«Δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά ήταν αδύνατον να φύγω από την αίθουσα», έλεγε ένας θεατής μιλώντας για το «Music» αμέσως μετά την πρώτη προβολή του στην berlinale. Mε κάποιο τρόπο περιέγραφε ακριβώς το πως λειτουργεί η καινούρια ταινία-αίνιγμα της γερμανίδας δημιουργού που από την αρχή της καριέρας της έως σήμερα, δεν ενδιαφέρεται να υποχωρήσει από το περιχαρακωμένο, αυστηρά φορμαλιστικό σινεμά που υπηρετεί.
Η προηγούμενη ταινία της Ανγκελα Σάνελεκ, «I Was at Home, But...» έφυγε από το φεστιβάλ το 2019 με την Αργυρή Άρκτο, ακόμη κι αν οι αντιδράσεις του κοινού και των κριτικών ήταν λίγο πολύ ανάλογες με αυτές που γέννησε το «Music». Από την μια θαυμασμός για την κατασκευή, από την άλλη απορία για τις προθέσεις και το νόημα.
Το 73ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 16 μέχρι και τις 25 Φεβρουαρίου. Το Flix βρίσκεται εδώ για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες στο ειδικό τμήμα του site που ανανεώνεται συνεχώς.
Ομως ακόμη κι όσοι στέκονται με απορία απέναντι σε αυτό το μάλλον ερμητικό διανοητικό παζλ που ξεδιπλώνεται ράθυμα στην οθόνη, δεν μπορούν παρά να παραδεχτούν πως πρόκειται για μια ταινία που κατοικεί στο δικό της ξεχωριστό σύμπαν και η οποία απαιτεί προσοχή, συμμετοχή, ενεργή σκέψη προκειμένου να αποκρυπτογραφήσεις τα μυστικά της.
Το «Music» είναι (ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνεις απαραίτητα αν δεν το ξέρεις από πριν), μια ανάγνωση του μύθου του Οιδίποδα, τοποθετημένη στο σήμερα -ή έστω ξεκινώντας στα ‘80ς και φτάνοντας στο τώρα. Ενα μωρό που θα βρεθεί παρατημένο σε ένα μαντρί, κάπου στην άγρια πλευρά της Ελλάδας, θα ανατραφεί με αγάπη από ένα ζευγάρι που θα το κρατήσει, αλλά όταν μεγαλώσει θα σκοτώσει έναν άντρα και στην φυλακή, θα γνωρίσει και θα αγαπήσει μια γυναίκα.
Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο στην Ελλάδα, ο Αργύρης Ξάφης και η Μαρίσσα Τριανταφυλίδου κρατούν δύο από τους βασικούς ρόλους, όλοι οι ηθοποιοί ακόμη και ο Αλιόσα Σνάιντερ και η Αγκάτ Μπονιτζέρ μιλούν ελληνικά, ενώ το κομμάτι που διαδραματίζεται στο σήμερα είναι τοποθετημένο στο Βερολίνο.
Ομως ο τόπος, όπως κι ο χρόνος είναι κι αυτά πράγματα που θα πρέπει να εκμαιεύσεις από τα συμφραζόμενα της ταινίας, όπως και οι σχέσεις των χαρακτήρων, αφού οι πρωταγωνιστές δεν γερνούν ακόμη κι αν τα παιδιά τους μεγαλώνουν και το πότε διαδραματίζεται κάθε σκηνή, δεν είναι καθόλου σαφές.
Κάθε σεκάνς μοιάζει να είναι αυθύπαρκτη και αυτόνομη, κάθε ερμηνεία αποστασιοποιημένη, κάθε στατικό πλάνο κρατά κρυμμένα μυστικά. Ομως ακόμη κι αν η δράση είναι αποσπασματική και μετρημένη, ακόμη κι αν ο συναισθηματικός κόσμος των ηρώων μοιάζει με τοπίο σε πυκνή ομίχλη, το φιλμ κατορθώνει σχεδόν να σε συγκινεί μέσα από την αυστηρή του αφαίρεση και τον γεωμετρικό του φορμαλισμό.
Η εξαιρετική φωτογραφία του Ιβάν Μάρκοβιτς αποτελεί ένα από τα ισχυρά του ατού αφού κάθε πλάνο είναι αυτοτελώς γοητευτικό σχηματίζοντας μαζί με την περίκλειστη αφήγηση ένα μαγνητικό αίνιγμα που καλείσαι να απολαύσεις όσο σε κρατά κολλημένο στην οθόνη και να αν θες να «καταλάβεις» ή όχι στη συνέχεια. Αν και στην περίπτωση μιας ταινίας σαν αυτή, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι αυτό είναι το ζητούμενο.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 73ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.
Το 73ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 16 μέχρι και τις 25 Φεβρουαρίου. Το Flix βρίσκεται εδώ για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες στο ειδικό τμήμα του site που ανανεώνεται συνεχώς.
