Αν έψαχνε κάποιος μια κεντρική θεματική στις ταινίες της φετινής Berlinale - πέρα από τις ευρύτερες της πολιτικής και κοινωνικής καταγγελίας που αποτελούν έτσι κι αλλιώς προαιώνιο «φεστιβαλικό υλικό» - αυτή θα ήταν τα ζώα.
Από το «Bestiaire» του Ντενίς Κοτέ (Forum), μέχρι το σφάξιμο ενός κατσικιού στα «Μετέωρα» του Σπύρου Σταθουλόπουλου (Διαγωνιστικό) και από τη ζωόφιλη στα όρια της τρέλας Μελίσα Λίο στο «Francine» (Forum) μέχρι και το ελάφι στο οποίο «τρακάρει» η Τζίνα Καράνο στο «Ηaywire» του Στίβεν Σόντερμπεργκ (Εκτός Διαγωνιστικού), τα ζώα μοιάζουν να έχουν φέτος την τιμητική τους. Είτε ως παραδείγματα για την ανθρώπινη συμπεριφορά, είτε ως εύκολα θύματα μιας κοινωνίας σε πλήρη αναλγησία. Και αν μια ταινία έπρεπε να κρατήσει τα σκήπτρα της μανίας με τα ζώα αυτή δεν είναι άλλη από το «Postcards from the Zoo» του Ινδονήσιου Edwin.
«Postcards from the Zoo»: Ενα κλουβί και για τον σκηνοθέτη παρακαλώ! (Διαγωνιστικό)
Να μια περίπτωση ενός σκηνοθέτη και μιας ταινίας που υπάρχουν όσο θα υπάρχουν τα Φεστιβάλ. Αγαπημένο παιδί του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ (η πρώτη του ταινία μυθοπλασίας «Blind Pig Who Wants to Fly» ήταν υποψήφια για Tiger Award φεύγοντας τελικά με το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου), ο Ινδονήσιος Edwin δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να ολοκληρώσει μια ταινία που διανύει την απόσταση ανάμεσα στο «ενδιαφέρουσα» και το «κακή» με θεαματικά αποτελέσματα καλλιτεχνικής αφασίας.
Με φόντο το διάσημο ζωολογικό κήπο της Τζακάρτα, ο Edwin προσπαθεί ήδη από την αρχή, με κάρτες που διακόπτουν την καθημερινότητα των ζώων και των ανθρώπων που ζουν ή επισκέπτονται τον κήπο, να προιδεάσει πως το «Postcards from the Zoo» δεν θα είναι απλά μια ταινία για μια καμηλοπάρδαλη - σταρ και μια τίγρη που έχει χάσει την όρεξη της.
Αναλύοντας τη συμπεριφορά των ζώων και τις ανάγκες που εξυπηρετούν οι ζωοολογικοί κήποι σε σχέση με την διατήρηση της πανίδας, η ανύπαρκτη δράση του φιλμ θα μεταφερθεί (ως δια μαγείας!) στην προσωπική ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που ζει μέσα στον κήπο, παίζει στα δάχτυλα τη φυσιολογία της αγαπημένης της καμηλοπάρδαλης και παρασύρεται σε ένα στούντιο ερωτικού μασάζ.
Σχηματική, ηδονοβλεπτική και τελικά ανούσια, η διαδρομή της από την αθωότητα στη διαφθορά (;) και πάλι πίσω στα ζώα, είναι ακριβώς η ταινία που λατρεύουν τα Φεστιβάλ: ένα τίποτα περιτυλιγμένο με την επίφαση ενός αφελούς συμβολισμού και μερικές χαριτωμένες εικόνες ζώων που επιβεβαιώνουν για ακόμη μια φορά το hype του εξωτισμού made in Asia.
Οχι τυχαία η ταινία έγινε με την υποστήριξη των πιο σημαντικών «φεστιβαλικών» χρηματοδοτικών προγραμμάτων και εργαστηρίων (από το Hubert Balls του Ρότερνταμ μέχρι το «L'Atelier» των Καννών και το TorinoLab), βρέθηκε στο Διαγωνιστικό του Βερολίνου και κανείς δεν θα απορήσει αν την Κυριακή φύγει με ένα μεγάλο βραβείο.
«Bai lu yuan / White Deer Plain»: ένα αποτυχημένο «1900» για την Κίνα (Διαγωνιστικό)
«Ο αυτοκράτορας πέθανε.» / «Και πώς λέγεται ο νέος αυτοκράτορας;» / «Δημοκρατία!»
Η καταγραφή του τέλους της κινεζικής αυτοκρατορικής ιστορίας και η μεγάλη επανάσταση των αρχών του 20ού αιώνα, μέσα από την ιστορία δυο παιδικών φίλων, που ο ένας μεγαλώνει εκπροσωπώντας το κατεστημένο κι ο άλλος εξελίσσεται σε ανατρεπτικό πνεύμα.
Η ταινία, που φτάνει μέχρι και τον απόηχο του Δεύτερου Παγκόσμιου, αποτελεί μεταφορά ενός δημοφιλούς στην Κίνα μυθιστορήματος, απαγορευμένου για χρόνια, όχι τόσο για τον πολιτικό του σχολιασμό, όσο για τις περιγραφικές σεξουαλικές αφηγήσεις. Παρότι ο σκηνοθέτης, Γουάνγκ Κουανάν, έχει φιλοξενηθεί στο Βερολίνο το 2010 με το «Apart Together» και η ταινία του «Tuya’s Marriage» το 2006 τιμήθηκε με τη Χρυσή Αρκτο, η φετινή του παρουσία ήταν άνευρη και ανέμπνευστη.
Πλούσια ντεκόρ και μεγάλες σκηνές πλήθους, σεξ πάθος κι επανάσταση, δεν είναι σωστά αξιοποιημένα ώστε να προτείνουν μια νέα θεώρηση μιας γνωστής ιστορίας. Η ταινία μπορεί να εντυπωσιάσει ως κινεζικό υπερθέαμα και, πιθανότατα, στη χώρα της θα κάνει εμπορική επιτυχία, αλλά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Βερολίνου φάνηκε παλιομοδίτικη, κακοπαιγμένη και τα 176 λεπτά της πέρασαν με δυσκολία.
«Haywire»: Girl Power δια χειρός Στίβεν Σόντερμπεργκ (Εκτός Διαγωνιστικού)
Ο Σόντερμπεργκ πλάθει τον γυναικείο Τζέισον Μπορν, αλλά αφαιρώντας τις γυαλάδες των στούντιο, κατασκευάζοντας συνειδητά ένα b movie που περισσότερο το ευχαριστιέσαι παρά το αναλύεις. Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία και όσα ειπώθηκαν από τους Στίβεν Σόντερμπεργκ, Τζίνα Καράνο, Μάικλ Φασμπέντερ και Αντόνιο Μπαντέρας στη συνέντευξη Τύπου στην 62η Berlinale.
