O Μπρουκ δεν είναι ο τύπος που αν τον βλέπατε στο δρόμο θα τον χαρακτηρίζατε χωρίς δεύτερη σκέψη «χίπστερ». Δεν έχει μουστάκι, δεν φοράει καρό πουκάμισα και το διαμερισμά του είναι μάλλον το μέρος που θα έμενε ένας οποιοσδήποτε άντρας της ηλικίας του, αλλά σίγουρα όχι ένας διάσημος φολκ τραγουδιστής που απλά πιστεύει πως το κάνεις τέχνη είναι κάτι ανούσιο...
Βλέπετε, ο Μπρουκ είναι χίπστερ στην ψυχή. Βαθιά μελαγχολικός, απαθής απέναντι στην επιτυχία του, αηδιασμένος από τον τρόπο που προσπαθούν όλοι να τον τοποθετήσουν κάπου που αυτός δεν θέλει να βρίσκεται. Αρνείται πεισματικά να προωθήσει τους δίσκους και την καριέρα του, μιλάει συνεχώς με τους φίλους του για την τέχνη, σκέφτεται το χωρισμό από το κορίτσι του, δεν έχει ακριβώς τις καλύτερες σχέσεις με τη μητέρα του και γράφει διαολεμένα καλή (φολκ) μουσική.
Με επίκεντρο μια παρέα στο Σαν Ντιέγκο του σήμερα, ο Ντάστιν Ντάνιελ Κρέτον δεν προφασίζεται ότι κάνει μια ταινία τους χίπστερς - άλλωστε ο τίτλος ήταν απλά μια ατάκα μέσα στην ταινία που τελικά κόπηκε! Και - μεταξύ μας - ο Μπρουκ είναι περισσότερο ένας ροκ 'ν' ρολ ήρωας, από αυτούς τους καταραμένους που προσπαθεί να κάνει πάντα το σωστό πετυχαίνοντας απλά να κάνει συνεχώς το λάθος. Ενας κλασικός «βασανισμένος» καλλιτέχνης που για να μπορέσει να εκτιμήσει την τέχνη του πρέπει πρώτα να βάλει σε τάξη τη ζωή του.
Φυσικός διάδοχος του «Slacker» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και του «Reality Bites» του Μπεν Στίλερ, το «I Am not a Hipster» δεν φιλοδοξεί, ωστόσο, να είναι η ταινία - σταθμός για τη γενιά των 2010s. Αλλά καταφέρνει να φέρει σε διαστάσεις καθημερινών ανθρώπων μια avant - garde σύγχρονων μποέμ (πιο πολύ στην καρδιά και όχι στον τρόπο που ζουν), παρουσιάζοντας τους ως μια παρέα 30 something που έχουν τα ίδια σοβαρά ή όχι προβλήματα με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Σώζοντας έτσι από άδικες γενικεύσεις τους - πείτε τους και χίπστερς - ήρωες του, αφού ακόμη και ως μια «όχι και τόσο χαμένη» γενιά, θα μπορούσαν να είναι ο καθένας από εμάς.
Με στιγμές πραγματικά συγκινητικές και στιγμιότυπα αφοπλιστικής αθωότητας, ο Κρέτον ξέρει πως η ταινία του υπάρχει εξαιτίας των ηθοποιών του και έτσι στηρίζεται περισσότερο σε αυτούς και στο πόσο μπορεί να τους συμπαθήσει ο θεατής, παρά σε κάτι πραγματικά εμπνευσμένο σκηνοθετικά η σεναριακά ευφυές. Παρακολουθώντας τους να μιλούν άλλοτε με αφέλεια για κάτι σοβαρό και άλλοτε με υπερβολική σοβαρότητα για κάτι αφελές νιώθεις πως βλέπεις ένα ποπ σίτκομ που σε ενδιαφέρει τόσο όσο δεν σε ενδιαφέρει καθόλου. Ακριβώς δηλαδή αυτό που πρέπει (περίπου) να είναι μια τέτοια ταινία.
Κι αν είναι κάτι που κάνει το «i Am not a Hipster» σχεδόν ακαταμάχητο, αυτό είναι το γεγονός πως - ! - είναι δομημένο σαν ένα μιούζικαλ. Ενα κανονικό μιούζικαλ από αυτά που περίπου κάθε δέκα ή δεκαπέντε λεπτά ακούγεται ένα τραγούδι που σε απόλυτη συμμετρία με την ατμόσφαιρα του φιλμ αποτελεί μέρος της υπόθεσης. Γραμμένα από τον Τζόελ Π. Γουέστ, έναν φολκ καλλιτέχνη από το Οχάιο, τα τραγούδια της ταινίας (ερμηνευμένα από τον πρωταγωνιστή Ντόμινικ Μπόγκαρτ και υποτιθέμενα tracks του πολύ πετυχημένη δίσκου του κεντρικού ήρωα με τίτλος «Canines») συγχωρούν κάθε ατέλεια αυτής της ταινίας. Οπως ακριβώς θα συγχωρούσες χωρίς δεύτερη σκέψη έναν τύπο που σου μοιάζει «δήθεν» αν ήταν, πριν από οτιδήποτε, ταλαντούχος.
Δηλαδή, αυτό που θα έπρεπε να ορίζει τι ακριβώς είναι ή δεν είναι ένας «χίπστερ».
Δείτε εδώ το πλήρες πρόγραμμα προβολών του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και βρείτε οδηγίες χρήσης για το Φεστιβάλ και μην ξεχνάτε να ενημερώνεστε από το ειδικό τμήμα του Flix που θα ανανεώνεται συνεχώς προκειμένου να σας μεταφέρει κάθε στιγμή τι συμβαίνει μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ.
