Το τετράγωνο, academy, κάδρο δεν μοιάζει αρκετά σφιχτό για να εγκλωβίσει τους ήρωες του Σεργκέι Λόζνιτσα, γι' αυτό η κάθε εικόνα της ταινίας του φυλακίζεται από ευθείες γραμμές, κάγκελα, κλειστά παράθυρα, τοίχους, ευθείες γραμμές που, σε μια άλλη εκδοχή του εξπρεσιονισμού, απαγορεύουν στους άντρες της ταινίας να διανοηθούν την ελευθερία.
Η εποχή είναι το 1937, «ο τρόμος του Στάλιν» όπως δηλώνεται στην οθόνη. Σε μια φυλακή, ένα ξεφτισμένο κτίριο για ξεφτισμένους ανθρώπους, κυρίως πολιτικούς κρατούμενους, φτάνει ένας νεαρός Εισαγγελέας. Εχει λάβει - πόσο παράδοξο, μέσα από έναν δαίδαλο αυταρχισμού, απαγορεύσεων και βίας - μια έκκληση από έναν κρατούμενο, ότι καταδικάστηκε άδικα. Η διαδρομή του για την αναζήτηση της αλήθειας θα τον φέρει σ' έναν πλήρη κύκλο, κυριολεκτικό, κυρίως υπαρξιακό, θλιμμένα μοιρολατρικό και πολιτικά φρικιαστικό.
Ο Σεργκέι Λόζνιτσα, ο Ουκρανός δημιουργός που μας έχει φέρει άνισες, αλλά πάντα παθιασμένες ταινίες, όπως το αριστουργηματικό «Το Πρόσωπο της Ομίχλης» ή το σοκαριστικό «Donbass» κι ένα πλήθος ακόμα ταινιών - τεκμηρίωσης και μυθοπλασίας - που κινήθηκαν φεστιβαλικά, δείχνει με τη νέα του ταινία το (ακόμα πιο) εστέτ πρόσωπό του.
Η φωτογραφία του Ολεγκ Μούτου είναι είτε, στα αρχικά, εξωτερικά πλάνα, αποχρωματισμένη και παγερή, είτε, στα εφιαλτικά εσωτερικά, ανελέητα σκοτεινή. Η κλασικίζουσα μουσική του Κριστιάν Βερμπέκ αποδίδει με ειρωνία τη σκληρότητα της ταινίας. Μέσα στο τετράγωνο κάδρο, χώροι και άνθρωποι είναι κατεστραμμένοι. Κάτω από το μικρό πορτρέτο του Λένιν, η μεγάλη, ολόλευκη προτομή του Στάλιν. Στα κορμιά των καταδίκων τα σημάδια της σήψης. Ακόμα και ο πρωταγωνιστής, ο «Εισαγγελέας» Αλεξάντερ Κουζνέτσοφ με το βλέμμα ενός ρομαντικού Ρώσου ποιητή, έχει μια χιλιοσπασμένη μύτη στο κέντρο του γεμάτου αθωότητα προσώπου του.
Τόση είναι η επιμονή του Λόζνιτσα στον φορμαλισμό, αισθητικά αλλά και στους ομόκεντρους κύκλους που διαγράφει η υπόθεση και οι διάλογοι, που η ταινία γίνεται δυσπρόσιτη, κουραστική, ιδιαίτερα προφανής, κατά στιγμές, στο σχόλιο που θέλει να περάσει. Αυτό, όμως, το σχόλιο, για έναν αυταρχικό ηγέτη κι ένα σύστημα - παγίδα που προοδευτικά αφανίζει έναν λαό, είναι τόσο δυνατό και θαρραλέο, ερχόμενο από έναν Ουκρανό σκηνοθέτη, σε μια νέα εποχή αυταρχικότητας στη Ρωσία, που διεισδύει σιγά-σιγά στο μυαλό που αντιστέκεται κι αποκτά διάσταση θαυμαστή. Κι ας μοιάζουν οι δύο ώρες της ταινίας με πολλαπλάσιες: μικρή θυσία για μια επίκαιρη ταινία που, με αριστοτεχνικά δουλεμένη αισθητική, δίνει σύγχρονο νόημα στον πολιτικό τρόμο.