Η Φρανσουάζ Κλεμόντ, γνωστή στους φίλους της ως «Φράνκι», είναι μία διάσημη 60χρονη Γαλλίδα ηθοποιός. Οπου πάει ο κόσμος την αναγνωρίζει, τής ζητούν φωτογραφίες, αυτόγραφα, να σβήσουν τα κεράκια της τούρτας τους με εκείνη δίπλα τους, για να γίνει η μέρα τους ακόμα πιο γιορτινή. Η Φράνκι όμως έχει ένα μυστικό. Πεθαίνει. Εχει ελάχιστο χρόνο ακόμα. Ψύχραιμη, περήφανη, ειρωνική (με το γνωστό γαλλικό κυνισμό) δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να τη λυπηθεί. Απλά θέλει να περάσει λίγες μέρες στο αγαπημένο της μέρος, με τους αγαπημένους της ανθρώπους. Προσκαλεί λοιπόν για διακοπές στη Σίντρα της Πορτογαλίας την ευρύτερη οικογένειά της: τον τωρινό της σύζυγο Τζίμι, τη θετή τους κόρη και την οικογένειά της, το γιο της από τον πρώτο της γάμο, τον πρώτο της άντρα και την καλύτερή της φίλη. Ολοι έρχονται με τις αποσκευές τους. Ναι, την αγαπούν και η θλίψη της επικείμενης απώλειάς της πλημμυρίζει τις διακοπές τους. Ταυτόχρονα όμως έχουν και τα προσωπικά τους προβλήματα. Αλλοι χωρίζουν, άλλοι δε θέλουν να παντρευτούν, άλλοι φοβούνται ότι θα μείνουν για πάντα μόνοι. Αλλοι αγωνιούν για τη δουλειά τους, άλλοι για το αν η δουλειά τους έχει καταστρέψει την προσωπική τους ζωή. Αλλοι απλά θέλουν να αφήσουν τους μεγάλους στα προβλήματά τους και να πάνε για μπάνιο. Να φλερτάρουν, να βουτήξουν στον ωκεανό, να ζήσουν. Κάπως έτσι, ένα 24ωρο στη ζωή της Φράνκι μοιάζει μεγαλύτερο κι από τον ίδιο το θάνατο.
Ο Αϊρα Σακς («Little Men», «Η Αγάπη Είναι Παράξενη») παραδίδει μία ακόμα χαμηλότονη ταινία - ένα δράμα «καθημερινότητας», μία μεγάλη μέρα στη ζωή των ηρώων του που όμως αποτελείται από το μωσαϊκό των μικρών τους στιγμών. Τους παρακολουθεί στις βόλτες τους, στους διαλόγους τους, στα σημαντικά και τα ασήμαντά τους. Ενας μοναχικός καφές μπορεί να καταλήξει σε δάκρυα. Μία πρόταση γάμου, σε χωρισμό. Ενα βραχιόλι, σε συζήτηση για τα κληρονομικά. Το απογευματινό σεξ να κλείσει με το γλυκό αποχαιρετισμό μίας σονάτας στο πιάνο. Μία βόλτα για να ξεφύγεις από θάνατο, να σε βρει σε πάρτι γενεθλίων μίας άγνωστης 88χρονης. Κι έτσι όπως κοιτάς αυτή την τούρτα με τα κεράκια, να συνειδητοποιεί με γλυκόπικρη κατανόηση πόσο μεγάλη ευλογία και πολυτέλεια είναι τελικά να γερνάς...
Ο Σακς (ο οποίος έγραψε το σενάριο με τον Πορτογάλο σεναριογράφο του Μαουρίτσιο Ζαχαρίας) μοιάζει να φαντασιώθηκε μία ταινία που θα συνδυάζει το προσωπικό σινεμά του με αυτό της Grand Dame Ιζαμπέλ Ιπέρ. Μία ταινία που θα αποτελεί το πάντρεμα του αμερικάνικου indie στιλ με αυτό της σχολής του Ερίκ Ρομέρ - απλοί άνθρωποι, απλή καθημερινότητα, τα μικρά «τίποτα» που συνθέτουν τις ζωές μας. Για αυτό κι όλα συμβαίνουν μέσα σε μία μόνο μέρα. Μπαίνουμε και βγαίνουμε στο δράμα, στις "διακοπές" αυτής της οικογένειας, με ελαφρότητα, αμηχανία, σαν να έχουμε ανοιγοκλείσει τα μάτια μας μπροστά στο φως, στη μεγάλη εικόνα.
Οι ήρωες συνομιλούν με το τοπίο: οι χαμένοι, χάνονται ανάμεσα στους τουρίστες. Οι μεσήλικες στέκονται στη μέση των φιδωτών δασικών μονοπατιών. Οι έφηβοι κοιτούν ανυπόμονα τον υγρό ορίζοντα του ωεκανού. Οι μελλοθάνατοι σκαρφαλώνουν στην κορυφή και κοιτούν κάτω, σε μια θέα-καθαρτήριο. Ενα ηλιοβασίλεμα που, πλέον, έχει νόημα.
Αυτές οι μικροστιγμές είναι υπέροχες και κλιμακώνονται σ' ένα μελαγχολικό, συμβολικό, ζεστό τέλος. Παρόλα αυτά το «Frankie» παραμένει κάτι μικρό. Δεν απογειώνεται ποτέ σε μία εξαιρετική ταινία (όπως τα καταφέρνει, για παράδειγμα, ο Λινκλέιτερ σε ανάλογες απόπειρες). Το να κάνεις κανείς τα ασήμαντα σημαντικά στο σινεμά είναι μία (πολύ δύσκολη) τέχνη. Δεν το πετυχαίνεις πάντα. Ο Σακς έχει πρόθεση, ιδέες και μια μεγάλη καρδιά. Ομως οι αμηχανίες του δεν αποπνέουν πάντα την ειλικρίνεια που θα ήθελε, οι σιωπές του δεν ηχούν με τη συγκίνηση που φαντάζεται, οι ήρωές του δεν καταφέρνουν πάντα να μάς αφορούν.
Παρόλα αυτά η ταινία έχει μια τρυφερότητα, εσωτερικότητα και μία θλίψη που αναγνωρίζεις. Με τον ίδιο τρόπο που κοιτάς καμιά φορά τη ζωή σου και ενώ σκέφτεσαι «αυτό είναι όλο;», ταυτόχρονα, χαμογελάς.
.
