Λέει πολλά για την κατάσταση του θρυλικού sci-fi franchise το γεγονός ότι οι πιο ένθερμες αντιδράσεις για την πιο πρόσφατη ταινία του, το καλό «Star Trek Beyond» του Τζάστιν Λιν, βρίσκοταν σε ένα μήκος κύματος της λογικής «επιτέλους θυμίζει ένα απλό επεισόδιο της "Original Series"». Τα μπλοκμπάστερ του Τζέι Τζέι Εϊμπραμς που είχαν προηγηθεί βούταγαν βαθιά στο πηγάδι της νοσταλγίας αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να κρύψουν το γεγονός πως είχαν γυριστεί από κάποιον που θα προτιμούσε να σκηνοθετεί το «Star Wars». Κι όσο για τις πιο πρόσφατες σειρές, τα καύσιμα μάλλον είχαν τελειώσει αρκετά πριν το οριστικό τέλος, 12 χρόνια πριν, με την 4η σεζόν του «Enterprise».
Καμία πίεση, «Discovery». Πες μας τώρα γιατί αυτό το franchise 51 ετών έχει ακόμα λόγο και θέση ύπαρξης.
Ακόμα κι η διαδρομή του ίδιου του «Discovery» στη μικρή οθόνη ήταν γεμάτη με εμπόδια και μικρο-controversies. Η ημερομηνία λανσαρίσματος έχει αλλάξει κάμποσες φορές, κάτι που υποθέτω σπάνια είναι καλό σημάδι, ειδικά σε συνδυασμό με τις παρασκηνιακές αλλαγές. Ο Μπράιαν Φούλερ, ένας από τους πιο ξεχωριστούς και περίεργους auteurs της τηλεόρασης, έχοντας ξεκινήσει στον κόσμο του «Star Trek», επέστρεψε για να το οδηγήσει στο νέο του μέλλον. Κάπου στη διαδρομή αποχώρησε, επιλέγοντας το «American Gods» όταν φάνηκε πως σε πολλά σημεία το όραμά του δε θα έβρισκε αμόλυντο το δρόμο του προς την οθόνη. Μια από τις ιδέες που εγκαταλειφθηκαν ήταν το να αποτελεί το «Discovery» μια σειρά ανθολογίας, με κάθε σεζόν να διαδραματίζεται σε διαφορετική χρονική περίοδο μέσα στο μύθο της σειράς.
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι 50 τηλεοπτικές πρεμιέρες του φθινοπώρου
Τελικά το «Discovery» θα λαμβάνει χώρα 10 χρόνια πριν τα γεγονότα της «Original Series», με κάθε υποθετική μετέπειτα σεζόν να ακολουθεί ένα κάπως αυτόνομο, season-long μυστήριο. Μα αν υπάρχει ένα αδιαπραγμάτευτο στοιχείο της υπογραφής του Φούλερ που παραμένει, είναι η αισθητική απόδοση του κόσμου. Το «Discovery» είναι μια ξεκάθαρα ακριβή σειρά της οποίας κάθε δολάριο αστράφτει στην οθόνη. Τα κουστούμια, το μακιγιάζ, τα σκηνικά, όλα μέσα από το φακό του μάγου διευθυντή φωτογραφίας Γκιγιέρμο Ναβάρο (που έχει κινηματογραφήσει τις περισσότερες δουλειές του Γκιγιέρμο ΝτελΤόρο και έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο «Hannibal» του Φούλερ), δημιουργούν έναν έναν έντονο νέο κόσμο, πνιγμένο σε σκοτεινό χρυσάφι.
Κεντρικό ρόλο σε αυτό πανέμορφο έρεβος κρατά ένα Κλίνγκον πλοίο, καλυμμένο από τους τάφους των νεκρών του, και υπό την ηγεσία ενός εθνικιστή που διψά για αίμα. H πολεμική του κραυγή είναι το τραμπικό «Remain Klingon» και στόχος του είναι να ενώσει τις φυλές εναντίον της προοδευτικής πολυπολυτισμικότητας της Federation, αναγνωρίζοντας ως απόλυτο σημάδι εχθροπραξίας τη φράση «Ερχόμαστε εν ειρήνη». Οι Κλίνγκον αυτοί μοιάζουν με εφιαλτικές επαναδιατυπώσεις εκείνων που έχουμε συνηθίσει, δίχως χαρακτηριστικά μαλλιά αλλά με έμφαση ριγμένη τόσο στις πανοπλίες τους όσο και στα πιο ζωώδη τους χαρακτηριστικά.
Απέναντί του, θα βρει ένα τυπικά πολύχρωμο πλήρωμα, καθώς το USS Shenzhou με καπετάνιο της Φιλίπα Γεωργίου της Μισέλ Γιο (μια φράση που είμαι σίγουρος πως έγραψα και σχεδόν εξίσου σίγουρος πως είναι ακριβής) πετυχαίνει κατά λάθος έναν Κλίνγκον πολεμιστή και έρχεται σε σύρραξη με τους εξτρεμιστές του Τ’Κούβμα. Ή Τ’Ραμπ, όπως θες τον λες.
Τα πρώτα 2 επεισόδια που είδαμε στο Netflix μάλιστα, εστιάζουν σχεδόν αποκλειστικά σε αυτή τη μία σύρραξη, σε βαθμό που περισσότερο θυμίζουν αυτόνομη ταινία, με το 3ο επεισόδιο να παίζει το ρόλο του αληθινού πιλότου. Είναι πολλοί οι συγγραφείς αυτών των δύο πρώτων επεισοδίων, ο Φούλερ μόνο ένας εξ αυτών. Άλλα ονόματα, αλλά όχι τα μοναδικά, είναι του Άλεξ Κούρτζμαν, συνδημιουργού της σειράς και βασικό μέλος της κινηματογραφικής ύπαρξης του «Trek», και ο Ακίβα Γκόλντσμαν. Η σύγχυση δεν κρύβεται (παρά τις προσπάθειες εξομάλυνσης) αλλά ούτε και καταστροφική αποβαίνει για τη σειρά.
Δείτε ακόμη: Γιατί η τελευταία σεζόν του «Game of Thrones» θα είναι τόσο ακριβή;
Υπάρχουν σε αυτή τη δίωρη εισαγωγή μεμονωμένες φανταστικές σκηνές- η εναρκτήρια είναι μία εξ αυτών, με δύο γυναίκες (καμία εξ αυτών λευκή) να αναζητούν το δρόμο τους μέσα από μια έρημο. Είναι η Φιλίπα Γεωργίου, μαζί με τη Μάικλ Μπέρναμ της Σονίκα Μάρτιν-Γκριν, της πρωταγωνίστριας της σειράς. Η διαδρομή της Μπέρναμ δίνει σε αυτό το πρώτο δίωρο της σειράς το αφηγηματικό της κέντρο και η πρώην πρωταγωνίστρια του «Walking Dead» λάμπει στο ρόλο. (Το να μεταπηδάς από το νιχιλισμό του «Walking Dead» στον προοδευτισμό και την αισιοδοξία του «Star Trek» είναι για να είμαι ειλικρινής ένα πολύ πιο ενδιαφέρον character arc από οτιδήποτε συμβαίνει στη Μπέρναμ σε αυτά τα πρώτα επεισόδια.)
Η first officer του USS Shanzhou μαθαίνουμε πως είναι άνθρωπος μεγαλωμένη από Vulcans, με τη σειρά να παίζει έτσι εξαρχής πάνω της την ηθική απόσταση ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική που σε σημαντικό βαθμό καθόριζε την αποστολή της «Original Series». Αυτό δε μεταφράζεται πάντα σε κάτι ενδιαφέρον, καθώς το στόρι της γεμίζει με κάπως κλισέ ματιές στο παρελθόν και με ακατανόητες αφηγηματικές εξελίξεις στο παρόν- όπως είπαμε το μεγαλύτερο μέρος των δύο αυτών ωρών αποτελείται από μια συγκεκριμένη σύρραξη ανάμεσα στο σκάφος της ομοσπονδίας και στον στρατό των MAGA Κλίνγκον, αλλά τα πάντα μοιάζουν περίεργα στάσιμα και ακίνητα.
Είναι δύσκολο να προσπαθείς να ανακαλύψεις σε περιπτώσεις σαν ετούτη τι ήταν ακριβώς αυτό που αποτέλεσε την ιδέα του αρχικού δημιουργού και τι προέκυψε μετά, αλλά έπιασα σε πολλά σημεία τον εαυτό μου να σκέφτεται πως το πρώτο αυτό δίωρο έμοιαζε πανέμορφο, φτιαγμένο μέσα σε περιγράμματα μιας αόριστης ιδέας του τι πρέπει να είναι ένα «Star Trek» σήμερα, αλλά εν τέλει κάπως άδειο. Μια παρατήρηση που συμβαδίζει με την ιδέα πως ο Φούλερ (του οποίου οι σειρές δεν γεμίζουν ποτέ με πλοκή, παρά με mood, εικόνες και σκιαγραφήσεις ψυχολογικών αναμετρήσεων) έστησε το blueprint αλλά κανείς από τους εναπομείναντες σεναριογράφους δεν ήξερε πώς να το γεμίσει.
Αυτό, ελπίζει κανείς, δεν θα αποτελεί απαραιτήτως πρόβλημα στη συνέχεια. Αυτές οι δύο πρώτες ώρες καταλήγουν σε ένα ελαφρύ reboot της ίδιας σειράς, φέρνοντας τη Μπέρναμ σε μια άσχημη θέση, αποτέλεσμα μιας ακραίας ηθικής και στρατηγικής κόντρας διαμέσου των δύο πρώτων επεισοδίων που δεν είναι όσο καλογραμμένη θα ήθελε να είναι (ή ενδεχομένως νομίζει πως είναι), αλλά τουλάχιστον γράφει ικανοποιητικά τον χαρακτήρα και αυτά στα οποία πιστεύει.
Δείτε ακόμη: He said, she said. H αλήθεια έχει πολλές όψεις στο «Liar»
Παράλληλα, ακόμα κι αν το «Discovery» δεν κάνει ακόμα την εμφάνισή του, μαζί με τους χαρακτήρες που θα το επανδρώνουν (αυτό συμβαίνει στο τρίτο επεισόδιο, που είναι κοντινότερο σε αληθινό πιλότο της σειράς), οι 2 πρώτες ώρες παρουσιάζουν μια πρώτη σαφή πρόταση για το τι θέλει να είναι αυτή η σειρά. Τα πληρώματα εκφράζουν μια επίμονα πολυπολιτισμική θεώρηση του κόσμου, κάνοντας πολλούς αναμφίβολα να μιλήσουν ειρωνικά για ‘πΟΛιτΙκΉ ΟρθόΤΗτΑ τΗς Sjw αΤΖένΤΑς’, ξεχνώντας φυσικά πως το «Star Trek» αυτού του είδους την πρόοδο πάντοτε πρέσβευε, πάντα στο πλαίσιο της εποχής του. Πρωταγωνίστρια δεν είναι απλά μια μαύρη γυναίκα απέναντι σε εθνικιστικές troll ορδές, αλλά συχνά και απέναντι στην ίδια την κοινωνική και ηθική δομή του δικού της κόσμου- μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόταση του «Discovery», που μοιάζει να αναρωτιέται σε τι μεταφράζονται σήμερα τα προοδευτικά, ειρηνικά ιδανικά του franchise. Η Μάικλ δεν είναι καν καπετάνιος στο Shenzhou -ή μετέπειτα στο Discovery, θέση που ανήκει στον Γκαμπριέλ Λόρκα του Τζέισον Άιζακς- δίνοντας έτσι η σειρά την κεντρική της ματιά σε έναν χαρακτήρα πιο περιορισμένης ισχύος, αλλά όχι λιγότερης δύναμης, όπως καθίσταται άμεσα σαφές.
Αν τα δύο πρώτα αυτά επεισόδια είναι ένας εκτεταμένος πρόλογος, ο αληθινός πιλότος είναι ουσιαστικά το 3ο, με τίτλο «Context is for Kings», ένα παραδοσιακό ‘Σκάφος Του Τρόμου’ επεισόδιο γεμάτο νέες γνωριμίες, ερωτηματικά, σκοτάδι, και εντυπωσιακά εφέ φρίκης. Οι περισσότεροι κεντρικοί χαρακτήρες συστήνονται εδώ, από τον περίπλοκων ηθικών προσεγγίσεων καπετάνιο Λόρκα (αν ακολουθείς τον Τζέισον Άιζακς στο twitter είναι μάλιστα ακόμα πιο εύκολο να αναφωνήσεις «oh captain, my captain») μέχρι το ίδιο το Discovery, που κρύβει μέσα τον έναν ολόκληρο κόσμο και -φυσικά- ένα μυστήριο. Επειδή είμαστε στο 2017, και ακόμα και το νέο «Star Trek» δε μπορεί παρά να παίξει με τους κώδικες της longform αφήγησης.
Από το πλήρωμα ξεχωρίζει ακόμα ο Νταγκ Τζόουνς, ένας από τους απόλυτους μύθους του σινεμά φαντασίας («The Shape of Water», «Hellboy», το «Hush» της «Buffy»), στο ρόλο του Σαρού, που είναι ο Ντέιτα της υπόθεσης. Αλλά το σημαντικότερο στοιχείο του επεισοδίου δεν είναι άλλο από την ένταξη της Μάικλ Μπέρναμ σε αυτό το νέο πλαίσιο με έναν τρόπο που να βγάζει νόημα. Ύστερα από τις πράξεις της στο δίωρο ξεκίνημα, που καθιστούν σαφές πως αυτό είναι ένα νέο «Star Trek» για έναν νέο κόσμο, η μεγάλη πρόκληση είναι το πώς θα βγάλει νόημα η ίδια ως χαρακτήρας αλλά και το στόρι ευρύτερα, δίχως να χάσει την «Trek» ταυτότητά του.
Το «Discovery» ίσως να μην είναι το πιο καλοκουρδισμένο show στην τηλεόραση -ακόμα-, αλλά η κεντρική ιδέα μοιάζει λειτουργική, και η εξερεύνηση του αντιφατικού δίπολου λογικής-συναισθήματος μοιάζει πιο φρέσκια υπό το πρίσμα μιας ευρύτερης επαναπροσέγγισης του τι σημαίνουν τα ιδανικά του franchise σήμερα. Ειλικρινά, το βρίσκω αρκετά όμορφο και με αρκετά ενδιαφέρον ensemble ώστε να έμπαινε στη watchlist μου ούτως ή άλλως. Αλλά έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο, κι εγώ θα είμαι σίγουρα εκεί για αυτό το ταξίδι.
Δείτε επίσης:
- «Rellik», μια αστυνομική σειρά που γυρίζει τον χρόνο πίσω
- «Dark»: H πρώτη γερμανική σειρά του Netflix μοιάζει όσο σκοτεινή υπόσχεται ο τίτλος της
- «Strike», τα αστυνομικά μυθιστορήματα της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ τώρα και στην τηλεόραση
- Σας άρεσε το «Handmaid's Tale»; Ετοιμαστείτε για περισσότερη Μάργκαρετ Ατγουντ στο «Alias Grace»
- «Cleverman»: Εκεί που μια superhero μυθολογία συναντά την πολιτική παραβολή
