Το 1962 μια παρέα ανήλικων κοριτσιών έγινε πρωτοσέλιδο στον Τύπο της εποχής, καθώς έφυγαν από τα σπίτια τους για να κλειστούν σε μοναστήρι. Ομως κάθε φορά που το έσκαγαν, οι γονείς τους τις έφερναν πίσω με το ζόρι, μέχρι που τα κατάφεραν στην τρίτη τους απόπειρα, όταν πλέον είχαν συμπληρώσει το 21ο έτος της ηλικίας τους. Σκοπός τους ήταν, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, να δημιουργήσουν ένα Ιδρυμα στα πρότυπα του Ιδρύματος Πεσταλότσι της Ελβετίας ώστε να προσφέρουν καταφύγιο σε παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά. Μισό αιώνα αργότερα, οι πρωτεργάτιδες του Λυρείου Παιδικού Χωριού συνεχίζουν να περιθάλπουν και να φροντίζουν παιδιά χωρίς βοήθεια από το κράτος και την Εκκλησία.
Η ιστορία των κοριτσιών που κατάφεραν τελικά να πραγματοποιήσουν το όχι προφανές ονειρό τους είναι από τη φύση της κινηματογραφική, αν σκεφτεί κανείς πως τα περισσότερα περιστατικά καταφυγής στα μοναστήρια πίσω στη δεκαετία του '60 υπήρξαν περισσότερο περιπτώσεις ανάγκης και όχι επιθυμίας. Το πραγματικό κινηματογραφικό ενδιαφέρον όμως του να μπορέσεις να εισβάλλεις με την κάμερα σου στο Λύρειο Παιδικό Χωριό στο Μάτι της Αττικής κρύβεται περισσότερο στο γεγονός πως οι ηρωίδες αυτής της καθημερινότητας είναι από τη φύση τους... σινεμά.
Η Βάλερι Κοντάκος τις κινηματογραφεί, χωρίς να κρύβει το θαυμασμό της όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο παρέμειναν πιστές στο οραμά τους εδώ και πενήντα χρόνια, αλλά κυρίως για την πίστη τους πως το πραγματικό θεάρεστο έργο τους πηγάζει λιγότερο από δόγματα και μοναστικούς κανόνες και περισσότερο στην ίδια τους την αγάπη για τα παιδιά σε παράλληλη δράση με τη δική τους επαναστατική πράξη αυτοδιάθεσης έξω από την ομπρέλα της εκκλησίας ή του κράτους.
Διαβάστε ακόμη: 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Το Πέραμα, ο διάφανος καθρέφτης της Ελλάδας σήμερα
Τα κομμάτια της καθημερινότητάς τους είναι αφοπλιστικά, αναπάντεχα, τρυφερά και αστεία, καθώς μπαίνοντας βαθύτερα στην ουσία του έργου τους έχεις σταματήσει από ώρα να παρακολουθείς τη ζωή σε ένα μοναστήρι ή ένα ενημερωτικό ντοκιμαντέρ για ένα ίδρυμα και ανοίγεις το βλέμμα σε μια εναλλακτική οικογένεια από αυτές που η κοινωνία τείνει να περιθωριοποιεί δοκιμάζοντας ανεπιτυχώς την πολυδιαφημισμένη ανεκτικότητά της.
Σίγουρη πως η καταγραφή των ημερών στο Λύρειο Παιδικό Χωριό είναι πιο δυνατή από οποιδήποτε talking head θα υπογράμμιζε την «προσφορά» των μοναχών και πως η εικόνα παιδιών διαφορετικών ηλικιών που αποκαλούν όλες τις μοναχές «Μάνα» σε μια κατεδάφιση του αξιώματος «μάνα είναι μόνο μια», η Βάλερι Κοντάκος στέκεται διακριτικά στην τρυφερή σχέση των γυναικών με τα παιδιά, στις προσπάθειές τους να αναζητήσουν τους σωστούς τρόπους διαπαιδαγώγησης, σε μια πραγματικά απολαυστική σκηνή πρόβας νυφικού και στη νομοτέλεια των πραγμάτων που βρίσκει αργά ή γρήγορα κάθε μάνα να πρέπει να αποχωριστεί το παιδί της, όταν αυτό αποφασίζει - όπως οι ίδιες οι μοναχές έκαναν κάποτε, προκαλώντας το κοινό αίσθημα - να βγει μόνο του στην πραγματική ζωή.
Διαβάστε ακόμη: 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Η Πάολα έκανε τη λάλα της - και πολλά παραπάνω
Είναι αδύνατον να μην συγκινηθείς όταν μία από τις μοναχές κοιτάζει τα παιδιά της με τη βεβαιότητα πως έγινε «μάνα» περισσότερο από πολλές άλλες, όπως είναι αδύνατον να μην νιώσεις τη συγκινητική ελαφρότητα με την οποία κινείται η ζωή στο Παιδικό Χωριό, ενώ οι κατοικοί του (συμπεριλαμβανομένων και των μοναχών) είναι χαμένα παιδιά που αργά ή γρήγορα στη ζωή τους ανακάλυψαν την ορθή έννοια του όρου «οικογένεια». Με την ίδια μελαγχολική ελαφρότητα στο βλέμμα της, η Βάλερι Κοντάκος τους προσφέρει κάτι περισσότερο από μια... δικαίωση.
Το «Μάνα» προβάλλεται το Σάββατο 21 Μαρτίου στις 17.30 στην αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη.
Το 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα πραγματοποιείται από τις 13 έως τις 22 Μαρτίου 2015, στις αίθουσες Ολύμπιον, Παύλος Ζάννας, Τζον Κασσαβέτης, Σταύρος Τορνές, Φρίντα Λιάππα και Τώνια Μαρκετάκη. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και θα σας μεταφέρει καθημερινά την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ μέσα και έξω από τις αίθουσες
Διαβάστε περισσότερα:
- 17o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Μια «Απαγορευμένη Αγάπη» που θα άλλαζε τον κόσμο
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Το Πέραμα, ο διάφανος καθρέφτης της Ελλάδας σήμερα
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Πειράζει που κι ο Τζοβάνι θέλει να κάνει συγχρονισμένη κολύμβηση;
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Οταν τα media ανακάλυψαν την εξαφάνιση παιδιών
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Ποιος Αρπαξε τον Τζόνι;» Οταν τα media ανακάλυψαν την εξαφάνιση παιδιών
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αυτό το κάτι της Κάθριν Χέπμπορν
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Sam Roma»: Κι ο Ελβις τσιγγάνος ήταν
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Οζουρντουί ον παρλ φρανσέ
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Η Ρεμπέκα ήταν μόνο επισκέπτρια στον κόσμο μας
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Η Πάολα έκανε τη λάλα της - και πολλά παραπάνω
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Poverty Inc», όταν η φτώχεια γίνεται προσοδοφόρα επιχείρηση
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, 5 χρόνια μετά την «Αγέλαστο Πέτρα», ο Φίλιππος Κουτσαφτής κοιτάζει τον επίγειο παράδεισο
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Μετά το «The Act of Killing», ο Τζόσουα Οπενχαϊμερ μετρά την όραση του θύτη
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, Εναρξη με Ξυδάκη, υπερήλικες και νέο αέρα
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Οδηγός Επιβίωσης
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Greeks do it better!
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Μεγάλοι δημιουργοί αναζητούν την αλήθεια
- 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Επτά γερμανικά ντοκιμαντέρ μάς ανοίγουν τα μάτια στον κόσμο
- Πρώτοι «δυνατοί» τίτλοι για το 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
