«Game of Thrones» (2η σεζόν) / «Homeland» (2η σεζόν)
Το Δύσκολο Δεύτερο Άλμπουμ είναι έννοια που αφορά κατά βάση τη μουσική παραγωγή αλλά η λογική πίσω από την εν λόγω δυσκολία δεν σταματά να ισχύει και σε κάθε άλλη μορφή τέχνης.
Εχοντας πει αρχικά όλα αυτά που καλλιτεχνικά σε ώθησαν να γράψεις ένα δίσκο, να γυρίσεις μια ταινία, να γράψεις ένα βιβλίο, να συλλάβεις μια σειρά, έχεις αρκετά πράγματα ώστε να συνεχίσεις;
Το «Game of Thrones» και το «Homeland» αποτέλεσαν αναμφίβολα δύο σειρές-φαινόμενα μέσα από τους αντίστοιχους πρώτους κύκλους τους, παίρνοντας κι οι δύο εξέχουσα θέση στο νέο τηλεοπτικό κύμα που ακόμα ψάχνεται μετά τη Χρυσή Εποχή των ‘00s. Κάθε εποχή έχει ανάγκη τα αριστουργήματά της- αυτά τα δύο αποτέλεσαν τους δύο κυριότερους υποψήφιους, και με πολύ καλό λόγο.
]
Σε μα ενδιαφέρουσα περίπτωση παράλληλων διαδρομών, τόσο το «Game of Thrones» όσο και το «Homeland» είχαν χρονιές που σίγουρα δεν άγγιξαν τα επίπεδα των εκπληκτικών ντεμπούτων τους, όμως μέσα από τα ψήγματα μεγαλείου που συναντάμε λιγότερο ή περισσότερο συχνά, γίνεται εμφανές πως πρόκειται για σειρές που δε θα θέλουμε να εγκαταλείψουμε καθόλου σύντομα.
Στο μεν «Homeland» το φλερτ με την υπερηρωική μυθολογία ενός «24» φουντώνει επικίνδυνα όμως η ικανότητα σεν αριογράφων και σκηνοθετών να δημιουργούν σασπένς ξεπερνά οτιδήποτε άλλο υπάρχει στην τηλεόραση: Σαν πολιτικό θρίλερ, το «Homeland» κατέχει απόλυτα την τέχνη της έκπληξης, του σοκ και της αγωνίας. Ατυχή παράλληλα storylines ισοσκελίζονται χάρη στην παρουσία χαρακτήρων σαν τον Σολ του εκπληκτικού Μάντι Πατίνκιν, ενώ η αρρώστεια κι ο εθισμός που κρύβονται πίσω από τη σχέση αλληλόεξάρτησης των δύο κεντρικών, ημιτελών ηρώων, κρατάει τα πάντα ζωντανά, παρά τις (σημαντικές) ενστάσεις.
Στο δε «Game of Thrones» (την καλύτερη από τις δύο αυτές σειρές) οι παραγωγοί συναντούν δυσκολίες στην προσαρμογή του ογκωδέστατου και πυκνού υλικού σε ένα άλλο μέσα, καταφέρνοντας όμως ως το τέλος της σεζόν να έχουν κάνει βήματα προς μια πολύ ενδιαφέρουσα χρήση των δυνατοτήτων του μέσου. Αλλά η αλήθεια είναι πως όσο οι βασικοί χαρακτήρες παραμένουν τόσο πλούσιοι και απολαυστικοί, όσο αυτό το αχανές καστ ηρώων και villains, τίποτα δε θα μας ξεκολλήσει ποτέ από την οθόνη.
Γράψαμε στο Flix
Είναι σα να βλέπεις κάποιο παλαιάς κοπής πολιτικό θρίλερ, από «Τρεις Μέρες του Κόνδορα» μέχρι «Αδιέξοδο». Με εμμονικούς πράκτορες που αναζητούν την αλήθεια κι εκείνη τους κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια τους. Με σκιώδεις χαρακτήρες που δεν ξέρεις τι συμφέρον εξυπηρετούν ή τι θεό πιστεύουν αλλά τους βρίσκεις καθηλωτικούς όπως και νά’χει. («Homeland»)
Οι παραγωγοί Ντέιβιντ Μπένιοφ και Ντ. Μπ. Γουάις είχαν λοιπόν σε αυτή τη 2η σεζόν μπροστά τους έναν αληθινό γολγοθά όσον αφορά στην απόδοση ενός μεγαλύτερου, λεπτομερέστερου κόσμου, και με έξτρα δυσκολία το ότι έπρεπε να το κάνουν δίχως να έχουν αληθινό πρωταγωνιστή. Δεν ξέρω τι μορφή θα πάρει η σειρά στη συνέχειά της, όμως υπό αυτή την έννοια, η 2η σεζόν του «Game of Thrones» ήταν ένα συναρπαστικό αφηγηματικό πείραμα όμοιο του οποίου δεν έχουμε δει στην τηλεόραση. («Game of Thrones»)
Το καλύτερο επεισόδιο
Όπου όλες οι διάσπαρτες αφηγήσεις έρχονται και μπλέκονται με εκρηκτικό τρόπο σε ένα επεισόδιο που είναι όλο μια μάχη, αλλά τόσο πλήρη σε παίξιμο χαρακτήρων και δράμα που νιώθεις ότι κρύβει μέσα του όλη τη σειρά. Είναι γυρισμένο από τον Νιλ Μάρσαλ («Η Κάθοδος») με την άνεση και την πειστικότητα βετεράνου του επικού σινεμά, γραμμένο από τον δημιουργό των βιβλίων Τζορτζ Μάρτιν, και τραγουδισμένο στους τίτλους τέλους από τους National.
Ε, τι άλλο; Α, ναι, και κάτι άλλο:
Μια σκηνή
Fuck the King. Τόσο απλά.
Και κάτι ακόμα
Όλο το σεξ σε 15’. Γιατί όχι.
