«Hannibal» (1η σεζόν)
Αυτό που κάνει ο Μπράιαν Φούλερ με το «Hannibal» δεν έχει ξαναγίνει στην τηλεόραση. Ή μάλλον έχει ξαναγίνει, αλλά στο «In Treatment» κανείς δεν έλυνε εγκλήματα, και γι’αυτό η εφαρμογή μιας παρόμοιας φόρμας εδώ κάνει την απίστευτη νέα σειρά του NBC κάτι παρόμοιο του οποίου δεν έχουμε δει ποτέ ξανά.
Σε κάθε αστυνομική σειρά, είτε είναι procedural είτε όχι, η λογική είναι να ακολουθήσουμε ή το πώς ή το ποιος του κάθε εγκλήματος. Στο «CSI» αναλύουν δακτυλικά αποτυπώματα και ξεζουμίζουν τρίχες για DNA ώστε να βρουν τον ένοχο, στις Σερλοκικές παραλλαγές μια τρελή ιδιοφυία κάθεται και αναλύει δεδομένα και ενώνει τις τελείες ώστε να βρει πώς είναι δυνατός κάποιος να έφερε εις πέρας το κάθε του απίθανο έγκλημα. Είναι μια συγκεκριμένη φόρμα, και όσες παραλλαγές κι αν έχουμε απολαύσει κατά καιρούς, είναι αυτό που είναι.
Στο «Hannibal» ωστόσο έχουμε κάτι άλλο. Δεν μας νοιάζει ούτε το πώς ούτε το ποιος. Αλλά μόνο το γιατί. Ο Φούλερ, πιστός στο κεντρικό μοτίβο ψυχολογικής εξάρτησης των ηρώων του Τόμας Χάρις με τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, αντικαθιστά τις σκηνές δράσης με ανταλλαγές πυρών σε αντικρυστούς καναπέδες, όπου ο κατεστραμμένος ήρωας Γουίλ Γκράχαμ μπαίνει και βγαίνει στο μυαλό των παρανοϊκών σίριαλ κίλερς που κυνηγά με τη βοήθεια (;) του φίλου (;) και ανταγωνιστή του, Χάνιμπαλ Λέκτερ.
Κάθε επεισόδιο βλέπει τον Γκράχαμ (ένας Χιου Ντάνσι τόσο καλός που απορείς πώς είναι δυνατόν κάποιος να τον ‘είδε’ σε αυτό τον ρόλο) να σκανάρει νοητικά ένα τόπο εγκλήματος, ξυπνώντας ουσιαστικά μέσα στη στιγμή του φόνου, ζώντας τη σα να είναι ο ίδιος ο μανιακός δολοφόνος. Αυτές είναι από τις εντυπωσιακότερες στιγμές που είδαμε φέτος οπουδήποτε στην τηλεόραση, ειδικά καθώς ο Γκράχαμ μοιάζει να χάνεται όλο και περισσότερο μέσα σε αυτές. Καθώς η σεζόν εξελίσσεται, το ψυχολογικό παιχνίδι του Χάνιμπαλ αρχίζει να γίνεται όλο και πιο εμφανές, όμως είναι αργά τόσο για τον Γκράχαμ να γλιτώσει, όσο και για εμάς να απαγκιστρωθούμε.
Ο Μαντς Μίκελσεν είναι τέλειος σε ένα ρόλο εξίσου εμβληματικό όσο και προβληματικό (είναι αληθινό κατόρθωμα το να κάνεις καθηλωτικό έναν τέτοιο χαρακτήρα χωρίς να γίνεις καρτούν ή douchebag, κι ο σαρδόνιος, εκλεπτυσμένος Χάνιμπαλ του Μίκελσεν είναι η λύση) και μαζί με τον Ντάνσι ηγούνται ενός εκπληκτικού καστ, σε ένα show που γενικότερα έχει όλα τα σκοτεινά μοτίβα και τα υψηλά στάνταρ παραγωγής μιας σειράς της καλωδιακής τηλεόρασης. Απλά δε μπορείς να πιστέψεις πως αυτό το πράγμα παίζεται στον ελεύθερο αέρα του NBC, το οποίο έχει αφήσει τον Φούλερ να τραβήξει το όραμά του στα άκρα.
Είναι συναρπαστικό το τι μπορεί να προκύψει αν αναθέσεις σε έναν στυλιστικά ακραίο δημιουργό μια εντελώς διαφορετική και αναπάντεχη ‘αποστολή’. Ο Φούλερ, γνωστός για τα παραμυθένια και πολύχρωμα σύμπαντα του «Pushing Daisies» και του «Wonderfalls», παίρνει τις οπτικές του ευαισθησίες και τις εφαρμόζει σε μια θεοσκότεινη και μουντή χαρτογράφηση της ραγισμένης ψυχολογίας ενός μονομανή ήρωα. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά που τόσο σε επίπεδο περιεχομένου, όσο και σαν καθαρά αισθητικό αποτέλεσμα, δεν μοιάζει με απολύτως τίποτα άλλο έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Γράψαμε στο Flix
Aυτή τη φορά ο τόνος είναι πιο σκοτεινός, πιο νοσηρός, αλλά περιέργως όχι λιγότερο ανθρώπινος. Σαν τα πολύχρωμα όνειρα να αποκάλυψαν επιτέλους τους εφιάλτες που κάθε σωστό παραμύθι μπορεί να κρύβει μέσα του. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Oeuf» (1x04)
Ή τελοσπάντων αν όχι το καλύτερο, σίγουρα το πιο ενδιαφέρον. Ακόμα και για μια σειρά που βάζεις τους πρωταγωνιστές της να τρώνε συκωτάκια και να αναλύουν αιματοβαμμένες σκηνές αρρωστημένων εγκλημάτων, ένα επεισόδιο κρίθηκε υπερβολικά ακραίο για να παιχτεί στην τηλεόραση. Η ιδέα των χαμένων παιδιών που δολοφονούν της οικογένειές τους για να έρθουν πιο κοντά στη νέα μητρική τους φιγούρα (Μόλι Σάνον, τρόμος) στέλνει ανατριχίλες από την κορυφή ως τα νύχια. Το ότι το επεισόδιο αντιπαραβάλλει αυτή την αρρώστια με το πώς οι Γκράχαμ και Λέκτερ αισθάνονται σαν αναπληρωτές γονείς για την Άμπιγκεϊλ Χομπς, την κεντρική τραγική φιγούρα αυτής της αινιγματικής πρώτης σεζόν, το κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικό στο να σε κάνει να βλέπεις εφιάλτες.
Μια σκηνή
Μπορούμε να κάνουμε κάτι με τον Γκιγιέρμο Ναβάρο; Υπάρχει κάποιος τίτλος που να χωράει μέσα του το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου; Το ότι έχει Όσκαρ είναι περιστασιακό, εδώ μιλάμε πως ο διευθυντής φωτογραφίας του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο ζωγραφίζει κι εμείς απλά καθόμαστε και τον κάνουμε χάζι. Το «Hannibal» έχει έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό ρόστερ σκηνοθετών (Ντέιβιντ Σλέιντ σε πιλότο και φινάλε, Τζον Νταλ, Τζέιμς Φόλεϊ) αλλά ο Ναβάρο, που γύρισε τρία επεισόδια σε αυτό που ήταν το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, μας έδωσε το τοτέμ των νεκρών του 9ου επεισοδίου, μακράν την πιο αξέχαστη εικόνα που είδα φέτος οπουδήποτε στην τηλεόραση. Και στον ελεύθερο χρόνο του φωτογράφησε τις νέον άνιμε μάχες ρομπότ και καϊτζου του «Pacific Rim». Μια καλή χρονιά για τον Ναβάρο, θα έλεγε κανείς.
Και κάτι ακόμα
Από τη σειρά δηλώσαμε εξαρχής εντυπωσιασμένοι έστω κι αν ακόμα δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για όσα θα βλέπαμε παρακάτω. Για τη 2η σεζόν θα είμαστε εξαρχής ενθουσιασμένοι, ειδικά αν παίξει όντως ο Ντέιβιντ Μπόουι. Οι τίτλοι αρχής της σειράς βρίσκονται μέσα στους αγαπημένους μας για φέτος. Τέλος, πριν το «Hannibal» ο Μπράιαν Φούλερ είχε δοκιμάσει να φέρει ριμέικ των Μάνστερς στο NBC, αλλά το εγχείρημα κόλλησε στον πιλότο.
Πέρσι
- Στη θέση 4: «Community»
- Το «Hannibal»: (νέα σειρά)
Τα άλλα νούμερα
- Το νούμερο 10 του 2013
- Το νούμερο 9 του 2013
- Το νούμερο 8 του 2013
- Το νούμερο 7 του 2013
- Το νούμερο 6 του 2013
- Το νούμερο 5 του 2013
Κι άλλα από τα καλύτερα της TV του 2013:
- H χρονιά σε πρόσωπα: Τα 10 πρόσωπα (και οι καρχαρίες) της χρονιάς
- Τα νεο-procedurals του CBS: Η θριαμβευτική επιστροφή στις ρίζες
- Το απότομο τέλος του «Bunheads»: Η καλύτερη cancelled-too-soon σειρά της χρονιάς
- Η πολλαπλή Τατιάνα Μασλάνι του «Orphan Black»: Η καλύτερη ερμηνεία της σεζόν
- Τίτλοι αρχής: Τα 11 ωραιότερα ανοίγματα νέων σειρών
- Τα success story: Η απότομη άνοδος του Netflix
- Τα μεγάλα αντίο: Τα 5 καλύτερα και το 1 χειρότερο φινάλε
