«True Detective» (1η σεζόν)
Όταν μιλάμε στο μέλλον για το έτος του Κυρίου Μας Ραστ Κολ 2014, το πιθανότερο είναι πως θα το θυμόμαστε ως μια χρονιά όπου δύο τάσεις όχι καινούριες μα έξαφνα πανίσχυρες, θεμελιώθηκαν ως ο απόλυτος, σύγχρονος, πρεστίζ τρόπος για να κάνεις τηλεόραση. Αφενός η επανάσταση των μίνι σειρώνν, παρότι προϋπήρχαν εδώ και δεκαετίες αλλά τώρα πακεταρισμένες ξανά ως προϊόν εκλεκτό και υψηλής ποιότητας, και αφετέρου ένα μοντέλο περισσότερο κοντά στην Αγγλική τηλεόραση (μικρός αριθμός επεισοδίων, μία πολύ συγκεκριμένη δημιουργική φωνή αντί για writers room και σκηνοθέτες-υπαλλήλους), βοήθησαν να σταθεροποιηθεί ένα περιβάλλον που ευνοεί περισσότερο από ποτέ την μετακίνηση στρατευμάτων από το σινεμά στην τηλεόραση.
Όχι ότι αυτό είναι αυτοσκοπός φυσικά, αλλά είναι ευχάριστη συνέπεια. Γιατί ξαφνικά έχει ανθρώπους από την Τζιλ Σόλογουεϊ ως τον Ντέιβιντ Φίντσερ κι από τον Κάρι Φουκουνάγκα ως την Τζέιν Κάμπιον να σκηνοθετούν όγκο δουλειάς όσο όλη η ως τώρα φιλμογραφία τους, και να το κάνουν σε επεισόδια, για τη δική μας διασκέδαση. Οι δημιουργοί μεταπήδησαν εκεί που υπάρχει η απόλυτη ελευθερία. Το «True Detective» δεν τα ξεκίνησε φυσικά όλα αυτά, όμως για κάποιο διάστημα φέτος (σε μια χρονιά που είδε την τηλεόραση να ζει μια αισθητική αποθέωση όμοια της οποίας δεν έχει ξανασυμβεί- θα τα πούμε και στην πορεία της λίστας αυτά) ήταν το υπόδειγμα όλων. Με αποκορύφωμα βέβαια την, μεταξύ αστείου και σοβαρού (μα εν τέλει σοβαρότατης) άποψης πως ο Μάθιου Μακόναχι βραβεύτηκε με Όσκαρ για τον ρόλο του ως Ραστ Κολ. Ψέμματα;
Γιατί όμως ήταν το «True Detective»; Τι συνέβη εδώ που συνεισέφερε τόσο εμφατικά σε αυτή την αλλαγή ταχύτητας στη μαζική κουλτούρα; Το «True Detective», αυτό το buddy cop, gothic americana δράμα, άγγιξε μια χορδή και το έκανε καταφέρνοντας (κι αυτό πιστώνεται κυρίως στον Νικ Πιζολάτο, έναν γραφιά αληθινό χωνευτήρι ειδών και αναφορών) να είναι τόσα πολλά πράγματα μαζί. Αυτή η ιστορία δύο ντετέκτιβ κι ενός άλυτου εγκλήματος που διαπερνά διαπροσωπικές σχέσεις και δεκαετίες, βούτηξε βαθιά στο σκοτάδι αλλά στο τέλος βρήκε όχι ακριβώς το φως, μα μια χαραμάδα. Ήταν απόλυτα σοβαρό και διαρκώς τεταμένο, μα είχε στο DNA του ιστορίες ξεκάθαρων pulp καταβολών, με ανθρώπινους μπαμπούλες και ένα αδιάκοπο μυστήριο σχεδόν μεταφυσικού χαρακτήρα (τυπικά το «True Detective» δεν είναι fantasy, αλλά αν έξαφνα σε ένα επεισόδιο εμφανιζόταν ο ίδιος ο Κθούλου δε νομίζω να υπήρχε θεατής που να ένιωθε αμηχανία).
Γυρισμένο από τον Κάρι Φουκουνάγκα ως ταυτόχρονο ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης μακρών, υπωστικών, ενδοσκοπικών πλάνων (με μια αποπνικτικά Λουζιάνικη ατμόσφαιρα που μοιάζει βουτηγμένη στον καπνό και το αλκοόλ ακόμα κι αν δεν είναι) όσο και μιας παλιομοδίτικής περιπέτειας τρόμου (με την Τελική Μάχη, τον Παρολίγο Θάνατο, την Αποστομωτική Καταδίωξη, το Μεγάλο Πιστολίδι) και με άγκυρες δύο άμεσης εμβληματικότητας ερμηνείες από τους Γούντι Χάρελσον και Μάθιου Μακόναχι (ως συνεργάτες αντίθετοι που τα σπάνε μόνο για να έρθουν ξανά κοντά και να αλλάξουν κάτι αδιόρατο ο ένας στον άλλο), το «True Detective» μπόρεσε μέσω έντασης και αφοσίωσης να φέρει κοντά τόσα αντικρουόμενα άκρα, σε μια τελικά -και κυριότερα, τι να λέμε τώρα- καθηλωτική ιστορία εγκλήματος, προδοσίας, φιλίας, θανάτου και αναζήτησης που ήταν πρακτικά αδύνατο να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο.
Μοιάζει τόσο περίεργο κάτι που κυλάει, μιλάει και μοιάζει με το «True Detective» να το χαρακτηρίσεις απόλυτη μαζική διασκέδαση, αλλά αυτό είναι το -αξιοζήλευτο- σημείο στο οποίο βρίσκεται η τηλεόραση εν έτει 2014. Δεν ξέρω αν ο χρόνος είναι όντως ένα flat circle, πάντως αυτό είναι ένα καλό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.
Η σειρά προβάλλεται σττην Ελλάδα από τα κανάλια Novacinema.
Γράψαμε στο Flix
Το «True Detective» ξεκινάει σαν σκοτεινό αστυνομικό θρίλερ, εισάγει στοιχεία νουάρ και american gothic, περνάει με άνεση τις ταχείες διαδρομές μιας υψηλών κυβικών περιπέτειας, ξεγελάει το θεατή προσποιούμενο πως είναι μυστήριο, υπονοεί μεταφυσικά στοιχεία και επιστρέφει ξανά στο buddy cop αστυνομικό δράμα της αρχής, ενώ όλη αυτή την ώρα ήταν ένα φιλοσοφικό ψηφιδωτό χαρακτήρων πάνω στην κυκλική φύση της ιστορίας και της ανθρώπινης εμπειρίας. Και του θανάτου. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι λες και έχουν ήδη πεθάνει και ζουν τις στιγμές της Κρίσης τους ξανά και ξανά και ξανά.
Σαν σε κύκλο.
Το καλύτερο επεισόδιο
«Who Goes There» (1x04)
Η ιστορία ήταν στην ουσία φτιαγμένη σαν μια συνεχιζόμενη αφήγηση κομμένη στα 8, περισσότερο νομίζω από οποιαδήποτε άλλη φετινή σειρά, οπότε το να απομονώσεις κάποιο επεισόδιο θα βασίζεται εκ των πραγμάτων σε προφανείς παράγοντες του στυλ ‘μια απίστευτη σκηνή’. Και δεν υπήρχε πιο απίστευτη σκηνή ίσως γενικά φέτος στην τηλεόραση από το εξάλεπτο μονοπλάνο του Κάρι Φουκουνάγκα που κλείνει το 4ο επεισόδιο, με την ένταση ανάμεσα στους ντετέκτιβ και τη συμμορία να κορυφώνεται σε μια επική σεκάνς δράσης που έχει από ανταλλαγή πυρών μέχρι καταδιώξεις. Και η οποία αποτελεί ουσιαστικά, έτσι στο μέσον ακριβώς της σεζόν όπως βρίσκεται, την καρδιά αυτής της σειράς. Είναι ο χτύπος αυτής της -κομβικής- σκηνής που έρχεται ως αποτέλεσμα όσων έχουμε δει, και που δίνει ορμή για τα όσα θα ακολουθήσουν.
Μια σκηνή
Είπαμε ποια είναι Η Σκηνή οπότε ας μην επαναλαμβανόμαστε κι ας πάμε κάπου αλλού. Πάμε στον ήδη θρυλικό μονόλογο του Ραστ Κολ στη διαδρομή με το αυτοκίνητο από το πρώτο επεισόδιο της σειράς, που γέννησε τα μισά meme του 2014, βάρυνε εκατοντάδες τοίχους στο facebook, παρωδήθηκε, λατρεύτηκε, έγινε σημείο αναφοράς και σημείο αντιμαχιών και κατηγοριών. Η ουσία είναι πως εδώ, όλη η φιλοσοφία της ιστορίας του Πιζολάτο απλώνεται, βαριά και κυνικά, σαν πέπλο και καλύπτει τα πάντα, ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Δίνοντας έτσι αληθινό νόημα στην (ανάλογης σημασίας) σκηνή-αντικατοπτρισμό του φινάλε και τον «το φως κερδίζει» διάλογο.
Και κάτι ακόμα
Καλύψαμε ενδελεχώς στο Flix την σημαδιακή πρώτη σεζόν της σειράς, ρίχνοντας μια ματιά αμέσως μετά την πρεμιέρα, αναλύοντας και ζυγίζοντας τα όσα είχαμε δει στην πορεία του κύκλου και τελικά, μια αποτίμηση του φινάλε.
Τώρα προετοιμαζόμαστε για τη 2η σεζόν μέσα από τις σταδιακές ανακοινώσεις καστ (Κόλιν Φάρελ - Βινς Βον, Τέιλορ Κιτς και Ρέιτσελ ΜακΆνταμς ήδη μέσα), την ανακοίνωση του σκηνοθέτη και όλες τις υπόλοιπες πληροφορίες που έχει κάνει διαθέσιμες ο Πιτζολάτο.
Στο ενδιάμεσο, γελάμε με spoofs εκτιμούμε ποπ αναχρονιστικά παιχνίδια σαν αυτό, αναλογιζόμαστε τη θέση της σειράς ως έναν εκ των απογόνων του «Twin Peaks» και τέλος εξετάζουμε το μεγάλο περί λογοκλοπής ζήτημα που δημιουργήθηκε με τον Πιζολάτο στο επίκεντρο.
Παλιότερα
- Το περσινό 8: «Bunheads» <3
- Το προηγούμενα «True Detective»: Νέα σειρά.
Το Top-10 TV 2014
