Ενας επιτήδειος πωλητής φαρμάκων συναντά μια νεαρή ασθενή του Πάρκινσον και ξεκινάει μαζί της μια περίεργη σχέση που θα οδηγήσει και τους δύο σε μέρη που ποτέ δεν είχαν φανταστεί.
Για όποιον θυμάται ως σκανδαλιστική εφηβική ανάμνηση το «About Last Night...» του 1986, η επιλογή του Εντουαρντ Ζούικ για την μεταφορά των απομνημονευμάτων του Τζέιμι Ράιντι («Hard Sell: The Evolution of a Viagra Salesman») δεν μοιάζει καθόλου τυχαία. Η τολμηρή για την δεκαετία του '80 εμφάνιση του Ρομπ Λόου και της Ντέμι Μουρ στο ρόλο ενός ζευγαριού που γνωρίζεται σε ένα one night stand και εμφανίζεται γυμνό περισσότερες από μια φορές στη διάρκεια της ταινίας σηματοδότησε την ενηλικίωση μιας ολόκληρης γενιάς που ήθελε επιτέλους να βλέπει στην μεγάλη οθόνη ανθρώπους της διπλανής πόρτας να ερωτεύονται, να κάνουν σεξ, να χωρίζουν.
Ακριβώς ό,τι κάνουν εν έτει 2010 δύο από τους πιο αγαπητούς σταρ του σύγχρονου Χόλιγουντ, οι οποίοι αψηφούν πολιτικές ορθότητες και περιχαρακωμένα images προκειμένου να γδυθούν χωρίς δεύτερες σκέψεις. Η φυσικότητα με την οποία o Τζίλενχαλ και η Χάθαγουεϊ αντιμετωπίζουν και τις πιο «ντροπιαστικές» σκηνές είναι απολαυστική και ο τρόπος με τον οποίο μοιράζουν το δράμα με την κωμωδία επιβεβαιώνει στο έπακρο όσους είχαν στοιχηματίσει από νωρίς στις ερμηνευτικές τους ικανότητες. Κάτι που μοιάζει να αψηφά ο Ζούικ που δείχνει αναποφάσιστος ανάμεσα στο αν σκηνοθετεί μια καυστική σάτιρα για την φαρμακευτική βιομηχανία ή ένα ρομαντικό δράμα. Ο,τι και να σκηνοθετεί πάντως, το κάνει χωρίς έμπνευση, ρυθμό ή πραγματικά ριζοσπαστική διάθεση. Οπως και στο «About Last Night....» η φαινομενική τολμηρή αντιμετώπιση του Ζούικ απέναντι στο σεξ καταλήγει να μοιάζει με δωρεάν θέαμα που υπάρχει μόνο για να ικανοποιήσει τον αδηφάγο θεατή που ανέκαθεν θα ήθελε να δει τους αγαπημένους του σταρ να γδύνονται.
Η συντηρητική ματιά πάνω σε ένα ρομάντζο που θα μπορούσε να είναι πραγματικά μια μεταμοντέρνα εκδοχή του «Love Story» καταφέρνει να σε απομακρύνει από το δράμα κυρίως επειδή τα γεμίσματα με τα ευτράπελα της φαρμακοβιομηχανίας (την εποχή της ανόδου του Viagra) μοιάζουν να έχουν βγει από μια άλλη ταινία. Με έναν ικανότερο σκηνοθέτη, η θαραλλέα ειλικρίνεια της Χάθαγουεϊ και η αφοπλιστική εξωστρέφεια του Τζίλενχαλ δεν θα άφηναν περιθώρια αστοχίας. Με τον Ζούικ μοιάζουν απλά με χαμένη ευκαιρία.
