«The Americans» (1η σεζόν)
Αυτό συνέβη επειδή κάποτε τολμήσαμε να ξεχάσουμε ότι η φανταστική δραματική τηλεόραση μπορεί να προέρχεται από τα πιο fun μέρη. Ότι τα ‘80s μπορούσαν να μοιάζουν κουλ μέσα από το θαμπό φίλτρο μιας ρετρό, παλιομοδίτικης κατασκοπικής ιστορίας σαν αυτές που δεν -μπορούν να- γυρίζονται πια. Αυτό συνέβη λες και επειδή κάποιος είδε το «Alias» και είπε ‘ναι, γαμάτο, αλλά μπορώ να το κάνω καλύτερα’. Επειδή κάπου εκεί έξω υπάρχουν δημιουργοί που ξέρουν πώς μπορούν να φτιάξουν κάτι δραματικό και ποπ ταυτόχρονα, κάτι διασκεδαστικό και σκοτεινό την ίδια στιγμή.
Οι «Americans» είναι ένα δίδυμο Σοβιετικών κατασκόπων που υποδύονται πως είναι κάποιοι άλλοι, πως είναι ένα ευτυχισμένο καθημερινό ζευγάρι που ζει και εργάζεται στην Αμερική των ‘80s, που ξυπνάει και πάει τα παιδιά του σχολείο και μετά πάει και ανοίγει το γραφείο που συντηρεί. Είναι η πάλη ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω, στις επιταγές και τις κατευθύνσης της προέλευσης και στους πειρασμούς και την αλήθεια του προορισμού. Προγραμματισμός εναντίον περιβάλλοντος: Δεν επικρατεί κάποιο, γιατί είμαστε αποτέλεσμα και των δύο.
Η σειρά του Τζο Γουάισμπεργκ στα χαρτιά μοιάζει φτιαγμένη από τα συστατικά της γκρίζας αντι-ηρωικής τηλεόρασης που έχει αρχίσει τόσο να παλιώνει (εξάλλου μας ζητά να αγαπήσουμε και να νοιαστούμε για δύο πρωταγωνιστές που, όντας κατάσκοποι του Σοβιετικού μπαμπούλα, δολοφονούν εν ψυχρώ Αμερικάνους) όμως επιλέγει να κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό με αυτά. Να βρει την απελευθέρωση στο ακραίο του concept και αντί να στήσει αποπνικτικές ιστορίες ηθικής, να διερωτηθεί για έννοιες όπως ευθύνη, εμπιστοσύνη, αγάπη, προσωπικότητα, αυτο-καθορισμός.
Ο Φίλιπ κι η Ελίζαμπεθ ακροβατούν ανάμεσα στη μαμά πατρίδα και στο αληθινό τους, πραγματικό σπίτι (ναι, αυτό που ΦΥΣΙΚΑ και θα ήταν απέναντι από εκείνο του πράκτορα που ψάχνει να τους βρει) και αυτή η αναζήτηση ταυτότητας συμβαίνει με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο που έχει προσεγγίσει ποτέ κανείς αυτό το ζήτημα. Με περούκες και ψεύτικα μουστάκια. Με τηλεφωνικούς κοριούς. Με καταδιώξεις. Με κρυφά σινιάλα. Με βαριές προφορές. Με πλαστές περσόνες, προδοσίες και ανθρώπους-φαντάσματα. Με διπλούς πράκτορες, με φόνους εκδίκησης, με φόνους πάθους, με διαταγές που αγνοούνται, με κρυφά μηνύματα, με διατήρηση της ειρήνης στην κόψη του χρόνου.
Δεν είναι απλά πως διασκεδάζεις κάθε μία ώρα αυτής της περιπέτειας με όλο σου το είναι- είναι πως ο Γουάισμπεργκ και οι φανταστικοί πρωταγωνιστές του (Κέρι Ράσελ! Μάργκο Μάρτιντεϊλ! Νόα Έμεριχ!) καταφέρνουν να κάνουν κάτι που ακούγεται στο χαρτί τόσο χιλιοειπωμένο, να μοιάζει όχι απλά φρέσκο, αλλά και σε σημεία, αληθινά σημαντικό. Και προσωπικό. Ναι, δεν κάνουν πια τα ψυχροπολεμικά κατασκοπικά όπως παλιά. Τα κάνουν καλύτερα.
Γράψαμε στο Flix
Στα επόμενα επεισόδια ο Σταν αρχίζει να αναπτύσσει μια ωραία φιλία με τον Φίλιπ, η οποία μπορεί και καθορίζεται από τους ηθοποιούς κι από το σεναριογράφο και δημιουργό Τζο Γουάισμπεργκ, και πέρα από το κυνήγι των κατασκόπων που αρχικά χαρακτηρίζει τους δύο ήρωες. Ολα αυτά συνιστούν μια ενδιαφέρουσα ισορροπία, που μαρτυρά πως εδώ έχουμε μια σειρά που δεν ενδιαφέρεται απαραιτήτως να σου πιάσει το λαιμό από την πρώτη στιγμή, αλλά να σου συστήσει τους χαρακτήρες της όσο τους αφήνει να συστηθούν και μεταξύ τους. Υπάρχει μια γοητεία κι ένα χιούμορ στην όλη διαδικασία που κάνει το «The Americans» κάτι παραπάνω από μια αγωνιώδη σειρά με κατασκόπους. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«The Colonel» (1x13)
Είχα την ευτυχία να αφήσω τη σειρά μετά τα 2-3 πρώτα επεισόδια να μαζευτεί ολόκληρη για να τη δω μονοκοπανιά (και την ξεζούμισα, χαίρομαι πολύ για την επιλογή μου) οπότε δύσκολα ξεχωρίζεις κάποιο επεισόδιο έτσι. Ωστόσο το φινάλε ήταν απλά τέλειο. Έκλεισε μερικά από τα κυριότερα plot threads της σεζόν, οδήγησε σε λύση τόσο αγωνιώδεις πλοκές όσο και τεταμένες διαπροσωπικές σχέσεις, και το έκανε ανοίγοντας υποδειγματικά το δρόμο για τη συνέχεια, με μερικά πραγματικά αγωνιώδη -όχι τόσο cliffhangers όσο περισσότερο- teasers ενόψει της 2ης σεζόν. Να έρθει, πραγματικά, να έρθει.
Μια σκηνή
Αντί να διαλέξουμε μια από τις αμέτρητες απολαυστικές σκηνές με παιχνίδια κατασκόπων (όπως ας πούμε εκείνη του καθηλωτικού 2ου επεισοδίου με τον γιο της καθαρίστριας), θα πάμε με τη σεκάνς που ανοίγει τη σειρά. (Σκηνοθετημένη από τον Γκάβιν Ο'Κόνορ του λατρεμένου «Warrior», να το πούμε και αυτό.) Με το «Tusk» των Fleetwood Mac στα ηχεία, παρακολουθούμε τους ήρωές μας εν δράσει, με το καλημέρα, με μια καταδίωξη να μαίνεται. Η σκηνή λέει τα πάντα για τη σειρά. Είναι cool, είναι αγωνιώδες, είναι διασκεδαστικό, είναι γοητευτικό.
Και κάτι ακόμα
Με τη σειρά ήμασταν ενθουσιασμένοι από την πρώτη στιγμή και σίγουρα βοήθησαν σε αυτό οι φανταστικοί της τίτλοι αρχής. Η 2η σεζόν ξεκινά στις 26 Φεβρουαρίου.
Πέρσι
- Στη θέση 3: «Luck»
- Το «The Americans»: (νέα σειρά)
Τα άλλα νούμερα
- Το νούμερο 10 του 2013
- Το νούμερο 9 του 2013
- Το νούμερο 8 του 2013
- Το νούμερο 7 του 2013
- Το νούμερο 6 του 2013
- Το νούμερο 5 του 2013
- Το νούμερο 4 του 2013
Κι άλλα από τα καλύτερα της TV του 2013:
- H χρονιά σε πρόσωπα: Τα 10 πρόσωπα (και οι καρχαρίες) της χρονιάς
- Τα νεο-procedurals του CBS: Η θριαμβευτική επιστροφή στις ρίζες
- Το απότομο τέλος του «Bunheads»: Η καλύτερη cancelled-too-soon σειρά της χρονιάς
- Η πολλαπλή Τατιάνα Μασλάνι του «Orphan Black»: Η καλύτερη ερμηνεία της σεζόν
- Τίτλοι αρχής: Τα 11 ωραιότερα ανοίγματα νέων σειρών
- Τα success story: Η απότομη άνοδος του Netflix
- Τα μεγάλα αντίο: Τα 5 καλύτερα και το 1 χειρότερο φινάλε
