Οταν συναντάμε την Ολυμπια, ο γιος της ο Παναγιώτης είναι μόλις 3 μηνών και η ίδια στο τελευταίο στάδιο ενός επιθετικού καρκίνου που θα έπρεπε να την είχε σκοτώσει εδώ και καιρό. 45 λεπτά μετά, η οριστική νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο δεν καταφέρνει να αντιστρέψει τους νόμους μιας κατάφωρα άδικης φύσης (ή ενός Θεού στον οποίο πιστεύει η Ολυμπία), αλλά τους έχει διαταράξει σε ένα τέτοιο βαθμό που σε κάνει να πιστεύεις στα θαύματα.
Ο Σταύρος Ψυλλάκης είναι ένας ατρόμητος ντοκιμαντερίστας. Το έχει αποδείξει πολλές φορές μέχρι σήμερα με το έργο του, όλο μια βαθιά ανθρώπινη ματιά πάνω στο παράδοξο του κύκλου της ζωής, είτε οι ηρωές του είναι οι επί χρόνια κρυμμένοι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού στο «Αλλος Δρόμος Δεν Υπήρχε» του 2009 είτε οι πάσχοντες από καρκίνο θεράποντες ιατροί στο «ΜΕΤΑΞΑ: Ακούγοντας το Χρόνο» του 2012, για να αναφερθεί κανείς σε δύο από τα πιο γνωστά του ντοκιμαντέρ.
Στην πραγματικότητα είναι ο μόνος που θα μπορούσε να κινηματογραφήσει την Ολυμπία, καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού των γονιών της, χωρίς μαλλιά (αλλά και χωρίς περούκα ή μπαντάνα από επιλογή της), χωρίς μακιγιάζ, χωρίς το παραμικρό ίχνος οίκτου ή θλίψης, σαν μια ηρωίδα βγαλμένη από την πιο σκληρή πραγματικότητα, λίγα μέτρα πριν το θάνατο κι όμως την ίδια στιγμή τόσο απέριττα και θριαμβευτικά ζωντανή.
Διαβάστε ακόμη: 17o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Μάνα» δεν είναι μόνο μία!
Σαν να αποτυπώνει μια φέτα ζωής μέσα σε ένα διαμέρισμα μιας αγαπημένης οικογένειας που ζει τη χαρά ενός νεογέννητου μέλους του, χωρίς στο κέντρο της να βρίσκεται η τραγική μοίρα της Ολυμπίας, ο Σταύρος Ψυλλάκης γίνεται και αυτός αναπόσπαστο μέλος μιας ιστορίας που αξίζει να κινηματογραφηθεί αν όχι για οτιδήποτε άλλο, τουλάχιστον για το χαμόγελο αυτής της κοπέλας που δηλώνει ευτυχισμένη - με τον πιο αληθινό τρόπο που μπορεί κανείς να το εκφράσει σε αυτή τη ζωή και να το εννοεί.
Ο Ψυλλάκης γνωρίζει καλά πως αυτό που κινηματογραφεί δεν είναι εύκολο, δεν είναι διόλου ευχάριστο, σίγουρα όχι κάτι που θα έκανε τον οποιονδήποτε να νιώθει βολικά, είτε βρίσκεται στην πλεονεκτική θέση του θεατή είτε σε αυτή του σκηνοθέτη/εξομολογητή. Αυτό, όμως, που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου θα γινόταν είτε ένα αποστασιοποιημένο ενημερωτικό ντοκιμαντέρ για ένα από τα πιο σπάνια ιατρικά περιστατικά στον κόσμο είτε ένα μελοδραματικό πορτρέτο προορισμένο να δοκιμάσει την αντοχή του ανυποψιάστου βλέμματος απέναντι στην ανθρώπινη δυστυχία, στα χέρια του Ψυλλάκη μετατρέπεται σε μια απόδειξη πως ο μοναδικός τρόπος να αποτυπώσεις το τραγικό είναι αποδίδοντας του τις ανθρώπινες του διαστάσεις.
Διαβάστε ακόμη: 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Το Πέραμα, ο διάφανος καθρέφτης της Ελλάδας σήμερα
Μέσα από την καθημερινότητα σε ένα σπίτι που ξέρει καλά να αντιμετωπίζει με αγάπη, μουσική και σκληρές αλήθειες το αναπόφευκτό της ζωής και του θανάτου, κάθε σκηνή της «Ολυμπίας» είναι ένα μάθημα απλότητας, ευγένειας, χιούμορ και ανθρώπινου μεγαλείου.
Χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς εκβιαστικά συναισθήματα, χωρίς καμία τεχνητή ωραιοποίηση, αλλά και χωρίς φτηνό μελόδραμα, ο Σταύρος Ψυλλάκης δεν αφήνει τον θεατή ούτε στιγμή μόνο του στη δύσβατη διαδρομή προς το σπαρακτικό φινάλε, αφήνοντας του όμως όλο τον απαραίτητο χώρο να λυγίσει απέναντι στο θαύμα της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και όταν ο θάνατος έχει πια νικήσει. Σε 45 συγκλονιστικά, πολύτιμα λεπτά σπάνιας τεκμηρίωσης.
To «Ολυμπία» του Σταύρου Ψυλλάκη προβάλλεται το Σάββατο 21 Μαρτίου στις 17.30 στην αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη.
Το 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα πραγματοποιείται από τις 13 έως τις 22 Μαρτίου 2015, στις αίθουσες Ολύμπιον, Παύλος Ζάννας, Τζον Κασσαβέτης, Σταύρος Τορνές, Φρίντα Λιάππα και Τώνια Μαρκετάκη. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και θα σας μεταφέρει καθημερινά την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ μέσα και έξω από τις αίθουσες
Διαβάστε περισσότερα:
- 17o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Μάνα» δεν είναι μόνο μία!
- 17o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Μια «Απαγορευμένη Αγάπη» που θα άλλαζε τον κόσμο
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Το Πέραμα, ο διάφανος καθρέφτης της Ελλάδας σήμερα
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Πειράζει που κι ο Τζοβάνι θέλει να κάνει συγχρονισμένη κολύμβηση;
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Οταν τα media ανακάλυψαν την εξαφάνιση παιδιών
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Ποιος Αρπαξε τον Τζόνι;» Οταν τα media ανακάλυψαν την εξαφάνιση παιδιών
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αυτό το κάτι της Κάθριν Χέπμπορν
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Sam Roma»: Κι ο Ελβις τσιγγάνος ήταν
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Οζουρντουί ον παρλ φρανσέ
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Η Ρεμπέκα ήταν μόνο επισκέπτρια στον κόσμο μας
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Η Πάολα έκανε τη λάλα της - και πολλά παραπάνω
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Poverty Inc», όταν η φτώχεια γίνεται προσοδοφόρα επιχείρηση
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, 5 χρόνια μετά την «Αγέλαστο Πέτρα», ο Φίλιππος Κουτσαφτής κοιτάζει τον επίγειο παράδεισο
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Μετά το «The Act of Killing», ο Τζόσουα Οπενχαϊμερ μετρά την όραση του θύτη
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Εναρξη με Ξυδάκη, υπερήλικες και νέο αέρα
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Οδηγός Επιβίωσης
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Greeks do it better!
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Μεγάλοι δημιουργοί αναζητούν την αλήθεια
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Επτά γερμανικά ντοκιμαντέρ μάς ανοίγουν τα μάτια στον κόσμο
- Πρώτοι «δυνατοί» τίτλοι για το 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
