«Δεν εύχεσαι να τον διέγραφες;»
Ο Κέβιν Σπέισι είναι απών από την 6η και τελευταία σεζόν της σειράς που κάποτε θεμελίωσε το Netflix ως παραγωγό πρωτότυπου περιεχομένου και άλλαξε τους κανόνες παράδοσης σειρών στο κοινό, όμως αναπόφευκτα είναι ακόμα εκεί, σαν σκιά πάνω σε κάθε τι που διαδραματίζεται. Θέλοντας και μη, κάθε φράση, κάθε στροφή της ιστορίας που αφορά τον χαρακτήρα του φτάνει στα αυτιά μας και τα μάτια μας ως διπλής σημασίας, καθώς η Κλερ Aντεργουντ - Πρόεδρος των ΗΠΑ πλέον, μετά το τέλος της 5ης σεζόν- προσπαθεί να ξεφύγει κι η ίδια από τη σκιά του, να χαράξει τη δική της διαδρομή κρατώντας απόσταση από τα εγκλήματά του.
Τόσο κι η ίδια η Κλερ όσο και το Netflix μοιράζονται το ίδιο άγχος, κι έχει λοιπόν ενδιαφέρον το πώς οι showrunners Μελίσα Τζέιμς Γκίμπσον και Φρανκ Πουλιέζε έχουν προσεγγίσει αυτή τη δύσκολη αποστολή τους. Πριν τις καταγγελίες εναντίον του Σπέισι οι σεναριογράφοι είχαν φτάσει σε ένα αρκετά μακρινό σημείο στην κατασκευή της σεζόν, έχοντας καταλήξει στο γενικό arc και έχοντας «σπάσει» σχεδόν όλα τα επεισόδια, τότε ακόμα 13, μετέπειτα συντομευμένα στα 8. H σεζόν, λέγεται, επρόκειτο να είναι όντως η τελευταία και σύμφωνα με τους showrunners η γενική κατεύθυνση καθώς και το φινάλε δεν άλλαξαν πολύ.
Διαβάστε ακόμη: «Δεν ήξερα τον άνθρωπο»: Η Ρόμπιν Ράιτ μιλάει πρώτη φορά μετά την απομάκρυνση του Κέβιν Σπέισι από το «House of Cards»
Δεν είναι μια απίθανη δήλωση. Η 5η σεζόν τελείωσε με τρόπο που ακόμα κι αν το Netflix αποφάσιζε απλά να τη κόψει, θα στεκόταν ως κλείσιμο, με την Κλερ να δηλώνει «σειρά μου». Αυτό ίσως έκανε και την δραματουργική πορεία να στέκεται σχετικά απαράλλαχτη, μιας και πάντα ο στόχος από ό,τι φαίνεται θα ήταν η εξερεύνηση του πώς αυτή η γυναίκα θα έχτιζε τη δική της πολιτική κληρονομιά έχοντας να διαπραγματευτεί τα όσα πάντα θα τη συνέδεαν με τον Φρανκ.
Η μετάβαση δεν γίνεται με τρομερή ευκολία. Η Κλερ είχε έτσι κι αλλιώς αρχίσει σταδιακά να απευθύνεται κι εκείνη στο κοινό, αλλά με τον Φρανκ παρελθόν, είναι τώρα εκείνη που σπάει τον τέταρτο τοίχο. Oμως ο χαρακτήρας της Ρόμπιν Ράιτ (την οποία έχουμε υμνήσει ξανά στο παρελθόν ως τον αληθινό κρυφό άσο της σειράς) ήταν πάντα η ήρεμη, ψυχρή δύναμη πίσω από τον πιο καρτουνίστικο Φρανκ. Oταν εκείνος απευθυνόταν στο κοινό ήταν η στιγμή που η σειρά σου έλεγε «βγάλε τα ποπ κορν», τώρα λαμβάνουμε απλές επεξηγήσεις των όσων συμβαίνουν. Τα πρώτα 1-2 επεισόδια είναι αμήχανα, με τον τόνο να παραμένει απαράλλαχτος αλλά τους ηθοποιούς να μοιάζουν την περισσότερη ώρα αμήχανοι στο χώρο, την ώρα που η άνοδος της Κλερ στην προεδρία οδηγεί τους σεναριογράφους σε μια αρχική έμφαση στο πώς της συμπεριφέρονται όλοι διαφορετικά λόγω του φύλου της.
Το κλειδί βέβαια εδώ είναι πως στη διαδρομή του Φρανκ η Κλερ ήταν σχεδόν πάντοτε συνοδοιπόρος και συχνά εκείνη που κρυφά κινούσε νήματα, και μετά την αρχική μεταβατική δυσκολία η σειρά επιστρέφει σε αυτό που πάντα ήξερε να κάνει καλύτερα, την ώρα που η Κλερ επιχειρεί να χρησιμοποιήσει τα πάντα υπέρ της καθώς ο κλοιός γύρω της σφίγγει.
Αν αυτή η τελευταία σεζόν δεδομένα θα αφορούσε τα φαντάσματα του παρελθόντος του (τους), η απουσία του Φρανκ κάνει αυτό το τελευταίο κεφάλαιο ακόμα πιο αγχωτικό για την Κλερ. Αν ήταν εκεί μαζί της, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς, αλλά τώρα πώς μπορείς να νικήσεις όχι μόνο τους απτούς σου εχθρούς, αλλά και τα φαντάσματα κάποιου που δεν είναι καν εκεί;
Διαβάστε κι αυτό: «Ρίντλεϊ, ντροπή σου!» Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι τα βάζει με τον Ρίντλεϊ Σκοτ επειδή απέλυσε τον Κέβιν Σπέισι
Καθώς το βασικό arc της σεζόν παίρνει μπροστά, αρχίζει να φαίνεται το πώς οι showrunners κατάφεραν να εντάξουν στην παραλλαγμένη αυτή 6η σεζόν τις αρχικές τους ιδέες περί τελικής κορύφωσης, με γνώριμα πρόσωπα από όλο το παρελθόν της σειράς να επιστρέφουν για μια τελευταία προσπάθεια απόδοσης δικαιοσύνης. Oμως δεν είναι μόνο αυτά. Μιλώντας για απτούς, νέους εχθρούς, η 6η σεζόν προσθέτει δύο βασικά νέα πρόσωπα στο ρόστερ.
H Νταϊάν Λέιν κι ο Γκρεγκ Κινίαρ παίζουν τα αδέρφια Ανέτ και Μπιλ Σέπαρντ, τους επιχειρηματίες πίσω από ένα σύνδεσμο βιομηχανικών συμφερόντων που φτάνουν ως και τον πόλεμο στη Συρία. Τα αδέρφια Σέπαρντ είναι εμπνευσμένα από από τους αδερφούς Κοχ, τους επιχειρηματίες που έχουν στηρίξει μια σειρά συντηρητικών κυβερνήσεων και πολιτικών στο πέρασμα των δεκαετιών στις ΗΠΑ. Οι Σέπαρντ παρουσιάζονται μπλεγμένοι τόσο σε παρόντα χρόνο με την κυβέρνηση της Κλερ, όσο και παρελθοντικά, με τη σειρά να εφευρίσκει κάποια παλαιότερη δοσοληψία τους με τον Φρανκ.
Κατά το πέρασμα των σεζόν η σειρά άρχισε όλο και εντονότερα να φλερτάρει με τα πρωτοσέλιδα των εξελίξεων, κάτι όχι απαραίτητα τόσο έντονα εμφανές στο ξεκίνημά της. Oμως αυτή η έμφαση στα κανάλια πολιτικής επιρροής που βρίσκονται στο παρασκήνιο αποτελεί μια ταιριαστή επιστροφή στις πρώτες σεζόν, και ταυτόχρονα επίμονο πολιτικό σχόλιο πάνω στην αόρατη μεταφορά δύναμης στην Ουάσινγκτον- και, υποθέτω, σε όλες τις πρωτεύουσες πολιτικής εξουσίας. Οι Λέιν και Κινίαρ προστέθηκαν στο καστ μετά την απομάκρυνση του Σπέισι- υποθέτει κανείς πως μια τέτοια τελική σύγκρουση συμφερόντων είναι αυτό που οι σεναριογράφοι ετοίμαζαν για τους Άντεργουντ, αλλά με τον Φρανκ απόντα, δύο νέα πρόσωπα εμφανίστηκαν ως φορείς και συνεχιστές των ιδεών του.
Διαβάστε ακόμη: Τη μέρα που η Ροζάν Μπαρ σκότωσε τη «Roseanne»
Η Λέιν κι ο Κινίαρ είναι καλοί, πάντα είναι καλοί, όμως το βάρος σε κάθε περίπτωση πέφτει σχεδόν εξ ολοκλήρου πάνω στην Ρόμπιν Ράιτ. (Σχεδόν, επειδή υπάρχει κι η Πατρίσια Κλάρκσον με την ήρεμη εκρηκτικότητά της να κυριαρχεί σε όλες της τις σκηνές.) Η Ράιτ είναι φοβερή, αλλά αυτό το γνωρίζαμε ήδη. «Η Κλερ είναι υγρό πυρ. Είναι πάγος, αλλά μπορεί να ξερνάει φωτιά», γράφαμε πίσω στη 2η σεζόν αναγνωρίζοντας την ως όχι-και-τόσο-κρυφή MVP του δράματος.
Αν κάτι υπογράμμισε η αναγκαιότητα των συνθηκών, ήταν απλώς το πόσο ισχυρή πάντα ήταν η Κλερ και το πόσο πολύ η σύγκρουση με τον Φρανκ ήταν αναπόφευκτη. Δίνοντας ταυτόχρονα το περιθώριο για να οδηγηθούμε σε σημεία που ποτέ δε φανταζόμασταν, όπως το πώς η απουσία του Φρανκ μετατρέπεται αυτούσια σε κομμάτι πλοκής που σκεπάζει τη σεζόν, ή το πώς η Κλερ παίρνει μια κατάσταση στα χέρια της οδηγώντας στο απίθανο cliffhanger του 5ου επεισοδίου. Είναι μια σκηνή που μπορεί να προκαλέσει από σοκ μέχρι ξεκαρδιστικά, «jump the shark» γέλια, όμως παραμένει σε κάθε περίπτωση η αμεσότερη, εντονότερη αντίδραση που έχει αποσπάσει η σειρά από αυτόν τον θεατή εδώ και κάποιες σεζόν. Θα εξαρτηθεί κι από την εξέλιξη, αν και τελικά μάλλον δεν έχει και τόση σημασία. (Σημείωση: Το Netflix διέθεσε 5 επεισόδια στους κριτικούς και πάνω σε αυτά έχει γραφτεί το κείμενο.)
Η ουσία είναι πως είτε σαν συνεχιζόμενη παρουσία σε επίπεδο πλοκής ή αναφορών, είτε σαν ένα φάντασμα που είναι αδύνατον να φύγει, ο Φρανκ στοιχειώνει ακόμη τη σειρά, σε αυτή την τελική της, σχεδόν αυτοσχεδιαστικά χαραγμένη, στροφή.
Τα πάντα έχουν διπλή σημασία, από χαρακτήρες που μιλούν για τον φρικτό Φρανκ και για «ισχυρισμούς που μπορούν να επιβεβαιωθούν» μέχρι την Κλερ που μονολογώντας παραδέχεται πως «ένας άντρας σαν τον Φράνσις δεν φεύγει απλά, αυτό θα ήταν… ποια είναι η λέξη… βολικό», σηκώνοντας το μεσαίο δάχτυλο προς την οθόνη. Η σειρά δε μπορεί παρά να αποδεχτεί την περιπλοκότητα της κληρονομιάς της ως παρελθοντικό όχημα του Φράνσις, δηλαδή του Σπέισι, και με άλλοτε ασυνεπείς, άλλοτε ενδιαφέροντες τρόπους, αναρωτιέται πώς μπορεί να διασφαλίσει ένα οποιοδήποτε μέλλον.
Εδώ που τα λέμε, η χαοτική ασυνέπεια του «House of Cards» πάντα είχε κάτι το γοητευτικό. Γεννήθηκε, έζησε και πεθαίνει σαν ένα θεατρινίστικο παιχνίδι ηθικής της δεκάρας- φράση γραμμένη με απόλυτη αγάπη. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ιδέα πώς θα φερθεί το μέλλον στη σειρά, εκείνη πάντως ως θεατές ήξερε πώς να μας διασκεδάσει.
Η 6η και τελευταία σεζόν του «House of Cards» streamάρει στις 2 Νοεμβρίου στο Netflix. και θα προβάλλεται και στην COSMOTE TV, στο κανάλι COSMOTE CINEMA 4HD, πρεμιέρα την Κυριακή 4 Νοεμβρίου στις 21:00_.**
