζοντα. Χιλιάδες καλώδια λερώνουν τον ουρανό. Σπίτια που υπόσχονται να σε στεγάσουν, σε φυλακίζουν. Σύρματα που προσφέρουν άμεση, απεριόριστη επικοινωνία, σε κρατούν μόνο.
Εκεί ο Ταρέτο όμως κάνει την παρέμβασή του. Η ομορφιά είναι πραγματικά στα μάτια όποιου κοιτάζει. Κι εκείνος, όπως και ο διευθυντής φωτογραφίας του Λεάντρο Μαρτίνεζ, ατενίζουν με νεανική αισιοδοξία, ατμοσφαιρική τρυφερότητα και ηλιόλουστο χιούμορ το χάος της πόλης τους – επιτυγχάνοντας την τέλεια παραβολή: δεν αξίζει αγάπη μόνο το «τακτοποιημένο», το αποδεκτό, το αισθητικά τέλειο. Οσο τέρατα κι αν αισθανόμαστε, την αξίζουμε και εμείς.
«True Love Will Find You in the End» τραγουδά με μελαγχολική αυτοπεποίθηση ο Ντάνιελ Τζόνστον όσο ο Μάρτιν και η Μαριάνα μάταια τριγυρνούν στις γειτονιές τους, χωρίς να συναντιούνται. Χάνουν ο ένας τον άλλον για λίγα δευτερόλεπτα, χάνουν το χρόνο και το κουράγιο τους με λάθος άτομα. Ο Ταρέτο όμως τους αγαπά. Απεικονίζει χαριτωμένα και με βαθιά κατανόηση τις νευρώσεις τους, φωτίζει το ψυχρό μπλε της αστικής τους μοναξιάς με ζεστές αντιθέσεις και πολύχρωμες εικονογραφήσεις από την ποπ κουλτούρα της γενιάς μας. Τους διακωμωδεί, τους νιώθει, τους επιτρέπει σιωπές, αλλά ταυτόχρονα τους γράφει υπέροχα, λυρικά voice over. Εσωτερικούς μονολόγους μέσα από τους οποίους ανοίγουν τις κλειδωμένες καρδιές τους – δραπετεύουν, συναντούν τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας κρυφές ανασφάλειες.
Κάπου εκεί τους ερωτευόμαστε κι εμείς. Τους αναγνωρίζουμε. Ζουν στα διπλανά μας διαμερίσματα, ή, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, ανάμεσα στους τοίχους μας. Κι όσο ο Ταρέτο χτίζει μία υπόγεια ένταση για το αν θα συναντηθούν πότε, τόσο κι εμείς, λεπτό προς λεπτό, απαιτούμε το χάπι εντ. Το δικό τους, το δικό μας δεν ξέρουμε πια...
Και ποιος μας έμαθε ότι το χάπι εντ είναι κινηματογραφικός συμβιβασμός; Ποιος εφηύρε την φράση «αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά;». Η ίδια φωνή που μας αφήνει μόνους απαιτώντας τίποτα λιγότερο από το όνειρό μας, ενώ ταυτόχρονα μας ψιθυρίζει ότι μόνο οι ανόητοι ονειρεύονται;
Οι μεσοτοιχίες – η πιο άσχημη πλευρά ενός κτιρίου- δεν χωρίζουν μόνο, ενώνουν. Δεν αποτελούν μόνο την άβαφη, μουτζουρωμένη από φτηνές ακαλαίσθητες ρεκλάμες φυσιογνωμία ενός σπιτιού. Συχνά, στις ρωγμές τους φυτρώνουν ατίθασες, άγριες πρασινάδες. Ή ξεφυτρώνουν παράνομα κατά την πολεοδομία παράθυρα ενοικιαστών που αρνήθηκαν να ζουν χωρίς θέα.
Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά, στο περσινό Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας.
