O Στίβεν Σόντερμπεργκ έχει πολύ χρόνο στα χέρια του. Ισως γιατί όπως εξηγεί κινηματογραφεί και μοντάρει πολύ γρήγορα τις ταινίες του. Ετσι βλέπει πολύ τηλεόραση – όπως το κανάλι αθλητικών που προβάλει το πρωτάθλημα γυναικών στις μεικτές πολεμικές τέχνες (mixed martial arts - MMA). Εκεί πρωτοείδε την Τζίνα Καράνο, τότε αποφάσισε να γυρίσει μία ολόκληρη ταινία πάνω της.
Παρατηρώντας το «Haywire» κανείς μπορεί να δει όλες τις μεγάλες αγάπες του Σόντερμπεργκ σε μία ταινία: την βρώμικη ψηφιακή κακοφωτισμένη εικόνα που χτίζει cult noir ατμόσφαιρα, το 70ς μουσικό σκορ που σε κάνει να λικνίζεσαι σε ρυθμούς exploitation, τη σιωπή στη δράση που δίνει στους χαρακτήρες κάτι από το αινιγματικό προφίλ του «The Limey». Ομως εδώ, ο Σόντερμπεργκ κάνει πλάκα. Στα σοβαρά. Από την πρώτη σκηνή που η Τζίνα Καράνο ισοπεδώνει τον Τσάνινγκ Τέιτουμ σε ένα αμερικανικό diner, μέρα μεσημέρι, οι διάλογοι είναι camp, η πλοκή έξυπνη και δευτερεύουσα στην ωμή δράση, τα μάτια όλων μας τα κλέβει το κορίτσι. Το κορίτσι που ρίχνει ξύλο με τον τρόπο που η Αντζελίνα το χορογραφεί, κρατώντας μία απόσταση που διασώζει τα εύθραυστα κόκκαλά της. Η Καράνο είναι η κανονική Αντζελίνα, μία σκληρή, πιο τετράγωνη Φάμκε Γιάνσεν που δεν αστειεύεται καθόλου. Οι Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Μάικλ Φασμπέντερ, Τσάνινγκ Τέιτουμ και μία πλειάδα κομπάρσων μπορούν να σας το βεβαιώσουν. Το ξύλο ήταν αληθινό.
Ετσι ο Σόντερμπεργκ πλάθει τον γυναικείο Τζέισον Μπορν, αλλά αφαιρώντας τις γυαλάδες των στούντιο, κατασκευάζοντας συνειδητά ένα b movie που περισσότερο το ευχαριστιέσαι παρά το αναλύεις. Κι επιτέλους έχουν και κάτι με το οποίο μπορούν να ταυτιστούν οι γυναίκες: μία ηρωίδα που είναι η σειρά της να δει το boy toy Φασμπέντερ να βγαίνει από το μπάνιο τυλιγμένος με μία μόνο πετσέτα και την ατάκα: «είναι όλο δικό σου».
Το μπάνιο κορίτσια. Το μπάνιο.
.
Το Flix στη συνέντευξη Τύπου του Haywire
.
Κεφάτοι, γελαστοί, χαλαροί. Τα αγόρια του «Haywire» πλαισίωναν προστατευτικά το κορίτσι που είχε αφήσει τα παντελόνια σπίτι και γλίστρησε το γυμνασμένο της σώμα σ' ένα φόρεμα και ψηλές γόβες. Λίγο νωρίτερα, στην συνέντευξη που της έκανε το Flix η Τζίνα Καράνο μας το είχε ομολογήσει: λατρεύει αυτό το κομμάτι της δουλειάς, τα φορέματα, τα κόκκινα χαλιά, τις πρεμιέρες. Στις συνεντεύξεις, στις οποίες είναι ακόμα άπειρη, έχει όπλο της τη γλυκήτητα και την ευγένειά της. Ενα αφοπλιστικό χαμόγελο μαλακώνει το σκληρό πρόσωπο που καταγράφει η κάμερα. Και τότε καταλαβαίνουμε γιατί τα αγόρια την αγαπάνε τόσο πολύ. Ο Φασμπέντερ της ψιθύριζε και την πείραζε συνεχώς, ξεσπώντας σε βροντερά γέλια. Ο Μπαντέρας το δήλωσε ευθαρσώς ότι, να τον συγχωρεί η γυναίκα του, αλλά είναι ερωτευμένος μαζί της. Κι όσο για το σκηνοθέτη της, Στίβεν Σόντερμπεργκ ποια θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη λατρείας από το να γυρίσει μία ολόκληρη ταινία, αποκλειστικά γύρω και πάνω σ' αυτήν.
Στίβεν Σόντερμπεργκ για την ιδέα της ταινίας
Αυτή η ταινία συνέβη γιατί μου τράβηξε το ενδιαφέρον η Τζίνα. Αν εκείνη είχε αρνηθεί τότε δεν θα υπήρχε ταινία. Μετά, υπάρχουν και οι ανεξέλεγκτοι παράγοντες αυτής της βιομηχανίας. Το «Haywire» είχε ολοκληρωθεί πολύ πριν το «Contagion». Είχε τελειώσει εδώ και ένα χρόνο, αλλά τελικά το «Contagion» βγήκε πρώτο. Να σας πω την αλήθεια χάρηκα με αυτή την ανατροπή των πραγμάτων. Γιατί, μετά από μία ταινία σαν το «Contagion» θέλεις να έχεις να προσφέρεις κάτι στο κοινό που θα έχει απλά... πλάκα. Είναι καλό για το κοινό ένα τέτοιο διάλειμμα – πάρτε το φεστιβάλ για παράδειγμα, όπου είμαι σίγουρος ότι βλέπετε μερικά πολύ στιβαρά, δραματικά φιλμ. Και είπα στον Ντίτερ όταν δέχτηκα να φέρω την ταινία ότι θα ήθελα να παιχτεί σε μία στιγμή του φεστιβάλ που ο κόσμος είναι έτοιμος να χαλαρώσει και να περάσει καλά.
Τζίνα Καράνο για τη διαφορά της πάλης με την πάλη με το φακό
Η αδρεναλίνη σου τρέχει και στις δύο περιπτώσεις. Είχα μεγάλη αγωνία στα γυρίσματα. Ομως ο πρωταθλητισμός στο δικό μου άθλημα πάλης δεν επιτρέπει «να το ξαναπάμε από την αρχή». Εκεί πρέπει να το πετύχεις με την πρώτη, αλλιώς βγαίνεις νοκ άουτ. Ο Στίβεν τουλάχιστον μου επέτρεπε 3 λήψεις. Οχι, δεν τραυματίστηκε κανείς στα χέρια μου. Οσα διαβάζετε είναι φήμες. Ολοι δουλεύαμε μαζί και δική μου δουλειά ήταν να τους προστατεύω.
Μάικλ Φασμπέντερ για το ότι έφαγε ξύλο από ένα κορίτσι
Να σας το πω διαφορετικά: με αυτή την ταινία συνειδητοποίησα ότι τρώω ξύλο καλύτερα από ότι δίνω. Οταν με πρωτοπήρε ο Στίβεν τηλέφωνο με ρώτησε αν θα είχα πρόβλημα να δείρω γυναίκα. «Μπορεί να χρειαστεί να της πιάσεις το κεφάλι και να το χτυπήσεις στον τοίχο, έχεις πρόβλημα μ' αυτό;» Του είπα όχι, αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Αλλά έχετε δει την Τζίνα να ρίχνει ξύλο στο youtube; Μόλις το κάνετε θα πάψετε να ανησυχείτε για εκείνη και θα αρχίσετε να ανησυχείτε για εσάς. Στη σκηνή που της χτυπάω το κεφάλι στον τοίχο, πήρε ενστικτωδώς ένα βάζο και το έσπασε στο κεφάλι μου. Αυτό ήταν ένα καθημερινό γύρισμα με την Τζίνα. (Κι όσο για το ότι πέθανε, κυριολεκτικά ανάμεσα στα πόδια της, ο Φασμπέντερ κοίταξε πονηρά το δημοσιογράφο και απάντησε «ο ήρωάς μου πέθανε ευτυχισμένος άνθρωπος!»)
Αντόνιο Μπαντέρας για την αμερικανική του επιτυχία
Το πέρασμα στο αμερικανικό σινεμά ήταν εντελώς τυχαίο για μένα. Ηταν κάτι που δεν προγραμμάτισα ποτέ. Εκανα μία ταινία, το «Mambo Kings» και πίστευα ότι αυτό ήταν – επέστρεψα στην Ισπανία σκεπτόμενος ότι κάποτε αυτό θα κάνει μία πολύ ωραία ιστορία που θα διηγούμε στα εγγόνια μου. Μετά ο Τζόναθαν Ντέμι με πήρε τηλέφωνο για να κάνουμε τη «Φιλαδέλφεια», οπότε επέστρεψα. Και μετά ξανά πίσω στην Ισπανία. Αυτό το πήγαινε έλα συνεχίστηκε μέχρι που είχα λόγο να μείνω στην Αμερική: γνώρισα τη γυναίκα μου. Η γυναίκα μου είχε παιδιά, εγώ όχι, κι αυτό ήταν καθοριστικό για να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά του Ατλαντικού θα ζήσουμε. Τώρα πώς ακριβώς συνέβη να παραμείνω μέσα στο αμερικανικό σύστημα και να διατηρηθώ σε αυτή τη βιομηχανία για χρόνια είναι ένα μυστήριο που προτιμώ να μην σκέφτομαι ούτε να αναλύω, να σας πω την αλήθεια...
Στίβεν Σόντερμπεργκ για το ψηφιακό γύρισμα με την RED ONE
Χρησιμοποιήσαμε την RED ΜΧ, το προτελευταίο μοντέλο της RED. Αυτή η κάμερα επιταχύνει τις διαδικασίες στο γύρισμα, μου επιτρέπει να γυρίζω με το υπάρχον φως και μου επιτρέπει να μοντάρω αυθημερόν. Οταν γυρίζαμε τις σκηνές πάλης, έβλεπα το γύρισμα τα βράδια και επέστρεφα την επόμενη μέρα αν ήθελα να προσθέσω κάτι – αυτό σου προσφέρει αυτή η τεχνολογία: βλέπεις τι γυρίζεις και κάνεις αλλαγές. Πρέπει να ξέρετε, και το δηλώνω συνέχεια, ότι είμαι υπέρμαχος οποιασδήποτε τεχνολογικής εξέλιξης που με οδηγεί το γρηγορότερο στο κινηματογραφικό αποτέλεσμα που θέλω...
Τζίνα Καράνο για το αν θα συνεχίσει την κινηματογραφική της καριέρα
Ναι έχω ήδη προτάσεις και είμαι ενθουσιασμένη για αυτό. Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει αν είχα πάρει τον τίτλο – ο Στίβεν με πήρε τηλέφωνο για αυτή την ταινία, τη στιγμή που είχα χάσει στο πρωτάθλημα. Μέσα μου όμως ήξερα ότι η πάλη έχει ημερομηνία λήξης. Και χαίρομαι πολύ που έχω μία ευκαιρία να εκμεταλλευτώ μία νέα ευκαιρία στη ζωή μου.
Στίβεν Σόντερμπεργκ για την αγάπη του για το σινεμά των 70ς
Ηθελα να κάνω μία ταινία φόρο τιμής στα action νουάρ της δεκαετίας του 70. Τα τέλη των 60ς, αρχές 70ς είναι η αγαπημένη μου κινηματογραφική εποχή – τότε που οι ήρωες ήταν σαν τον Μάικλ Κέιν και το σινεμά ήταν ατμόσφαιρα, εικόνα. Ξέρετε για ποιο πράγμα είμαι περισσότερο περήφανος στο «Haywire»; Ενα 45% της ταινίας δεν έχει διάλογο. Είναι μόνο εικόνα – έτσι όπως θα έπρεπε να είναι ο κινηματογράφος. Γιατί σε κρατούσε ο Χίτσκοκ στην άκρη της καρέκλας σου ακόμα και με τον ήχο στο mute; Γιατί ήξερε να κινηματογραφήσει δράση, να πλάσει με την εικόνα του σασπένς. Εδώ βέβαια το ύφος είναι περισσότερο cult και exploitation, αλλά παράλληλα, εξίσου καθαρά κινηματογραφικό.
Αντί επιλόγου: Θα σταματήσει να γυρίζει ταινίες, όπως ακούστηκε;
Θα σας πω κάτι: ποτέ, μα ποτέ, μην πείτε μεθυσμένος κάτι στον επίσης μεθυσμένο Ματ Ντέιμον, αν δε θέλετε να το δείτε πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες στον κόσμο και να σας κυνηγάει η ερώτηση μήνες μετά. Ο Ματ φταίει για όλα. Του είπα ένα μεθυσμένο βράδυ ότι ίσως, μπορεί, το σκέφτομαι να κάνω ένα μικρό διάλειμμα για αναδιοργάνωση πριν την επόμενη ταινία. Βγήκε στην εκπομπή USA Today και είπε ότι σταματάω τις ταινίες. Εγινε χαμός. Το ίδιο πράγμα το είχα ξαναπεί σε δημοσιογράφους, μήνες πριν, αλλά κανείς δεν μου έδωσε σημασία. Από τα χείλη του Ματ όμως έγινε πρωτοσέλιδο. Τώρα μάλιστα ισχυρίζεται ότι δεν ήταν καν μεθυσμένος. Θα τον περιλάβω όμως... (γελάει) Δεν σταματάω τις ταινίες. Μπορεί να σας το πει και ο Ματ, αν δεν με πιστεύετε.
Δείτε φωτογραφίες και βίντεο από τη συνέντευξη Τύπου.
Διαβάστε τα πάντα για το 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου εδώ.
Tags: βερολίνο 2012
