«Το ξέρεις ότι ο Γαλαξίας πήρε την ονομασία του από το γάλα; Ο μύθος θέλει την Ηρα να μαθαίνει ότι ο Ηρακλής δεν ήταν δικό της παιδί, την ώρα που τον θήλαζε. Και τον πέταξε από πάνω της με τέτοια ορμή που χύθηκε το γάλα στον ουρανό...»
Η Μαρία έχει μεγάλη περιέργεια για τον Γαλαξία. Εχει μεγάλη αγάπη για κόσμους μεγαλύτερους από τον δικό της. Ζει και μεγαλώνει κάπου στον Εβρο - σ' ένα απομακρυσμένο χωριό που το μόνο που βλέπεις είναι γη, εργοστάσια, λατομεία, φάρμες. Το μόνο σου σύμπαν είναι το σχολείο σου, οι φίλες σου, το αγόρι σου, οι γονείς σου, η γιαγιά σου, το σπίτι σου. Μόνο που στην ηλικία των 17 χρονών, βλέπεις και κάτι παραπάνω. Κοιτάς ψηλά τον νυχτερινό ουρανό. Και ο γαλαξίας σου είναι (και) τα όνειρά σου.
Δεν έχει ακόμα σβήσει το βλέμμα όπως της μητέρας σου -πώς μία 40χρονη γυναίκα έχει μία μεγάλη κόρη, πότε έμεινε έγκυος;- που δεν χαμογελά σχεδόν ποτέ. Δεν έχει χαμηλώσει, ταπεινωμένο, όπως του πατέρα σου, που ένα ατύχημα του κόστισε την υγεία, τη δουλειά και την αξιοπρέπειά του. Δεν έχει γλυκοτρελαθεί, όπως της χαριτωμένης γιαγιάς σου που αγκαλιάζει, ταΐζει, αγαπά ανιδιοτελώς γιατί «τα χει χάσει».
Το βλέμμα της Μαρίας έχει την πεισμωμένη λάμψη και τον οριακά αναιδή τσαμπουκά των 17 της χρόνων. Η νιότη έχει αυτό τον αισιόδοξο παραλογισμό - σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει ορίζοντας, το μέλλον θα φέρει πόρτες που ανοίγουν, ξεπερνούν στρατόσφαιρες, απογειώνονται πέρα από αυτό τον απομονωμένο, επαρχιακό, ασφυκτικό γαλαξία.
Ναι, η Μαρία θα φύγει. Θα πάει στην Αθήνα. Θα γίνει χορεύτρια. Αυτό είναι το όνειρο, αυτός κι ο προορισμός.
Μόνο που κάτι συμβαίνει. Η Μαρία μένει έγκυος από το 28χρονο αγόρι της. Ερχεται μια ζωή και της αλλάζει απότομα δρόμο στη ζωή. Και τώρα καλείται να γίνει σαν την μαμά της, με το σβησμένο βλέμμα, που όλο σκέφτεται κι αγωνιά. Κι αν είναι τυχερή, κάποια στιγμή να σταματήσει να σκέφτεται και να γίνει σαν τη γιαγιά της.
Τι θα κάνει;
Δείτε το βίντεο ρεπορτάζ από τα γυρίσματα: Το Flix στο «Milky Way» του Βασίλη Κεκάτου
«Καμιά φορά αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να μαθαίνεις για τον Μεγάλο Γαλαξία, τις Μαύρες Τρύπες, τα πάλσαρ, τους άλλους κόσμους. Οταν ο μόνος κόσμος που θα δεις ποτέ σου είναι αυτός που γεννήθηκες...»
Αυτή είναι η υπόθεση της πολυαναμενόμενης μίνι σειράς «Milky Way» που υπογράφει ο Βασίλης Κεκάτος. Μία ιδέα που δεν βασίζεται σε αληθινή ιστορία, αλλά σε εκατοντάδες αληθινές ιστορίες. Γεννημένος και μεγαλωμένος κι ο ίδιος στην επαρχία, στην Κεφαλονιά, ξέρει γιατί μιλάει. Εχει δει αυτά τα βλέμματα των νέων παιδιών να κοιτούν τον ουρανό. Να κάνουν όνειρα που δεν σταματούν ούτε στην Αθήνα. Ούτε στις Κάννες. Kι έχει δει συμμαθήτριές του, με σβησμένο πλέον βλέμμα.
Με την σημαντική προσφορά τριών γυναικών στο σενάριο (της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη, της Γλυκερίας Παππά και της Νεφέλης Αθανασάκη), ο Κεκάτος προσεγγίζει την ελληνική επαρχία ακομπλεξάριστα, χωρίς σχήματα, με εκπλήξεις. Αγόρια και κορίτσια δεν είναι ίδια - άλλα είναι πλήρως εξοικειωμένα με τις διαφορετικότητές τους. Κάνουν σεξ, κάνουν πλάκα, κάνουν και μαλακίες της ηλικίας. Μιλούν τη γλώσσα τους, ένα υβρίδιο ελληνικών, αγγλικών, tik-tok-ισμών. Ναι, οι νέοι άνθρωποι που τελικά βαλτώνουν στο χωριό, που δεν τελειώνουν καν το σχολείο, θα καταλήξουν να βάζουν -και να πίνουν- βενζίνη στο τοπικό πρατήριο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαν κι εκείνοι μεγάλα όνειρα και μεγάλη καρδιά. Ούτε οι ενήλικες είναι όλοι αγροίκοι, τοξικά αρσενικά που θα δείρουν το γκέι γιο τους. Μπορεί να είναι άνθρωποι που απλώς έμαθαν όσα τους επέτρεψαν τα όριά τους. Αλλά τα χέρια που σκάβουν τη γη, ξέρουν να παίρνουν κι αγκαλιές.
Η υπόσχεση είναι να μπούμε κάτω από επιδερμίδες, να βρούμε αλήθεια, να συνδεθούμε κι εμείς -οι πρωτευουσιάνοι που έχουμε καλύτερο wi-fi- με ό,τι διακυβεύεται σε αυτό τον αόρατο με γυμνό μάτι γαλαξία.
Κι αυτό το στοίχημα είναι μεγαλύτερο της συνηθισμένης ελληνικής τηλεόρασης. Αλλά ο Βασίλης Κεκάτος δεν κάνει κάτι μικρό. Τολμά και δοκιμάζει τα όρια της οθόνης, την μεγαλώνει, την κάνει σινεμά.
Θυμηθείτε την μεγάλη συνέντευξη του Γιώργου Βαλσαμή στο Flix «Καμία καλή φωτογραφία δεν μπορεί να σώσει μια κακή ταινία»
Αν υποκλινόμαστε μία φορά στον Κεκάτο για τις σκηνοθετικές φρέσκιες, τολμηρές ιδέες, χρωστάμε ένα standing ovation στον πιστό διευθυντή φωτογραφίας του για την εφαρμογή τους. Ο Γιώργος Βαλσαμής είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του «Milky Way». Στο φινάλε, όταν μιλάς για νεανικά όνειρα που εγκαταλείπουν την ατμόσφαιρα για μυστηριώδεις ουρανούς, πρέπει κι ο καμβάς σου να είναι μαγικός.
Ο Βαλσαμής καταφέρνει να φωτίσει με παγερά γκρι και χλωμά γαλάζια, την επαρχιακή μοναξιά. Να τεντώσει τα όρια του saturation στην νεανική αναρχία. Να σκεπάσει με βελούδινα μαύρα μία τριπαρισμένη στιγμή χορού και ελευθερίας. Να ανοίξει το κάδρο τόσο, ώστε Γη και Ουρανός να μοιάζουν ως υπόσχεση. Να το κλείσει στα πρόσωπα, ώστε να αισθάνεσαι και την οικειότητα και την σκανταλιά και την απελπισία. Στο ίδιο βλέμμα.
Αυτό που παρακολουθούμε είναι σινεμά.
«Συγγνώμη, που το βρήκε τόσο υπέροχο καστ;»
Μία συνάδελφος έσκυψε στο αυτί μου την ώρα της προβολής κι εγώ απλώς έγνεψα καταφατικά, χαμογελώντας. Είναι εντυπωσιακά τα παιδιά του «Milky Way». Εξωγήινα πλάσματα. Από την αναγεννησιακής τζίντζερ ομορφιάς Κορίννα Ντουλλάαρτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Μαρίας (που όσο νατουραλιστικά απαλή είναι, τόσο τσαμπουκά βγάζει η ερμηνεία της), μέχρι τον μονόκερω Kωνσταντίνο Γεωργόπουλο - το queer αγόρι που θυμώνει και τσακίζει και προκαλεί και σπάει και διεκδικεί και στριμώχνεται. Μπορεί να ξέραμε τις δυνατότητες του Νικολάκη Ζεγκίνογλου, του Ιώκο Ιωάννη Κοττίδη και του Σταύρου Τσουμάνη, αλλά ο τρόπος που βουτάνε με το κεφάλι, αβίαστα, στους ρόλους τους δεν είναι λιγότερο εντυπωσιακός. Το ίδιο και τα κορίτσια της παρέας, οι Στυλιάνα Ιωάννου, Ναταλία Σουίφτ, Αφροδίτη Καποκάκη, Ευαγγελία Καμάρα, που δεν στέκονται στους φραγμούς των β' ρόλων, αλλά κλέβουν τις στιγμές τους.
Οι πιο μεγάλοι, οι βετεράνοι, έχουν τοποθετηθεί κι εκείνοι στις θέσεις των ενηλίκων τη σειράς, σωστά, καίρια. Ο Αντρέας Κωνσταντίνου είναι απόλυτα πιστευτός στο ρόλο του ηττημένου μετά το ατύχημά του πατέρα. Η μητέρα Γιούλικα Σκαφιδά κουβαλά τόνους μοναξιάς στο κυρτό της κορμί. Η Θέμις Μπαζάκα δίνει τη δική της τρέλα, αλλά και στιβαρότητα, στο ρόλο της γιαγιάς. Ακόμα κι ο Αργύρης Ξάφης κι ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, στη μία σκηνή τους, πλησιάζουν τον δάσκαλο και τον προπονητή με μία φυσικότητα που επιτέλους ξεχωρίζει, ανάμεσα στα μεγαλόφωνα, σχηματικά τηλεοπτικά πρότυπα.
Και είναι κι ο Ακύλλας Καραζήσης - μία κατηγορία από μόνος του. Στην πιο δύσκολη σκηνή (των πρώτων δύο επεισοδίων που είδαμε) σε τσακίζει με την άγρια, παρεξηγημένη, ακαμψία του. Την λυγίζει, την χαΐδεύει, την μεταμορφώνει σε τρυφερή συγκίνηση.
«Ειναι έτοιμη η ελληνική τηλεόραση για κάτι τέτοιο;» «Είναι έτοιμος ο μέσος θεατής για κάτι τέτοιο;» «Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία για κάτι τέτοιο;»
Κορίτσια που βρίζουν. Κορίτσια που κάνουν σεξ. Αγόρια που βγάζουν με αναίδεια γλώσσα στους καθηγητές τους. Ή βάζουν τη γλώσσα τους με καύλα στο στόμα άλλων αγοριών. Νέοι άνθρωποι που είναι αυτό που είναι. Και καμία σημασία δεν έχει ότι δεν είναι σαν και σένα. Μία νέα γενιά που είναι (και) queer είναι εκεί έξω, δίπλα σου.
Αν αυτό που μάς βασανίζει είναι «αν είμαστε έτοιμοι» να τα δούμε όλα αυτά στην μικρή μας οθόνη, να μπουν στα σπίτια μας και στα σαλόνια μας, μάλλον όχι, δεν είμαστε έτοιμοι. Αλλά δε θα είμαστε και ποτέ. Και κάποιοι επιτέλους πρέπει να πάρουν την ευθύνη και να τολμήσουν να προχωρήσουν μπροστά. Κι αυτό το κάνει ο Κεκάτος, η ομάδα του, οι χρηματοδότες του, το κανάλι του. Δεν είναι λίγο. Είναι άλμα. Μία εκτόξευση που είχε αργήσει.
Αυτό που διαχωρίζει όμως την σειρά από μια «πρόκληση για την πρόκληση» είναι η ανθρωπιά της. Η ανατροπή της προς την καλοσύνη. Γιατί ο σκοπός δεν είναι να κλείσουν μάτια από το σοκ, να κοκκινήσουν μάγουλα από βαθύ πουριτανισμό, να ανέβουν ακόμα ψηλότερα τα τείχη. Αλλά να αποκαθηλωθούν κάποια επιδερμικά ταμπού που δεν μας αφήνουν να δούμε ότι όσα μάς ενώνουν, γενιά με χάσμα γενιάς, είναι περισσότερα από όσα μάς χωρίζουν. Να βρεθεί ένα σημείο σύνδεσης, ένα άγγιγμα συγκίνησης, ένα βλέμμα βαθιάς κατανόησης.
ΥΓ: Οι αδυναμίες Υπάρχουν, αλλά είναι λίγες και τις συγχωρείς. Περισσότερο όταν χάνεται η ισορροπία στη γλώσσα - το κουλ των διαλόγων, η man/bro/bitch διάλεκτος ξεφεύγει λίγο στην υπερβολή για να... make a point. Ή όταν μία ιδέα στην αισθητική, δεν έχει πρώτα μία πιο γερή αφηγηματική βάση (η υπέροχη, υπέροχη πραγματικά, σκηνή πατέρα-queer παιδιού στα άλογα, πόσο πιο πιστευτή θα ήταν αν είχε προηγηθεί ακόμα κάτι μεταξύ τους - να κάνει τη σύνδεση πιο πιστευτή, πιο συμπαγή).
Ευτυχώς, κανείς δεν ακούει τις αντιρρήσεις στο διάστημα.
Είναι πολύ μικρές μπροστά στην μεγάλη θέα, ενός μεγάλου τηλεοπτικού γαλαξία. Επιτέλους, η ελληνική τηλεόραση απογειώθηκε.
To Milky Way θα κάνει πρεμιέρα στο MEGA στις 2 Νοεμβρίου και σε streaming αποκλειστικά στην πλατφόρμα της Vodafone TV
