«The Good Wife» (4η-5η σεζόν)
Στους ζεστών χρωματικών αποχρώσεων διαδρόμους της Λόκχαρτ-Γκάρντνερ μαίνεται ένας ψυχρός πόλεμος όμοιο του οποίου σπάνια είχαμε την τύχη να ζήσουμε ποτέ σε άλλη σειρά. Είναι επειδή ο εχθρός δεν είναι κάποιος εξωτερικός μπαμπούλας από αυτούς που ακόμα κι ετούτη η σειρά είχε συχνά φέρει ως αντίπαλο δέος των (κατά κύριο λόγο, αλλά όχι πάντα κι όχι απόλυτα) ηθικών ηρώων μας. Αυτή τη φορά ο εχθρός δεν υπάρχει καν, όμως ο πόλεμος μαίνεται. Ο εχθρός είμαστε εμείς.
Οι άνθρωποι αναπτύσσουν δεσμούς. Προσωπικούς. Επαγγελματικούς. Ερωτικούς. Φιλικούς. Δεσμούς συμφέροντος. Και κάποιες φορές το ένα αρχίζει να μπαίνει στα σύνορα του άλλου, μπλέκοντας την αλήθεια, συγχέοντας δυναμικές με τρόπο που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις από πού ξεκινάει μια απόφαση και πού φτάνουν οι συνέπειές της. Το «Good Wife» πάντα ήταν μια σειρά που βουτούσε βαθιά για να ανακαλύψει τα όρια ανάμεσα στο προσωπικό, το δημόσιο και το επαγγελματικό για να βγει ξανά στην επιφάνεια αποφασισμένο πως αυτοί οι διαχωρισμοί δεν υφίστανται καν. Και στην οπερατικού μεγαλείου 5η σεζόν της αυτός ο μη-διαχωρισμός, μαζί με πληγές, επιθυμίες (κρυφές και φανερές), κόντρες, απωθημένα, όλα μα όλα μα όλα έρχονται στην αναπόφευκτη σύγκρουση που σιγόβραζε εδώ και χρόνια. Όπως και στην πραγματική ζωή: Ο εχθρός δεν είναι οι άλλοι. Ο εχθρός δεν υπάρχει καν. Είναι θέμα στάσης και αποφάσεων.
Το «Good Wife» ξεκίνησε με δύο φανταστικές σεζόν πριν λίγα χρόνια, που προχωρούσαν μπροστά σαν αποφασισμένες, με σκοπό, με ορμή, προς μια κορύφωση που μας έκανε να μαζεύουμε σαγόνια από το πάτωμα προς το τέλος του 2ου κύκλου. Οι δημιουργοί Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ γνώριζαν αυτό το πρώτο τους endgame από τη στιγμή που ξεκινούσαν τη σειρά κι αυτό φάνηκε, απέδωσε καρπούς. Όμως το μετά ήταν δύσκολο, γιατί το μετά πάντα είναι δύσκολο. Όλες οι σειρές ξεκινούν με έναν κάποιο πρώτο στόχο στο μυαλό και για κάθε «Sopranos» που βρίσκει το πάτημά του και μετά (με τη σχέση Τόνι-Λίβια να είναι ο ξεκάθαρος αρχικός δραματουργικός άξονας), υπάρχουν ένα σωρό που ποτέ ξανά δεν είναι σίγουρες τι ακριβώς να κάνουν, από «Heroes» και «Alias» μέχρι «Veronica Mars» και «Homeland». (Επίσης ο λόγος που κάθε μα κάθε εφηβική σειρά στραβοπατάει μετά την αποφοίτηση των χαρακτήρων της.)
Είναι η ευχή και η κατάρα της τηλεόρασης. Πρέπει πάντα να υπάρχει και μετά. Οι Κινγκ παρέδωσαν αρχικά μια καλή σεζόν που έτρεχε με τις αναθυμιάσεις των 2 πρώτων, αλλά στην 4η φάνηκαν προς στιγμήν αμήχανοι για την κατεύθυνση της σειράς. Προς τιμήν τους ξεφορτώθηκαν γρήγορα αυτή την άθλια πλοκή της Καλίντα που έμοιαζε να ξεπήδησε από fan fiction του «Fifty Shades of Grey» και γενικότερα χρησιμοποίησαν το β’ μισό της 4ης σεζόν για να επαναφέρουν τη σειρά στα ίσα, τοποθετώντας και μερικές νάρκες που έμενε να δούμε πότε θα έσκαγαν.
Είναι η ευχή και η κατάρα της τηλεόρασης. Πρέπει πάντα να υπάρχει μετά, αλλά αυτό σημαίνει πως υπάρχει πάντα και πριν. Όλο και πιο πολύ ‘πριν’. Το α’ μισό της 5ης σεζόν του «Good Wife» κάνει την καλύτερη χρήση της ίδιας της ιστορίας μιας σειράς που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια θέτοντας αντιμέτωπους φίλους, συνεργάτες και εραστές, πάνω στη βάση μιας απόφασης που ποτέ δεν είναι σαφές πώς γεννήθηκε. Ή μάλλον είναι: Επειδή τα πάντα στο βάθος τους είναι πάντοτε προσωπικά. Οι μεγαλύτερες αποφάσεις, ηθικές, στρατηγικές, επαγγελματικές, είναι πάντοτε τελικά αφόρητα προσωπικές.
Η Αλίσια Φλόρικ κάνει ένα βήμα αδιανόητο για τα θεμέλια μιας σειράς που στο απρόσεκτο μάτι μπορεί να μοιάζει συνηθισμένη και συντηρητική. Παίρνει -και έπειτα στηρίζει- μια απόφαση που γκρεμίζει και διαλύει, αλλά και χτίζει και αναδημιουργεί. Επειδή κάθε ριζική αλλαγή δεν είναι ποτέ το τέλος, αλλά η ευκαιρία για μια νέα αρχή. Και ταυτόχρονα μια μοναδική ευκαιρία για τους Κινγκ, να γράψουν όλους τους ήρωές τους ως ταυτόχρονους ήρωες και villains της ίδιας ιστορίας.
Πώς λάμπει το μάτι του Κρις Νοθ στις μικρές εκδικητικές στιγμές που επιτρέπει στον εαυτό του ο Πίτερ Φλόρικ. Πώς διατηρεί το ανάστημά της Τζουλιάνα Μάργκουλις όταν η Αλίσια βλέπει την προσωπικότητά της να καταπατάται- ή όταν καταπατά των άλλων. Πώς μένεις με το στόμα ανοιχτό σε εκείνο το απίστευτο, ανατριχιαστικό, μεγάλο ξέσπασμα του Τζος Τσαρλς όταν ο Γουίλ Γκάρντνερ συνειδητοποιεί την πολλαπλών επιπέδων προδοσία. Και πώς η Κριστίν Μπαράνσκι, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή η κορυφαία ερμηνεύτρια ενός αψεγάδιαστου καστ, επικοινωνεί πικρό θρίαμβο και ανείπωτη απογοήτευση με ένα απλό βλέμμα της Νταϊάν Λόκχαρτ, ίσως του αληθινού τραγικού ήρωα αυτής της όλης κατάστασης.
Όλοι τους, την κάθε δεδομένη στιγμή, είναι διάβολοι και άγγελοι. Όπως πρέπει δηλαδή. Αντλώντας από προσωπικές στιγμές και κρυμμένα άγχη 4 χρόνων, η σειρά αγγίζει το σημαδιακό φράγμα των 100 επεισοδίων, έχοντας καταφέρει να κάνει κάθε ένα από αυτά να μετράει. Η 5η σεζόν του «Good Wife» είναι σπουδαία τηλεόραση με έναν τρόπο που μόνο η τηλεόραση μπορεί να είναι σπουδαία.
Γράψαμε στο Flix
Μέσα από υποθέσεις ξεκλεμμένες από πρωτοσέλιδα εφημερίδων, η σειρά αναπτύσσει δυναμικές ανήκουστα πολυεπίπεδες για σειρά ελεύθερης τηλεόρασης. Κάθε πράξη έχει συνέπειες που μπορεί να κάνει βδομάδες, μήνες, σεζόν ολόκληρες να φανεί. Το σταθερό rotation δικαστών, αντιπάλων δικηγόρων, περιφερειακών χαρακτήρων, έχει ως αποτέλεσμα το χτίσιμο ενός τεράστιου σύμπαντος με αναγνωρίσιμες ακόμα και τις πιο ελάχιστα προβεβλημένες γωνιές του. (Κι έχει και πολύ χιούμορ, να το πούμε κι αυτό.) (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Hitting the Fan» (5x05)
Ξέρεις πώς κάποια επεισόδια σειρών έχουν μια φανταστική σκηνή πριν τους τίτλους αρχής, με ένα μυστήριο που ξετυλίγεται με φανταστικό ρυθμό, με αλλαγές τοποθεσιών, με την οπτική να πηγαίνει γρήγορα από τον έναν ήρωα στον άλλον, μια σκηνή που την κοιτάς και χαζεύεις και ξεχνάς να πιεις γουλιά καφέ ή να φαας μπουκιά του σάντουιτς που έχεις φτιάξει μέχρι να πέσουν οι τίτλοι αρχής και να ξυπνήσεις από τον υπνωτισμό; Ωραία, φαντάσου ένα επεισόδιο που είναι έτσι ολόκληρο. Είναι το επεισόδιο που τα αλλάζει όλα (και το εννοεί), κάθε σκηνή, κάθε βλέμμα, κάθε ατάκα και μια διαφορετική νότα σε μια συμφωνία προδοσίας και θριάμβου. «Ήρθε η ώρα να δοκιμάσω κάτι νέο», λέει η Αλίσια, δίνοντας βήμα ομιλίας και στους δημιουργούς της σειράς. Ναι. Ναι σε όλα.
Μια σκηνή
Υποθέτω πως ναι. Από τις σκηνές που τις βλέπεις και τεντώνεσαι σαν ελατήριο.
Και κάτι ακόμα
Με αφορμή το καλύτερο επεισόδιο που μας έχει δώσει η σειρά μέχρι σήμερα, επιχειρήσαμε μια εκτίμηση των σύγχρονων, πολύπλοκων procedurals του CBS που με σημαία το «Good Wife» μας δίνει κάθε βδομάδα δόσεις φανταστικής τηλεόρασης. Η 5η σεζόν (και ίσως και τελευταία, αυτό κι αν είναι δράμα) συνεχίζεται μετά το διάλειμμα της Πρωτοχρονιάς.
Πέρσι
- Στη θέση 1: «Louie»
- Το «The Good Wife»: -
Τα άλλα νούμερα
- Το νούμερο 10 του 2013
- Το νούμερο 9 του 2013
- Το νούμερο 8 του 2013
- Το νούμερο 7 του 2013
- Το νούμερο 6 του 2013
- Το νούμερο 5 του 2013
- Το νούμερο 4 του 2013
- Το νούμερο 3 του 2013
- Το νούμερο 2 του 2013
Κι άλλα από τα καλύτερα της TV του 2013:
- Αγγλική τηλεόραση: Τα καλύτερα πέραν από «Downton Abbey» και «Doctor Who»
- H χρονιά σε πρόσωπα: Τα 10 πρόσωπα (και οι καρχαρίες) της χρονιάς
- Τα νεο-procedurals του CBS: Η θριαμβευτική επιστροφή στις ρίζες
- Το απότομο τέλος του «Bunheads»: Η καλύτερη cancelled-too-soon σειρά της χρονιάς
- Η πολλαπλή Τατιάνα Μασλάνι του «Orphan Black»: Η καλύτερη ερμηνεία της σεζόν
- Τίτλοι αρχής: Τα 11 ωραιότερα ανοίγματα νέων σειρών
- Τα success story: Η απότομη άνοδος του Netflix
- Τα μεγάλα αντίο: Τα 5 καλύτερα και το 1 χειρότερο φινάλε
