Στη διάρκεια της σεζόν έχουμε σποραδικά αναφερθεί στην νέα κωμωδία του FOX, αλλά ποτέ στο εύρος που δικαιούται.
Είχαμε αρχικά σημειώσει τον Σεπτέμβρη ότι μας κέρδισε άμεσα κάτι δύσκολο ακόμα και για τις καλύτερες κωμωδίες, ύστερα όταν ήρθε η ώρα για το τοπ-10 της χρονιάς ήταν από τα τελευταία, πιο επίπονα κοψίματα (η σειρά είναι πιθανώς το #12 ή το #13 μιας τρομερά ανταγωνιστικής όμως χρονιάς), έπειτα ήρθε η ώρα του θριάμβου στις Χρυσές Σφαίρες κι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που με ενθουσιασμό σχολιάσαμε και τέλος αναφερθήκαμε ξανά σε αυτήν με αφορμή το Super Bowl επεισόδιο πριν ενάμιση μήνα.
Η σεζόν ολοκληρώθηκε και, μαντέψτε. Το «Brooklyn Nine-Nine» ήταν η πιο συνεπής και αστεία κωμωδία που υπήρχε φέτος στην τηλεόραση. Με το φινάλε μάλιστα κατάφερε να μας ενθουσιάσει και για την επόμενη σεζόν, κάτι που οι κωμωδίες συνήθως πετυχαίνουν βάσει φόρας (σα να σκέφτεται ο θεατής, «ε, με αυτό γελάω, θα γελάω και του χρόνου» αλλά χωρίς να νιώθει ποτέ αληθινή αγωνία για την επιστροφή) ή βάσει κάποιας σαπουνοπερατικής ανατροπής, σαν αυτές που βλέπαμε διαρκώς στα «Φιλαράκια» από ένα σημείο κι έπειτα.
Μην παρεξηγηθούμε, αυτά είναι τεχνάσματα που δεν απουσιάζουν κι από εδώ. Το φινάλε της 1ης σεζόν είδε να συμβαίνουν σημαντικές εξελίξεις πάνω και στα δύο ρομαντικά storylines που εισήχθησαν από την πρώτη στιγμή. Ωστόσο το ένα εκ των δύο, αντί να μας κάνει να ξεφυσήξουμε απέναντι στο γνώριμο και εύκολο της εξέλιξης, αντιθέτως μας υποχρέωσε να κοιτάξουμε εντονότερα, για τον πολύ απλό λόγο πως συνέβη με χάρη και γούστο αντί με κυνισμό.
Αλλά βιαζόμαστε. Ας τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα διότι, όπως και το τελευταίο αυτό επεισόδιο, ξεκινήσαμε από το τέλος.
Σκηνή από το Χαλογουηνιάτικο επεισόδιο, όσο διασκεδαστικό περιμένεις να είναι ένα τέτοιο επεισόδιο από τη συγκεκριμένη σειρά. «Halloween is Christmas for jerks!», που λέει κι η Έιμι η Σαντιάγκο. Οι αυξανόμενης γελοιότητας προσπάθειες του Τζέικ να ξεγελάσει τον Χολτ ανήκουν στα highlight της σεζόν.
Οι περισσότερες κωμωδίες, ακόμα και οι καλές κωμωδίες, άκυρο, ακόμα και οι απολύτως θρυλικές κωμωδίες, στα ξεκινήματά τους είναι ασταθείς, αβέβαιες. Αυτό διότι στην κωμωδία, πολύ περισσότερο από το δράμα όπου ένας δημιουργός έρχεται με λίγο ως πολύ προσχεδιασμένες κάποιες γενικές ιδέες κατεύθυνσης, ο τόνος και το ύφος είναι κάτι που προκύπτει σταδιακά μέσα από την τριβή, μέσα από τη χημεία του καστ, μέσα από την εξέλιξη.
Το «Parks and Recreation» στην 1η του σεζόν δε θέλω να πω πως δε βλέπεται, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν το είδα, ακόμα και αυτά τα 6 επεισόδια τα παράτησα. Εξελίχθηκε στην απόλυτη feelgood κωμωδία της τηλεόρασης. Η 1η σεζόν του «Office» είναι ένα αμήχανο ξεπατίκωμα του βρετανικού με πλήρη αστοχία στη μετάφραση των ευαισθησιών του βρετανικού χιούμορ στο αμερικάνικο. Τα παραδείγματα ατελείωτα. «30 Rock». «Community». «Dexter». (Συγγνώμη.) Πολύ απλά, με την κωμωδία ποτέ δεν ξέρεις.
Είναι λοιπόν πάντα ευτύχημα όταν παίρνουμε μια κωμωδία, παραδοσιακή, network, όχι αυτά τα προχώ κοινωνικοφιλοφήματα της καλωδιακής τύπου «Louie» και «Girls» και «Broad City», που ξέρει ακριβώς τι είναι. Έχει απόλυτη αίσθηση ταυτότητας και ύφους και χιούμορ, και χτίζει σιγά-σιγά με αυτοπεποίθηση μια συλλογή επεισοδίων που έχουν τρομερά υψηλή μπάρα σε μέσο όρο ποιότητας- αν μπορούμε να αποδεχτούμε έναν τέτοιο όρο ως δόκιμο.
...δηλαδή και μόνο που το κοιτάς σε πιάνει νευρικό γέλιο.
Το «Brooklyn Nine-Nine» έμοιαζε εξαρχής πάρα πολύ άνετο μέσα στο «το 'NYPD Blue' στο σύμπαν του 'The Office', γυρισμένο σαν σκετσάκι του 'Saturday Night Live'» σώμα του. Οι χαρακτήρες ήταν εξαιρετικά καθορισμένοι, ήξερες με το καλημέρα ποιος είναι τι, με ποιον κλικάρει, σε ποιους συνδυασμούς βγάζουν γέλιο, ποια είναι η δυναμική του καθενός με τον άλλον. Όχι απαραιτήτως επειδή η σειρά το έδειξε, αλλά επειδή ήταν όλα τόσο σαφή στον σχηματισμό τους.
Ο συμπαθής ντούσμπαγκ με τη χρυσή καρδιά (που είναι πιο ικανός από όσο θα θέλαμε όλοι να είναι). Η overachiever την οποία γουστάρει χωρίς να το παραδέχεται. Το αυστηρό αφεντικό που διατηρεί προσωπείο αγάλματος για να μην αφήσει κανέναν να δει στα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του ποιοι είναι οι αγαπημένοι του. Η nerd. Το φρικιό. Ο nerd που γουστάρει το φρικιό (αλλά τελικά τα φτιάχνει με τη μάνα κάποιου συμμαθητή). Ωπ, συγγνώμη αν ξεφύγαμε εκεί για μια στιγμή. Είναι που τα πάντα στο «Brooklyn Nine-Nine» λειτουργούν σύμφωνα με τη σύνθεση και τους κώδικές ενός ξεκαρδιστικού teen dramedy. Είναι το σχολικό σύμπαν του «Freaks & Geeks», μεγαλωμένο ηλικιακά (αλλά μικρότερο από πλευράς ωρίμανσης), μεταφερμένο σε έναν εργασιακό χώρο, και τραβηγμένο στο χιουμοριστικό 10. (Όχι 11, εντάξει. Όχι ακόμα.)
Η Ρόζα της Στέφανι Μπέατριζ είναι ο σπάνιος one-note χαρακτήρας που δεν σε κουράζει.
Όταν τα πάντα σε επίπεδο θεμελίων είναι τόσο στιβαρά, η σειρά έχει την άνεση να παίξει όσο θέλει σε επίπεδο χιούμορ και δομής και να μην έχει πρόβλημα. Ακριβώς επειδή η βάση είναι εκεί και ποτέ δε μπορείς να έχεις ένα αληθινό στραβοπάτημα, κάτι που να σε πετάξει εκτός.
Οι δημιουργοί της σειράς, Νταν Γκουρ και Μάικλ Σουρ, όχι τυχαία έχουν ξεκινήσει γράφοντας για νυχτερινά χιουμοριστικά shows («SNL» μέχρι «Daily Show») πριν ωριμάσουν συγγραφικά στο σύμπαν των mockumentaries-με-καρδιά του Γκρεγκ Ντάνιελς, δηλαδή στο «Office» και το «Parks and Recreation». Αυτές είναι ευαισθησίες που φαίνονται ξεκάθαρα, από την τελειοποίηση του σλάπστικ χιούμορ δίχως να απαιτείται καν η παραμικρή κίνηση ή ατάκα (αμήχανο χιούμορ της σιωπής;) μέχρι τις σουρεάλ προεκτάσεις που μοιάζουν να έχουν δραπετεύσει από κωμικό σκετσάκι της υπερβολής.
Ο Άντι Σάμπεργκ υποδύεται τον απόλυτα ικανό ντετέκτιβ που τα πάντα στη συμπεριφορά του ουρλιάζουν «καρτούν», μέχρι που παραδίδει αποτελέσματα στην πράξη. (Και προς τιμήν της σειράς, αυτό είναι κάτι που το βλέπουμε όσο συχνά το ακούμε. Ακόμα και στην κωμωδία, το credibility των χαρακτήρων είναι απαραίτητο.) Η Μελίσα Φουμέρο μπορεί να είναι ξεκαρδιστική μέσα και από την τελευταία απογοήτευση που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της Έιμι Σαντιάγκο. Η Τσέλσι Περέτι είναι έτσι κι αλλιώς μια μοναδική νιφάδα ξεκαρδιστικού χιονιού, ό,τι κι αν είναι αυτό που μόλις περιέγραψα. Οι Τρούλιο και Μπέατριζ ως Μπόιλ και Ρόζα παίζουν ο ένας τον άλλον τόσο ιδανικά που την (κατά τα άλλα προφανή) χημεία τους θα μπορούσα να την παρακολουθώ για πολλές σεζόν ίδια κι απαράλλαχτη, χωρίς καν να χρειάζονται κλισέ αντιπερισπασμοί σαν της Μαριλού Χένερ (ως Βίβιαν).
Οι δύο MVP της σειράς Τέρι Κρουζ και Αντρέ Μπράουερ. Με βαριά προϋπηρεσία σε ταινίες δράσης και τηλεοπτικά δράματα αντιστοίχως, αποδεικνύονται πραγματικά ανεκτίμητοι στην κωμωδία.
Αλλά φαντάζομαι θα συμφωνούν οι πάντες πως οι αληθινοί MVP αυτής της εν γένει ιδανικής συνταγής, είναι οι Κρουζ και Μπράουερ, σε παντελώς αντίθετους ρόλους. Ο μεν Μπράουερ, από τους πιο υποτιμημένους, σταθερά φανταστικούς δραματικούς ηθοποιούς της αμερικάνικης τηλεόρασης, μεταφέρει σε άλλο επίπεδο την έννοια του straight man απέναντι στον υπέροχο παλιάτσο του Σάμπεργκ. Είναι ένας τοίχος δίχως εμφανείς συναισθηματικές διακυμάνσεις που όμως μπορείς να αισθάνεται (και να το καταλαβαίνεις ότι θα νιώθει!) δέκα διαφορετικά πράγματα στην εξέλιξη ενός επεισοδίου ή της σεζόν. Αυτό που κάνει δεν είναι απλά ‘επιβλητικός αυστηρός τύπος κοιτάει στωικά ή/και βλοσυρά’. Είναι κάτι διαφορετικό. Αν ο Σάμπεργκ άξιζε Χρυσή Σφαίρα, ο Μπράουερ αξίζει EGOT.
Όσο για τον Κρουζ, τα λόγια ατυχώς να φτηνήνουν το κωμικό μεγαλείο αυτού που παραδίδει βδομάδα μετά τη βδομάδα. Είναι σταθερά το πιο αστείο πράγμα στη σειρά, κι αυτό λέει πολλά σε μια σειρά που είναι τόσο αστεία, τόσο σταθερά.
THE EBONY FALCON μαδαφάκαζ!
Το «Brooklyn Nine-Nine» στην πορεία της 1ης του σεζόν κατάφερε να κάνει ανάπτυξη χαρακτήρων δίχως να το πολυκάνει θέμα, έστω κι αν έπαιξε αρκετά με χρησιμοποιημένα τρικς. Ο Μπόιλ και η Παράκαμψη Βίβιαν, το will-they-wont-they των Τζέικ και Έιμι: Και τα δυο λιωμένα από τη χρήση. Όμως ειδικά στην περίπτωση του δεύτερου, έχει παιχτεί με ωραίο τρόπο. Αφενός δεν είναι ποτέ τόσο εμφανές ώστε να καταπίνει τα πάντα όπως ο Τυφώνας Ρος-Ρέιτσελ (ζήτημα να έχει κεντρική θέση σε 2-3 επεισόδια σε όλη τη σεζόν αυτό το φλερτάκι), αφετέρου έρχεται συντομότατα σε μια πρώτη κορύφωση, με την εξομολόγηση του Τζέικ στο φινάλε. Αλλά και την Σαντιάγκο επιτέλους να πατάει λίγο πόδι: «I’m Amy Santiago and I’m done talking!»
Στο επεισόδιο «The Bet» ο Τζέικ σχεδιάζει το χειρότερο δυνατό ραντεβού για την Έιμι επειδή στην πραγματικότητα τρέφει αισθήματα γι'αυτήν. Λογικό. Ο Μπόιλ χρησιμοποιεί το επιχείρημα του 'τι κάναμε σχολείο όταν μας άρεσε μια κοπέλα', κάτι φυσικά συνεπές με το όλο στήσιμο της σειράς.
Το οποίο φινάλε προετοιμάζει το σκηνικό για μια συνέχεια που δεν είναι απαραιτήτως εντελώς προβλέψιμη από πλευράς setting, με τον Τζέικ undercover. Λογικά μεγάλο μέρος θα το φάει στους μήνες που η σειρά είναι εκτός αέρα, όμως αναμφίβολα δημιουργούνται ερωτήματα και προσμονές που δεν έχουμε συνηθίσει από σίτκομ, των οποίων τα hooks συνήθως είναι της λογικής ‘νέο γραφείο / νέο αφεντικό / νέο ρομαντικό ενδιαφέρον / νέα μυστικά’.
Η σειρά ως τώρα ήταν ούτως ή άλλως φανταστική, και αναμφίβολα η καλύτερη νέα κωμωδία της σεζόν. Μας έχει προσφέρει στη σύντομη ύπαρξή της, ένα σωρό κοινά σημεία in-joke αναφοράς. Ο ευαίσθητος Τέρι. Ο ‘80s Ρέι Χολτ: «It's over Disco man!» (By the way, το γκαγκ για την ίδρυση της οργάνωσης υπέρ της LGBT ευαισθητοποίησης και το πώς δημιουργεί ακραία διαφορετικού τύπου γέλια στις δύο εποχές, ήταν ταυτόχρονα αστείο αλλά και λίγο ανατριχιαστικό. Εύγε.) Η κλεπτομανία της Τζίνα. Το στοίχημα των Περάλτα-Σαντιάγκο. Το άγχος-του-ανασφαλούς-φυτού-της-τάξης-μπροστά-στον-αγαπημένο-καθηγητή, της Σαντιάγκο μπροστά στον Χολτ. Οιτδήποτε έχει να κάνει με τους Σκάλι/Χίτσκοκ. (Σχεδόν 100% φωναχτά γέλια. Μιλάμε για επική έμπνευση.)
Από το φανταστικό φινάλε, ο Τέρι στην Ιαπωνία. Ο γλυκούλης :-(
Δίχως να αποτελεί κάποια καινοτομία ή κάτι που αλλάζει την τηλεόραση, το «Brooklyn Nine-Nine» είναι πάντως η πιο αξιόπιστη κωμωδία (κι όταν λέμε κωμωδία εννοούμε, σίτκομ, κωμωδία παραδοσιακή, γελαστή, με τα LOLς της και τα ROFLς της) που υπάρχει στην τηλεόραση. Και το έχει καταφέρει ήδη από την πρώτη σεζόν της.
Διαβάστε ακόμη:
